Johan vra:

Ek het al dikwels daaroor gedink: God het die Israeliete verbied om met ander nasies te meng, tog het Salomo, die grootste aardse koning, omgang gehad met die koningin van Skeba.

Antwoord

Prof Hermie van Zyl antwoord:

’n Mens sou die vraag oor die boeg van sogenaamde gemengde huwelike kon gooi. Gemengde huwelike kan in ons konteks óf as rasgemengde óf as geloofsgemengde huwelike verstaan word. Indien een of beide van hierdie interpretasies die swaartepunt van die vraag uitmaak, wil ek die vraagsteller graag verwys na vorige bydraes op Bybelkennis.co.za se webblad wat dié kwessies volledig bespreek (vgl Hermie van Zyl: “Gemengde huwelike”). In my antwoord hier onder gaan ek egter net in op die kwessie dat God Israel verbied het om met ander nasies te meng, soos die vraagsteller dit verwoord.

Israel se verhouding met die omringende (heiden)nasies was kompleks. Ons moet onthou dat toe Josua die Israeliete die beloofde land, Kanaän, ingelei het, dit nie ’n leë land was nie. Dit was reeds bewoon deur allerlei ander nasies, soos die Kanaäniete, Hetiete, Amoriete, Feresiete, Hewiete en Jebusiete (vgl Eks 3:8), om die Filistyne nie te vergeet nie (Rig 13:1). En nog baie ander waarvan ons in die Ou Testament lees. En dis ook nie asof Israel sommer net kon instap en hulleself gaan tuismaak in die land van melk en heuning wat God aan hulle beloof het nie (Eks 3:8); hulle moes vir hulleself ’n plek oopveg. En selfs nadat hulle die land ingeneem het, was die heidennasies – of hulle oorblyfsels – steeds daar, en elkeen van hulle het sy eie gebruike, gewoontes en (af)gode gehad wat almal in ’n mindere of meerdere mate ’n suigkrag uitgeoefen het op Israel se leefwyse. Israel was daarom voortdurend in ’n stryd gewikkel om homself as unieke volk van God te handhaaf, maar tog ook nie in totale afsondering te leef nie. ’n Mens sou kon sê dat daar altyd twee perspektiewe teenwoordig was in die volkslewe van Israel wat mekaar in balans gehou het en soms ook in kompetisie was met mekaar, naamlik dié van uitsluiting en dié van insluiting van die heidennasies. Op die keper beskou sluit hulle mekaar nie noodwendig uit nie; hulle moet net nie na die een of ander kant toe verabsoluteer word nie (kyk slotparagraaf verder hieroor).

Die perspektief van uitsluiting was waarskynlik vir lank die dominante een, gegewe die stryd wat Israel gehad het om hulleself in Kanaän te vestig en te handhaaf. Dit het gelei tot Israel se afsondering van die omringende nasies. Die Israeliete het hulleself gesien as ’n gewyde of heilige nasie (Eks 19:5-6). Hulle het dit so verstaan: omdat die Here met hulle ’n verbond gesluit het, was hulle sy eiendomsvolk en vir Hom afgesonder (Deut 7:6); hulle moes aan God toegewy lewe, Hom alleen dien, en hulle weerhou van vermenging met ander nasies wat vreemde gebruike en afgode aangehang het (Lev 20:23-24,26). Uiteraard het dit ook ingehou dat daar nie ondertrouery met die omringende volke plaasvind nie, want dis die gouste wat Israel tot afgodery verlei sou word (vgl Deut 7:1-4; Num 25:1-4; Jos 23:12-13; 1 Kon 11:2). (Laasgenoemde teks dui op koning Salomo se baie vrouens, maar daar is geen aanduiding dat Salomo ooit met die koningin van Skeba “omgang” gehad het, soos die vraagsteller dit stel nie, tensy “omgang” ’n wyer betekenis toegeken word.) Dat Israel nie altyd so suiwer gehoor gegee het aan die verbod op ondertrouery nie, word bevestig deur die geskiedenis van Simson, een van die rigters van Israel, wat eers met ’n Filistynse vrou getroud was en later verlief geraak het op ’n ander een, Delila, en uiteindelik ’n duur prys daarvoor betaal het (Rig 14-16). Die geestelike leiers van Israel het daarom altyd gewaarsku teen heidense invloede en die volk herinner aan hulle herkoms en identiteit as God se eiendomsvolk (vgl 1 Sam 7:3). In die tyd ná die Babiloniese ballingskap (lg was in die 6e eeu vC), toe Jerusalem en die tempel herbou is, het daar ’n verskerping in die uitsluitende perspektief na vore getree. Dit word veral in die boeke van Esra en Nehemia beskryf. Nehemia het in sy hervormingspogings byvoorbeeld toegesien dat almal van gemengde herkoms van Israel afgeskei word (Neh 13:1-3); verder het hy die maatreëls van die sabbat afgedwing en ook met sy volksgenote baklei omdat hulle steeds huwelike met Ammonitiese en Moabitiese vrouens aangegaan het (Neh 13:23-27). Die ander groot hervormer, Esra, was op sy beurt so ontsteld oor hierdie ondertrouery tussen Joodse mans en die vroue van vreemde nasies dat hy hulle gedwing het om die vrouens te skei en terug te stuur na hulle onderskeie nasies toe (Esra 10). Ook in ’n buite-Bybelse boek uit hierdie tyd, Jubileë, kom hierdie uitsluitende tendens sterk na vore. Daar was dus ’n volgehoue tendens van uitsluiting teenwoordig in die volkslewe van Israel wat daarop gestaan het dat die enigste manier waarop hulle hulle roeping as Godsvolk kon uitleef, dié van fisiese afskeiding was, naamlik geen vermenging met die heidennasies nie. Maar, soos bo beskryf, het dit nie altyd in die praktyk gerealiseer nie.

