‘’n Leser vra:

Na vele soektogte op die webwerf en navrae by oumas en oupas: onthou ek nou van hierdie webwerf.

Sus moet ’n takie oor Paasfees doen en ek het gedink ek ken al die antwoorde…verkeerd

Ek trap klei en die tyd haal ons in.

Laat my die volgende vrae toe asb?

Ostern(Paasfees) Paasfees gevier in Duitsland….

1.  Waarvandaan kom die woord “Paasfees”/ Easter/Ostern    (1)
2.  Paasfees as Christenfees: Kortliks 20 woorde wat vier Christene tydens Paasfees/Ostern?
3.  Die datum verskil elke jaar, hoe word Paasfees datum vasgestel?
4.  Paasfees bestaan uit 3 dae

Grundonnerstag (Donderdagaand van Paasfees)

Wat word herdenk die aand?

Karfreitag (Goeie Vrydag)

Hoe vier Duitsers die dag en wat eet hulle op die dag?

Ostersonntag

Hoe vier Duitsers Paas Sondag?

5.  Ostereier(Paaseiers) Ontstaan, verf en versier betekenis, hoekom so bont geverf?
6.  Osterfeuer (Paasfeesvuur) Hoekom die groot vure waar kom die tradisie vandaan? Hoekom doen hulle vandag nog?

Antwoord

Prof. Francois Malan antwoord;

1 Die Hebreeuse woord pasag beteken ‘verbygaan,’ ‘oorslaan,’  ‘spaar’ Engels ‘pass over.’ Die Here het vir Moses in Eksodus 12:13,23 gesê dat die huise waar die bloed aan die kosyne gesmeer is (Eks 12:7) sal Hy oorslaan en die slag waarmee Hy die Egiptenaars gaan tref, deur elke eersgeborene dood te maak (Eks 12:12), sal die Israeliete nie tref nie. Daarmee is die Israeliete bevry uit hulle slaweskap in Egipte en het hulle vertrek na die beloofde land. Die Here het die dag as die feesdag van die uittog uit Egipte ingestel wat die Israeliete elke jaar moes onderhou (Eks 12:24-27). Die fees word in die noordelike halfrond (waar Egipte en Palestina lê) in hulle lente 9 Maart-April gevier.

Die Engelse naam ‘Easter’ en die Duitse naam ‘Osterfest’ herdenk Christus se opstanding uit die dood, soos die ontwaking van die natuur in die lente na die winter-dood, in dieselfde tyd as die ou Angelsaksiese fees van  Eastre, Eostre, Ostara, die godin van die lente-ontwaking., waar die naam vandaan kom.

2 Christenfees. Tydens die jaarlikse paasfees van die Jode het Jesus die nag voor sy kruisiging die nagmaal ingestel as herinnering aan sy dood op Goeie Vrydag om die straf van die hele wêreld se sondes te dra sodat ons ewige straf ‘verbygaan;’ en sy opstanding op Paas-Sondagmôre as sy oorwinning oor sonde en dood sodat ons saam met Hom uit die slaweskap van die sonde bevry word vir die nuwe ewige lewe saam met Christus (1 Kor 11:23-26).

3 Vasstelling van Paasdatum:  Sedert die middeleeue vier die christelike kerk die Paasfees op die eerste Sondag na die volmaan na 21 Maart, die lente dag-en-nag-ewening.

4 Die Duitse gebruike ken ek nie. Donderdagaand herdenk egter die instelling van die nagmaal, Vrydag Jesus se kruisiging en Sondag sy opstanding uit die dood.

5 Paaseiers het blykbaar ontstaan uit die Anglo-Germaanse simboliese handelinge wat bedoel was om lewe en vrugbaarheid te bevorder. Die huidige sjokolade eiers wat binne leeg is simboliseer sogenaamd die leë graf van Christus op sy opstandingsdag.

