Die Hel – Francois Malan

‘n Leser vra: 

Bestaan die hel regtig of beteken dit net dat jy gaan doodgaan en nie die ewige lewe hê nie. M.a.w. is daar regtig ‘n vuur waarin mense gaan brand vir ewig?

Antwoord

Prof Francois Malan antwoord:

Die Bybelse woord vir hel is gehenna, wat afstam van die Hebreeuse woord gehinnoom die dal van Hinnom aan die Suid-Ooste van die stad Jerusalem. Onder konings Agas en Manasse het hulle die afgod Molog hier gedien vir wie hulle babatjies geoffer het deur hulle op die vuurwarm uitgestrekte arms van die beeld te sit om te verbrand (2 Konings 16:3; 21:6; 2 Kron.28:3; 33:6). Die vroom koning Josia het dié plek daarom verwoes en onrein verklaar (2 Kon. 23:10), vgl. ook Jeremia 7:31 en 32:35  se hoogte van Tofet in die Ben-Hinnomdal. Later word dit die stad se ashoop waar dooie diere en mense wat tot die dood veroordeel is se lyke kon vrot en verbrand word.

Die dal van Hinnom het toe die simbool en die profesie geword van die ewige plek van smart, die ewige strafplek van die goddelose na die oordeelsdag. Dit word met verskillende woorde in die Bybel aangedui: die brandende oond waarin hulle sal huil en op hulle tande kners (Mat.13:42,50); die hel waarin goddeloses gegooi word (Mat.5:29,30; 10:28); die vuurpoel wat met swael brand, waarin die satan en sy engele en die goddeloses gegooi word (Openb.19:20); daar brand ‘n onuitbluslike/ewige vuur (Mat.18:8; Mark.9:43,44,48 waar die wurms nie doodgaan en die vuur nie uitgeblus word nie); ‘n ewige straf/pyniging (Mat.25:46); ewige verdoemenis geban uit die teenwoordigheid van die Here (2 Tes 1:9); die diepste duisternis daarbuite (Mat 8:12); onder die toorn van God met lyding en benoudheid (Rom 2:5-9); dood en verderf (Gal.6:8); die ondergang (1 Tes 5:3).

Vuur word dikwels geassosieer met die voltrekking van God se oordeel (Openb. 1:14; 2:18; 4:5; 14:18; 16:8; 18:8; 19:12; 20:9,14,15). Swael is ‘n soort asfalt wat in vulkaniese uitbarstings voorkom. Brandende swael skep die dodelike gas swaeldioksied. Dit dra by tot die intensiteit van die beeldspraak (9:17-18; 19:20; 20:10).

Openbaring 14:9-11 waarsku dié mense wat die dier en sy beeld aanbid dat hulle met vuur en swael gepynig sal word en dag en nag geen rus sal ken nie tot in alle ewigheid, as beeld van God se oordeelsvoltreking wat vir ewig duur. Uit liefde waarsku God die mense en nooi hulle ernstig om hulle te bekeer.

Oor die laaste oordeel sê Openbaring 20:14-15 dat die dood en die doderyk in die vuurpoel gegooi word, en noem die vuurpoel die tweede dood. En as daar gevind is dat iemand se naam nie in die boek van die lewe geskrywe staan nie, is hy in die vuurpoel gegooi.

As die laaste van sewe uitsprake van God self in Openb. 21:5-8 sê Hy daar wag vir die goddeloses die ewige straf in die poel wat met vuur en swael brand en word ‘n lys van sondes opgenoem wat ‘n opsomming is van die aanklagstaat wat aandui waarom die goddeloses die tweede dood verdien.

Vuur is ‘n beeld van verskrikking, maar kan nie die werklikheid van die straf van God genoegsaam uitdruk nie. Hoe die ewige dood/straf/oordeel van God sal wees, weet ons nie, net so min as wat ons weet hoe die ewige lewe saam met God gaan wees. Maar met die beeld van ‘n ewige vuur of ewige duisternis waarsku Jesus en die Heilige Gees deur die skrywers van die Bybel dat dit erg en vir ewig sal wees vir hulle wat nie die verlossing deur Jesus wil aanvaar nie.

Skrywer: Prof Francois Malan

‘n Nuwe Naam – Francois Malan

Clive vra: 

Die beloftes aan die gemeente van Filadelfia is onder andere “..En Ek sal ook my eie nuwe Naam op hom skrywe. ” Wat sou die nuwe Naam wees/ beteken ?