Hierbenewens was daar ook die perspektief van insluiting teenwoordig, hoewel nie altyd so sterk op die voorgrond nie. Dis eerder iets wat aanvanklik slegs “tussen die reëls” voorgekom het, maar gaandeweg traksie gekry het as ’n geldige Goddelike perspektief. So lees ons van God wat aan Abraham, die vader van die gelowiges, sê dat hy enersyds ’n groot nasie sal word, maar andersyds dat deur hom al die volke van die aarde geseën sal wees (Gen 12:2-3). Die nageslag van Abraham – Israel – was dus nie net daar vir en ter wille van hulleself nie, maar ook ter wille van die wêreld. Die hele wêreld word ingesluit by die verbond wat God met Abraham gemaak het. En hierdie perspektief sien mens telkens in die geskiedenis van Israel na die oppervlak tree. Toe Israel deur Moses uit Egipte gelei is na die beloofde land toe, was daar ook ’n menigte mense van ander afkoms wat met hulle saamgetrek het (Eks 12:38). (Selfs Moses was met ’n Kussitiese vrou getroud [onder andere], ’n verbintenis waaroor hy verkwalik is deur sy suster en broer, Num 12.) Maar solank hierdie vreemdelinge tussen Israel besny is en die gebruike van Israel nagekom het, is hulle opgeneem as volwaardige Israeliete (Eks 12:48-49). Vreemdelinge het dus beskerming geniet en mag nie verdruk geword het nie (Eks 23:9; Lev 19:33-34). En toe die Israeliete Jerigo ingeneem het, is Ragab, ’n prostituut van Jerigo, en haar familie gespaar en opgeneem as deel van die Israeliete (Jos 6:25). Later is Ragab met Salmon getroud en het sy so ook een van die voorouers van Jesus geword (Matt 1:5). Verder, hoewel Ammoniete en Moabiete blykbaar nie lid van die Israelitiese gemeente kon word nie (Deut 23:3), was dit Edomiete en Egiptenare wel beskore (Deut 23:7-8). Tog lees ons later van ’n Moabitiese vrou, Rut, wat met die Israeliet, Boas, getroud is, so die oumagrootjie van koning Dawid geword het (Rut 2:2; 4:10,18-22) en ook opgeneem is in die geslagsregister van Jesus (Matt 1:5).

