Die Groot Geloofswoordeboek: Algemene openbaring en besondere openbaring

Algemene openbaring en besondere openbaring is twee kante van die­selfde saak: hoe God Hom aan ons bekend gemaak het. Die algemene openbaring is God se openbaring in die natuur, die geskiedenis en die gewete van die mens. Die besondere openbaring is sy openbaring veral aan Israel en in Jesus van Nasaret, waar­van ‘n verslag in die Bybel opgeteken is. ‘n Mens sou die een ook sy onpersoonlike openbaring kon noem, en die ander een sy per­soonlike openbaring.

Algemene openbaring

Algemene openbaring omvat natuur, geskiedenis en gewete. Daar is in die Bybel getuienis dat iets van God sigbaar is in die natuur, ten minste sy krag en sy Goddelikheid (Rom 1:20). Mense aanvaar gewoonlik dat hulle ook iets van sy wonderlikheid in mooi dinge in die natuur kan sien, in ‘n mooi blom of ‘n stroompie water. Die probleem hiermee is natuurlik dat daar ook skrikwekkende dinge in die natuur is, soos ‘n leeu wat ‘n bok doodwurg of ‘n tsoenami. Op die ou end kies ons dus maar wat in die natuur vir ons iets van God vertel.

Dit beteken dadelik dat dit nie hier om ‘n duidelike saak gaan nie. Ons het gewoonlik reeds uit die Bybel (wat ons van die besondere openbaring vertel) ‘n idee van wie en hoe God is, en in die lig daarvan besluit ons dan wat ons in die natuur aan Hom herinner.

Die geskiedenis is nie minder problematies nie. Vir baie lank het baie wit mense geglo dat ons God se hand duidelik in die gebeure by Bloedri­vier kon sien. Allerlei dinge wat die nag voor die slag gebeur het, soos die digte mis, is gesien as die duidelike vingerwysings van God se werk. Maar almal is nie so seker soos dié wat daardeur bevoordeel is nie. Die Zoeloes, ook Christen-Zoeloes, was nie so oortuig daarvan nie. Op die ou end moet ‘n mens die geskiedenis interpreteer. Baie Duitse Christene het Hitler gesien as “God se man in daardie uur”(!).

Openbaar God Hom ook in die gewete van die mens? Nie dat ons gewetes direk die openbaring van God is nie, want ons gewete word bepaal deur ons opvoeding en waardesisteem. Maar daar is algemene waardes wat omtrent alle mense erken, soos eerlikheid, respek vir ouers – al pas almal dit natuurlik nie reg­tig toe nie. Is die algemene erkenning ‘n voorbeeld daarvan dat God basiese waardes in mense ingeplant het? Het alle mense ‘n basiese Godsbesef wat sommige maar net onderdruk? Sover dit bekend is, het alle volke en kulture in hulle vroeë geskiedenis gode gehad.

Teen dié tyd is dit al duidelik dat die gedagte van ‘n algeme­ne openbaring sy eie vrae oplewer. Maar dit neem die feit nie heeltemal weg dat daar op ‘n manier so iets moet wees nie. As ons glo dat God alles gemaak het, sal dit tog vreemd wees dat daar nêrens enige spore van sy werk is nie, niks wat aan Hom herinner nie. Dus kan ons eindig waar ons begin het: by Paulus se uitspraak dat ons uit die werke van God kan aflei dat sy krag ewigdurend is en dat Hy waarlik God is (Rom 1:20), al sal ons ook verder met hom moet saamstem dat mense dit van nature onderdruk.

Die punt is nou dat hierdie openbaring nie eintlik effektief is nie. Dit bring nie mense sover om God te dien nie. Dit hoef nie aan die defektiwiteit van die openbaring toegeskryf te word nie, maar eerder aan ons sonde. Van nature skram ons weg van God af. Jy hoef nie kinders te leer om te jok of te baklei nie, jy moet hulle leer om die waarheid te praat en in vrede te leef.

