Something more is needed than merely belonging to this Church, or that Church, to take a man to heaven –  J. C. Ryle

Christene moet groei – Inleiding

R. C. Sproul het ‘n kort boekie – Five Things every Christian needs to grow – geskryf. Hierin identifiseer hy vyf dinge waarin ‘n Christen moet groei. Ons gaan ‘n paar blogs hieraan spandeer.

 Om ‘n Christen te wees beteken om ‘n lewende verhouding met die God van die heelal te hê. Dit begin as ‘n mens ‘n nuwe skepping in Hom word en in geloof vir Jesus Christus as Here aanvaar. Maar, soos atlete, moet Christene ook oefen, opofferings maak en sekere dissiplines aanvaar. Ons toewyding aan hierdie dissiplines sal ons doeltreffendheid in ons diens aan ons Here bepaal.

Atlete sweet en offer vir jare op om die geleentheid te kry om aan die Olimpiese Spele deel te neem – en dalk ‘n medalje te wen. Hierdie is ‘n ondervinding wat net ‘n paar ervaar. God se mense sal nie die wêreld se toejuiging ontvang nie, maar eendag sal hulle hoor: Mooi so goeie en getroue slaaf.

Paulus het dikwels die beeld van ‘n atleet gebruik: Weet julle nie dat atlete wat aan ‘n wedloop deelneem, wel almal hardloop, maar dat net een die prys ontvang nie? Hardloop dan so dat julle die prys kan wen. Almal wat aan ‘n wedstryd deelneem, ontsê hulleself allerlei dinge. Hulle doen dit om ‘n verganklike oorwinnaarskroon te verkry, maar ons ‘n onverganklike (1 Korintiërs 9:24 – 25).

Soos atlete moet Christene met toewyding aandag aan sekere dissiplines gee. Voorbeelde van hierdie dissiplines is Bybelstudie, gebed, aanbidding, diens en rentmeesterskap. Ons gaan in die volgende aantal blogs na hierdie dissiplines kyk. Ons gaan by Bybelstudie begin.

Geniet die wedloop.

But it does not follow that the doctrine is not true, because we cannot understand it. It is the weakness of our poor minds and intellects that we must blame, and not the doctrine – J. C. Ryle

Christene moet groei – Rentmeesterskap

R. C. Sproul het ‘n kort boekie – Five Things every Christian needs to grow – geskryf. Hierin identifiseer hy vyf dinge waarin ‘n Christen moet groei. Ons gaan ‘n paar blogs hieraan spandeer.

Die eerste offer waarvan ons in die Bybel lees, is dié van Kain en Abel. Die Ou Testamentiese aanbidding fokus op die offersisteem. Ons kerkgeboue het nie meer altare waar ons diere offer nie. Christus het die nodigheid daarvoor weggeneem. Maar dit beteken nie dat Christene nie meer moet offer nie. Ons word steeds opgeroep om God te aanbid en offers vir Hom te bring: Gee julleself aan God as lewende en heilige offers wat vir Hom aanneemlik is. Dit is die wesenlike van die godsdiens wat julle moet beoefen (Romeine 12:1).

Die rentmeester is nie die eienaar van die huis nie – hy is deur die eienaar gehuur om sy sake te bestuur. Die mens se rentmeesterskap begin in die paradys. Adam en Eva moes verseker dat die tuin bewerk is en nie uitgebuit word nie. Dit was God se tuin, maar hulle was die rentmeesters.

Elke keer as ons ‘n hulpbron gebruik neem ons ‘n besluit wat openbaar watter soort rentmeesters ons is. Dit is waar God ons aanspreeklik hou, want elke keer as ons ‘n hulpbron vir iets gebruik, beteken dit ons kan dit nie vir iets anders gebruik nie.

In die moderne lewe belê ons ons geld en verwag dat dit sal vermeerder. Die Bybel sê dat ons in die koninkryk van God moet belê vir ewigheidsresultate. Maar wat moet ons belê in die koninkryk? My tyd, my energie en my geld.

Rentmeesterskap is ‘n belangrike manier vir ons om geestelik te groei. Ons is rentmeesters in God se tuin. Versorg ons sy tuin?