Verskillende tye en omstandighede het dus verskillende perspektiewe op Israel se verhouding met ander volke na vore gebring. Aanvanklik was dit merendeels individue uit ander volke wat opgeneem is in die Israelitiese gemeenskap, maar gaandeweg het daar ook ’n ander perspektief na vore getree met betrekking tot die nasies se insluiting in die Godsvolk. So lees ons in 1 Kon 8:41-43 hoe Salomo bid dat die Here ook die vreemdelinge wat nie tot Israel behoort nie se gebede sal verhoor sodat al die volke van die aarde die Here se Naam sal ken. En in Jes 56:3-7 word die tempel in Jerusalem as die geloofshuis van al die volke van die wêreld voorgehou. Israel moet as ’t ware soos ’n ligbaken uitstaan waardeur die nasies aangetrek word sodat die roem van God vermeerder kan word (Jes 60:1-7; vgl 42:6; 49:6). En uiteindelik maak die Here vir Hom uit al die nasies en taalgroepe mense bymekaar wat die mag van die Here sal sien en Hom sal dien. So sal daar ’n nuwe hemel en aarde tot stand kom wat in diens van die Here sal staan (Jes 66:18-24).

By terugskou oor insluiting en uitsluiting kan ’n mens sê dat ons in die Ou Testament hoofsaaklik ’n middelpuntsoekende beweging van die nasies na Israel toe het. Israel word voorgehou as ’n bastion van heil, as ’n lig vir die nasies wat die nasies na hom toe aantrek sodat hulle daar heil kan vind. Dis eers in die Nuwe Testament dat daar ook ’n middelpuntvliedende beweging plaasvind, waar die volk van God / die kerk die opdrag ontvang om uit te gaan na die nasies en hulle dissipels te maak sodat die lewende God aanbid kan word (Matt 28:18-20). Maar ook in die Nuwe Testament sou dit nog lank duur voor die insig ten volle deurgebreek het dat God se heil oopstaan vir die hele wêreld en nie beperk is tot ’n enkele nasie, Israel, nie. Die gebeure van Hand 15 bevestig dit. Hier moes die kerk ’n definitiewe besluit neem dat dit nie meer van die heidene wat toetree tot die kerk (wat nog hoofsaaklik uit voormalige Jode bestaan het) verwag sou word om hulle te besny nie. Al wat nodig is, is die geloof in Jesus Christus.

Ten slotte net nog ’n enkele opmerking oor die verhouding tussen insluiting en uitsluiting soos dit die Godsvolk se verhouding tot die heidennasies raak. In die Ou Testament het uitsluiting gedomineer, hoewel daar talle individuele gevalle was waar heidene ingesluit is die Godsvolk, mits hulle die verbondsvereistes nakom. Gaandeweg het daar profetiese vistas geopen van al die nasies wat na Israel stroom en so deel van die Godsvolk word. Dis eers in die Nuwe Testament dat die beweging weg van Israel ontstaan het en die heil wat God bied al minder ’n nasionalistiese inslag gekry het rondom Israel. Tog was die insluiting nooit onvoorwaardelik nie; die voorwaarde was altyd geloof in Jesus Christus en of jy jou onderwerp aan sy leer en lewe, of jy bereid is tot navolgingskap van Jesus. Hy is die bepalende faktor. Hoewel alle nasies dus nou vrye toegang tot God se heil in Christus het (jy hoef nie eers ’n Jood te word, soos in die Ou Testament, om tot die Godsvolk te behoort nie), gaan dit steeds met “uitsluiting” gepaard: wie hulle nie wil onderwerp aan die heerskappy van Christus nie, mag dalk hoor: Gaan weg ek het julle nooit geken nie (Matt 7:21-23). En verder sal die kerk van Jesus altyd ’n onderskeidende lewensuitkyk en -styl hê wat hulle anders maak as die wêreld, maak nie saak in watter gemeenskap die kerk hom bevind nie. Soos Petrus dit stel, met ’n aanhaling van dieselfde teks waarmee oud-Israel hulle van die heidennasies afgeskei het (Eks 19:5-6): “Julle is ’n uitverkore volk, ’n koninklike priesterdom, ’n nasie wat vir God afgesonder is, die eiendomsvolk van God, die volk wat die verlossingsdade moet verkondig van Hom wat julle uit die duisternis geroep het na sy wonderbare lig” (1 Pet 2:9). Daarom, die kerk se lewenswandel moet heilig wees; “wees heilig, want Ek is heilig” (1 Pet 1:15-16).

