To progress is always to begin again (Martin Luther)

Kan die kerk die wêreld verander?

Die kerk wêreldwyd het amper twee biljoen vrywilligers wat net wag om gemobiliseer te word. Die kerk het die mannekrag – hulle moet net tot aksie oorgaan. Die kerk se opdrag is immers om die goeie nuus aan die wêreld te bring. Rick Warren sê ons moet die latente energie in gelowiges wat niks vir die koninkryk van God doen nie, loslaat.

Hy sê dat die kerk die liggaam van Christus is, maar dit lyk asof hierdie liggaam geen hande en voete het nie – meeste van die tyd net ‘n groot mond. Dit is tyd dat die mense hoor waarvoor die kerk staan – genade, deernis, barmhartigheid, vergifnis, verlossing en ‘n nuwe lewe in Jesus Christus. Dit is nie nodig om te sê waarteen die kerk is nie – almal weet dit.

Jesus sê aan sy dissipels: Gaan uit, die hele wêreld in, en verkondig die evangelie aan die hele mensdom (Markus 16:15). Die kernwoord is: Gaan. Jesus sê vir ons om te gaan – nie net vir die sendelinge  nie. Natuurlik het ons professionele mense nodig, maar ons kan nie verwag dat hulle ons werk vir ons moet doen nie. Jesus sê: Julle sal my getuies wees in Jerusalem sowel as in die hele Judea en Samaria en tot in die uithoeke van die wêreld (Handelinge 1:8). Wat is ‘n getuie? Iemand wat sy/haar storie vertel: “Dit is wat ek gehoor het; dit is wat ek gesien het; dit is wat met my gebeur het.” Niemand anders kan jou storie vertel nie en jy het ook geen spesiale opleiding nodig om jou storie te vertel nie.

Maar is Jesus se opdrag in Handelinge 1:8 op ons van toepassing?Jesus is hier besig om sy plan uit te lê. As Hy sê gaan na Jerusalem sê Hy dat ons met ons familie, vriende en medewerkers moet begin. Judea is die gebied waar jy leef. Samaria is ook mense wat in jou buurt woon, maar kultureel verskil hulle van jou. Jesus sê: Gaan na mense wat anders as jy is. Laastens sê Hy dat ons tot in die uithoeke van die wêreld moet gaan. Dit beteken alle ander mense – nou beweeg jy uit jou gemaksone. Ons moet dissipels van al die nasies maak.

Wat is ons veronderstel om te doen as ons vir Jesus gaan. Ons moet doen wat Hy gedoen het. Hy het nie net gepreek nie; Hy het die onderdruktes, armes, siekes, bejaardes, blindes en melaatses versorg. Hy het omgegee vir mense met geestesongesteldhede, die weduwees en wese, diegene in tronke en die haweloses. Jesus gee om vir mense wat die wêreld graag wil vergeet. Die grootste probleme van die wêreld in Jesus se tyd is steeds die grootste probleme vandag: geestelike leegheid, egosentriese leierskap, armoede, siekte en ongeletterdheid – die reuse.

Hoe het Jesus hierdie reuse aangevat? Hy het vyf dinge gedoen wat Hy wil hê dat sy volgelinge steeds moet doen. Dit is:

• Hy plant geloofsgemeenskappe. As ons die liefde van God met miljoene mense wil deel, moet ons bestaande gemeentes help, maar ook nuwe geloofsgemeenskappe vestig. Maar hoe kan ‘n mens Hom aanroep as jy nie in Hom glo nie? En hoe kan jy in Hom glo as jy nie van Hom gehoor het nie? En hoe kan jy van Hom hoor sonder iemand wat preek? (Romeine 10:14).
• Hy rus dienaarleiers toe. Dwarsdeur duie wêreld is daar leiers wat hulle mag misbruik – hulle gebruik nie hulle mag vir hulle mense nie, maar vir hulleself. Daarom moes die volk weg, moes hulle in ellende beland soos skape wat nie ‘n wagter het nie (Sagaria 10:2); Leiers moet korrupsie met wortel en tak uitroei. Goeie leiers is altyd eerlik. ‘n Leier moet die waarheid liefhê. Vir eerlike mense moet hy respek hê (Spreuke 16:12 – 13 – Die Boodskap).
• Hy help die armes. Meer as helfte van die mense op aarde oorleef op minder as $2 per dag; ‘n biljoen mense woon in krotbuurtes. WorldVision sê dat 600 miljoen uit armoede kan losbreek as iemand net bereid sou wees om vir hulle ‘n klein lening te gee. ‘n Gelowige weet dat hy ‘n arm mens moet help. ‘n Slegte mens steur hom nie aan die armes nie. Hy sal hulle nooit help nie (Spreuke 29:7 – Die Boodskap).
• Hy versorg die siekes. Miljoene mense, veral kinders, sterf nog jaarliks aan voorkombare siektes. Die grootse oorsaak vir kindersterftes is onsuiwer water. Ons weet mos hoe om water te suiwer.
• Hy onderrig die volgende geslag. Geen land kan sterk wees as hy nie sykinders opvoed en onderrig nie; geen land kan groei as sy burgers nie kan lees nie. Meer as die helfte van die wêreldbevolking is nog ongeletterd.

Rick Warren noem dit die PEACE plan (plant, equip, assist, care, educate). Dit is ‘n beweging vir gelowiges – alle gelowiges en nie net leraars nie. Dit gaan oor alle gelowiges in elke gemeente wat doen wat Jesus gesê het, gedoen moet word. Dit gaan oor gemeentes wat saamwerk om hierdie vyf reuse in hulle samelewing aan te pak. Die huidige gehoor moet in ‘n leër verander word, verbruikers in bydraers, toeskouers in deelnemers.

Net die kerk deur die krag van die Heilige Gees kan dit doen – geen regering nie. net die kerk het die mannekrag – twee biljoen vrywilligers wat wag om gemobiliseer te word. Net die kerk het die mag van die Heilige Gees om hom te bemagtig.

Jesus het ons beveel om dit te doen. Sal ons doen wat Hy beveel het? Lees net weer Psalm 67:3: Almal op aarde moet sien hoe groot en goed U is. Volke wat U nie ken nie, moet besef dat U mense red (Die Boodskap). God wil al sy kinders gebruik om die wêreld vir Jesus Christus te bereik. Mense moet besef dat die grootste avontuur vir ons is om deur God gebruik te word.

As jy net vir jouself wil lewe, sal jy uiteindelik jou lewe vir ewig verloor. As jy egter bereid is om alles wat Ek vra vir My te gee, al is dit ook jou lewe, sal jy uiteindelik jou lewe vir ewig behou. Jy moet die keuse doen (Markus 8:35 – Die Boodskap).

Is die heidene aandadig aan die kruisiging van Jesus? – Francois Malan

Vraag:

In Jesaja 53: 12  word gesê : Daarom sal Ek Hom ‘n deel gee onder die grotes en met magtiges sal Hy die buit verdeel; omdat Hy sy siel uitgestort het in die dood en saam met die oortreders getel was, terwyl Hy tog die sonde van baie  gedra en vir die oortreders gebid het. (OAV)

Die feit dat baie gebruik word en nie almal nie gee aanleiding tot die volgende vraag:

Is die heidene aandadig aan die kruisiging van Jesus?

God het ‘n verbond met Abraham gemaak te dien effekte dat hy die vader van baie nasies sou word. Hy het in God geglo en dit is hom tot geregtigheid gereken en hy was ‘’n vriend” van God. Uit Abraham ontstaan die Jode as die uitverkore volk. Na verloop van 430 jaar kom Moses op die toneel en hy ontvang die Tien Gebooie wat spesifiek bedoel was om die Jode te rig. Toe Christus kom maak die Jode  Hom dood. Van die Jode wat hierna tot bekering gekom het, sê Paulus in Gal 2: 15 dat hulle, wat van nature Jode was en nie sondaars uit die heidene nie, in Christus Jesus moes glo sodat hulle geregverdig kon word uit die geloof in Jesus Christus. Dus nie uit die werke van die wet nie; omdat uit die werke van die wet geen vlees geregverdig kan word nie.