Antwoord

Prof Francois Malan antwoord:

Openbaring 3:12,13 ‘Elkeen wat die oorwinning behaal, sal Ek ‘n pilaar in die tempel van my God maak, en hy sal vir altyd daar bly. Ek sal op Hom die Naam van my God skrywe en die naam van die stad van my God, die nuwe Jerusalem, wat van my God af uit die hemel afkom. En Ek sal ook my eie nuwe Naam op hom skrywe.’

Christus sal drie dinge skryf op die gelowiges wat steeds oorwin oor die beproewings van hulle geloof: die naam van sy God, die naam van God se stad, en Christus se eie nuwe Naam. Die drievoudige inskripsie op die pilaar (dit is die standvastige gelowige) in die hemelse tempel verseker dat

(i) die gelowige God se eiendom is (vgl. Num 6:22-27 se seën wat die priesters uitspreek, met die Naam Here drie maal herhaal, telkens met sy werke aan ons – vir ons van die Nuwe Testament klink dit na die werke van die Vader se sorg, en die Seun se genadige verlossing en die Heilige Gees wat vir ons tree en vrede gee),

(ii) ‘n burger van die nuwe Jerusalem is (vgl. Eseg 48:35 die naam van die stad met 12 poorte vir almal van die volk van die Here om in te kom: Die Here is daar),

(iii) wat op ‘n besondere intieme wyse aan die opgestane Christus verbind is (vgl. Rom 6:5 ‘aangesien ons met Hom een geword het in sy dood, sal ons sekerlik ook met Hom een wees in sy opstanding).

Openbaring 19:12 sê: daar was ‘n Naam op Hom geskrywe wat niemand anders ken nie, net Hy self. Ons sal moet wag tot by Christus se wederkoms om sy nuwe Naam te hoor, wat die nuwe rol sal wees wat Hy dan sal speel. 3:12 sê: die nuwe Naam van Christus sal op elke gelowige geskryf wees om hulle identiteit as God se eiendom aan te dui (vgl. 7:3 en 14:1), en so elkeen se nuwe rol in die ewige lewe aandui.

Openb. 19:13 sê sy huidige Naam is ‘Die Woord van God.’ Eers by sy wederkoms sal ons regtig hoor wat die nuwe Naam van Christus is. Hierdie nuwe Naam sal op elke gelowige geskryf wees. Hulle sal die pilare in God se nuwe tempel wees. In ons huidige bedeling, waar ons nog wag op sy wederkoms, is dit vir die gelowiges genoeg om te bely dat Jesus Christus, die Seun van God is, die opgestane Here en Verlosser – daarom dra ons die naam Christene, en die Heilige Gees is besig om ons te verander om soos Christus te word (2 Kor 3:18), om met sy gesindheid van nederige liefde teenoor mekaar te lewe (Filippense 2:1-11).

Skrywer: Prof Francois Malan

Die Avondmaal – Francois Malan

Pieter vra:

Ek wil die betekenis weet van die Heilige Avondmaal asook van die Bord, Brood, Sap, Beker en die gekruiste hande asseblief.

Antwoord

Prof Francois Malan antwoord:

Die nagmaal is ‘n maaltyd van vreugde en dankbaarheid, waar die mense wat in Jesus Christus glo met blydskap saam met Christus sit en eet. Hy is teenwoordig deur sy woord en sy Gees, die Heilige Gees, wat ons aan Hom verbind deur die geloof in Jesus as ons Verlosser in ons te werk, en ons liefde tot Hom en tot ons medegelowiges te bewerk. Die nagmaal is die waarborg: God is besig om ons, wat sy kinders geword het, te vorm om vir Hom en ons medemens al meer lief te word, om al meer soos Jesus te word (2 Kor.3:18; 1 Joh.4:7-12).

Die Bybel beskryf die instelling van die nagmaal deur Jesus in Matteus 26:26-30; Markus 14:22-25; Lukas 22:14-20 en 1 Korintiërs 11:23-26 (vgl. ook Johannes 6).