Skrywer:  Prof Hermie van Zyl

‘n Leser vra:
Tydens ‘n onlangse gemeentevergadering, is daar gestem oor of ons ons kerk gebou aan Moslems moet verkoop, vir R10 000 000.00 of nie. Dit sal ons finansies versterk, maar ons gemeente in twee skeur. Ons verstaan die konsep van geboue en dat die Kerk binne ons as persoon leef, sentiment en geskiedenis, hoe God die grond in die gemeente se besit gebring het, en hoe Hy voorsien het, maak alles net vir ons ‘n bitter pil om te sluk.

Antwoord

Prof Jan van der Watt antwoord:

Hierdie is inderdaad ‘n emosionele kwessie, nie alleen omdat mens geheg raak aan wat joune is nie, maar ook omdat daar soveel simboliek en geestelike herinneringe aan ‘n kerkgebou gekoppel kan word. Dink maar aan die pragtige maar baie ou Hagia Sophia in Istanbul wat byna 1500 jaar gelede deur die Bisantynse Christene as kerk gebou is. Toe Konstantinopel in Moslem hande geval het, is die gebou in die jare daarna as moskee gebruik. In die 20e eeu was dit ‘n museum (om konflik tussen Christene en Moslems te verhoed), maar is onlangs weer as Moskee ingewy. Stryd oor ‘n gebou kan dus eeue duur. Die vraag is of dit nodig is.

In die Protestantse tradisie is ‘n kerkgebou maar net ‘n gebou, niks meer nie. (Dit is ietwat anders in die Katolieke en Ortodokse tradisies). Die Protestante bely dat mense die tempels van God is in wie die Heilige Gees woon. Waar twee of drie bymekaar is (waar ook al), daar is die kerk. Die vraesteller sien dit ook so.

Wat nou bykom is tradisies, emosionele binding, herinneringe en so meer. Dit kan nie geïgnoreer word as onbelangrik nie, maar bied nie werklik ‘n godsdienstige rede waarom die kerk nie verkoop mag word nie. Dit lê meer op die vlak van praktiese en pragmatiese oorwegings en nie op die vlak van godsdienstige beginsels nie.

Oor die pragmatiese en praktiese oorwegings (bv. die geskiedenis, emosies, tradisie ens.) kan ons nie sinvol kommentaar lewer nie. Dit moet met liefde, onderlinge respek en ‘n oop gemoed onder die betrokkenes uitgepraat word.

Skrywer:  Prof Jan van der Watt

Ronel vra:

Verheerlikte liggaam in die Nuwe Hemel en die Nuwe Aarde

Antwoord

Prof Jan van der Watt antwoord:

Wat beteken die begrip: ‘n Verheerlikte liggaam? Beteken dit dat ons ‘n nuwe, JONG liggaam gaan hê? Verheerlikte liggaam in my oë is amper om die “perfekte liggaam” te hê, soos toe ek in die beste, gesondste toestand was, toe ek ongeveer op die piek van my lewe was in my vroeë dertigs. Ek was fisies fiks, gesond, sonder pyne en gebreke en het goed gevoel oor myself. As ek dit moet “meet” aan my “perfekte” liggaam, sou dit min of meer op dertig gewees het. Is ek verkeerd as ek dink aan ‘n verheerlikte liggaam as ‘n jong liggaam?

Die plek in die Bybel waar die verheerlikte liggaam die beste verduidelik word is 1 Kor 15 waar dit oor die opstanding en gevolglik die verheerlikte liggaam gaan. Enigiemand wat meer hieroor wil weet moet 1 Kor. 15 deeglik deurlees.

In 1 Kor. 15:35-38 staan: ‘³⁵Maar iemand kan vra: Hoe word die dooies opgewek? Watter soort liggaam sal hulle hê? ³⁶Dis ’n dom vraag! Wat jy saai, kom nie tot lewe tensy dit eers sterwe nie. ³⁷En wat jy saai, saai jy nie in die toekomstige gestalte daarvan nie, maar as ’n blote saadkorrel, of dit nou koring is of iets anders. ³⁸Maar God gee ’n gestalte daaraan, soos Hy bepaal het; aan elke saadsoort gee Hy ’n eie gestalte’.