Natuurteologie

Dit beteken dat ons nie uit hierdie openbaring kan leer wie en hoe God regtig is nie (dus geen natuurteologie nie). Ons kan ook nie uit die natuur allerlei afleidings maak oor wat dan die wil van God sou wees nie. In die tyd van apartheid was ondersteuners geneig om uit die natuur afleidings te maak, soos dat skape en bokke nie vermeng nie, en daarom is ondertrouery tussen wit en swart verbied. Maar ‘n mens sou daarteenoor kon sê dat swart en wit skape wel meng, maar dis nie die manier om na die wil van God te vra nie. Daarvoor het ons die besondere openbaring.

Die eintlike punt van kritiek op die natuurteologie is die feit dat die algemene openbaring nie positief waardeer word in die Bybel nie. Dit is duidelik dat God wel geken kan word uit die natuur, maar dit is ook duidelik dat die mense hierdie kennis onderdruk, en nie daardeur die ware God leer ken nie (Rom 1:20 ev).

Daar is wel die bekende uitspraak in Romeine 2:12-16 waar ons lees van heidene wat nie die wet het nie, maar tog vanself dinge doen wat die wet vereis. Paulus verklaar dan: “Die optrede van sulke mense bewys dat die eise van die wet in hulle harte geskrywe staan.” Die gevolgtrekking is dat hierdie mense, wat nie die evangelie van Jesus gehoor het of van die God van Israel weet nie, gered word omdat hulle die wet hou.

Dis ‘n taamlik algemene opvatting dat dit hier gaan om heide­ne wat nie die Here ken nie, maar wat dan van nature die wet het en dit ook onderhou. Dit sou dan die manier wees waarop hulle gered word. Dit is egter ‘n baie vreemde gedagte. Elders is Paulus sterk en duidelik daaroor dat niemand gered kan word deur die wet te hou nie, maar net deur in Jesus te glo (Gal 2:15-16). Selfs Israel kan nie die wet hou nie, wat staan nog heidene wat glad nie eens die wet ken nie?

Daarom is dit goed om ‘n bietjie versigtiger na hierdie be­roem­de deel te kyk. Kan mense regtig gered word, al glo hulle nie in Jesus nie, net deur die wet te onderhou?  Die uitdrukking “dat die wet in hulle harte geskrywe staan” herinner natuurlik dadelik aan Jeremia 31:33 se beskrywing van die nuwe verbond. Onder die nuwe verbond sal Israel nie meer die wet net op klip­tafels hê nie, maar “op hulle harte geskryf”. Maar dit gaan dan om gelowiges, nie om heidene nie.

In Romeine 2:25-29 gaan dit om ‘n verwante saak. In 2:12-16 gaan dit om die wet, en in 2:25-29 om die besnydenis. Eers gaan dit oor Israel wat die wet het, maar dit nie hou nie, teenoor “heidene” wat die wet nie het nie, maar dit tog hou en dan op dié manier gered word. En dan gaan dit oor Israel wat letterlik besny is, maar nie die wet hou nie, terwyl daar “heidene” is wat nie letterlik besny is nie, maar tog die wet hou en dan só gered word. Die slotsom is dat hierdie “heidene” die Jode sal oordeel.

Waar kry ‘n mens sulke heidene? Is dit nie dalk heiden-Christene nie? Paulus noem die heiden-Christene dikwels “heidene” as hy hulle teenoor die Jode stel (Rom 11:13; 15:9; 16:4; Gal 2:12), almal plekke waar die Grieks letterlik “heidene” het terwyl moderne vertalings sommer vertaal met iets soos “gelowiges uit die hei­dennasies” of “nie-Joodse gelowiges”. Daar is geen enkele rede om dit nie ook in 2:14 te doen nie. Dan kan dit sin maak dat “heidene” wat nie die wet het nie, dit beteken nie met die wet groot­geword het soos die Jode nie, deur die krag van die Heilige Gees die wet hou. Hulle is immers bekeerde heidene, gelowiges.