Die nagmaal is bedoel om ons geloof te versterk in Jesus as ons God en Verlosser. Daarvan is die eet van die brood en drink van die wyn tekens. Soos brood en wyn ons liggaam voed, word ons lewe gevoed deur die liggaam en bloed van Jesus wat vir ons aan die kruis gesterf het en uit die graf opgestaan het. Die Heilige Gees verbind ons aan sy liggaam en sy offerbloed – sodat ons saam met Hom kan sterwe aan ons sondige neigings en saam met Hom kan lewe vir God in alles wat ons doen en dink en sê. Dit is ons verlossing uit die sonde en die dood (Romeine 12:1 sê ek moet my self gee as ‘n lewende en heilige offer wat vir God aanneemlik is).

Jesus het gesê: gebruik dit tot my gedagtenis (Luk.22:19; 1 Kor 11:24). By die nagmaal onthou ons Jesus se sterwe en opstanding vir ons. Daardeur word Jesus self teenwoordig en openbaar Hy homself aan ons. Die gebeure van 2000 jaar gelede word iets waaraan ons nou deel kry, dat Hy ons nou vergewe en nuut maak om saam met die opgestane Here in die hemel te lewe, met sy krag en sy liefde waarin Hy my nou opneem. Ons word ingeskakel in die Christusgebeure. Christus woon met sy Gees in ons, en ons lewe in gemeenskap Hom.

Paulus sê: elke keer as julle hierdie brood eet en uit die beker drink, verkondig julle die dood van die Here totdat Hy kom (1 Kor.11:26). Jesus het gesê: Ek sal nie weer hierdie paasmaaltyd eet voordat dit in die koninkryk van God sy volle betekenis gekry het nie (Luk.22:16,18; Matt.26:29; Mark.14:25). Dit is ‘n toekomsgerigte maaltyd (vgl. Openb.19:9 geseënd is hulle wat na die bruilofsmaal van die Lam uitgenooi is). Ons is op pad na die opstanding van die liggaam om saam met Christus vir ewig te lewe. Daarvan verseker die nagmaal ons.

Die aand voor sy dood het Jesus en sy disspels saam die paasfees gevier. Met paasfees dink die Jode aan hulle verlossing uit Egipte en dat God hulle nou nog dwarsdeur hulle lewe begelei. Toe Jesus as die huisvader die brood daardie aand gebreek en vir sy dissipels gegee het, het Hy gesê: ‘dit is my liggaam, dit is vir julle’ (1 Kor 11:24). Die brood is ‘n simbool van die liggaam van Christus. Maar die gemeente wat rondom Christus sit met die nagmaal en almal wat glo dat die liggaam van Jesus vir hulle aan die kruis gebreek is, is ook die liggaam van Christus (Efesiërs 1:23). Daarom moet ons Hom en vir mekaar liefhê en dien.

Jesus het ook gesê: ‘hierdie beker is die nuwe verbond in my bloed’ (1 Kor.11:25). God het met ons ‘n nuwe ooreenkoms aangegaan. Omdat Hy die wêreld liefhet (Joh. 3:16), het sy Seun met sy bloed die nuwe verbond met ons gemaak. Die ou verbond het begin met die bloed van ‘n dier wat Moses op die volk gesprinkel het as teken van die verbond (Eksodus 24:8) en daarna telkens deur die priesters op die altaar gesprinkel is om versoening te doen vir die volk se sonde. Maar na al die jare van Israel se verbreking van die verbond het die Here ‘n nuwe verbond belowe, dat Hy ons God sal wees en ons sy volk, waar almal Hom sal dien, en Hy ons sondes vergewe en nooit weer daaraan dink nie (Jeremia 31:31-34). Van hierdie nuwe verbond van God se vergifnis van ons sondes is Jesus se bloed die offer.

Die gekruiste hande waarvan die vraesteller praat het ek nog nooit gesien nie, en weet ek niks van nie, want dit staan nie in die Bybel nie, ook nie die bord of die sap nie.

Skrywer: Prof Francois Malan

Bid in Tale – Francois Malan

Gerda vra:

Ek wil graag weet wat die verskil is tussen ‘n “gewone gebed” en om in tale te bid?

Antwoord:

Prof Francois Malan antwoord:

Om te bid is om met God te praat of om versoeke tot God te rig.