Osterhase, of die Paashaas, soos hy vandag bekend is, het helder gekleurde eiers gelê wat hy vir soet kinders gevat het wat die aand voor die tyd spesiale nessies in hul hoede of kappies reggemaak het daarvoor. Oor die jare heen het die tradisie gegroei, en later het die Paashaas nie meer net eiers gebring nie, maar sjokolade en lekkergoed ook. Dit was ook in Duitsland waar die sjokoladehasies in die 1800’s ontstaan het, wat deel uitgemaak het van die Paasfeesvieringe. Pleks daarvan om nessies in hoede vir hom reg te maak, het die Paashaas sy “skatte” in versierde mandjies begin los.

Die Paaseiers word ook buite in die tuin weggesteek, wat die ontdekking van nuwe lewe in die Tuin simboliseer, met ander woorde, soek en vind nuwe lewe.

Dit is ‘n antieke Christelike gebruik om gekookte eiers rooi te verf vir Paasfees, om die bloed van Jesus te herdenk.

6 Paasfeesvuur kom waarskynlik uit die ou Germaanse heidens-godsdienstige son- en vrugbare plantegroei-kultus. Bome word gesnoei en die droē snoeisels word op die dorpsmeent gegooi waarmee die paasvuur gemaak word.

Skrywer:  Prof Francois Malan

Johan vra:

Oor gebed word daar gesê dat verskillende tipes gebed in die Bybel voorkom onder andere “Gebed in die Gees” (1 Kor 14:14) maar ek dink dit kan verkeerd verstaan word.

Paulus sê dat “gebed in die gees (klein letter maw die mens self se gees as ek dit reg verstaan)” saam met die verstand moet gebeur. Ek dink dit kan tot verwarring lei?

Antwoord

Pof Francois Malan antwoord:

Na die beskrywing van die volle wapenrusting van God, wat simbolies gebruik is in Ef 6:11-17, praat vers 17 van die swaard van die Gees as die simbool vir die woord van God, en sê 6:18: Telkens wanneer julle bid en smeek, moet julle by elke geleentheid deur die Gees bid (1983 en 2014-vertalings; bid in die Gees (1953-vertaling).

In Ef 5:18 word reeds gesê: Wees vol van die Gees (en moenie dronk word van wyn nie). Ef 2:21-22 sê: In Christus verrys die hele gebou (die gemeente/kerk as al die gelowiges), goed saamgevoeg tot ’n heilige tempel vir die Here. In Hom word julle ook saam opgebou tot woonplek van God deur die Gees.

Daarmee word bedoel dat ons ons aan die invloed en leiding van die Heilige Gees moet oorgee en só moet bid. Dit gaan om ons gesindheid van oorgee van onsself en ons begeertes en ons oopstel vir die werk van die Gees; om onsself, met die volle wapenrusting van God toegerus, tot beskikking van die Heilige Gees te stel om sy magswerking deur ons te ontplooi in ons stryd teen die bose. So maak die Heilige Gees ons sy instrumente om die boodskap van God in woord en daad uit te dra en nie self in die stryd oorweldig te word nie.

In dieselfde sin moet ons ‘gebed in die Gees’ verstaan as onder die leiding en in die krag van die Heilige Gees, om te bid soos Jesus in Getsemane gebid het: ‘nie my wil nie, maar U wil geskied (Matteus 26:39,42,44).

In Romeine 8:26-27 sê Paulus: So kom die Gees ons ook in ons swakheid tot hulp, want ons weet nie mooi waarvoor ons behoort te bid nie; maar die Gees tree self vir ons in met versugtinge wat nie verwoord kan word nie. Hy wat die harte deurgrond, weet wat die bedoeling van die Gees is, dat Hy volgens die wil van God vir die heiliges (God se kinders) intree.

Ons ken nie die diepte van ons eie nood en die heerlikheid waarvoor ons bid nie. Daarom neem die Gees die saak op en spreek in ons gebede mee met onuitspreeklike sugtinge vanweë ons beperkte insig en vermoë. God wat die harte deursoek let nie soseer op die uiterlike vorm en taal van ons gebed nie, maar op die innerlike roeringe en bedoelings van ons harte. Die Gees vra namens ons maar pas ons versoek by God se wil vir ons. Daarom is die verhoring van ons gebede seker (1 Joh 5:14), maar nie altyd soos ons wil nie.