The illusion which exalts us is dearer to us than ten thousand truths. –Aleksandr Pushkin (1799-1837)

Jy is geroep; jy is gestuur; gaan

Matteus 10 en Lukas 10 is belangrike Skrifgedeeltes vir ons uitreik na die wêreld om ons. Hier gee Jesus opdragte aan sy dissipels oor hoe om uit reik na die wêreld om hulle. Ons kan dit sien as spesifieke stappe wat ons moet uitvoer voor ons kan uitreik of as beginsels. Een van die redes waarom ons dikwels nie slaag in ons uitreik na die wêreld nie, is omdat ons ons eie beginsels neerlê en volg.

Wat is hierdie beginsels?

• Roep en stuur spesifieke mense uit op die sending

Jesus het sy twaalf dissipels nader geroep en hulle mag gegee om onrein geeste uit te dryf en om elke soort siekte en kwaal gesond te maak. Die name van die twaalf apostels was … Jesus het die twaalf uitgestuur en die volgende opdragte aan hulle gegee (Matteus 10:1 – 5).

God inisieer hierdie roeping en uitstuur, maar Hy kommunikeer altyd sy roeping en sending deur ‘n plaaslike groep gelowiges. So sien die gemeente in Antiogië die behoefte en stuur vir Paulus en Barnabas uit na die heidenwêreld. Omdat die plaaslike gemeente die liggaam van Christus is, is dit vanwaar die roeping en stuur meestal sal kom.

Om gestuur te wees, beteken nie noodwendig dat ons na ‘n ander land moet gaan nie. God stuur ons elke dag in die wêreld om ons. Om gestuur te wees is nie ‘n reis nie – dit is ‘n lewenstyl. Dit beteken ek moet na die stem van die Heilige Gees luister, maar ek moet ook na die leiding van ander in die gemeente luister. Baie van ons sal weerstand bied as ons die roeping hoor – soos Moses. Ons het nou die leiding en bemoediging van ons medegelowiges nodig om deur die weerstand te breek. Na watter persoon roep God jou om die Goeie Nuus aan hom oor te dra; na watter plek roep God jou om te gaan – ver of naby?

• Gee gesag met verantwoordelikheid

Toe Jesus sy volgelinge uitgestuur het, het Hy aan hulle die gesag gegee om die taak wat Hy aan hulle opgedra het, uit te voer. Al moes hulle nog baie leer, het Hy hulle vertrou. As ‘n gemeente mense uitstuur, moet die gemeente hulle oplei en ondersteun. Jesus gee aan elkeen van sy volgelinge die gesag om die goeie nuus oor Jesus Christus aan ander te verkondig – nie net aan leraars en sendelinge nie. Die krag om die goeie nuus uit te dra is aan elkeen van ons gegee – ons is gesante van Christus en ons gesag kry ons by Hom.

• Vir doeltreffende evangelisasie moet jy fokus

Moenie met ‘n pad na die heidennasies toe afdraai nie en moenie in ‘n dorp van die Samaritane ingaan nie. Gaan liewer na die verlore skape van die volk Israel toe (Matteus: 10:5 – 6)

Jesus se fokus tydens sy openbare bediening was om na die verlore skape van Israel uit te reik – dit was nog nie die regte tyd om na die heidennasies uit te reik nie. Hierdie is ‘n belangrike beginsel: jy kan nie terselfdertyd na almal toe uitreik nie – jy moet fokus. Kies jou fokus en ontwikkel dan die metodes wat jy nodig sal hê om hulle te bereik Vir elke teikengroep moet jy ‘n spesifieke strategie ontwikkel. Ons fokus, nie om eksklusief te wees nie, maar om doeltreffend te wees.

As individue begin ons fokus dikwels by ons familie en vriende – diegene wat die naaste aan ons is. Hulle het die veranderinge wat Jesus in ons lewens aangebring het eerstehands gesien. Ons is dus beter in staat om na hulle uit te reik as enigeen anders.

Ek is gestuur; ek ontvang gesag; ek moet fokus.

Gebruike en Gewoontes in die Bybel: Kleredrag(3) – Hennie Stander

Hoofbedekking

Die meeste mans het ‘n hoofbedekking gedra in die vorm van ‘n stuk materiaal wat soos ‘n band met ‘n opgeslaande kant gevou is. Dit is dan soos ‘n tulband rondom die hoof gedraai. Die vrouens het weer ‘n vierkantige stuk materiaal gedra wat so gevou is dat dit die oë teen die son kon beskerm en verder het dit oor die nek en skouers gehang om sodoende volkome beskerming teen die son te kon bied.