Spreek, bid en sing in tale word deur Paulus in 1 Korintiërs 12-14 behandel. Dit moet gesien word teen die heidense agtergrond en omgewing van die gemeente in Korinte. Van die ou tyd af het geesdrywery en opsweping van die gees onder die Grieke voorgekom, veral by sekere godsdienstige feeste (12:2). Die gemeente wat uit hierdie heidense tradisie gestam het, het vanselfsprekend ‘n hoë waarde geheg aan besondere uitings van die Gees. Die gevaar het egter ontstaan dat hulle nie goed onderskei het tussen heidense geesdrywery en die werkinge van die Heilige Gees nie. Dit het veral voorgekom dat hulle die spreek in tale hoogskat as ‘n bewys van die werking van die Gees. Die gevolg was dat wanordelikhede by die erediens voorgekom het. Nou wil Paulus dat hulle ingelig moet wees om te kan onderskei tussen die geeste van die afgode wat nog in hulle ou gewoontes deurwerk, en die Heilige Gees wat in hulle werk (12:1).

Die eerste toets is Jesus en die Naam van Jesus. Dié wat Jesus verwerp as die Seun van God wat vir ons sondes gesterf het en uitroep ‘Jesus is ‘n vervloeking’ staan nog onder invloed van die afgode en hulle ou gewoontes. Dié wat gelowig bely ‘Jesus is die Here’ en hulle aan Hom en sy woord onderwerp doen dit onder die leiding van die Heilige Gees (12:3).

Die tweede maatstaf vir onderskeiding is dit wat nuttig is vir die opbou van die gemeente van Christus. Die een wat ongewone tale of klanke gebruik, bou net homself op, maar die een wat God se boodskap verkondig bou die gemeente op (14:4). Daarom vermaan hy hulle om te streef na die gawes wat tot opbou van die gemeente dien (14:12). As ek ongewone tale of klanke gebruik wanneer ek bid, dan bid my gees, maar my verstand is nie daarby betrokke nie. Dit is ‘n baie private persoonlike kontak met God alleen, wat nie vir ander mense bedoel is nie (14:4). Paulus sê hy bid met sy gees en met sy verstand, sodat ander mense, selfs buitestanders of ongelowiges, maar veral die mede-gelowiges in die gemeente daardeur opgebou kan word (14:15-17; 23-25). Paulus sê dat ‘n paar woorde wat ander mense kan verstaan en daaruit kan leer baie meer waarde het as ‘n stortvloed van onverstaanbare tale (14:18-19).

Tussen hoofstukke 12 en 14 plaas Paulus die hoogste toets en die belangrikste gawe, nl. hoofstuk 13 oor die liefde, dat ons mekaar moet liefhê soos wat Jesus ons liefgehad het om in ons plek te sterwe vir ons sonde, want ons God en Vader is liefde, en in sy gesin lewe ons in liefde wat die Heilige Gees in ons bewerk (vgl. 1 Johannes 4:7-21; en Romeine 8:9-17).

Jesus het ons in die Bergrede geleer hoe om met God te praat (Matteus 6:5-15): nie om deur mense gesien te word nie, maar om deur God gehoor te word; nie met ‘n stortvloed van leë woorde nie, want ons Vader weet wat ons nodig het nog voordat ons Hom vra; nie as ons nie bereid is om ander mense hulle oortredings te vergewe nie, want dan sal God ons nie ons oortredings vergewe nie. Hy gee ‘n voorbeeld in die Ons Vader-gebed.

Die gebed begin met ons Vader, want sy Seun Jesus het ons met God versoen deur sy lewe vir ons te gee, en ons word aan Hom verbind deur die Heilige Gees wat die geloof in Christus in ons werk. So word ons God se kinders. So aanbid ons God as ons Vader. Maar ek bid nie selfsugtig vir myself nie, want Hy is die Vader van ons, van alle gelowiges.

Dié gebed begin met drie ‘U’ gebede en sluit met drie ‘ons’ gebede. Eers vir ons Vader se Naam om ons Vader te verheerlik met ons optrede en die optrede van die hele wêreld; dan vir sy Koninkryk waarin Hy regeer as Koning oor my lewe en oor die van die hele wêreld; deurdat ons en allle mense en engele sy wil doen soos Jesus ons geleer het om mekaar lief te hê.

Daarna bid ons vir ons daaglikse behoeftes, dit sluit ons arm broers en susters in, en daarmee saam ons verantwoordelikheid vir mekaar; dan vra ons vergifnis vir ons oortredings van God se wil en wet van die liefde, en daarmee saam ons bereidheid om mekaar te vergewe; en dan vir God se bewaring van ons teen die bose, versoekings en verleidings van die wêreld en van ons eie bose begeertes.

Skrywer: Prof Francois Malan