Jan vra

Ek het die artikels oor Johannes die Doper wat in Bybelkennis verskyn, gelees, maar die vraag wat ek oor hom het, het te make met sy persoon. Hier kom ‘n man te voorskyn: hy dra ‘n kleed van kameelhare met ‘n leergordel om sy heupe en hy eet sprinkane en wilde heuning. Met so ‘n kleredrag en dieet, asook sy uitsprake teen die Fariseërs en Sadduseërs, naamlik dat hulle ‘n “addergeslag” is, lyk hy vir my na ‘n skrikaanjaende wese. Maar nogtans stroom die mense na hom om gedoop te word. Nou wonder ek wat was die sukses van sy bediening? Sy voorkoms of dalk sy woorde? En wat het hierdie woorde: “Bekeer julle want die koninkryk van die hemel het naby gekom” vir die Jode beteken?

Antwoord

Prof Hermie van Zyl antwoord:

Ons vraagsteller vra inderdaad relevante, maar ook moeilike vrae. Want om hierdie vrae na behore te antwoord, moet mens jouself probeer verplaas na ‘n totaal ander wêreld as waaraan ons vandag gewoond is. Vra jouself af: As ‘n figuur soos Johannes die Doper vandag in jou omgewing opgetree het, sou hy dieselfde impak gehad het as destyds? Of sou die mense eerder meewarig die kop geskud het en die man afgemaak het as van lotjie getik, as ‘n godsdienstige dweper of opsweper wat probeer aandag trek? Maar die blote feit dat die mense destyds na hom gestroom het, wys dat hulle hom ernstig geneem het. En dat dit nie net ‘n sekere deel van die bevolking was wat miskien maklik mislei kon word nie, word bevestig deur die feit dat mense uit verskillende stande van die samelewing – gewone mense, tollenaars, soldate (Luk 4:7-14), selfs godsdienstige leiers (Fariseërs en Sadduseërs, Matt 3:7) – beïndruk was met hom, sy raad gesoek het en hulle deur hom laat doop het. Ook Herodes Antipas, viervors oor Galilea en Perea, was lugtig vir hom (Mark 6:20). Dis duidelik dat die mense hom glad nie as ‘n grap beskou het nie. Inteendeel, hulle het hom hoog geëer.

‘n Verdere rede waarom dit moeilik is om die vraag te beantwoord, is omdat ons slegs die Evangelies se interpretasies van die Doper se optrede het, hoewel Josefus, Joodse geskiedskrywer, in breë trekke saamstem met die Evangelies se beskrywing van die Doper. Volgens Josefus het Herodes Johannes die Doper laat teregstel omdat Herodes ‘n politieke opstand gevrees het. (Johannes se gewildheid het Herodes laat vrees dat die mense enigiets sou doen waartoe Johannes hulle oproep, insluitend opstand.) Hierdie siening hoef nie teenoor die Evangelies se weergawe te staan dat Herodes hom laat opsluit het weens Johannes se kritiek op Herodes se leefwyse nie – dat hy onwettig met sy broer se vrou getroud was (Matt 14:5). Herodes het Johannes waarskynlik laat arresteer op aandrang van sy vrou, Herodias (Mark 6:19). Die punt is: hierdie verskillende perspektiewe op die Doper se optrede laat mens net besef hoe aangewese mens is op ons bronne se weergawes van die Doper se lewe. Tog, historici is dit eens dat hierdie beskrywings vir ons ‘n wesenlik betroubare prentjie teken van die algemene klimaat van die tyd waarin die Doper opgetree het, wat mense se opvattings was, en watter verwagtinge daar deur die Doper se optredes en prediking gewek sou gewees het. Dit is hierdie sake wat ons nou gaan bespreek om te probeer agterkom waarom die mense so gaande was oor Johannes die Doper. Ons doen dit aan die hand van bepaalde hofies.