In 1 Kor 14:14 gaan dit egter oor die gees van die mens wat bid, soos uit die verband blyk. Paulus maak ’n onderskeid tusssen my gees en my verstand. Só maak hy bv. in Romeine 8:16 ’n onderskeid tussen die Gees in ons en ons gees. Die Heilige Gees sluit by die mens se gees aan en lei ons na sfere waar ons verstand nie kan bykom nie (Rom 8:26), by ondervindings wat nie onder woorde gebring kan word nie. Die verstand soek kontak of kommunikasie met die medemens. Die mens se gees soek kontak met God. Wanneer Paulus in tale praat word sy gees aangegryp deur die Gees van God om ’n gemeenskap met die Here te beoefen wat buite die bereik van sy verstand lê. Vgl 2 Korintiërs 5:13: As ons buite onsself is (1953 en 2014-vertalings; 1983-vertaling: in geestesvervoering is), is dit vir God; as ons by ons verstand is, is dit vir julle.

Op die oog af lyk dit of’ bid in die Gees’ en ‘bid in die gees’ tot verwarring kan lei as die tekse buite hulle konteks aangehaal word. Maar as die teks in sy verband gelees word, word dit tog ’n bietjie duideliker. Die ‘bid in my gees’ verwys blykbaar na ’n ekstatiese belewenis wat sommige mense met die gawe om in tale te spreek (1 Kor 12:28,30) kan kry van iets wat die Heilige Gees namens hulle aan die Vader voorlê, terwyl ‘bid in die Gees’ verwys na elke gelowige se verstaanbare gebed onder die leiding van die Heilige Gees, wat die Gees omvorm om by die wil van God vir my lewe in te pas.

Skrywer:  Francois Malan

Johan vra:

Wat is die”Bybelse beskouing oor selfmoord”?

Antwoord

Prof Hermie van Zyl antwoord:

Die vraag na ‘n “Bybelse beskouing oor selfmoord” veronderstel soms dat daar ‘n eenvoudige, klinkklare en ondubbelsinnige antwoord is. Maar soos met baie etiese aangeleenthede gaan dit ook hier nie net oor die aanhaal van enkele Bybelverse en daarmee is die saak afgehandel nie. Net om die kwessie te illustreer: daar word eintlik bitter min oor selfmoord spesifiek gesê in die Bybel; daar is geen “teologisering” daaroor nie. Dit stem mens al klaar versigtig om oorhaastige uitsprake te maak. Verder, die mense van wie ons in die Bybel lees dat hulle selfmoord gepleeg het, se lewe en lewenseinde is geensins navolgenswaardig nie: Abimelek (Rig 9:54), Saul (1 Sam 31:4), Agitofel (2 Sam 17:23), Simri (1 Kon 16:18) en Judas Iskariot (Matt 27:5). Bloot op grond van hierdie gegewens sou mens kon sê: selfmoord is ‘n tipiese daad van wanhoop gepleeg deur mense wat nie ‘n lewende verhouding met God gehad het nie. Maar wat van Simson (Rig 16:29-30)? Is daar nie darem iets positief oor sy heroïese daad van selfmoord te sê nie? Bloot uit sy geval sou mens ‘n saak daarvoor kon uitmaak dat nie alle gevalle van selfmoord negatief beoordeel moet word nie.

Dit is dus duidelik dat ‘n “Bybelse beskouing oor selfmoord” anders hanteer moet word as net by wyse van ‘n paar “Bybelse gevallestudies”. Die saak moet eerder beredeneer word vanuit bepaalde Bybelse grondpeilers, en dan moet eietydse insigte rondom die verskynsel van selfmoord ook verreken word.