Uit hierdie aanhaling (en daar is meer in 1 Kor. 15) is dit duidelik dat ons huidige liggame nie met ons verheerlikte liggame vergelyk moet word nie. Die verheerlikte liggame gaan heeltemal anders wees. Paulus gebruik die voorbeeld van saad wat ‘n plant word. Dus: as jy ‘n mieliepit met die groot uitgegroeide mielieplant vergelyk, verskil die twee heeltemal van mekaar. Dit is beide ‘mielie’ maar lyk tog nie eers meer na mekaar nie. Jy gaan dus nog ‘jy’ wees, maar nie die ‘jy’ wat hier op aarde rondgeloop het nie. Iets gaan dieselfde wees, maar baie gaan anders wees. Jy gaan heeltemal anders daar uitsien en wees. In 1 Kor 15:44 word die verheerlikte liggaam ook ‘n geestelike liggaam in kontras met ‘n ‘natuurlike’/fisiese liggaam genoem. In 1 Kor 15:50 gaan Paulus voort: ‘⁵⁰Wat ek bedoel, broers, is dit: vlees en bloed kan nie aan die koninkryk van God deel kry nie. Die verganklike kan nie aan die onverganklike deel kry nie^’. Hoe dit gaan wees, weet geen mens nie (vgl. ook 1 Joh. 3:2-3), maar dit gaan nie wees soos ons dit nou ken nie.

In Mk. 12:25 antwoord Jesus die Sadduseërs as hulle wil weet wat Hy dink oor hoe dit vir getroudes in die hemel gaan wees: ‘²⁵Ja, want wanneer die mense uit die dood opstaan, trou hulle nie meer nie, maar is hulle soos die engele in die hemel.’ Dit bevestig wat Paulus sê naamlik dat ons hemels en nie aards gaan wees nie.

Daar is pogings in die teologie om na die opstandingsliggaam van Jesus te kyk en daaruit afleidings te maak (bv. Hy loop deur toe deure, ens.). Tog is die pogings meer verwarrend as wat dit die probleem oplos, byvoorbeeld, in sommige gevalle lyk dit of Jesus nie kos nodig het nie en in ander gevalle wel.

As ons dus sê dat ons weet hoe die verheerlikte liggaam daar gaan uitsien en hoe ons in die hemel gaan lyk, weet ons meer as wat die Bybel vir ons vertel. Ons moet dus maar nederig erken dat ons nou nog nie weet nie, maar dat dit baie anders (en beter) gaan wees as wat ons hier op aarde ken.

Tog kan mens seker droom oor hoe dit gaan wees…

Skrywer:  Prof Jan van der Watt

Vraag

Dawid was ’n groot Bybelse figuur en Godsman, soveel so dat Jesus uit sy nageslag gebore is. Waarom het hy en Salomo so baie vroue gehad ten spyte van die feit dat God vir Adam net Eva gegee het as vrou, en vir Noag en sy seuns elk net een vrou in die ark toegelaat het? Waar kom die reg vandaan om meer as een sielsverbintenis te mag hê?

Antwoord

Prof Hermie van Zyl antwoord:

Die vraag sny die hele aangeleentheid aan van veelwywery of poligamie in die Bybel; dit is waar een man gelyktydig met meer as een vrou getroud is. Die gegewens hieroor kom hoofsaaklik uit die Ou Testament (OT), hoewel die Nuwe Testament (NT) ’n belangrike bydrae lewer in die beoordeling hiervan.

Ons moet onderskei tussen die voorkoms van poligamie en die beoordeling hiervan. Eersgenoemde is net beskrywend van aard; dit beskryf bloot hoe die verskynsel van poligamie in die OT voorkom. Laasgenoemde is meer normerend van aard; dit sê hoe ons die gegewens moet beoordeel: Is dit aanvaarbaar; spreek die Bybel ’n oordeel oor die verskynsel uit na een of ander kant toe? In ons antwoord hier onder sal ons die twee aspekte kombineer, met meer klem op laasgenoemde.

Ons moet begryp dat poligamie algemeen in die ou nabye Ooste voorgekom het, soos vandag nog in sekere Afrika-gemeenskappe. Ons moet dus nie verbaas wees as die verskynsel ook in oud-Israel opduik nie. Net soos die afgodediens van die omringende volke oorgespoel het na Israel, het veelwywery dit ook gedoen. Die Israeliete was kinders van hulle tyd. Wat in jou bure se omgewing aangaan, kom kort voor lank ook by jou voor. Dit was destyds so, dis vandag ook so, veral waar die wêreld vandag ’n klein wêrelddorpie geword het. Mense kyk by mekaar af en neem mekaar se gewoontes oor, reg of verkeerd.