Die tyd waarin die Doper optree. Daar was ‘n breë opvatting onder die Jode in die tyd toe Johannes op die toneel verskyn het dat profesie in die formele Ou-Testamentiese (OT) sin van die woord al vir ‘n lang tyd opgehou het om te bestaan in Israel. En hier verskyn Johannes die Doper op die toneel, iemand so reg uit die OT profetiese tradisie (die kenmerke hiervan word onder verder bespreek). Dit is dus te verstane dat die mense onmiddellik die ene ore sou gewees vir wat Johannes sê en doen. Die mense wag al lank vir ‘n ware profeet om op te staan en hulle te vertel wat hulle te doen staan. Hulle is moeg vir die gewone onderrig van die geestelike leiers, wat hulle in ‘n groot mate koud gelaat het. Iets van hierdie gevoel blyk uit wat die skare opgemerk het omtrent Jesus, dat Hy leer soos ‘n man met gesag, en nie soos hulle skrifgeleerdes nie (Matt 7:28). Die mense het dieselfde gevoel oor Johannes die Doper gehad: Hier is ‘n man wat met Goddelike gesag optree. Kortom: die tyd was ryp vir iemand soos die Doper.

Die woestyn as plek van optrede van Johannes die Doper. Só belangrik is die plek van die Doper se optrede – die woestyn – dat al vier Evangelies dit vermeld (Matt 3:1; Mark 1:4; Luk 3:2; Joh 1:23). Met “woestyn” word bedoel die onbewoonde, onherbergsame gebied oos van Jerusalem (ook bekend as die woestyn van Judea), tot oorkant die Jordaan by Betanië (Joh 1:28), selfs so ver noord as Enon naby Salim (Joh 3:23). Hy het veral in die Jordaanvallei opgetree waar hy die mense maklik kon doop. Die plek van Johannes se optrede sou nie onopgemerk by mense verbygegaan het nie, want dis hier vanwaar hulle ‘n nuwe godsdienstige eksodus of uittog verwag het. Daarom is dit nie vreemd nie dat al die Evangelies juis die teks uit Jes 40:3-5 gebruik om Johannes se optrede vanuit die OT te legitimeer. Hierdie teks beklemtoon Johannes se rol as profeet wat die pad van die Here moet voorberei (“reguit maak”). Verder is die woestyn in die geskiedenis van Israel geassosieer met die ware profete wat gevlug het vir die wraak van konings, soos Elia (1 Kon 19:4). Die Doper kon die woestyn gebruik as ‘n afgeleë en relatief veilige plek om sy boodskap van bekering ongestoord te verkondig, weg van die wakende oog van die godsdienstige en politieke leiers. Hier kon hy die mense ook doop, wat in feite neergekom het op ‘n uitdaging van die gesag van die leiers.

Johannes se optrede in die woestyn bevat dus die konnotasie van ‘n nuwe eksodus, die finale tyd van redding, asook die prys wat ‘n ware profeet van God moet betaal vir sy roeping: uitsluiting van die gerief en statussimbole van die normale sosiale lewe. Al hierdie aspekte van Johannes se plek van optrede sou by die gewone bevolking ‘n snaar van herkenning geroer het en hulle op sy minste uitgedaag het om sy boodskap as ware profeet van God ernstig te neem. Trouens, dit word in soveel woorde gesê dat die mense Johannes as ‘n profeet beskou het, in so ‘n mate dat Herodes bang was om Johannes summier tereg te stel (Matt 14:5).

Die gedagte van ‘n nuwe eksodus word deur sommige verklaarders ook gekoppel aan die feit dat Johannes min of meer daar opgetree waar die Israeliete destyds die Jordaan oorgesteek het om die land Kanaän in besit te neem. Die uittog uit Egipte het gelei tot ‘n nuwe bestaan in Kanaän. Net so berei Johannes die Jode van sy tyd voor vir ‘n nuwe lewe onder die bewind van die komende Messias.

Johannes se kleredrag. Johannes het klere van kameelhaar gedra met ‘n leergordel om sy heupe (Matt 3:4). Hierdie kleredrag sou onmiddellik die assosiasie met die groot wildernisprofeet uit Israel se verlede, Elia, opgeroep het. Dié het ook so geklee gegaan (2 Kon 1:8; vgl Heb 11:37). Boonop was daar ook die verwagting dat Elia die voorloper van die Messias sou wees (Mal 4:5-6). Dat hierdie gedagte sterk geloop het onder die mense van Johannes se tyd word deur Jesus bevestig as Hy sê dat Johannes inderdaad Elia was wat sou kom (Matt 11:14-15; 17:11-13). Daarmee is die band gelê tussen Elia as voorloper en Jesus as Messias. Johannes het weliswaar ontken dat hy die Messias is, maar dis duidelik dat hy deur sy optrede groot verwagtinge wakker gemaak by die mense oor sy identiteit en oor wat hulle van hom te wagte kon wees (Luk 3:15-17). En sy kleredrag sou beslis bygedra het tot hierdie aura van verwagting rondom sy persoon en optrede.

