I have long ago learned not to court the applause of the world, and have become hardened to the ingratitude of the many. — John Calvin

Ek is ‘n woordvoerder vir Christus

Is Christene net geloofwaardig as hulle oor godsdienstige sake praat? Het ons die reg om oor politieke of morele of ekonomiese sake te praat? Is ons nie almal woordvoerders vir ons geloof in die wêreld nie? Die antwoord is natuurlik ja. Die grootte van ons gehore mag verskil, maar nie die verpligting om te praat nie.

Hoe doen ons dit? Dallas Willard gee ‘n paar riglyne:

• My begeertes is altyd sekondêr tot dit wat goed is vir die gemeenskap. My eie persoonlike begeertes kan nie die enigste riglyn vir my optrede wees nie.
• Ek moet die goeie nuus wat God vir die wêreld bied in my optrede, karakter, woorde, besluite en verhoudings duidelik maak.
• As dit kom by ekonomiese en sosiale sake kan ek nie sê ek staan los van die politiek nie. Die lewe en my geloof is polities van aard. Ek gaan egter nie deur politieke speletjies die wêreld verander nie.
• Ek kan my nie beperk tot net ‘n deel van die evangelie nie. Die evangelie raak die hele skepping – nie net ons ewigheidsbestemming nie.
• Hoe meer tevrede ek is met my eie plek, hoe meer invloed sal ek hê. Voortdurende frustrasie, jaloesie en ontevredenheid met my lot in die lewe lei tot ‘n lewe van wanhoop en chaos en nie vreugde en duidelikheid nie
• Ek is in ‘n voortdurende proses om my roeping op aarde uit te werk en uit te leef.
• Omdat ek ‘n beelddraer van God is, moet ek daardie beeld weerkaats – ook teen armoede en verlies aan waardigheid.
• Ek moet die koninkryk van God soek en vertrou dat God alles wat ek nodig sal hê, sal voorsien.
• Ons moenie net teen immorele idees en waardes praat nie, maar ook teen immorele sisteme en prosesse wat lei tot ongeregtigheid en onderdrukking van die armes. Doen wat reg is.

‘n Paar riglyne, maar baie om oor na te dink. 

We cannot suffer with the poor when we are unwilling to confront those persons and systems that cause poverty. We cannot set the captives free when we do not want to confront those who carry the keys –  Henri Nouwen

Die oordeelsdag: Wat is dit?

Hierdie is ‘n onderwerp wat ons vandag ten alle koste probeer vermy. Is daar werklik ‘n oordeelsdag? Wat behels dit? Wat sê die Skrif van die oordeelsdag? Daar is boeke daaroor geskryf. Hiermee enkele eenvoudige riglyne.

 Meditate much upon the day of judgment. Feathers swim upon the water, but gold sinks into it; so, light, feathery Christians float in vanity; they mind not the day of judgment; but serious spirits sink deep into the thoughts of it. – Thomas Watson.

Die Bybel leer vir ons dat die wêreld soos ons dit nou ken eendag sal verbygaan. Elke persoon wat nog ooit geleef het, sal individueel voor die troon van Jesus Christus staan en rekenskap gee oor hoe hy geleef het.  Ons moet immers almal voor die regterstoel van Christus verskyn, sodat elkeen kan ontvang volgens wat hy tydens sy aardse lewe gedoen het, of dit nou goed was of kwaad (2 Korintiërs 5:10).

Hierdie oordeel staan ook in die Skrif as die dag van die Here bekend. Hierdie dag kom op ‘n tyd wat die mense dit nie verwag nie. Julle weet self maar alte goed dat die dag van die Here onverwags kom soos ‘n dief in die nag (1 Tessalonisense 5:2). Wat is die vonnis? En hierdie mense sal die ewige straf ontvang, maar dié wat die wil van God gedoen het, die ewige lewe (Matteus 25:46).

Wie is hierdie mense wat ewig gestraf word? Wie nie glo nie, is reeds veroordeel omdat hy nie in die enigste Seun van God glo nie (Johannes 3:18). Diegene wat in Jesus Christus glo – wie se sonde deur Jesus Christus aan die kruis betaal is en wie se lewens wys dat hulle aan Hom gehoorsaam is – leef in ‘n ewigdurende vrede met God en ontvang die ewige lewe. God het ons dan nou vrygespreek omdat ons glo. Daarom is daar nou vrede tussen ons en God deur ons Here Jesus Christus … Aangesien ons nou vrygespreek is op grond van sy versoeningsdood, staan dit soveel vaster dat ons deur Hom ook van die straf van God gered sal word (Romeine 5:1 en 9).

Daar is ‘n oordeelsdag. Wanneer weet ons nie, maar niemand gaan dit vryspring nie.