Na my mening moet selfmoord vanuit die volgende Bybelse perspektiewe of grondpeilers hanteer word: 1. Die lewe is ‘n gawe van God; 2. Menslike lewe het hoë waarde omdat die mens beeld van God is; 3. Selfmoord kan nie die verhouding met God verbreek nie; 4. Sekere vorme van selfmoord is deel van ‘n groter kompleks van etiese lewensvrae, soos genadedood.

Ek bespreek vervolgens kortliks elkeen van hierdie perspektiewe.

1. Vanuit die verhaal oor die skepping van die mens in Genesis 1-3 blyk duidelik dat God aan die mens die lewensasem gee sodat hulle lewende wesens kan wees (Gen 2:7). Die res van die Bybel sluit by hierdie gedagte aan – dat God die Lewegewer is (bv Ps 22:10-11; 139:13-16; Pred 11:5; Jer 1:5). Job 1:21-22 bied ‘n bykomende perspektief: omdat dit die Here is wat lewe gee, het Hy ook die reg om dit te beëindig. Dit kom daarop neer dat lewe in die hand van God is: dit is sy gawe aan ons; Hy besluit oor lewe en dood; ons mag nie eiegeregtig besluit wanneer die lewe wat God gegee het, klaar geleef is nie; dit is God se prerogatief. Die gelowige het daarom nog altyd sy tye gesien as in die hand van God (Ps 31:16), selfs al gaan dit swaar. Lyding as sodanig gee ons nie die reg om te sê: genoeg is genoeg nie. God kan lyding gebruik om ons meer diensbaar in sy koninkryk te maak (2 Kor 12:7-9; Jak 1:2-4). Daarom, net soos ek nie iemand anders se lewe arbitrêr mag termineer net omdat dit my pas nie, het ek ook nie die reg om die hand aan eie lewe te slaan en dit op willekeurige wyse te beëindig nie. Hierdie basiese gegewe word by beide moord en selfmoord kennelik geweld aangedoen. Die gelowige is geroepe om met eerbied om te gaan met die gawe van die lewe wat God aan ons toevertrou.

Net ‘n kantaantekening: By Jesus se dood tref ons in ‘n sekere sin ook ‘n vorm van “selfmoord” aan. Ons lees in Joh 10:17-18 dat Jesus die volmag het om self sy lewe af te lê en op te neem omdat Hy dit in opdrag van sy Vader doen. Daarom, toe Jesus sterf, kon Hy sê: “Dit is volbring” (Joh 19:30). Hy sterf op die oomblik toe Hy weet dat sy taak afgehandel is. Sy inhegtenisname, vonnis en teregstelling is ook vooraf deur God beplan; Hy móés sterwe en opstaan, volgens die Skrifte (Luk 24:26-27). Uiteraard was daar historiese prosesse wat tot sy dood gelei het, maar ten diepste was dit die afloop van Goddelike beplanning. Daarom is Jesus tydens sy verhoor ten volle in beheer van die situasie, selfs al lyk dit nie so. So sê Hy aan Pilatus: “U sou geen mag oor My gehad het as dit nie van Bo aan u gegee was nie” (Joh 19:11). Natuurlik, Jesus se dood is uniek; Hy sterf as die Middelaar tussen God en mens, om so bevryding van sonde en die magte van die dood te bewerkstellig. Niemand anders kan dus aanspraak maak op sulke unieke omstandighede dat dit selfmoord regverdig nie. Om die waarheid te sê, Jesus se dood bevestig dat net God as Lewegewer en Beplanner van ons deel en lot, die reg het om ons lewe te beëindig. Hy alleen weet wanneer dit “volbring” is.

