Many believers run away from miracles. They say that God can do the impossible, but try very hard to save him the trouble by taking matters into their own hands – H. Van Dyke Parunak

Jesus in ons harte

J. D. Greear het ‘n interessante blog geskryf: Moet ons ophou om Jesus te vra om in ons harte te kom?

In die kerk is daar baie mense wat onseker van hulle verlossing is. Aan die ander kant is daar mense wat klaarblyklik seker is van hulle verlossing … maar nie werklik verlos is nie.

In sy bergrede sê Jesus: Nie elkeen wat vir My sê: ‘Here, Here,’ sal in die koninkryk van die hemel ingaan nie (7:21). In die gelykenis van die saaier vertel Jesus van saad wat gou opgekom het, maar verskroei het,  omdat dit nie wortel geskiet het nie (Matteus 13:6).

Hierdie verhale sê vir ons dat daar mense is wat op pad is na die ewige oordeel al dink hulle hulle is verlos. Hoekom gebeur dit? Baie mense glo hulle ewige bestemming word bepaal as hulle Jesus in hulle lewe aanvaar het of die sondaar se gebed gebid het. Baie van hulle lees daarna selde die Bybel, bid net as dinge skeefloop en woon nie eredienste by nie. Is dit nie die mense van Matteus 7:21 nie?

In die kerk het ons mense wat aanmekaar onnodig twyfel aan hulle verlossing en mense wat seker is terwyl dit nie so is nie. Word hierdie probleem nie vererger deur die manier waarop ons oor die evangelie praat nie? Ons sê dikwels: “Vra Jesus om in jou hart te kom woon,” of “Gee jou hart vir Jesus.” Hierdie  is nie verkeerd nie, maar dit is nie wat die Bybel sê nie. As die Bybel praat van verlossing praat hy van bekering en geloof.

Toe die bewaarder van die tronk in Filippi vir Paulus en Silas vra: Menere, wat moet ek doen om gered te word?  Hulle antwoord hom: Glo in die Here Jesus, en jy sal gered word (Handelinge 16:30 – 31). Bekering en geloof is twee kante van dieselfde muntstuk. Bekering beteken letterlik om my denke te verander. Dit is die eerste reaksie waarvoor Jesus gevra het toe Hy sy bediening op aarde begin het: Bekeer julle en glo die evangelie (Markus 1:15).

Verlossing is bekering en geloof in die voltooide werk van Jesus Christus. Dit is iets wat ons voortdurend doen. Ons het nie een maal geglo nie – ons glo voortdurend. Paulus sê dat ons die vryspraak deur geloof kry (Romeine 4:5).

Natuurlik is dit nie sonde om te vra dat Jesus in jou hart moet kom bly nie. Verlossing is egter meer as dit.

Not the man who can only talk much about God is a Christian, but he who labors faithfully with God to do great and holy things – Zwingli

Ons gee alles

‘n Klein gemeente  – Traceway Baptist Church in Clinton – het besluit om al die gemeente se tiendes en offergawes vir een jaar weg te gee vir mense in nood. Dit het begin toe hulle gebid het dat God hulle moet lei om iets te doen sodat die samelewing Hom in hulle kan raaksien.

Hulle het net 50 lidmate en tog gee hulle ongeveer R500 000 weg aan mense in die gemeenskap. Die vraag is natuurlik hoe hulle sonder inkomste kon voortbestaan. ‘n Ander gemeente het ‘n fasiliteit verniet tot hulle beskikking gestel. Toe mense buite die gemeente hoor van die projek skenk hulle geld vir die gemeente se onderhoud.

Wat verbasend was, was hoe die lidmate geestelik gegroei het as gevolg van hulle vrygewigheid. Die projek het hulle oë oopgemaak vir die ongelooflike vrygewigheid van God.

Miskien moet ons as individue en gemeentes weer na ons eie begrotings kyk. Is ons vrygewig soos God van ons verwag?

The shop, the barn, the scullery, and the smithy become temples when men and women do all to the glory of God! —C.H. Spurgeon

Bonhoeffer (31)

Ek wil enkele gedeeltes uit 40-Day Journey with Dietrich Bonhoeffer (Augsburg Books) hanteer.