Dit sou net verder bevestig dat daar nie ware kennis van God uit die algemene openbaring voortkom nie en dus nie ‘n suiwer natuurteologie kan wees nie.

Besondere openbaring

Besondere openbaring (of persoonlike openbaring) is die open­baring waarin God self na mense kom. Dit kan misverstand wek om sonder meer die Bybel die besondere openbaring te noem. God het Hom nie in byvoorbeeld die boek Eksodus aan Israel in Egipte geopenbaar nie. Daar was nog nie eens so ‘n boek nie. God het na Moses gekom en met hom gepraat. God het sy Seun nie in die Evangelies aan ons bekend gestel nie, maar in die Jood Jesus van Nasaret. God het Hom in gebeurtenisse, in die geskiedenis ge­openbaar. En opnuut moes mense keuses maak. Die dissipels het God se openbaring in Jesus herken en erken, maar die Fariseërs nie. Dus: selfs God se persoonlike openbaring moet erken en aanvaar word.

En die *Bybel?

‘n Mens kan die Bybel die betroubare getuienis oor die besondere openbaring noem, en in hierdie sin self ook openbaring. In die meeste gevalle vertel die Bybel van God se openbaring in die geskiedenis, soos Eksodus en die Evangelies. Maar dikwels is dit ook direk openbaring, byvoorbeeld die Psalms of Paulus se briewe.

Woorde gemerk met  ʼn * sal later verder bespreek word.

Outeur: Prof. Adrio König

Die Groot Geloofswoordeboek: Afrikaanse kerke – Susterskerke

Daar is drie kerkgenootskappe wat bekend staan as die “Afri­kaanse kerke”: die Nederduitse Gereformeerde Kerk (NGK), die Nederduitsch Hervormde Kerk (NHK), en die Gereformeerde Kerke (GK). Dit is kerke wat tradisioneel net wit lidmate aanvaar het en net Afrikaans gebruik het. Vandaar die naam “Afrikaanse kerke”. Die drie denominasies het dieselfde belydenisskrifte: die Nederlandse Geloofsbelydenis, die Heidelbergse Kategismus en die Dordtse Leerreëls, wat almal dateer uit die tyd kort na die Kerk­hervorming.

Uit hierdie name is dit duidelik dat die kerkgenootskappe oor­spronklik uit Holland gekom het, en wel sedert die wit mense in die sewentiende eeu in Suid-Afrika aangekom het. “Ne­der­duits” is ‘n baie interessante woord. Dit beteken “onder Duitsland”. Ne­derland, ‘n ander naam vir Holland, is eintlik ‘n groot vlakte wat aan Duitsland grens, en onder Duitsland lê. Nederland is dus die “onderland” of “lae land”. Die Nederduitse Gereformeerde Kerk be­teken dus die Gereformeerde Kerk wat (in die vlakte) onder Duits­land gelê het.

Hierdie kerke het dan ook sterk bande met Duits­land gehad, soos een van hulle belydenisskrifte, die Heidel­bergse Kategismus, aandui. Dit is ‘n geskrif wat in Heidelberg in Duitsland geskryf is. En die Dordtse Leerreëls is ‘n ander belydenisskrif wat in 1618-1619 in Dordt (eintlik Dordtrecht) in Holland opgestel is waar ‘n sinode van die Gereformeerde Kerke vergader het om die *Arminianisme te veroordeel. (*Be­lyde­nisskrifte)

Hierdie belydenisskrifte lê besondere nadruk daarop dat ons geloof gefokus is op Jesus Christus, op die genade, op die ge­loof en op die Bybel (solus Christus, sola gratia, sola fide, sola Scriptura). Ons word net deur Christus gered, net uit genade, net deur die geloof, en ons laaste toets vir ons geloof/leer is die Bybel.