2. Die mens ontvang nie net die gawe van die lewe uit God se hand nie, maar hierdie lewe het intrinsieke hoë waarde omdat ons na die beeld van God geskep is (Gen 1:26-27). Dit beteken dat ons God se verteenwoordigers op aarde is, maak nie saak wie en wat ons is nie. Ons moet dus so lewe dat God se karakter deur ons doen en late sigbaar word. Dit vorm dan ook die agtergrond vir die 6e gebod: “Jy mag nie moord pleeg nie” (Eks 20:13). Elke lewe is vir God kosbaar; Hy wil deur daardie lewe geëer, gedien en verheerlik word. As jy iemand anders se lewe wederregtelik neem, wys dit dat jy nie respek het vir die besondere potensiaal en eienskappe van daardie mens waardeur God verheerlik moet word nie. Dieselfde geld vir selfmoord: Mens mag nooit so min van jouself dink dat jy op ‘n eiegeregtige manier ‘n einde aan jouself maak nie. Dan ontneem jy jouself die geleentheid om die beeld van God in jou na vore te laat kom. Ons is juis geroepe om gelykvormig te word aan die beeld van Christus (Rom 8:29), want presies so kom die beeld van God tot sy reg in ons. Selfmoord sny egter hierdie volwassewording in Christus voortydig af. Voordat ek nog ‘n kans het om die beeld van God tot volle ontplooiing te laat kom, besluit ek eensydig dat dit nie kan nie, dat God ‘n fout gemaak het in sy beplanning met my. So gesien is selfmoord ‘n mosie van wantroue in God wat aan my die gawe van die lewe gegee het en my na sy beeld geskape het.

3. Al bogenoemde is onverdund waar, maar ongelukkig leef ons in ‘n onvolmaakte wêreld. Dít is ook ‘n Bybelse waarheid. Die gebrokenheid van hierdie bedeling en die mag van sonde wat ons gevange hou, maak dat ons nie altyd ons volle potensiaal in Christus kan bereik nie. Daarom is daar dinge soos (self)haat, moord en selfmoord. By selfmoord is die groot vraag altyd of daar enige hoop vir die persoon is, want hy of sy het uiteraard nie kans om agterna tot sondebelydenis te kom nie. Hier moet ons egter nie op ‘n benepe en kortsigtige manier dink oor die verhouding met God nie. Ons verhouding met God berus nie op ons verdienste nie, maar op God se genade. Daar is geen sonde so groot dat dit die verhouding met God kan verbreek nie. Net soos kinders verkeerde dinge aanvang maar steeds kinders in die ouerhuis bly, kan die verkeerde dinge wat ons doen – soos selfmoord – ons nie ontneem van ons kindskap van God nie. Daarom hoef agtergeblewe familie en vriende van iemand wat selfmoord gepleeg het, nie met selfpynigende vrae rond te loop oor die ewige lot van die afgestorwe geliefde nie. Ook selfmoord – hoe verkeerd ook al in die oë van die Here – kan nie die liefde en genade van God uitwis nie. Net soos die verlore seun in die gelykenis (Luk 15) steeds die seun van die vader gebly het, selfs het hy in die ver land gekrepeer weens sy eie toedoen, net so bly ons God se kinders ten spyte van ons sonde en verkeerde besluite – ook dié van selfmoord.

