Hooglied in die Bybel – Francois Malan

Francois vra

Waarom is Hooglied `n bybelboek? . Daar word nie na God Jesus Christus of die Heilige Gees verwys nie. Ook nie na sonde bekering of vergifnis nie.

Antwoord

Prof Francois Malan antwoord

God se wêreld bevat veel meer as slegs eng godsdienstige sake. Dit omsluit ons hele lewe, wat die pragtige maar ingewikkelde wêreld van die liefde tussen ’n meisie en haar beminde insluit. Die wysheid van die Spreukedigter sê, hoe die liefde tussen ’n man en ’n meisie werk, is bo sy begrip. Hy verstaan dit nie (Spr 30:18-19). In Hooglied word veral die meisie se kant beskryf en die man se reaksie daarop.

Hooglied is nie die werk van ’n teoloog nie, maar van ’n woordkunstenaar, ’n Hebreeuse digter, wat met ’n rykdom woorde, pragtige beelde uit die natuur en literêre kunsvorms die atmosfeer skep vir die ontplooiing van die mooi liefdesverhouding tussen een man en een meisie wat tot ’n monogame huwelik lei.

In die boek vind ons treffende beskrywings van die skoonheid in die natuur, wat getuig van ‘n waardering vir die skoonheid van die skepping (2:11-13; 6:11; om die meisie te beskryf 4:1-5; om haar beminde te beskryf 5:11-13). Die skrywer se waardering vir die natuur word verbind met die innigheid en liefdesverlange van die vrou en die man na mekaar (5:6-8; 7:11-13; 8:1-3; asook 2:3-6 waar sy hom haar koning noem, 2:16; 4:10 waar hy haar besing; 6:3 haar reaksie, ens.). In Hooglied word die gesonde, natuurlike liefde besing waarby die liggaam ’n belangrike rol speel (1:15-16; 2:9-10,14; 4:10; 5:11-16 en veral 7:1-10). Die feit dat Hooglied in die Bybel staan, bewys dat daar in God se bestel plek is vir die mens se vreugde en sy behoeftes; dat die liggaam ook ‘n plek het in die bedoeling van God. Ware liefde is spontaan en moet daarom as ’n geskenk van God, wat ook deur Hom geheilig is, gesien word (8:6-7). Die gawe van die liefdeslewe moet daarom as ’n geskenk uit sy hand aangeneem word. So het God dit ook beskik dat die boek in die Bybel opgeneem is, soos ook Prediker en Spreuke. Ps 45 is ook ’n gedig, so ’n Lied van die liefde.

Die Hebreeuse Bybel is ingedeel in die Wet, Profete en Geskrifte. Hooglied is een van die 5 Feesrolle in die afdeling Geskrifte, wat tydens die 5 groot feeste in Israel gelees word. Hooglied word op Paasfees voorgelees, waarskynlik weens die skildering van God se verlossing van sy volk uit die Egiptiese slawerny en uit die ballingskap in Babel wat tydens Paasfees gevier word, met die beeld van Israel as ‘n versierde vrou en bruid  (Jes 49:18; 61:10) en God se vreugde oor sy volk, soos ’n bruidegom oor sy bruid (Jes 62:5).

In die Hebreeuse Bybel word die boek genoem ‘Die Lied van die liedere’ en is reeds in 100 v.C. in Qumran gebruik. Die Griekse vertaling van die Hebreeuse Ou Testament wat reeds meer as 200 jaar voor Christus vertaal is, was die eerste Christelike gemeentes se Bybel en het so deel geword van die Christelike Bybel.

Skrywer:  Prof Francois Malan




Wat sal die Engelse vertaling vir die woorde “ter helle neergedaal” wees? – Hermie van Zyl

Van: Rudolf

Onderwerp: Engelse vertaling vir woorde in Geloofsbelydenis

Boodskapteks: Wat sal die Engelse vertaling vir die woorde “ter helle neergedaal” wees?

 

Antwoord

Prof Hermie van Zyl antwoord.