Elke optrede van selfdissipline deur ‘n Christen is ook ‘n diens aan die geloofsgemeenskap. Daar is geen sonde in gedagtes, woorde of dade, persoonlik of geheim, wat nie die hele gemeenskap seermaak nie.

As die oorsaak van ‘n siekte in jou liggaam kom, of iemand nou weet waar dit vandaan kom of nie, en of hulle weet in watter lid die siekte vastrapplek gekry het of nie, die hele liggaam word siek.

Net so is dit met die geloofsgemeenskap. Elke lid dien die hele liggaam. Elke lid dra by tot die liggaam se gesondheid – goed of sleg. Hoekom? Want ons is almal lede van een gemeenskap – nie net wanneer ons wil nie, maar altyd. Dit is ‘n geestelike werklikheid wat dikwels in die liggaam ondervind word – soms voordelig, soms destruktief.

Bonhoeffer gee weer twee Bybelgedeeltes om ons te help:

• Ons het baie lede in een liggaam, en die lede het nie almal dieselfde funksie nie. Net so is ons, al is ons baie, in Christus een liggaam, en almal afsonderlik lede van mekaar (Romeine 12:4 – 5).
• Deurgrond my, o God, deurgrond my hart, ondersoek my, sien tog my onrus raak. Kyk of ek nie op die verkeerde pad is nie en lei my op die beproefde pad (Psalm 139:23 – 24).

Voel jou geloofsgemeenskap soos ‘n lewende liggaam waarvan jy ‘n lid is? Hoe kan jy hierdie liggaam beter dien?

Here, dankie dat U my ‘n lid  van die liggaam van Christus gemaak het. Bewaar my dat ek nie hierdie liggaam skade aandoen nie. Amen.

Who can take away great suffering without entering it? In our own woundedness, we can become a source of life for others – Henri J.M. Nouwen (The Wounded Healer)

Cliches om te vermy

[Cliche = Afgesaagde, holruggeryde uitdrukking – HAT]

Christian Piatt noem ‘n paar clichés wat Christene moet probeer vermy. Hierdie uitdrukkings mag iets vir ons beteken, maar nie-Christene hou nie hiervan nie.

• Alles gebeur vir ‘n rede. Om te glo is … om oortuig te wees van die dinge wat ons nie sien nie (Hebreërs 11:1). As ons geloof empiries kon bewys, sou dit nie geloof gewees het nie – dit sou ‘n teorie gewees het. Dink net hoe klink dit vir iemand wat verkrag is. Wil jy regtig vir hulle sê daar is ‘n rede daarvoor? Luister. Wees stil. Sit langs hulle. Dit is beter as so ‘n sinnelose uitdrukking.
• As jy vandag sou doodgaan, weet jy waar jy die res van die ewigheid gaan deurbring? Dit lyk so al of ons binnekennis het – kennis wat ander nie het nie.
• Hy/sy is in ‘n beter plek. Dit mag waar wees, maar hoe weet ons? Doen ons werklik iets aan die rou van diegene wat agterbly met so ‘n uitdrukking?
• Kan ek so ‘n bietjie van my geloof met jou deel? Dit vra ons voor ons hulle eers ken. Luister eers na hulle storie. Mense sien dit as opportunisme.
• Kom Sondag saam met my kerk toe. Natuurlik is dit ‘n goeie ding om mense uit te nooi om saam met ons kerk toe te gaan, maar dit doen ons nie pas nadat ons hulle ontmoet het nie. Bou eers ‘n verhouding met hulle op. Jy moet die reg om uit te nooi, verdien.
• Het jy al Jesus in jou hart genooi? Wat beteken dit? Hoekom jou hart en nie jou lewe nie? Dit laat geloof na ‘n suiwer emosionele ondervinding klink.
• Aanvaar jy Jesus as jou persoonlike Here en Verlosser?
• Dit kan die einde van die tye wees.
• Sal alle besoekers asseblief opstaan? Fokus die aandag op hulle – dit is die laaste ding wat hulle wil hê. Nee, stap na hulle, stel jouself bekend en leer hulle name.

Met party hiervan stem ek saam; party lyk my na hareklowery. Wat wel belangrik is, is dat ons baie versigtig met ons taalgebruik moet wees