4. Ons moet ook nie oor selfmoord in strak dogmatiese terme dink nie. Die moderne wetenskap wat hierdie verskynsel ondersoek, het al meermale uitgewys dat dit ‘n komplekse verskynsel is en dat daar talle faktore is wat aanleiding kan gee tot iets so radikaal soos selfmoord. Dit gaan nie net oor uiterste wanhoop aan die lewe, weens omstandighede, wat mense by hierdie daad uitbring nie, maar daar kan ook siektetoestande, soos kliniese depressie, ontstaan wat die lewe van ‘n individu so ruïneer dat hy/sy later geen ander uitweg sien as selfmoord nie. In sulke gevalle word dan ook eerder van selfdoding gepraat, eerder as selfmoord, omdat laasgenoemde soveel negatiewe konnotasies oproep. In dieselfde kader moet ook gevalle van naderende lewenseindes genoem word wat so afbrekend kan wees dat mense selfdoding as laaste uitweg kies. Dan het ons eintlik te make met ‘n vorm van genadedood wat jy aan jouself bedien, wat óf self toegedien kan word óf met hulp van iemand anders. Ek wil nie nou oor die meriete hiervan praat nie. Genoeg om te sê dat die debat hieroor nog glad nie afgehandel is nie; dit het nou eers begin. Die debat skipper gewoonlik tussen die teologiese waarheid dat die lewe ‘n kosbare gawe van God is – soos in punte 1 en 2 hierbo beredeneer – en daarom gekoester moet word, enersyds, en die feit dat die lewe nie absoluut is nie, andersyds. Ons hoef daarom nie ten alle koste aan die lewe vas te klou as dit klaarblyklik tot ‘n einde gekom het nie. Die dood is inderdaad ‘n deurgang na groter lewe saam met God. Uiteraard, terwyl ons in die lewe is – selfs al gaan dit met baie lyding en ontberings gepaard – moet ons dit koester en voluit leef. Maar daar kan situasies ontstaan waar selfdoding nie noodwendig met afkeuring bejeën hoef te word nie. In hierdie verband kan ons ons ook troos aan nog ‘n Bybelse waarheid – dat God by uitstek die God van noodlydendes is. As daar een eienskap van God is wat soos ‘n goue draad deur die Bybel loop en wat veral in die aardse bediening van Jesus manifesteer, is dit dat God die randfigure van die samelewing intrek in sy koninkryk van genade, liefde, barmhartigheid en vergifnis. Terwyl die mens geneig is om ander uit die hoogte van selfgemaakte wette te beoordeel en te veroordeel, is dit altyd God wat in erbarming uitreik na hulle wat swaarkry. En as dit waar is – en dit ís waar – kan ons gerus die oordeel aan God oorlaat rakende selfdoding, sonder om laasgenoemde te verheerlik. Om begrip te hê vir mense wat hierdie weg kies, beteken nie dat dit aangeprys en verheerlik word nie. Dis eerder ‘n manier om in liefde betrokke te raak by die lyding van ander en te erken dat daar baie omtrent die lewe (en dood) is wat in misterie gehul is.

Skrywer:  Prof Hermie van Zyl

WILLIE VRA:

As ek glo dat Jesus Christus DIE HERE is wat vir my sonde gesterf het, het ek die Heilge Gees ontvang. Dit verander nooit weer nie ( hoop ek verstaan dit reg).

My vrae is:

1- is daar n verskil tussen die Heilge Gees ontvang en vervul wees met die Heilge Gees ?

2- Ef 5:18 – Laat die Heilge Gees julle volmaak . Kan u asb die begrip verduidelik ( hoe werk dit)

Antwoord

1. Volgens Lukas 1:15 was Johannes die Doper reeds van sy geboorte af met die Heilige Gees vervul. Reeds voor sy geboorte het die kindjie in sy moeder Elisabet van vreugde beweeg toe die swanger Maria haar gegroet het (Luk 1:44). So het die Here vir Jeremia 600 jaar voor die koms van Christus reeds gesê: Voordat Ek jou in die moederskoot gevorm het, het Ek jou geken; voordat jy gebore is, het Ek jou aan My gewy en jou as profeet vir die nasies aangestel (Jer 1:5).

In Handelinge 1:8  sê Jesus vir sy dissipels: Julle sal krag ontvang wanneer die Heilige Gees oor julle kom – om sy getuies te wees tot aan die uithoeke van die wêreld. En dan word hulle op die Pinksterdag met die Heilige Gees vervul en het begin praat in ander tale soos die Heilige Gees dit aan hulle gegee het (Hand 2:4). Die Here gebruik hulle met ’n tale wonder om te praat oor die groot dinge wat God gedoen het met die sterwe en opstanding van Jesus. Die wonder is dat mense van verskillende plekke in die Romeinse ryk wat vir die fees na Jerusalem toe gekom het, dit elkeen in sy eie taal kon hoor en verstaan (Hand 2:11).  Daarmee wou die Here vir die kerk en vir die wêreld wys dat die goeie boodskap van verlossing deur Jesus vir alle volke, nasies en tale gekom het (Openb 10:11; 14:6) – getuies van Christus tot aan die uithoeke van die wêreld. Dit is die doel van die vervulling met die Heilige Gees.