Die eerste wat ons van poligamie in die OT lees, is by Kain se nageslag. Lameg, die vyfde geslag na Kain, het twee vroue geneem (Gen 4:19). Hy was klaarblyklik ’n geweldenaar (Gen 4:23-24) en sy nageslag het waarskynlik in die groot vloed omgekom, en daarmee ook Kain se geslagslyn. Sommige verklaarders meen dat die Bybel daarmee wil aandui dat poligamie deel van die verdorwenheid van die mens was wat God so diep gegrief het dat Hy daarmee wou wegdoen met die sondvloed (Gen 6:6-7).

Die volgende wat ons van veelwywery lees, is by die aartsvader Abraham. Dié het twee vroue gehad, Sara en Ketura. Dis egter nie duidelik of Abraham eers met Ketura getroud is ná Sara se dood nie. Met die eerste oogopslag wil dit so lyk, want die beskrywing in Gen 25:1-6 volg ná die dood van Sara. Maar nou is daar in hierdie gedeelte ook sprake van ses kinders wat Abraham by Ketura verwek het, en dat hy nog byvroue ook gehad het. Dít kan weer op ’n vroeër tyd in Abraham se lewe dui, toe Sara nog geleef het. (Die geskiedskrywing in Genesis verloop nie altyd streng kronologies nie.) En dan is daar natuurlik die ongelukkige geskiedenis van Abraham se verbintenis met Sara (= Sarai) se slavin, Hagar, op Sara se aandrang (Gen 16). Dié loop daarop uit dat Sara vir Hagar wegjaag nadat daar onmin tussen hulle ontstaan het. Hagar is egter reeds swanger met Ismael en keer terug na Abraham se huishouding. Maar die prentjie wat deur die Bybel geteken word, is dat hierdie poligamiese verbintenisse van Abraham, hoewel dit nie uitdruklik veroordeel word nie, nie goeie gevolge gehad het nie. Byvoorbeeld, Ismael is uit Hagar gebore, en hy was in kompetisie met Isak, die seun van die belofte. Ismael se nageslag was by tye ook in konflik met Israel.

En dit is min of meer die trant wat mens ook by die ander gevalle van poligamie in die OT aantref (sonder om op almal in te gaan). Poligamie word nie pertinent veroordeel of verbied nie. Daar is selfs wetgewing wat problematiese gevalle probeer reguleer, byvoorbeeld waar die minder geliefde vrou se kinders moontlik benadeel kan word teenoor die meer geliefde een s’n (vgl Deut 21:15-17). Maar die blote feit dat so ’n reëling getref moes word, illustreer die probleem met poligamie, naamlik dat dit ’n resep is vir onmin, jaloesie en familietwiste. Afgesien van wat tussen Sara en Hagar gebeur het, is daar ook nog die geval van Hanna (die latere moeder van Samuel) en Peninna, die twee vroue van Elkana, waar die onvrugbare Hanna verag is deur die vrugbare Peninna (1 Sam 1:6). Omgekeerd het dit ook gebeur dat die onvrugbare vrou jaloers is op die vrugbare een, soos met Ragel en Lea, die vroue van Jakob (Gen 30:1). Die hele stryd van Jakob se vroue wat oorhoops lê met mekaar word treffend beskryf in Gen 30.

Wat in bogenoemde gevalle veral aanleiding gegee het tot poligamie was, enersyds, die onvrugbaarheid van een vrou en, andersyds, die begeerte by die man om baie kinders te hê. Want meer vroue en baie kinders help dat daar meer werkkragte in die huishouding is, wat lei tot groter welvaart en finansiële sekuriteit vir die man. Dit was dus dikwels gewoon ekonomiese faktore wat poligamie bevorder het.