Dis ‘n kort vragie met ‘n ietwat lang antwoord. Ek handel eers oor die Afrikaanse vertaling van hierdie frase, dan die Engelse. Die probleme in die vertaling van hierdie formule vertoon in Engels dieselfde kenmerke as in Afrikaans, want dit hang alles af van die interpretasie wat aan die oorspronklike Latynse formule gegee word. Met ander woorde: die vertaling volg die interpretasie.

Die frase “neergedaal ter helle” was nie deel van die oorspronklike Belydenis van Rome (2e/3e eeu nC) waaruit die Apostolicum (Apostoliese Geloofsbelydenis/Twaalf Artikels) gegroei het nie. Dit kom ook nie in die Geloofsbelydenis van Nicea (325 nC) voor nie. Die vroegste voorkoms van hierdie frase vind ons in die Belydenis van Sirmium (359 nC). Daarna is dit sporadies in ander belydenisse opgeneem. Ná die 6e eeu kom dit baie meer voor en uiteindelik is dit ook opgeneem in die Apostolicum (finale bewoording in 8e eeu nC).

Die oorspronklike Latyn van hierdie formule in die Apostolicum (soos dit in die 8e eeu nC geformuleer is) lui: descendit ad inferna. (Vir dié wat Latyn ken: inferna is die akkusatief neutrum meervoud van infernus.) In Afrikaans beteken die frase dus letterlik: “hy het neergedaal na die (geeste van die) onderste dele/onderwêreld”. Dit korrespondeer met die oorspronklike Griekse teks van die Apostolicum, wat lui: κατελθόντα εἰς τὰ κατώτατα (katelthonta eis ta katōtata), met dieselfde betekenis as die Latyn.

Die vraag is net wat hierdie “onderste dele/onderwêreld” beteken. Die nuutste navorsing dui daarop dat die oorspronklike bedoeling van hierdie formule waarskynlik was om te verwys na die doderyk (Hebreeus sheōl, bv Ps 6:6; Grieks hadēs, bv Op 20:13). In die Bybel is die doderyk die plek waarheen alle afgestorwenes gaan – goed of sleg, regverdig of onregverdig. Alle dooies verkeer hier in afwagting op die finale oordeel wanneer almal se ewige lot bepaal word deur God. Een van die erkende maniere om destyds te beskryf dat iemand werklik dood is, was om te sê dat iemand na die doderyk gegaan het of homself in die doderyk bevind. Toegepas op Christus wou die kerk met hierdie formule dus bely dat Christus na sy mensheid werklik dood was; Hy het nie maar net ‘n skyndood ondergaan nie, maar het soos alle mense ná sy dood na die doderyk gegaan. En destyds is geglo dat die doderyk onder die aarde gelokaliseer was, vandaar die term in Latyn en Grieks wat “onderste dele/onderwêreld” beteken. So gesien sou mens die frase dan in Afrikaans vertaal met: “hy het neergedaal na die doderyk”.

Gaandeweg het die formule egter ‘n betekenisverskuiwing ondergaan. Vanuit ‘n teks soos 1 Pet 3:19 is gespekuleer dat Christus nie net in die doderyk was nie, maar spesifiek in die hel, die blyplek van die duiwel, sy engele en alle ongelowiges. Christus se taak sou dan veral wees om die gelowiges van die ou verbond te bevry uit die hel. Die Grieks vir “hel” is geenna (uitgespreek “gehenna”) (bv Matt 23:33). Indien so verstaan, moet mens die frase dan vertaal: “neergedaal na die hel”. En vir lank was dit die gangbare verstaan van die frase.

