At vra:

Dit wil vir my voorkom asof die skrywer van die maniskrif nie praat van n fisiese vrou van Jesus nie maar Jesus en Sy bruid die Christen Kerk en Jesus as die bruidegom van die Kerk. .Daar is ook n gedeelte in 2 Johannes 1 waar hy praat van die oudste aan die uitverkore vrou en haar kinders. Johannes was die oudste van al die apostels wat oorleef het en die uitverkore vrou die Kerk en die kinders persone wat die Evangelie wat Jesus en apostels verkondig het aangeneem het in die geloof.

Antwoord
Prof Jan van der Watt antwoord:

Met die boeke van Dan Brown en die ontdekking van die nie-kanonieke en later Evangelie van Thomas in die vorige eeu het baie mense begin bespiegel oor die verhouding tussen Maria Magdalena (Maria van die plek Magdala naby die See van Genesaret in Israel). Sommige het beweer dat Jesus inderdaad met haar getroud was en nog ander het selfs beweer dat Jesus ’n nageslag het.

         Dit is natuurlik maklik om stories en samesweringsteorieë saam te flans. As mens egter na die betroubare bronne kyk is daar geen getuienis van so verhouding, dat Jesus getroud was of dat Hy ’n nageslag het nie. Dit is pure verbeelding as die betroubare bronne geraadpleeg word. As voorbeeld: iemand kan ook honderde jare of selfs duisende jare later (soos Brown) beweer dat Pres Paul Kruger ’n vrou was – die feit dat iemand dit later beweer maak dit nie waar nie, allermins. Dit is doodgewoon verbeeldingsvlugte en stories, veral omdat die boeke wat in die tyd van Jesus en sy dissipels geskryf is niks daarvan sê nie. As dit so was is die kanse baie klein dat een van hulle dit nie sou noem nie. Hulle noem dit nie, omdat dit nie so was nie. 

Skrywer:  Prof Jan van der Watt

Willie vra:

So baie maal hoor ek van mense (en predikante) wat sê op so en so ‘n datum het hulle tot bekering gekom en alles het verander en die vrede van die Bybel het deel van hulle lewe geword. Sulke stellings laat my twyfel of ek wel gered is.

 Antwoord

Prof Jan van der Watt antwoord:

Dit is wel so dat daar tekste in die Bybel is wat vertel van mense wat op ‘n spesifieke datum tot bekering gekom het. Sulke voorbeelde is Paulus op die Damaskuspad (Hand 9:1-8) of die Ethiopiër oppad terug huis toe van Jerusalem af (Hand 8:26-40). Hulle sal dus na ‘n spesifieke datum kan verwys waarop hulle die Here ontmoet het. So het hulle pad saam met die Here begin.

Dit is egter nie die enigste manier waarvan ons in die Bybel lees waarop mens ‘n gelowige kan word nie. Ons lees van gelowiges wat van geboorte af as gelowiges grootgeword het. Hulle kan nie ‘n datum noem nie – van hulle maar weet is hulle kinders van die Here. Hulle word as’t ware op die moederskoot met die boodskap van God gevul. Markus (Hand 12:12) is waarskynlik so ‘n voorbeeld van iemand wat in ‘n Christelike gesin grootgeword het en van vroeg af al die boodskap gehoor het.

Dit lyk dus nie of daar een resep is nie – party het ‘n datum en ander nie. Wat egter wel baie belangrik is, is hoe mens leef as jy van die Here bewus raak, hetsy of dit op ‘n spesifieke datum is en of omdat jy doodgewoon in ‘n Christelike huis van die Here bewus geraak het en hom so leer ken het. In Openbaring 2-3 sê Johannes gedurig dat die gelowiges wat van die pad van die Here afdwaal hulle moet bekeer, met ander woorde hulle lewe weer volgens die wil van God moet leef. Van die ander skrywers van die Nuwe Testament praat van ‘jouself as offer stel’ (Rom 12:1-2) of om die dinge daarbo te bedink (Kol 1:1-2), waarmee hulle dieselfde bedoel as Johannes wat van bekering praat. Behalwe vir Openbaring en Jak 5 word die woord bekering gewoonlik gebruik om die eenmalige draai na God toe te beskryf, met ander woord, die oomblik as jy na die Here toe draai en in Hom begin glo. As Openbring die woord gebruik gaan dit om die pad van heiligmaking, met ander woorde, jou daaglikse toewyding aan God. 

Skrywer:  Prof Jan van der Watt

Jan vra:

Hoe behoort die Christen te reageer op aspekte waar die virus mense se gemeenskap van gelowiges bv deur eredienste en gebedsbyeenkomste inperk.

Antwoord

Prof Jan van der Watt antwoord:

Die vraag van inperking is ’n moeilik en gevarieerde probleem, soos ons ook internasionaal sien – nie alle lande volg dieselfde beleid nie. Dit is nie die fokus van die webblad om op politieke standpunte te reageer nie. Die wyer probleem van die gemeenskap van die gelowiges raak egter alle Christene.