Die vreemde meervoud, die Gereformeerde Kerke (meer­voud), kom uit hul oortuiging dat elke plaaslike gemeente op sigself ten volle ‘n kerk is. Hulle is dus ‘n klomp “kerke” wat saam ‘n de­no­mi­nasie vorm.

Dit is vreemd dat dié drie kerkgenootskappe dieselfde be­ly­de­nis het, maar drie afsonderlike kerkgenootskappe bly. Dit wys hoe sterk historiese oorsake kan wees wat dikwels nie baie met die wese van ons geloof te doen het nie. Die redes vir die ontstaan van die Gereformeerde Kerke in die negentiende eeu lê in ver­skille wat hulle met die NG Kerk ontwikkel het. Hulle het die NG Kerk veral van “metodisme” en “sinodokrasie” beskuldig. In die NG Kerk is daar sedert die negentiende eeu duidelik twee tradisies: ‘n strenger *Gereformeerde tradisie wat formeler en meer nugter is, en ‘n *Evangeliese tradisie wat spontaner en meer emosio­­neel is. (Andrew Murray, Hallelujaliedere, Pinksterbidure, *CSV, *Sen­ding) Dit was hoofsaaklik hierdie rigting wat die beskuldi­­ging van “me­to­disme” uitgelok het. Daar is baie klem gelê op sekere dinge, soos ‘n bepaalde vorm van bekering (“dag en datum”), spesiale reekse bekeringsdienste, kleiner groepe in die kerk (kon­ventikels), en bid­ure waartydens gewone gemeentelede ge­bid het. Verder was daar ander gebruike wat die Gereformeerde Kerke teen die bors ge­stuit het, soos die “Gesange” wat in die NG Kerk ge­sing is ter­wyl die Gereformeerde Kerke net Psalmberymings sou sing, en die kelkies wat vir nagmaal gebruik is in plaas van die gesamentlike beker. On­der “sinodokrasie” het hulle bedoel dat die sinode van die NG Kerk ‘n te groot beheer oor die afson­der­like gemeentes van die kerk­genootskap uitgeoefen het.

Die Gereformeerde Kerke lê tradisioneel baie klem op leersui­wer­heid en kerkli­ke tug. Hulle is teologies baie “streng” gere­for­meerd en laat nie vrouens toe om ouderlinge of predikante te wees nie. Hulle vereis dat daar deurlopend Kategismuspreke gehou moet word wat die sterk nadruk bevestig op die leer van die kerk.

Die Nederduitsch Hervormde Kerk het hom tradisioneel sterk met die Afrikanervolk verbind. Daar was egter altyd meer same­werking tussen hulle en die NGK. Hulle het byvoorbeeld saamgewerk aan die kerkliede­re en die liturgiese formuliere van die kerk, soos die bevestiging van predikante, ouderlinge en diakens.

Die NGK, wat verreweg die grootste van die drie “Afrikaan­se kerke” is, was by uitstek die kerk wat baie sendingwerk in Suidelike Afrika en selfs so ver noord as Nigerië gedoen het – hoofsaaklik geïnspireer deur die Evangeliese vleuel. Aanvanklik het die be­keer­linge in Suid-Afrika lidmate van die NGK geword, maar teen die einde van die negentiende eeu is hulle (wat hoof­saaklik “Kleur­linge” in die Wes-Kaap was) in ‘n aparte kerk­genootskap geor­ga­niseer, die NG Sendingkerk. Daarna is in oor­eenstemming met die apartheidsbeleid ook kerke vir die be­keerlinge uit die ander be­vo­l­kingsgroepe gestig: die NG Kerk in Afrika vir swart mense, en die Reformed Church in Africa vir Indiërs. Teen die einde van die vorige eeu het die NG Sending­kerk en die NG Kerk in Afrika verenig in die Verenigende Gere­formeerde Kerk, maar ‘n aantal gemeentes in die Vrystaat en die Noord-Kaap het voortgegaan as die NG Kerk in Afrika. Tot vandag (2006) probeer hierdie vier kerkgenootskappe tevergeefs om te verenig.