Vanaf Abraham tot en met die steniging van Stefanus was die heidene nooit in die prentjie nie. Van die verbond met Abraham weet hulle niks, ook nie van die wet nie en ook nie van komende Messias nie. Die verkondiging van die evangelie aan die heidene was ‘n verborgenheid Ef 3: 1 tot 6, en Paulus was bestem om dit aan hulle te bring. Inderdaad was die heidene se stand soos aangedui in Ef  2: 12, naamlik sonder Christus,vervreemd van die burgerskap van Israel, vreemdelinge ten aansien van die verbonde van die belofte, sonder hoop en sonder God in die wêreld.

Die Jode daarenteen het hulle eie pad geloop totdat hulle Jesus laat kruisig het tot op die steniging van Stefanus op welke tydstip die verbond met God verbreek is en is die evangelie aan die heidene verkondig. Die eerste heiden wat tot bekering kom is die hofdienaar van Ethiopië (Hand 8) en andere daarna.  Die vereiste vir hulle was  slegs dat hulle in Jesus Christus moes glo soos Abraham gedoen het om deel van die geestelike Israel te wees.            

Antwoord:

Prof Francois Malan antwoord:                                                                                                      

Johannes 3:16 sê: God het die wêreld so lief gehad dat Hy sy enigste Seun gegee het, sodat elkeen wat in Hom glo, nie verlore sal gaan nie maar die ewige lewe sal hê. In Johannes 1:29 sê Johannes die Doper: Daar is die Lam van God wat die sonde van die wêreld sal wegneem. Johannes 1:1-18 sê dat Jesus Christus self God is, die naaste aan die Vader, dat Hy mens geword het. (Dit alles sodat God self vir die sonde van die wêreld sterf aan die kruis). Aan almal wat Hom aangeneem het, dié wat in Hom glo, het Hy die reg gegee om kinders van God te word.

Vir die heidene wat Christus aangeneem het skryf Paulus in Galasiërs 3:28: Dit maak nie saak of iemand Jood of Griek, slaaf of vry, man of vrou is nie: in Christus Jesus is julle almal één.

Jou vraag: Is die heidene aandadig aan die kruisiging van Jesus?

Alle mense, Jode met die wet van God en heidene sonder die wet van God, almal van die Ou Testamentiese tyd en almal daarna, almal is onder die mag van die sonde en die hele wêreld is strafwaardig voor God (Romeine 3:9-20). Almal het gesondig en is ver van God af, maar hulle word, sonder dat hulle dit verdien, op grond van sy genade vrygespreek vanweë die verlossing deur Jesus Christus…God spreek elkeen vry wat in Jesus glo (Rom. 3:21-26). Vryspraak is eintlik om die verhouding met God reg te stel. Deur in Christus te glo, word ons saam met die Seun van God aangeneem as kinders van God deurdat die Gees van God, die Gees van Christus wat in ons kom woon om ons aan Christus te verbind (Rom.8:9-17).  

Vanaf Abraham af was die heidene altyd in die prentjie! Met die roeping van Abraham het die Here reeds gesê: ‘…in jou sal al die volke van die aarde geseën wees’ (Genesis 12:1-3). In sy optrede in Egipte en Gerar was Abraham geen seën vir die heidene nie (Gen. 12:10-20; 20:1-18 maar na hy vir Abimeleg gebid het, het die Here vir Abimeleg gesond gemaak). Dit was God se doel met sy verbond met Abraham dat hy en sy nageslag vir die wêreld ‘n lig sou wees. Vgl. Abraham se optrede teenoor Melgisedek, die koning van Jerusalem (Gen.14:18-20).

Vgl. bv. Tamar Gen 38, Ragab Jos 2:1,3; 6:17,23,25, Rut wat aldrie in die geslagslys van Jesus opgeneem is in Mat 1:3-5.   

Die hofdienaar van Etiopië is ook nie die eerste heiden wat tot bekering gekom het nie. Kyk maar gedurende Jesus se bediening na die Samaritane Jn 4, die offisier in Kapernaum Mat 8:10-12, die Griekse vrou van Mark 7:24-30, die offisier wat vir Jesus gekruisig het Mark 15:39. Vgl. ook die stad van die Samaritane wat Filippus se getuienis aangeneem het voordat hy die hofdienaar ontmoet het Hand.8:4-8.