Johannes se dieet. Johannes se totale dieet het uit sprinkane en veldheuning bestaan (Matt 3:4). Dit klop met wat ons uit ander bronne weet van vroom mense wat destyds in afsondering gewoon het – dat hulle van die veld af geleef het. Maar wat Matteus eintlik hiermee suggereer, is dat Johannes ‘n eenvoudige leefstyl gehad het; hy het in eenvoud en in volkome afhanklikheid van God geleef. Dis ‘n leefstyl wat ook herinner aan wat Jesus later onderrig het dat mens nie oor kos en klere bekommerd moet wees nie, omdat God sal sorg. ‘n Mens se hooffokus moet die koninkryk van God wees (Matt 6:25-34). En dis presies wat Johannes met sy kleredrag en dieet uitgeleef het – volkome vertroue in God, en ‘n leefstyl wat fokus op die die koms van God se koninkryk. Ook hierdie aspekte van sy bediening sou nie onopgemerk by mense verbygegaan het nie. Daar was iets outentiek omtrent Johannes wat hulle eerder sou aantrek as afstoot. Hier is ‘n man wat leef wat hy preek – in alle eenvoud en in volkome toewyding aan God; inderdaad, ‘n man van God.

Johannes se boodskap. Johannes se boodskap was eenvoudig: “Bekeer julle, want die koninkryk van God/die hemel het naby gekom” (Matt 3:2), of: “Bekeer julle en laat julle doop en God sal julle sondes vergewe” (Mark 1:4; Luk 3:3). Die essensie is: bekering en verlossing (lg deur Matteus uitgedruk as die koms van die koninkryk van God, en deur Markus en Lukas as sondevergifnis).

Wat sou hierdie boodskap vir die Jode van destyds ingehou het? Waarom bekering verkondig aan mense wat reeds tot die verbondsvolk behoort? Bekering is mos iets wat aan die heidene verkondig word. Maar dis presies die punt wat Johannes wou maak. Hy sluit aan by ‘n ou profetiese gedagte dat juis die mense wat beweer dat hulle God se volk is, moet terugkeer na God (bv Jes 31:6; 55:7; Jer 3:6-7,10,14,22; 8:5; Hos 12:7; 14:2-4; Joël 2:12-13). Die bekering wat Johannes preek, is nie maar net die daaglikse toewyding aan God nie, maar ‘n radikale omkeer: ‘n wegkeer van jou verkeerde weë (veral die dien van afgode) en ‘n toekeer tot God. Dít is wat Johannes van die Jode gevra het – ‘n eens-en-vir-altyd bekering, ‘n wegkeer van ‘n ou lewe na ‘n nuwe, iets wat die Jode gewoonlik geassosieer het met wat gebeur wanneer heidene hulle ou lewe laat staan en die lewende God begin aanbid en dien. Hiermee lê Johannes die godsdienstige verwording van sy tyd bloot, dat mense in vals sekerhede verval het deur staat te maak op die feit dat hulle kinders van Abraham is en daarom nie nodig het om hulle lewenswyse voortdurend daarmee in ooreenstemming te bring nie. Maar Johannes wys dit uit as ‘n misleidende en selfs gevaarlike sienswyse. Wat hulle nodig het, is ‘n radikale omkeer. Hulle moenie daarop roem dat hulle kinders van Abraham is nie, want as dit daarop aankom, kan God selfs van klippe kinders vir Abraham verwek (daar is ‘n interessante woordspeling in Aramees tussen “klippe” en “kinders”; die woorde klink baie dieselfde). God word nie beïndruk deur allerlei aansprake en belydenisse van mense nie; Hy stel slegs belang in die vrugte wat pas by daardie belydenis (Matt 3:7-10). Dis belangriker dat mense die bewyse lewer dat hulle kinders van Abraham is as dat hulle net op hulle afstamming roem. En dit vra radikale bekering.