Die NGK het wel in 1986 besluit dat mense van kleur lidmate mag word. Dit het gelei tot die afskeuring van die Afrikaanse Pro­­te­stant­se Kerk (APK).

Die spiritualiteit van die NG Kerk word onder *spiritualiteit be­handel.

Woorde gemerk met ʼn * sal later weer behandel word.

Outeur: Prof. Adrio König

Die Groot Geloofswoordeboek – Inleiding

Mense wonder dikwels oor verskeie aspekte van die Christelike geloof. Die Groot Geloofswoordeboek deur prof Adrio König is ʼn baie nuttige naslaanwerk wat ʼn betrokke en uitdagende verduideliking bied van meer as 500 geloofswoorde.

Bybelkennis gaan gereeld gedeeltes uit hierdie bron publiseer. Ons dank aan prof König en CUM vir hierdie vergunning.

Vir meer inligting oor CUM, besoek gerus hulle webblad by www.cumuitgewers.co.za

Waarom hierdie boek? Is daar nie al genoeg boeke nie?

Hierdie is ‘n Geloofswoordeboek. ‘n Eerste? ‘n Enigste?

Ek weet nie vir seker nie. Ek het nou nie regtig die hele wêreld gefynkam nie, maar ek weet nie van nog een nie.

Dis nie ‘n Bybelse woordeboek nie. En ook nie ‘n teo­lo­giese woordeboek nie. Daarvan is daar baie, en goeies ook!

Maar hierdie is iets anders. Dis ‘n Geloofswoordeboek.

Wat hierdie boek nie is nie

Hierdie boek is anders as ‘n Bybelse woordeboek. Daarin word al die interessanthede in die Bybel behandel. Jy sal lees wat ‘n Levi­raats­huwelik is, waar die plekkie Dan in Palestina is, in watter jaar Paulus die brief aan die Romeine geskryf het en nog baie meer. Maar dit het nie regtig so direk met ons geloof te doen nie. Hierdie boek gaan oor ons geloof.

Daarom is hierdie boek ook anders as ‘n Teologiese woor­deboek. Daarin word al die teologiese begrippe en probleme behandel. Daar word wetenskaplik op sake ingegaan, groot teoloë se stand­punte word met mekaar vergelyk, die nuutste stand van die navorsing word toegelig. Natuurlik het dit alles baie met ons geloof te doen. Maar dis nie op die vlak van ‘n lidmaat wat gou wil weet hoe die Drie-eenheid werk, wat die doop met die Gees is en wat daar oor die Wegraping in die Bybel staan nie.

Wat is hierdie boek dan?

Wat glo ons? Wat is belangrik vir ons geloof? Kan ek alle sonde oorwin? Wat beteken die koninkryk van God? Wat is die Anti­chris? Dít staan in hierdie woordeboek. Dis ‘n Geloofswoordeboek.

Meer as 500 geloofswoorde word behandel.

Die woorde word alfabeties behandel sodat jy maklik in die in­houdsopgawe ‘n woord kan opsoek.

Die geloofswoorde word nie kort en saaklik behandel nie. Onder Drie-eenheid sal jy nie net ‘n sinnetjie kry: “God is een wese, maar drie Persone” nie. Daar word ‘n uiteensetting gegee, ‘n behandeling van die plekke waar ons iets daarvan in die Bybel kry, ‘n verduideliking waarom mense probleme daarmee het en hoe ons dit kan benader.

In die meeste gevalle word enkele woorde op sigself behan­del, soos liefde en geloof en genade. Maar daar is omtrent 50 ver­same­lings woorde wat saam behandel word. As ‘n mens die woord “Chi­liasme” naslaan, moet jy ook kan lees van die Duisendjarige Vrederyk en nog ‘n paar ander sake ook. As jy wil weet van wedergeboorte, moet daar ook iets staan van bekering, van die nuwe lewe, van ons vereniging met Christus en nog meer.