Dat God se verbond met Israel eers met die steniging van Stefanus beëindig is, het ook geen grond nie. Reeds in Jeremia 11:10 kla die Here dat Israel en Juda die verbond wat Hy met hulle vaders gemaak het, verbreek het. En toe Jesus na sy eie mense toe gekom het, het hulle Hom nie aangeneem nie. Maar aan almal wat Hom aangeneem het (Jood of Griek, ens.), dié wat in Hom glo, het Hy die reg gegee om kinders van God te word (Jn 1:11-12; vgl. Rom 10:12-13).

Jesaja 53:12 sê ‘baie’. In Hebreeus is dit die meervoud van ‘baie’ (rabim) wat ‘n menigte aandui. Daarom gaan dit nie om uitsluiting van party nie.

Skrywer: Prof Francois Malan

Alle Paaie lei na Jesus: Die wet en Hebreërs (1 – Adrio König

3.7 Die wet in Hebreërs

Die probleme rondom die wet is baie ernstiger in Hebreërs as wat dit in Paulus se Briewe is. In Paulus se situasie wil sommige Joodse gelowiges die wet by Christus byvoeg asof Christus nie genoeg is nie. Maar in Hebreërs is die gevaar dat Christus vervang word deur die wet, dat Christen-Jode Christus los en terugval op die wet alléén (2:1-3; 3:6, 12-14; 10:32-39). Die “wet’ moet hier verstaan word as die Ou Testament in die algemeen, maar uiteindelik veral die tempel-priester-offerdiens van die Ou Testament. Ons praat van die tempelkultus. 

Hierdie gevaar dat die gelowiges kan terugval op die Ou Testament is die rede waarom die skrywer Christus se grootheid so beklemtoon en Hom herhaaldelik vergelyk met figure of sake uit die Ou Testament en dan wys op Christus se onvergelyklike grootheid. Christus is groter as

• die engele (1:4 ev),
• Moses (3:3 ev),
• Josua (4:8 ev),
• die wet (10:1 ev),
• die priesters (7:20-28 en telkens verder aan),
• die tempel (9:11, 23 ev),
• en die offers (9:11-14 ev; 10:10).

Hieruit alleen is dit duidelik dat hy hulle by Christus wil hou en wil oorreed om nie terug te val op die Ou Testament nie. Dit is nie uit die Brief heeltemal duidelik waarom die gelowiges gehuiwer het of hulle aan Christus moet bly vashou nie. Dit is wel duidelik dat hulle vroeër erg vervolg is en gely het vir hulle geloof (10:32- 39). Hierdie vervolging het waarskynlik nie opgehou nie, en die versoeking kon groter geword het om liewer terug te gaan na die sinagoge waaruit die meeste van hierdie Christene in elk geval gekom het. In sy kommentaar op Hebreërs (Hebreërs vir vandag, CUM) herinner Andrie du Toit ons daaraan dat dit in hierdie tyd baie veiliger en makliker was om deel van die Joodse geloofsgemeenskap te wees as om ’n Christen te wees omdat die Jood se geloofsgemeenskap deur die Romeinse owerheid erken is terwyl die Christene vervolg is.

Die meeste van hierdie gelowiges het uit die sinagoge oorgekom soos ons oor en oor lees van Paulus se sendingreise. Hy begin altyd by die sinagoge waar daar dan Jode en sogenaamde “godvresendes” of “godsdienstiges” by hom aansluit (Hand 13:42-43; 17:1-4). Die laaste twee groepe was heidene wat hulle  klaar met die Joodse geloof vereenselwig het.

’n Mens moet nou onthou dat ons hier in die Brief aan die Hebreërs ’n nuwe situasie het. Die gevaar is veel erger as in Paulus se Briewe. Dis nie nou meer net ’n geval van gelowiges wat die wet by Christus wou byvoeg nie, maar van ’n keuse: óf Christus óf die wet. Daarom word Christus se grootheid so oorweldigend beklemtoon, en word die wet (Ou Testament) in uiters negatiewe terme geskilder, selfs veel negatiewer as Paulus. Daar kan nie eens ’n vergelyking tussen Christus en die wet getref word nie.