Die doop van Johannes. As simbool van mense se radikale wegkeer van ‘n ou lewenswyse en terugkeer na God, het Johannes hulle gedoop. Dis dieselfde soort doop wat van heidene verwag is wanneer hulle uit die heidendom oorgekom het na die Jodedom, die sogenaamde proselietedoop. Laasgenoemde was ‘n radikale reinigingsproses waardeur die heidene hulle vorige lewenswyse afgesweer het ten gunste van die aanbidding van die lewende God. Met hierdie doop het Johannes eintlik geïmpliseer dat hy die Jode van sy tyd as geestelik dood beskou het; hulle is soos heidene wat nog nie die lewende God ken en dien nie. ‘n Ander beeld wat Johannes vir die geestelike leiers van sy tyd gebruik, bevestig hierdie radikale siening van hom. Hy noem hulle slange, letterlik: “addergeslag” of “kinders van adders” (Matt 3:7). Dis ‘n baie kras term, waardeur hy hulle eintlike karakter aantoon, dat hoewel hulle uiterlik vroom voorkom, hulle na regte kinders van die duiwel is, gedagtig daaraan dat die duiwel ook met die slang geassosieer is (vgl Op 20:2; Joh 8:39-47). Daar was verder ook die opvatting dat adders “moedermoordenaars” was, aangesien ‘n sekere soort adder in die geboorteproses hulle pad uit die ma oopgebyt en die ma in die proses gedood het. “Addergeslag” is dus ook ‘n beeld van uiterste morele verwording, daarom dat hulle ook die oordeel probeer ontvlug, net soos slange probeer vlug wanneer ‘n ploegland aan die brand gesteek word om dit voor te berei vir die saaiproses. Met hierdie sieninge was Johannes inderdaad geen lammetjie nie. Hy het seer sekerlik op baie tone getrap, mense kwaad en verontwaardig gelaat, maar terselfdertyd ook respek afgedwing, in so ‘n mate dat mense na hom gestroom het. Hulle het intuïtief aangevoel dat hy eg is en ‘n belangrike boodskap van God het.

Al bogenoemde dui daarop dat Johannes ‘n besondere oorgangsfiguur was tussen die ou verbond en die nuwe verbond. Hy was inderdaad die wegbereider vir die Messias, Jesus. Hy het die mense in eg OT profetiese tradisie opgeroep tot ‘n ware terugkeer na God, die aanvaarding van God se vergifnis, en om die koms van die koninkryk van God in Jesus met blydskap te omhels. En dat hulle in sy robuuste optrede presies dit raakgesien het, word gedemonstreer in die groot aanhang wat hy geniet het. Selfs lank nadat hy van die toneel verdwyn het, het hy nog dissipels gehad het wat sy nalatenskap voortgesit het (Hand 18:24-26; 19:1-7).

Skrywer:  Prof Hermie van Zyl

Jan vra:

Gen 1: Dit was aand en dit was môre die volgende dag. Die son, maan en sterre is tot stand gebring op dag 4. Terwyl daar nog nie ‘n son was nie hoe is daar tot die gevolglike aand en môre gekom, asb.

Antwoord

Prof. Francois Malan antwoord:

Die eerste skeppingsverhaal (Gen 1:1-2:3) is nie gewone geskiedenis nie, maar ’n soort kunsprosa ingedeel in sewe afsonderlike paragrawe ná die majestueuse inleiding oor God se skepping van die hemel en die aarde in 1:1-3. Die sewe daaropvolgende strofes, besing God se skepping en ordening van sy skepping volgens sy wil en deur sy Woord. Dit is afgebaken met ‘dit was aand en dit was môre.’ So vertoon die beskrywing van die skepping ’n goedgevormde eenheid, met die ooreenstemmende verbinding van God se skeppingswerke, op dag 1 & 4; dag 2 & 5; dag 3 & 6 wat funksioneel aan mekaar verbind is, elk met sy opdrag van God.

dag een: lig; skeiding van lig en duisternis; benoeming van dag en nag deur God as hulle Eienaar

dag vier: ligte aan die hemelruim om dag en nag te skei, as tekens wat seisoene, dae en jare op aarde aandui,  lig op aarde gee, die groot lig om te heers oor die dag en die kleiner ligte om oor die nag te heers.

dag twee: die gewelf wat die waters bo en onder die gewelf skei; benoeming van die hemelruim deur God as Eienaar daarvan –

dag vyf: voëls om onder die hemelruim te vlieg en seediere om in die onderste waters te krioel, met die opdrag  aan voëls en seediere om te vermeerder.