‘n Gevlegte koord het dit in posisie gehou rondom die kop. As ‘n vrou buitenshuis was het sy haar gesig gewoonlik deur ‘n ligte sluier bedek sodat haar gelaatstrekke nie in die openbaar deur almal gesien kon word nie, alhoewel die sluier deursigtig genoeg was vir haar sodat sy kon sien waar sy loop. So het ook Rebekka haar gesig gesluierd gehou en kon Isak haar gelaatstrekke nie voor hul troue waarneem nie (Genesis 24:65). Dit was eers met die huwelikseremonie dat die sluier van die bruid se gesig opgelig is.

Die kleredrag van ‘n ryk man en sy vrou. Kyk na sy japonagtige mantel met die wye moue en haar armbande, hangers, oorringe en hoofband.

Die skoonmaak van klere

Klere is na stroompies water geneem en dit is daarin gewas sodat die vullis kon wegspoel. Die nat klere is ook op plat klippe geplaas en dan is die vullis daaruit gestamp. ‘n Soort seep is ook gebruik om die was van die klere te vergemaklik.

Basiese kledingstukke

Vir die meeste mense was klere nie maklik om te bekom nie en was dit ook baie duur. Dit was dikwels die geval dat die klere wat die armes aangehad het, ook al was wat hulle besit het. Dit het dus selfs gebeur dat ‘n behoeftige vir ‘n paar skoene verkwansel is (Amos 2:6). Johannes die Doper het dus ‘n hoë eis gestel toe by gevra het dat diegene wat twee kledingstukke gehad het, een daarvan moes gee aan hulle wat niks gehad het nie (Lukas 3:11). Dit is derhalwe interessant om te sien dat met die kodifikasie van die wet in die eerste eeu n. C., die Jode ‘n lys klere opnoem wat

wel op ‘n Sabbatdag gered kon word, sou ‘n huis aan die brand raak. Dit is ‘n interessante lys omdat dit die waarde van kledingstukke aandui en ook noem dit die kledingstukke wat op daardie tydstip bekend was. Die lys het uit twee afdelings bestaan: een afdeling handel oor klere vir die mans en die tweede deel oor klere vir die vrou. Klere was so belangrik en kosbaar, dat dit ‘n teken van intense smart en berou was wanneer iemand dit in stukke geskeur het (Job 1:20).

Versiering

Vrouens het hulself ryklik versier met allerhande persoonlike versiersels, grimering asook haarkapsels (vgl Esegiël 23:40). Dit was so belangrik vir die vrouens van die Nuwe Testamentiese tyd, dat Christenvroue vermaan is om hulself veel eerder met “beskeidenheid en ‘n kalmte van gees” te versier (1 Petrus 3:3-4).

Jesaja bespreek breedvoerig hoe die vrouens van sy tyd hulself versier het (Jesaja 3:18-21). In baie van die oorringe, armbande en hangertjies was daar edelgesteentes geset, maar dit is soms baie moeilik om uit die antieke tale die presiese soort edelgesteente te bepaal. Olie het as basis gedien vir die kleurstof waarmee vinger- en toonnaels geverf is. Die skoonmaakmiddels is of met die vinger of met ‘n houtspaandertjie aangewend. Mans het dikwels ‘n ring aan hul vinger gedra of aan ‘n ketting om hul nek, maar dit was meer vir verseëldoeleindes as vir versiering gebruik. Hulle seëlringe het amper dieselfde funksie gehad as wat die moderne mens se handtekening het. In OuTestamentiese tye is hare lank gedra en die sny daarvan is deur die Jode verag (Jeremia 49:32). Priesters se hare was egter van ‘n meer matige lengte (Esegiël 44:20). In die Nuwe Testamentiese tye was dit egter weer oneervol vir ‘n man om lang hare to dra (1 Korintiërs 11:6). So het modes ook maar gewissel.

Die feit dat vrouens gesluierd in die openbaar beweeg het, weerspreek egter nie die feit dat hulle hul ook versier en grimeer het nie. ‘n Mens moet onthou dat daar verskillende gebruike in verskillende omstandighede bestaan het. So lees ons byvoorbeeld dat Rebekka haar gesig met ‘n sluier bedek het toe sy Isak sien aankom. Tog was sy voor dit ongesluierd in die teenwoor­digheid van die dienskneg (Gen 24:65).

Skrywer:  Prof Hennie Stander