Dit sou weer gebeur dat hulle met die Heilige Gees vervul sou word in dié sin dat die Heilige Gees ten volle oor hulle beskik: vgl. Hand 4:8-13 dat die ongeleerde en eenvoudige vissers, Petrus en Johannes, met vrymoedigheid voor die geleerde Joodse Raad van Jesus getuig het dat Hy die enigste persoon is waardeur ons verlos kan word. So het die gelowiges ook met vrymoedigheid die woord van God verkondig toe hulle met die Heilige Gees vervul is (Hand 4:31).

Die Heilige Gees is God wat in ons kom woon (Joh 14:17; Joh 14:20-21, 23 sê dat Jesus en die Vader by ons kom woon as ons Hom liefhet; Rom 8:11,14). Die werk van die Heilige Gees is om oor Jesus te getuig (Joh 14:26), om ons te oortuig van sonde en van hoe Jesus ons verhouding met God reggemaak het (Joh 16:8). Dit is Hy wat ons tot geloof in Christus lei (Ef 2:8) sodat ons deur ons geloofsband met die Seun van God kinders van wie God is (Rom 8:10-17).

Die vervulling met die Heilige Gees dui in Handelinge op ’n besondere toerusting vir ’n besondere taak  (soos in Hand 2:7-11; 6:5 en in 7:55 met Stephanus as diaken en martelaar-getuie van God en Jesus; 13:9-12 vir Paulus om die goewerneur van Siprus tot geloof in die Here te lei).

2. Efesiërs 5:18 skilder die teenbeeld van dronkenskap wat tot losbandigheid lei. Om jou egter onder die invloed van die Heilige Gees te stel dui hier op ’n voortdurende proses, anders as die momentele gebeurtenisse in Handelinge waardeur die bose magte en kragte oorwin word. Die passiewe teenwoordige tyd van die Griekse werkwoord plerousthe ‘om (steeds) vervul te wees’ deur die Gees, wys op ’n voortgaande handeling deur die Gees. Ons moet sorg dat God ons kan volmaak met sy Gees wat in ons werk. In die lig van Ef 5:17 beteken dit dat ons vol gemaak moet word met die wysheid wat nodig is om die wil van God te ken om reg voor Hom te lewe, en dan so op te tree.

Hoe so’n lewe lyk word in Ef 5:19-21 in vier sinsnedes uitgespel: ons moet met mekaar praat as mense wat bly is en saam kan sing van God se liefde, mense wat entoesiasties borrel van vreugde dat God ons as sy kinders aangeneem het in ons geloofsverbondenheid aan sy Seun (vgl. Rom 8:15). Die vierde sinsnede sê ons moet nederig aan mekaar onderdanig wees. Filippense 2:2-5 stel dit nog sterker, dat ons sonder selfsug en ydelheid so eensgesind moet wees dat die een die ander hoër ag as homself, om die ander se belange raak te sien. Die tweede en derde sinsnedes vra dat ons uit ons harte psalms vir die Here sal sing en God die Vader altyd oor alles in die Naam van ons Here Jesus Christus sal dank. So sorg ons dat die Here ons vul met die Gees.

In Galasiërs 5:16-26 spel Paulus die lewe onder die Gees se leiding en met die Gees se krag uit, en beskryf die lewe van iemand wat vol van die Heilige Gees is. Die vrug van die Gees in ons lewe is: liefde, blydskap, vrede, geduld, vriendelikheid, goedheid, getrouheid, sagmoedigheid, selfbeheersing (5:22-23). So lyk en lewe iemand wat hom deur die Gees laat volmaak.

As jy glo in Jesus as die Seun van God, wat self God is en mens geword het (Joh 1:1,14) vir jou sondes gesterf het en dat jy nou saam met Hom kan opstaan uit die sonde en as kind van God (Joh 1:12) vir God begin leef, kan jy seker weet dat dit die werk van die Gees in jou is wat jou daartoe oortuig en gelei het.

Skrywer:  Prof Francois Malan