Die Christendom is in sy diepste wese in verhoudings gewortel. Gelowiges is geestelik een liggaam wat mekaar moet versorg, versterk, in liefde dra en so kan ons voortgaan. As 1 Johannes (2:5; 4:12) sê dat God se liefde in gelowiges volmaak word, beteken dit nie dat God se liefde eers onvolmaak was nie. Die Griekse woord (teleioō) dui daarop dat ’n doel bereik is, met ander woorde, God se liefde vir mense op aarde het sy doel bereik as daardie liefde deur mense na ander mense vloei (1 Jn 4:7, 12). Dan bereik en raak God se liefde almal. Dit gebeur deurdat ons onder andere mekaar help en bystaan as kinders in die familie van God (1 Jn 3:16-17). Gelowiges is en bly ’n gemeenskap, ’n geestelike familie wat na mekaar moet omsien en afhanklik is van mekaar. ’n Kool wat uit ’n vuur val en eenkant lê gaan gou dood. Ons het mekaar nodig om die warmte van God se liefde te ervaar. Dit is en bly een van die hoekstene van die Christelike geloof. Om die gemeenskap van die gelowiges weg te neem is inderdaad om een van die pilare van die Christendom weg te neem.

Sonder om enige uitspraak oor inperking tydens ’n pandemie te maak, kan wel gesê word dat as mense die gemeenskap verbied word, daar ’n baie ernstige en goeie rede voor moet wees en dit absoluut net ’n tydelike maatreël moet wees.

Daar is’n verdere aspek, naamlik die persoonlike verantwoordelikheid van die gelowige om ook na jou eie verhouding met God om te sien en die naaste te ondersteun. Onthou, die vroeë gemeentes was maar baie klein, soms net ’n gesin of twee wat in ’n huis kerk gehou het. Die gemeenskap van die gelowiges was ook daar aanwesig – ’n groot kerk of baie mense was nie nodig nie. Dit beteken dat mens in so uitsonderlike geval as pandemie baie nader aan ‘jou eie’ moet leef. Daar in jou vrou of man, jou kinders moet jy ook die teenwoordigheid van die liefde van God laat geld en dit daar ervaar. Dit is baie moeiliker as om in ’n kerk met baie mense te sit en die Here te dien.

’n Laaste aspek, die Bybel lê besonder baie klem op kennis van God en sy Woord. Om die waarheid te sê kan ’n Christen ook nie sonder die kennis nie, want God is ’n God wat Hom aan ons openbaar het – ons het Hom nie uitgedink nie. As ons dus nie uit sy Openbaringswoord leer wie Hy is nie, beteken dit dat ons nie weet wie Hy is nie. Dan dink ons ons weet, maar maak eintlik net ons eie storie oor God op. In ’n situasie waar inperking of gebrek aan ander gelowiges geld, is dit logies dat die fokus effens van byeenkomste na die uitbreiding van mens se kennis skuif. Dit is dus ’n goeie idee om die tyd te gebruik om God se Woord te ondersoek. Daarin wil ’n webblad soos Bybelkennis.co.za ook help.

Skrywer:  Prof Jan van der Watt

Leser vra

Ons weet dat die regering ook deur God daargestel word – wat moet ons maak as ons nie met sekere aspekte van die regering se beleid saamstem nie?

Antwoord

Prof Jan van der Watt antwoord:

Daar is baie gegewens op Bybelkennis.co.za oor die rol van die staat in die lig van die Bybel. Die gegewens hoef nie alles herhaal te word nie. Die vraag is egter of alles wat ‘n regering doen eenvoudig aanvaar moet word.

Die antwoord is: dit hang af. In die Bybelse tyd was daar verskillende vorme van regering. Die Romeine het ‘n keiserlike stelsel gehad of ten minste ‘n senaat wat regeer het. Dit was in baie opsigte autokraties – as jy nie wou luister nie, moes jy voel of boet… met jou lewe. In stede wat onder meer Griekse invloed was, het die volk ook medeseggenskap gehad, as gevolg van hulle meer demokratiese tradisie. Die leier kon beslis, maar ons lees baie in die Bybel dat mense in die teaters of op die markplein saamgekom het en hulle wil baie duidelik gemaak het. Daar was dus ‘inspraak’ in die regering.

Die Bybel verwag nêrens dat gelowiges wapens teen hul eie regering moet opneem nie. Die pad wat die Bybel kies is die van vrede en vermyding van geweld. (Dit is nie altyd deur kerke gerespekteer nie en daar is deur die loop van die eeue baie voorbeelde van die kerk wat wapens opgeneem het. Of dit reg was is ‘n ander tema. Die Bybel sien dit nie as ‘n uitweg nie – selfs in Openbaring 13, waar die Romeinse staat as ‘n vreeslike dier voorgestel word wat die gelowiges doodmaak, word die gelowiges nie aangemoedig om wapens op te neem nie. Straf moet aan God oorgelaat word.

Maar wat moet die kerk dan doen. Wel, die Nuwe Testament sê gelowiges veg met die swaard van die Woord, met die getuienis vir die waarheid waarvoor hulle staan. Gelowiges hoef en moet dus nie stilbly oor die verkeerde nie, maar met die waardigheid wat by ‘n gelowige pas voortdurend vir die waarheid getuig.

Skrywer: Prof Jan van der Watt