Die boek is nie met toe oë geskryf nie. Daar is verskille onder Christene, en daar is sake waarmee ons almal probleme het. Waar en hoe bestaan gelowiges ná hul dood? Kan ‘n mens die hel rym met die liefde van God? Kan ‘n mens wat gered is weer verlore gaan?

Die verskillende standpunte word simpatiek behandel, die dele in die Bybel waarop mense hulle beroep, word verduidelik, en in die meeste gevalle word dan ‘n bepaalde standpunt as die mees aanneemlike voorgehou.

Hierdie soort boek is die eerste in my lewe. Ek het dit besonder baie geniet om dit te skryf. Ek hoop jy geniet dit net soveel om dit te lees.

Ek dra hierdie eerste “groot” boek dan ook op aan my grootste geskenk, Hermien, met haar sewentigste verjaarsdag.

Outeur: Prof Adrio König

Vrouwees (en manwees) in die Bybel – Enkele kantlyn aantekeninge – Stephan Joubert

In die ou tyd was vroue tweedeklas-burgers. Aristoteles, die groot filosoof uit die vierde eeu voor Christus, het al gesê dat vroue eintlik maar misvormd-gebore mans is! Die Joodse filosoof, Filo van Aleksandrië, het verkondig dat slegs mans na die beeld van God geskape is. Vroue het net hier by die ribbebeen langs iets van die man se heerlikheid getref! G’n wonder nie dat ʼn bekende Joodse rabbi in die tyd van die Nuwe Testament kon sê daar is drie dinge aan ʼn vrou wat altyd bedek moet wees: haar mond, haar bene en haar hare. Met haar mond praat sy glo nonsens; met haar bene verlei sy ander mans, en met los hare daag sy haar man se gesag uit. Die stereotipe persepsie oor vroue was dat hulle dom, verleidelik en agterbaks was. Daarom dat hulle plek altyd binne die huis was.

Genesis vertel ʼn ander storie

Genesis 2 vertel dat God die vrou as die man se helper gemaak het, as sy gelyke. Binne die huwelik word man en vrou een in harmonie voor God. Genesis 2 is ongetwyfeld God se oorspronklike skeppingsdoel met die huwelik. Dit was voordat die sonde alles kom verwoes het. Genesis 2 sê onomwonde man en vrou is gelyk. Die vrou is selfs hier ʼn helper vir die man! En iemand kan net help as hy of sy iets beter kan doen as diegene wat daardie hulp nodig het!

Eers na die sondeval in Genesis 3 hoor ons dat die man oor die vrou sal heers. Nou is heerskappy egter straf. Heerskappy, baasskap van die kant van die man funksioneer van die sonde se dae af as straf op sonde binne man-vrou verhoudings en nie as die natuurlike stand van sake nie. Manlike baasskap is hoegenaamd NIE God se oorspronklike skeppingsdoel nie.

Jesus deurbreek die stereotipes van die Jode oor vroue

Blaai mens na Jesus se uitsprake oor die huwelik (Markus 10), dan neem Hy die oorspronklike doel van die huwelik haastig terug na Genesis 2 toe, nie na Moses se nood-uitspraak oor egskeiding in Deuteronomium 24 nie. Dus verander die Here Jesus sy kinders se huwelike weer in ʼn paradys. Hy maak gelowiges se huwelike van voor af Genesis. Netsoos wat Christene as sodanig van kop tot tone ʼn tweede skeppingswonder is (2 Korintiërs 4:1-6), net so is ons huwelike ook ʼn nuwe Genesis. Binne ons as Christene se huweliksverhoudings geld die oorspronklike skeppingsdoel nou weer – naamlik een vlees, een voor God waar man en vrou mekaar help, dien, liefhet, eer en beskerm.