Maar ons moet in gedagte hou dat dit nie om die wet (die Ou Testament) in sy totaliteit gaan nie, maar om die bepalings oor die tempelkultus. Hierdie diens word in hierdie Brief ook die “verbond” genoem.

Kom ons kyk nou eers hoe heerlik Christus geskilder word, en dan hoe negatief die wet.

3.7.1 Die grootheid van Christus

Die Brief begin met heerlike lof aan Christus. Hy oortref alles wat in die Ou Testament deur die profete gesê is (1:1-2). Hy is die unieke openbaring van God self (1:2-3). Hy was self by die skepping van alle dinge betrokke, en Hy hou nou nog alles deur sy magswoord in stand.

Engele Hy is veel groter as die engele soos blyk uit die feit dat God Hom sy “Seun” noem terwyl die engele maar net sy dienaars is (1:4-14). Verder het God alles aan Hom onderwerp, iets wat Hy nooit aan die engele gedoen het nie (2:5-9). Daarom is die saligheid wat in Hom geopenbaar is, soveel groter as dié in die Ou Testament, en juis daarom sal dit so fataal wees om van Hom af weg te dryf (2:1-4).

Moses Christus is ook veel groter as Moses (3:1-6) – en dit is ’n mondvol vir Jode! Moses was dié dienskneg van God, die een deur wie die wet gegee is, en ons onthou watter geweldige betekenis die wet vir hulle gehad het. Maar Moses self was ’n buitengewone persoon in die geskiedenis van Israel. Van hom word dinge geskryf wat van niemand anders gegeld het nie. Ons lees dat die Here direk met Moses gepraat het soos ’n man met sy vriend (Eks 33:11). Verder ook: “As daar ’n profeet van die

Here onder julle is, maak Ek My aan hom bekend deur visioene en praat Ek met hom in drome. Maar met my dienaar Moses is dit anders. Hy is die betroubaarste in my diens. Met hóm praat Ek direk en persoonlik, nie in raaisels nie. Hy sien selfs die gestalte van die Here” (Num 12:6-8). Dis ’n mondvol! Dis geen wonder dat die Jode later die wonderlikste dinge oor Moses geglo het nie. Hulle het geglo hy is die middelpunt van die geskiedenis. Die aarde sou 2 500 jaar voor hom gemaak wees, en die Messiaanse tyd sou 2 500 jaar ná hom aanbreek. Hulle was selfs oortuig dat die groot Griekse filosowe soos Plato en Aristoteles by Moses hulle wysheid gekry het. Dis interessant dat die skrywer aan die Hebreërs hierby aansluit en dieselfde erkenning aan Moses gee waarvan ons in Numeri gelees het. Maar Christus is eenvoudig meer. Beide werk in God se huis (volk), maar Moses was ’n dienaar in die huis, terwyl Christus as die Seun oor die huis regeer (Heb 3:5-6).

Josua Christus is ook veel groter as Josua (4:8-11), wat self ’n geweldige aanspraak was. Immers dit is Josua wat uiteindelik die volk in Kanaän ingelei het. Maar die skrywer herinner die Christene daaraan dat Josua nie werklik die rus vir die volk gebring het wat God beloof het nie. Die Sabbatsrus wag nog steeds op die volk van God, en in Jesus kan ons daardie rus ingaan. Op hierdie stadium wy die skrywer weer ’n lang gedeelte daar aan om die grootheid van Christus te besing (4:14-5:10) voordat hy oorgaan na die hoofdeel van die Brief waarin hy Christus vergelyk met die tempel-priester-offerdiens (hoofstuk 7-10).