Die kerk het egter later begin worstel met die betekenis hiervan. Want watter Skriftuurlike basis sou daar wees vir die interpretasie dat Christus in die hel was? (Behalwe 1 Pet 3:19, wat egter ook op ander maniere uitgelê kan word.) En wat sou Hy daar gemaak het? En sê Jesus dan nie aan die moordenaar aan die kruis dat dié vandag saam met Hom in die Paradys sal wees nie (Luk 23:43)? “Paradys” en “hel” rym eenvoudig nie. Ensovoorts. Daarom was iemand soos Calvyn van mening dat “neergedaal na die hel” nie letterlik verstaan moet word nie, maar figuurlik: dis naamlik ‘n aanduiding van die helse pyne wat Christus aan die kruis gely het. Die neerdaling na die hel is dus nie ‘n verdere stadium in die vernedering van Jesus ná sy dood en begrafnis nie, maar is ‘n beskrywing van die soort lyding wat Hy vóór sy dood aan die kruis ervaar het – dat Hy Hom selfs van God verlate gevoel het (Mark 15:34). Om hieraan uitdrukking te gee, word daar in Afrikaans dan eerder vertaal: “neergedaal ter helle”. Die “ter helle” sou die figuurlike betekenis beter na vore bring. Die Gereformeerde Kerke in SA het dit egter nog duideliker vertaal om alle misverstand uit die weg te ruim en om die figuurlike betekenis beter toe te lig, naamlik: “Hy het die lyding van die hel ondergaan.”

Slotsom: In Afrikaans is daar dus hoofsaaklik drie opsies om die frase descendit ad inferna te interpreteer en gevolglik te vertaal: (1) Indien mens nader aan die waarskynlik oorspronklike bedoeling van die formule wil beweeg – as aanduiding dat Jesus werklik dood was – behoort mens te vertaal: “Hy het neergedaal na die doderyk”, of: “Hy het na die doderyk gegaan”, of: “ja, Hy was werklik dood”. (2) Indien inferna as “hel”, in die tegniese sin van die woord, verstaan word (verblyfplek van die duiwel en sy volgelinge), moet mens vertaal: “Hy het neergedaal na die hel”. (3) Indien inferna figuurlik verstaan word, is daar verskeie vertaalopsies: “Hy het ter helle neergedaal “, of: “Hy het die lyding van die hel ondergaan”; of: “Hy het helse smarte/angste gely”, of: “Hy het die angste van die hel ondergaan”.

Na bostaande (Afrikaanse) uiteensetting is dit makliker om die toneel van die Engelse vertalings van hierdie frase te verstaan. Hulle volg in wese dieselfde patroon as die Afrikaanse vertalings.

Engelse vertalings wat opsie 1 hierbo volg, vertaal: “he descended to the dead”. Dit is terselfdertyd ook die meer moderne vertaling van die Apostolicum op hierdie punt. Die Anglikaanse Kerk (Church of England) se Common Worship (2000) volg byvoorbeeld hierdie opsie, so ook die ekumeniese groep, English Liturgical Consultation (1988), asook die Catechism of the Catholic Church (1997). Dit is duidelik dat hierdie vertaling deesdae deur baie Engelse kerke verkies word omdat dit berus op beter navorsing oor die betekenis van hierdie formule in die Apostolicum (soos hierbo bespreek) en ook omdat dit die minste teologiese verstaansprobleme vir moderne gelowiges oplewer.

Die ouer Engelse vertalings van die Apostolicum volg egter opsie 2, as die tradisionele manier waarop hierdie frase vertaal is, en vertaal met: “he descended into hell”. Die  Roman Missal van die Rooms-Katolieke Kerk, sowel as die Book of Common Prayer (1662) van die Church of England, en die Lutherse Kerk volg hierdie vertaling, soos trouens talle tradisionele hoofstroomkerke. Die rede waarom baie Engelse kerke nog hierdie vertaling verkies, het waarskynlik daarmee te doen dat in die tyd toe hierdie vertaling ontstaan het (17e eeu), “hell” nog nie die toegespitste betekenis gehad het wat dit vandag het nie. “Hell” kon toe nog in beide die betekenisse van “doderyk” (blyplek van alle afgestorwenes) en “plek van verdoemenis” (woonplek van die duiwel, sy engele en ongelowiges) gebruik word. Selfs nadat daar ‘n betekenisverskuiwing plaasgevind het en “hell” ook in Engels al meer die toegespitste betekenis van “verdoemenis” begin kry het, is dit steeds behou in vertalings van die Apostolicum. Maar, soos by opsie 1 aangetoon, het daar wel in die onlangse tyd vertalings die lig begin sien wat met “he descended to the dead” vertaal, wat die moderne gevoel beter weergee.