Jesus het ʼn finale einde aan die Joodse stereotipe rolverdeling van baasskap en onderdrukking tussen mans en vroue gebring. Hy het byvoorbeeld nie gehuiwer om vroue deel te maak van sy volgelinge nie (Lukas 8:1-3), of om hulle ook in die openbaar te onderrig nie (Lukas 10:38vv). Mans het dus nie regtig ʼn hoër godsdienstige status voor God as vroue nie. Paulus skryf trouens in Galasiërs 3:28 dat daar in Christus nie meer Jode of Grieke, slawe of vrymanne, mans of vroue is nie. Alle grense is afgebreek. Nou tel mense se afkoms, sosiale status of geslag niks meer voor God nie.

Paulus: Die regte Christelike rolverdeling

Maar wat dan van daardie baasskap tekste in die Bybel; tekste soos 1 Korintiërs 11:3 en Efesiërs 5:22 met hulle verwysings na die onderdanigheid van die vrou? Wel, in ʼn neutedop gesê, bedoel Paulus nie hier dat man die koning is met die vrou as vloerlap nie. Wat die apostel wel sê, is dat daar rolverdelings tussen die geslagte bestaan (bv 1 Korintiërs 11). Hiermee saam wil hy ook sê dat beide man en vrou binne ʼn Christelike huwelik mekaar moet dien. Inderdaad het die man as die sterkste geslag sekere verantwoordelikhede rondom die versorging en beskerming van sy vrou. Eweneens het die vrou die verantwoordelikheid om haar man te dien en te ondersteun. Maar hierdie is wederkerige rolle wat gegrond is op Christus se voorbeeld. Christenmans en vroue moet altyd optree tot voordeel van mekaar. Die enigste gedagte in hulle harte behoort te wees wat hulle kan doen om hulle huweliksmaats nog meer beeld van God te laat wees.

Efesiërs 5 as voorbeeld

Paulus roep beide mans en vroue in die huwelik op tot onderdanigheid aan mekaar in Efesiërs 5:21vv. Die Griekse woord wat in Afrikaans vertaal word met onderdanigheid (hupotassein), beteken onder andere om diensbaar te wees aan iemand anders.

Paulus trek ook in Efesiërs 5:21vv die huwelik binne die raamwerk van God se oorspronklike doel in Genesis 2 in as hy oor vroulike onderdanigheid (soos die kerk aan die Here) en manlike liefde (soos die Here teenoor die kerk en ʼn man teenoor sy liggaam) praat. Let wel, nooit word in die NT oor vroue se rol gepraat in isolasie van die man s’n nie. Onderdanigheid en liefde is kop en stert, wedersyds aanvullend. Volgens Paulus is man en vrou nou een voor God; daarom dat hy in Galasiërs 3:28 die Here se bedoeling met man en vrou helder, kernagtig en ongekwalifiseerd uitstippel: In Christus is daar nie meer man of vrou, slaaf of vry, Jood of Griek nie.

Natuurlik moet vroue diensbaar aan hul mans wees (vgl ook 1 Petrus 3) – soos die gemeente aan die Here. Maar mans moet op hul beurt hul vroue weer liefhê soos Jesus sy kerk liefhet. En hoe het Jesus sy kerk lief? Markus 10:45 bied die antwoord hierop as Jesus sê dat Hy ons kom dien het. Jesus stel dit glashelder dat Hy nie gekom het om gedien te word nie, maar om  te dien. Tereg is dit edel dat vroue hul mans dien. Net so edel is dit egter ook wanneer mans hul vroue dienend liefhet en nie meer oor hulle wil baasspeel nie. Immers, in 1 Korintiërs 7 noem Paulus dat mans selfs die mag oor hul eie liggame afstaan aan hul vroue – ʼn gedagte wat totaal vreemd was aan ʼn hiërargiese samelewing destyds waar mans die vroue oorheers het.  Dus moet mans hul vroue ook dien, want liefde volgens die Woord sluit altyd dienslewering in.

Outeur: Dr Stephan Joubert