Die wet Veral in hoofstuk 7 bring die grootheid van Christus radikale negatiewe uitsprake oor die wet mee. Daardeur wil die skrywer die lesers oortuig hoe onvergelyklik groot Christus werklik is in vergelyking met die wet waarheen hulle nou wil terug val. Die wet is “afgeskaf vanweë die kragteloosheid en nutteloosheid daarvan” (!) (7:18). Daarteenoor het daar in Christus ’n “beter hoop” gekom “waardeur ons tot God nader” (7:19). Hier die laaste woorde kan ook vertaal word met “waardeur ons regtig by God kan uitkom” wat natuurlik impliseer dat die afgeskafte wet ons nie by God kon uitbring nie. Dit is skokkende uitsprake. Ons beleef min daarvan vandag. Ons is so gekondisioneer deur die grootheid van Christus dat ons byna geen besef het van die eerbied wat die Jode voor en in die tyd van Jesus vir Moses en die wet en die Ou Testament as geheel gehad het nie.

En dit het natuurlik die Christene uit die Jode net so gegeld. Hulle het groot geword met die diep oortuiging dat die wet sonder meer die onvoorwaardelike wil van God was waarna hulle met oorgawe moes luister. Om nou te hoor die wet was “kragteloos en nutteloos”, was om die minste te sê, skokkend. Hoe sou hulle dit van Godslastering kon onderskei?

In die volgende artikel gaan ons na die afskaffing van die tempelkultus kyk.

Mense wonder dikwels oor verskeie aspekte van die Christelike geloof. Alle Paaie lei na Jesus (2010) deur prof Adrio König is ʼn baie nuttige naslaanwerk wat ʼn betrokke en uitdagende verduideliking bied van die die middelpunt van ons geloof: Jesus Christus.

Bybelkennis gaan gereeld gedeeltes uit hierdie bron publiseer. Ons dank aan prof König en CUM vir hierdie vergunning.

Vir meer inligting oor CUM, besoek gerus hulle webblad by www.cumuitgewers.co.za

Skrywer: Prof Adrio König

‘Injustice anywhere is injustice everywhere.’ – Martin Luther King

Gaan die lewe oor gelukkig wees?

In die Journal of Positive Pcychology  het sielkundiges amper 400 Amerikaners ondervra. Die vraag was: Dink julle julle lewens is gelukkig en/of  betekenisvol? Die navorsers se bevinding was dat die twee tot ‘n mate oorvleuel, maar in baie opsigte ernstig verskil. Om ‘n gelukkige lewe te leef, is jy ‘n “ontvanger”; ‘n betekenisvolle lewe beteken dat jy ‘n “gewer” is. 

Hoe verskil die twee?  ‘n Gelukkig lewe beteken dat jy goed voel – hulle is gesond, hulle kan die dinge koop wat hulle nodig het. Daar is ook min spanning en bekommernisse. Die najaag van ‘n gelukkige lewe gaan gepaard met selfsugtige gedrag – mense is gelukkig as hulle kry wat hulle wil hê.

Gelukkige mense ondervind vreugde as hulle iets ontvang; mense wat betekenisvolle lewens lei, kry vreugde as hulle aan ander gee – vir hulle gaan die lewe oor meer as ek. Wat mense van diere onderskei is nie die najaag van geluk nie – ons kry dit oral in die natuur. Wat mense en diere onderskei, is betekenis – dit kry ons net by mense. Betekenis gaan oor ander en opoffering van my kant af. Hierdie mense soek aktief betekenis al mag dit ten koste van geluk wees. Omdat hulle in iets groter as hulleself belê, het hulle hoër vlakke van spanning en angs in hulle lewens – meer so as gelukkige mense. “Partly what we do as human beings is to take care of others and contribute to others. This makes life meaningful but it does not necessarily make us happy” (Bauermeister). Geluk is ‘n emosie wat ons nou en hier ondervind, maar mettertyd vervaag dit. Betekenis hou stand.

Die probleem is dat die kerk vandag  kliënte vorm wat die kerk as ‘n pad na persoonlike geluk beskou – nie mense vir wie betekenis belangrik is nie. Kyk na werk. Die kerk bevestig meestal dat daar geen betekenis in ons daaglikse werk is nie – betekenisvolle werk is dit wat jy vir die kerk doen. As die kerk nie bereid is om te stoei met die betekenis van werk en ons daaglikse lewens nie, is dit nie ‘n doeltreffende uitdrukking van die Koninkryk van God nie.