dag drie: (1) skeiding van water en droë grond; benoeming van aarde en see deur God as Eienaar daarvan;

(2) groenigheid, groen saaddraende plante, vrugtebome met saad in die vrugte (alles spesiaal met die oog op diere en mense)

dag ses: (1) wilde diere, mak diere, kruipende diere, met groen plante as hulle kos. (2) die mens man en vrou na God se beeld en gelykenis as sy verteenwoordigers, om te vermeerder, om die aarde (van dag 3) te bewoon en te bewerk, te heers oor voëls, visse, diere (van dag 6), met saaddraende plante en bome (van dag 6) as kos.

dag sewe: as gereelde rusdag vir die mens om hulle aan God te wy.

God is Skepper en Wetgewer, wat aan sy eiendom name gee. Die wêreld is ’n toonbeeld van sy Skepper en wys wat die mens is, dat alles vir die mens se beswil gemaak is, en dat hy soos sy Skepper sal werk en dit vir Hom sal doen en aan Hom toegewy sal rus.

Die verdeling van die skepping in ses dae beklemtoon God se sisteem en orde in sy skepping. Die skepping van die eerste drie dae voor die son en maan hulle opdrag van God gekry het, beklemtoon dit ook. God en sy skeppingswerk word besing met menslike woorde en begrippe, maar Hy is nie beperk tot ons begrip nie en ons hoef nie God se skepping tot ses van ons daglengtes te beperk nie (vgl. Ps 90:4: Duisend jaar is vir U soos gister as dit verby is, soos een enkele wagbeurt in die nag. 2 Petrus 3:8: vir die Here is een dag soos duisend jaar en duisend jaar soos een dag).

Maar die afgrensing van die verskillende skeppingsdae met die uitdrukking ‘en dit was aand en dit was môre’ is nie afhanklik van die bestaan van die son en die maan nie. In Gen 1:5 staan dat God op dag een reeds die lig ‘dag’ en die donker ‘nag’ genoem het. Daarna kan die skeppingsdae telkens op die duister van die nag volg soos die lig van dag een op die donkerte op die diep waters van vers 2.

Daarby het die moderne wetenskap sedert Einstein bewus geword dat klein ligpartikels ’n bestaan van hulle eie het. So ’n ligpartikel word ’n foton genoem. Uit hierdie wetenskap het o.a. laserstrale, fotochemie, hoë-resolusie mikroskope, optiese vesel, ‘skype’, ens. ontwikkel, alles sonder die lig van die son, maan en sterre.

Die stelling ‘en dit was aand en dit was môre’ het ook ’n geestelike betekenis dat God uit die duister en chaos van die nag die lig van elke dag in morele en godsdienstige sin skep, en dat Hy daagliks daarmee besig is. Johannes 1:4-5: ‘in Hom (Jesus die Woord van God) was daar lewe, en dié lewe was die lig vir die mense. Die lig skyn in die duisternis, die duisternis kon dit nie oorweldig nie.’

Skrywer: Prof Francois Malan

Jan vra:

11Kron 7: 13 en 14 sê: As ek die hemel toesluit, dat daar geen reën is nie, of as ek die sprinkaan beveel om die land af te eet, of as ek pes onder my volk stuur, en my volk, oor wie my Naam uitgeroep is, hulle verootmoedig en bid en my aangesig soek en hulle bekeer van hulle weë, dan sal ek uit die hemel hoor en hulle sonde vergewe en hulle land genees.

Op 22 April 2017 het bykans ‘n miljoen mense op ‘n plaas naby Bloemfontein byeen gekom om vir alles wat in die land verkeerd is, te bid. Daar is etlike getuienisse van dit wat daar gebeur het. En mens moet aanvaar dat die persone wat met die byeenkoms gemoeid was dit met integriteit gedoen het en met ‘n ware begeerte dat die Here sal hoor en antwoord. Uiteraard was die spotters ook by.

Sedertdien het daar ‘n tipe geweld losgebars erger as tevore. Mense word koelbloedig doodgeskiet, verkrag, beroof en besteel. Daarmee saam het die verwoestende brande in die Kaapprovinsie voorgekom – mense het gesterf en by dit het die skiereiland die moeder van alle storms beleef.

Een prediker het die opmerking gemaak dat die satan die storm op die meer van Galilea veroorsaak het toe Jesus op die bank aan die slaap was en Sy dissipels gevrees het vir hulle lewe. Insgelyks het ‘n persoon wat in die brande erg beseer is opgemerk dat die brande demonies van aard was.