Wat opsie 3 betref – die figuurlike verstaan van descendit ad inferna – is daar vreemd genoeg na my beste wete nie Engelse vertalings wat hierdie opsie volg nie. Dit het waarskynlik daarmee te doen dat daar ‘n groter mate van dubbelsinnigheid in die Engelse term “hell” is as in die Afrikaanse “hel”, en dat Engelse kerke daarom voel dat “hell” as die tradisionele term behou moet word, miskien met ‘n voetnoot ter verduideliking van die bedoeling daarvan. En, soos reeds genoem, is daar Engelse vertalings wat die probleem van “hell” ondervang deur eerder met “he descended to the dead” vertaal.

Daar is ook ‘n 4e opsie wat by sommige Engelse kerke voorkom, en dit is dat hierdie frase gewoon weggelaat word. Byvoorbeeld, die vroeë liturgiese boeke van die Metodiste Kerk laat dit weg (hoewel dit sedert 1989 by die United Methodist Church teruggekeer het as “descended to the dead”), en die Presbyterian Church of America en Baptiste Kerk laat dit ook weg. Die rede hiervoor is voor die hand liggend: omdat die frase (veral in sy tradisionele vorm – “into hell”) verwarring by moderne gelowiges veroorsaak, en omdat daar ook historiese redes vir die weglating is, naamlik dat die frase nie oorspronklik in die Apostolicum voorgekom het nie maar eers later bygevoeg is, soos aan die begin verduidelik.

Ten slotte moet net op die verskillende Latynse formulerings van hierdie frase gewys word. Die oorspronklike formulering is waarskynlik descendit ad inferna, soos reeds aangetoon. Maar ‘n formulering wat ook dikwels voorkom, is descendit ad infernos (“Hy het neergedaal na die bewoners van die doderyk”). ‘n Alternatief vir hierdie gedagte is die formulering: descendit ad inferos (sonder die “n”) (“Hy het neergedaal na hulle wat benede woon”). Al hierdie formulerings is egter net variasies op dieselfde tema, en het nie wesenlike betekenisverskille tot gevolg nie. Die klem in hierdie variasies val net sterker op die inwoners van die doderyk, maar dié word in elk geval reeds geïmpliseer in die oorspronklike formulering, descendit ad inferna.

Skrywer:  Prof Hermie van Zyl




VRYSTEDE – Francois Malan

Jan Smih vra:

Numeri 35: 6: Die Here beveel Moses om aan die Leviete 6 vrystede toe te ken waarheen toevallige doodslagoortreders kon vlug. Hiermee saam nog 42 stede – in totaal 48.

Omdat die Here met Moses praat was hierdie opdrag vir die toekoms en ek wonder of dit later beslag gekry het en waar die 42 stede (wat hier ookal met stede bedoel word) geleë was.

 

Antwoord

Prof Francois Malan antwoord:

Omdat Simeon en Levi al die mans in Sigem doodgemaak het (Gen 34:25), het Jakob op sy sterfbed hulle straf aangekondig: ‘hulle sal uitmekaar gejaag word in Jakob, versprei word in die stamme van Israel’(Gen 49:5-7).

Na die intog in Kanaän het die stam van Simeon eiendom binne-in die gebied van Juda gekry (Jos 19:1). Levi se stam het hulle ná die goue bulkalf-episode aan die Here se kant geskaar en is toe aan die diens van die Here toegewy in die plek van die eersgeborenes (Eks 32:25-29; Num 3:41). Na die intog in Kanaän het die Leviete nie ’n eie grondgebied gekry nie, maar is in Israel verstrooi, met stede in die ander stamme se gebiede, en moes lewe van die offers van die volk (Jos 13:14; en hoofstuk 21). Van die 48 stede wat hulle gekry het sou ses vry/asielstede wees  (Rigt 35:6-8; Jos 21:41).