’n Ietwat ander situasie is die poligamie wat ons by die konings aantref, veral by Dawid en Salomo. Hier word poligamie tot die oortreffende trap gevoer, met Dawid wat aanvanklik sewe vroue gehad het en toe nog meer byvroue geneem het (2 Sam 5:13). Dit alles téén die uitdruklike verbod van Deut 17:17 dat die koning nie “baie vroue” mag hê nie (dit word nie gespesifiseer hoeveel “baie” is nie), sodat hy nie aan die Here ontrou word nie. En dan praat mens nie eens van Salomo met sy sewe honderd vrouens en drie honderd byvroue nie (1 Kon 11:3). Kennelik gaan dit hier nie meer oor normale huwelike nie, maar oor koninklike harems waar mag, aansien en die sluit van politieke ooreenkomste tussen vorste en konings op die voorgrond is. En ons weet wat die uiteinde van Salomo was: Hy is deur sy vrouens verlei om ander gode te dien, waarop die toorn van die Here teen hom ontvlam het (1 Kon 11:4-9).

Poligamie was egter nie die gewone gang van sake in Israel nie. Die normale was dat mans slegs een vrou gehad het. Hulle kon in elk geval nie meer bekostig nie. En uit die manier waarop die OT die probleme en hartseer beskryf waarmee poligamie gepaard gegaan het, is dit duidelik dat dit nie die Godgewilde weg was nie. Hierby moet ook nog gevoeg word dat die monogame huwelik telkens as die aangewese weg voorgehou word. Die wysheidsgeskrifte (bv Prediker en Spreuke), waar baie alledaagse kwessies aangesny word, praat byvoorbeeld glad nie eens oor poligamie nie. Inteendeel, die talle plekke waar oor die vrou in die gesin gepraat word, is dit binne die konteks van die monogame huwelik (bv Spr 5:15-19; Pred 9:9). En die lof waarmee die ideale vrou van Spr 31:10-31 besing word, kan slegs binne die monogame huwelik verstaan word. Laasgenoemde word ook as uitgangspunt geneem deur die profete wanneer Israel as die enigste vrou voorgestel word wat God as sy bruid gekies het (bv Hos 2:1-4; Jer 2:2). En daardie pragtige liefdesliedere van Hooglied wat die liefde tussen man en vrou besing, maak slegs sin binne die konteks van die monogame verhouding.

Teen hierdie agtergrond is dit geen wonder nie dat wanneer Jesus oor die wese en bedoeling van die huwelik handel, binne die konteks van die debat oor egskeiding (Matt 19:4-6), Hy teruggryp na die skeppingsverhaal van Genesis, waar dit oor die skepping van een man en een vrou handel wat as vennote in die huwelik vir mekaar gegee word om mekaar in liefde en trou te dien en te ondersteun (Gen 1:27). Die monogame huwelik word ook deur Paulus in Ef 5:21-33 gebruik om die verhouding tussen Christus en sy kerk uit te beeld – Christus as die hemelse bruidegom wat alles vir sy bruid, die kerk, opoffer. Verder moet ook nog genoem word dat in ’n poligame huwelik die minderwaardige posisie van die vrou as volslae onderhorige en selfs net nog ’n besitting van die man, veel opvallender is as in ’n monogame huwelik. Dit is uiteindelik slegs in ’n monogame verhouding waar die gelyke posisie van man en vrou die beste na vore kom, soos wat in Gal 3:28 veronderstel word. Man en vrou is gelyke vennote en sielsgenote van mekaar, en die monogame huwelik bied die beste konteks vir hierdie gelykheid om te ontwikkel.

Om op te som: Hoewel daar ’n tyd in die Godsvolk se lewe was waar poligamie voorgekom het, soos beskryf in die OT, moet dit as ’n afbuiging en verwording van die wil van God verstaan word. Dit was ’n tyd waar die volk meer volgens die voorbeeld van die omringende nasies geleef het as volgens die wil van God, en ook die slegte gevolge daarvan moes dra. Die bedoeling van God was altyd dat die huwelik as ’n verhouding tussen een man en een vrou gesien sal word. Hierdie verhouding word ook veronderstel in die sewende gebod: “Jy mag nie egbreuk pleeg nie.” Díe gebod is slegs goed verstaanbaar teen die agtergrond van die monogame huwelik. En waar die mens hierdie gebod verontagsaam, word die wese van die huwelik aangetas en ontstaan daar noodwendig allerlei probleme. Nogtans is dit treffend hoe die Here selfs waar sy wil oortree word, telkens genadig optree en maatreëls instel om ’n situasie wat streng gesproke teen sy wil is, te beredder. Wat weer eens wys dat ons ’n genadige God dien.

Skrywer: Prof Hermie van Zyl