Die beginsel in 11 Kor 7: 13 en 14 lê klem op verootmoediging, gebed en bekering dan sal die Here hoor.

Ek verstaan nie hierdie gebeure nie?

Antwoord

Prof Francis Malan antwoord:

Enkele opmerkings oor die vraag: ten eerste is die laaste teksverwysing seker ’n tikfout deur Kronieke met Korintiërs te vervang.

Tweedens haal die vraesteller enkele verse uit 2 Kronieke 7 aan, sonder die waarskuwing van die Here daarna. Dit gaan oor die Here se belofte aan Salomo by die inwyding van die tempel wat Salomo gebou het as die plek waar die Here aanbid sal word.

In verse  17-18 belowe die Here verder dat as Salomo in die voetspore van sy vader Dawid loop deur te lewe volgens die wil van die Here, alles doen wat Hy beveel en sy voorskrifte en bepalings nakom, sal die Here Salomo se  heerskappy bevestig.

In verse 19-20 waarsku die Here egter: Maar as julle wegdraai en my voorskrifte en my gebooie, wat Ek julle gegee het, verontagsaam, en julle gaan dien ander gode en buig voor hulle, sal Ek julle wegdryf uit my land wat Ek aan julle gegee het, en sal Ek hierdie tempel wat Ek vir my Naam geheilig het, voor My wegvee. Ek sal daarvan ’n spot en ’n skimp maak onder al die volke.

In verse 20-21 sê die Here: elke verbyganger sal sê: Waarom het die Here dit gedoen aan dié land en dié tempel? En die mense sal sê: Omdat daardie volk vergeet het van die Here die God van hulle voorvaders, wat hulle uit Egipte gebring het. Hulle het hulle aan ander gode verbind en voor hulle gebuig en hulle gedien. Daarom het Hy al hierdie groot rampe oor sy volk gebring.

Die gebedsbyeenkoms in Bloemfontein is nie ’n towerstaf wat alles eensklaps in Suid-Afrika regmaak nie, maar is die verootmoediging en gebede van ’n groep ernstige gelowiges wat die Here vra om die lewe van die bevolking in Suid-Afrika in sy oë reg te maak, sodat ons ons afgode van ’n gejaag na rykdom en eer sal prysgee, en die Here en ons medemense in Suid-Afrika in nederigheid en uit liefde sal begin dien.

In 1 Petrus 1:3-9 loof Petrus vir God, die Vader van Jesus Christus dat Hy ons uit sy groot ontferming, die nuwe lewe geskenk het deur die opstanding van Jesus Christus uit die dood. Nou het ons ’n lewende hoop op die onverganklike (selfs nie deur vuur nie), onbesmette en onverwelklike erfenis wat in die hemel vir ons in bewaring gehou word. En omdat ons glo, word ons deur die krag van God veilig bewaar vir die saligheid wat reeds gereed is om aan die einde van die tyd geopenbaar te word. Verheug julle hieroor, selfs al is dit nodig dat julle ’n kort tydjie bedroef gemaak word deur allerhande besproewings (die Griekse woord vir ‘allerhande,’ poikilos, veelkleurig soos ’n lappieskombers – wys op die verskeidenheid van beproewings wat die gelowige se geloof in en vertroue op die Here toets), sodat die egtheid van julle geloof getoets kan word. Julle geloof is baie kosbaarder as goud, goud wat vergaan. Selfs die suiwerheid van goud word met vuur getoets, en die egtheid van julle geloof moet ook getoets word, sodat dit lof en heerlikheid en eer waardig mag wees by die wederkoms van Jesus Christus. Al het ons Hom nie gesien nie, het ons Hom lief. Deur in Hom te glo, al sien julle Hom nou nie, het julle reeds deel aan die saligheid wat die einddoel van julle geloof is. En dit vervul julle met ’n onuitspreeklike en heerlike blydskap!