Van die ses asielstede is 3 oorkant die Jordaan aan die Leviete gegee: Beser in die suidelike gebied van Ruben, Ramot in die middelgebied van Gad, en Golan in die noordelike gebied van die halwe stam van Manasse (Jos 20:8). Die ander 3 vrystede in die gebied wes van die Jordaan was Kedes in die noordelike gebied van Naftali in Galilea, Sigem in die middel in die gebied van Efraim, en Kirjat-Arba, dit is Hebron, in Juda in die suide (Jos 20:7). Die ander 42 stede se name word in Josua 21 aangeteken.

Die Leviete was die onderwysers van die volk wat hulle leer lees en skryf het en in die Woord van die Here ingelei het. Daarom was die 48 stede sentrums van opleiding vir die volk.

Die bloedverwant wat die bloed van sy oorlede familielid wil wreek, is die losser, wat ook die familie se eiendom loskoop waar die familielid in skuld of slawerny verkoop is (Num 35:19; Rut 4:1-8). Die asielstede is bedoel om ’n hawe vir die persoon wat doodgemaak het, te verskaf, totdat die saak ondersoek kan word en uitspraak gegee kan word of dit opsetlik of onopsetlik was (Num 35:30). As dit onopsetlik was, kon hy in die asielstad gaan bly tot die dood van die hoëpriester, en dan is hy vry (Num 35:22-28). Maar as dit bevind word dat hy dit opsetlik gedoen het, geld die wet van ’n oog vir ’n oog en ’n tand vir ’n tand (Deutr 19:20; Num 35:30-34). Na die tyd van die uittog en die rigters, toe ‘n koning oor Israel aangestel is, het die wraak al meer verval en is die geordende samelewing beter bedien deur howe.

Toe Jesus Christus gekom het, het Hy Homself as losprys vir almal gegee (1 Tim 2:6; vgl Matt 20:28). Paulus skryf in Romeine 12:19 ‘Aan My kom die wraak toe; Ék sal vergeld,’ sê die Here. Daarom sê Paulus ‘Geliefdes, moet julle nie self wreek nie, maar laat ruimte vir die oordeel (van God);’ Hebreërs 10:30 voeg by ‘Die Here sal sy volk oordeel.’ Jesus verander die wet van ’n oog vir ’n oog  tot liefde vir jou vyand (Mat 5:38-48).

Daarom het ons nie meer vrystede nie, want Christus is ons vrystad. En ons kan, ná sy offer aan die kruis vir die sonde van die wêreld (Joh 1:29), nie meer die bloed van ’n vermoorde familielid wreek nie. Christus is die hoëpriester wat gesterf het sodat die beskuldigde vry kan uitgaan (vgl. Num 35:28). Die wraak behoort aan die Here. Ons taak is om te vergewe (Matt 6:14-15).

Skrywer:  Prof Francois Malan




08 September: Jy is God se advertensie. – Jan van der Watt

Ef 2:11-3:13 (fokus  3:1-10)

God voel ernstig oor die advertensiebedryf. Dit is ‘n belangrike deel van sy besigheidsplan.

God het so baie om vir ons te gee. Eintlik is dit bietjie oorweldigend as ʼn mens van alles wat God vir ons gee in Ef 2 en 3 lees. Sy stoorkamers is regtig vol gepak van goeie gawes wat bedoel is vir elke liewe mens. Hy het meer genade en liefde as wat ons van kan droom. Sy redding ken geen grense nie – mense kan kom soos hulle is en God se liefde sal hulle nuut maak.

Maar dit help nie God se stoorkamers is vol en niemand weet daarvan nie. Daarom is God in die advertensiebedryf (3:7). Op die straathoeke, in kantore en huise, by ontspanningslokale, in elke woonbuurt, ja, oral moet daar advertensies opkom.

Jy het seker klaar geraai hoe God se advertensies lyk. Dit lyk na jou. Jy is die een wat vir ander moet gaan vertel. Eintlik nog meer as dit, soos ʼn mens dikwels by ʼn winkel ʼn klein pakkie van ʼn produk kry om te toets, so moet jou lewe klein stukkies van God se genade en liefde vir ander gee om te “toets”. Dit is eintlik die beste advertensie.

As ons mooi dink is baie van die lewendigheid en groei van God se besigheid van advertensies afhanklik. Dit sê baie van God se vertroue in jou.