We were born for nothing but repentance (Tertulianus)

Andrea Bocelli

Andrea Bocelli is sekerlik een van die bekendste operasangers vandag. Op 1 Junie 2010 hou hy ‘n liefdadigheidskonsert ten bate van Haïti. Hy sit voor die klavier en vertel hierdie storie:

“‘n Jong swanger vrou gaan hospitaal toe met ‘n ontsteekte blindederm. Dokters plaas ys op haar maag. Later beveel hulle aan dat sy ‘n aborsie moes kry. Hulle glo dat die baba met een of ander kongenitale afwyking gebore sou word. Die jong, dapper vrou besluit dat sy die swangerskap wil behou. Die baba is gebore. Daardie jong vrou was my moeder en daardie baba was ek.”

Hy bedank sy moeder dat sy nie ‘n aborsie laat doen het nie: “Miskien is ek bevooroordeeld, maar al wat ek kan sê, is dat dit die regte keuse was. Ek hoop dit bemoedig ander moeders wat hulleself soms in moeilike situasies bevind, wanneer dinge baie ingewikkeld is, maar hulle tog voel dat hulle die lewe van hulle baba wil red.”

Bocelli is gedeeltelik blind gebore as gevolg van kongenitale gloukoom. As kind verloor hy sy sig volledig. Hy is tans 53 jaar oud en het reeds meer as 70 miljoen plate/CD’s verkoop!

It is the promises of God that make the church, and not the church that makes the promises of God – Martin Luther

Gaan leer by die Mormone

Greg Stier is die stigter en President van Dare 2 Share Ministries International. Hy skryf onlangs hierdie interessante blog.

 Die gewildheid van Mormonisme is besig om dramaties toe te neem. Hoekom? Mitt Romney? Hy voel die antwoord is eenvoudig: Mormone se jeugbediening is baie beter as dié van die gemiddelde Protestantse kerk.

 Hierdie skoongeskeerde Mormoonse sendelinge in ons strate wat aan ons deure klop, word deur baie gesien as oudmodies. Ons maak nie die deur oop as ons sien dit is hulle nie of ons sê vir hulle ons is Christene en verwerp Mormonisme. Ons lag in ons mou: om te dink ‘n kerk verwag van sy jongmense om van deur tot deur te loop en mense te evangeliseer. Ons dink ons strategieë vir jeugbediening is strate voor hulle s’n. Is dit so?

• Mormone verwag baie van hulle tieners … ons nie.
• Mormone orden hulle kinders in die bediening op ouderdom van twaalf … ons nie.
• Mormone verwag dat hulle kinders elke dag op skool godsdienstudie moet doen … ons nie.
• Mormone verwag van elke senior student twee jaar in die veld… ons nie.

Is dit nie dalk hoekom ons so min gewese Mormone  kry nie terwyl daar duisende kerkgangers is wat net na hulle gegradueer het die kerk verlaat? Mormone gee meer, werk harder en ontplof as godsdiens. In 1985 was daar 4,5 miljoen Mormone in die VSA – vandag is daar meer as 12 miljoen.  As  ons tieners gradueer, gryp hulle hulle boeke en ‘n bier; as Mormone gradueer gryp hulle ‘n rugsak, ‘n fietspomp en gaan doen sendingwerk.

Mormone weet wat hulle glo en hoekom hulle dit glo. Hulle is fanaties toegewy aan hulle weergawe van die Groot Opdrag. Wat doen ons as Protestante? Miskien elke tweede jaar ‘n weeklange uitreik in Mosambiek. Wat doen ons daar? Ons bou huise en bevorder nie noodwendig die koninkryk van God en die evangelie van Jesus Christus nie.

 Ons wil nie glo wat hulle glo nie. Ons glo wat hulle verkondig is nie die Jesus wat ons in die Bybel kry nie. Maar: Mormone druk hulle kinders harder en neem hulle dieper en verder in hulle godsdiens in as wat ons jeugbedienings ooit sal waag.  Dink aan ‘n jeuggroep wat elke tiener uitdaag om elke oggend om ses uur bymekaar te kom vir ‘n klas oor die Christelike geloof. Dit is wat die Mormone verwag.

 Natuurlik moet ons nie hulle strategie slaafs navolg nie. Ons moet wel hulle filosofie aanvaar. Ons moet ons tieners druk sodat hulle weer aktiviste word. Ons moet geleenthede vir diens, uitreik en onderrig skep. Ons moet hulle toerus om hulle geloof met ander te deel en hulle begelei.

 Is dit dan nou ‘n soort kompetisie? Natuurlik. Ons is in ‘n kompetisie met Satan gewikkel vir ons jongmense – en ons slaag nie met vlieënde vaandels nie. Die probleem is nie die Mormone nie; die probleem is ons.