Abraham moes die berg Moria opklim om sy seun Isak te gaan offer as toets vir sy geloof (Genesis 22); Josef moes vir 20 jaar slaaf word en in die tronk gegooi word om sy hele gesin en die Egiptenare te red van ’n dodelike hongersnood (Genesis 50:20); die ryk en vrome Job het in die bakkende son op ’n ashoop sy swere met potskerwe gekrap (Job 2:7-8); Die Here se gesalfde koning Dawid moes in ’n grot gaan wegkruip vir sy lewe (1 Samuel 24:4); Elia het nadat hy gebid het en die Here na drie jaar reën gegee het, vir Isebel gevlug en moedeloos onder ’n besembos in die woestyn gaan sit (1 Konings 19:3-4). Al hierdie geloofshelde het krisisoomblikke beleef toe hulle swaar beproef was met die versoeking om te oordeel dat God nie omgee nie, of kragteloos is, of selfs teen hulle is. Aan die einde het hulle almal die geloofspad gevolg en word as geloofshelde onthou. Ander, soos Kain, Simson, Salomo en Judas het die geloofstoets gedop, en wek by ’n mens ’n gevoel van droefheid en jammerte oor wat tog kon gewees het. Selfs die moord van sy Seun het nie God se barmhartigheid oor die mensdom beëindig nie. Deur die wonderkrag van God se reddingswerk het daardie skurkagtige misdaad die dag geword wat ons Goeie Vrydag noem. In Johannes 12:32-33 verwys Jesus na sy kruisiging met: As Ek van die aarde af verhoog is, sal Ek almal na My toe trek.

Skrywer:  Prof Francois Malan

Japie vra:

Onderwerp: Joh.20:23

Boodskap Teks:

Goeie more,wat bedoel Jesus met die woorde aan die dissipels.

Baie dankie.

ANTWOORD

Prof Francois Malan antwoord:

Joh 20:23 ‘As julle mense se sonde vergewe, is dit hulle vergewe; as julle dit van hulle weerhou, bly dit van hulle weerhou.’

sonde (Grieks: hamartia) is om teen God se wil en wet op te tree.

julle – volgens vers 22 veronderstel die ‘julle wat vergewe’ dat dit die mense is wat die Heilige Gees van              Jesus ontvang het om hulle toe te rus vir hulle werk waartoe Jesus hulle gestuur het volgens vers 21.

die passiewe werkwoord ‘is dit vergewe’ veronderstel dat dit God is wat die mense se sonde vergewe as               Jesus se dissipels/volgelinge die mense wat God se wil en wet oortree het, vergewe het.

weerhou – (Grieks krateo) om dié mense se skuldige sondetoestand voor God te laat voortgaan die passiewe             werkwoord ‘bly dit weerhou’ beteken dat God sy vergifnis van sulke mense bly weerhou.

Matteus 16:19 en 18:18 het soorgelyke uitsprake van Jesus.

In Matteus 16:19 gaan dit oor Jesus wat sy kerk gaan bou deur die sleutels van die koninkryk van die hemele aan Petrus te gee om na sy opstanding deur Petrus te werk om die hemel vir mense oop of toe te  sluit.

In Matteus 18:18 gaan dit oor die gemeentelede wat ’n lidmaat in die gemeente oor sy sonde aanspreek. As   die lidmaat luister het hulle hom/haar teruggewen vir die Here; as die lidmaat egter weier om na die gemeentelede te luister word so ’n persoon as ’n heiden beskou vir wie die toegang tot die Here toegaan.

In Johannes 20 gaan dit om die voortgang van Jesus se werk ná sy opstanding, met die Heilige Gees wat oor Jesus getuig en die dissipels gebruik om van Jesus te getuig deur hulle lewe en hulle woorde (Joh 15:26-27; 16:8-11). Dit gaan oor die verkondiging van die vergifnis van sonde deur te glo in die kruisdood van Jesus vir die sonde van die wêreld (Joh 1:29). Vir dié mense wat die boodskap glo en aanvaar, word die hemel oopgesluit, om saam met God te lewe as sy kinders, omdat hulle deur geloof verbind is aan sy Seun, en nou reeds daagliks deur God se Gees gelei word. Vir dié mense wat die goeie boodskap nie wil glo of aanvaar nie, bly die hemel gesluit.

Johannes 3:36: Wie in die Seun glo, het die ewige lewe, maar wie die Seun ongehoorsaam is, sal die lewe nie sien nie, inteendeel, die toorn van God bly op hom.

God vergewe die sonde van die mense wat die verkondiging van die dissipels aanvaar; maar weerhou sy vergifnis van dié mense wat die dissipels se goeie boodskap verwerp.

Skrywer:  Prof Francois Malan