Joh 11:47-12:19 (fokus 11:47-57)

Een ding wat baie van ons omkrap is as iemand ons geestelike bootjie skommel.  Dinge moet liewer maar rustig bly soos dit is. Ons voel veilig in ons gemaksone. Daarom wil ons dikwels nie ons hande verder uitsteek as die kerk se kollektebord nie. So ‘n onwilligheid om uit hulle gemaksone te gaan sien ons ook in die benoude uitroep van die Jode: “Wat gaan ons nou doen?” (11:47). Hulle wil nie verander nie, veral nie soos Jesus wil hê nie. Hulle wil bly soos hulle is en daarom maak hulle eerder planne om Hom uit hulle lewens te kry. Dit is vir hulle makliker.

Jesus wil deel van ons lewe wees. Hy wil ons anders maak, maar dan moet ons bereid wees om ons sy pad te stap. Dit is ‘n pad waarop ons gemaksones dikwels beproef gaan word. Hy gaan jou na plekke toe vat waar jy nie gewoonlik heengaan nie, daar waar jou pad met die paaie van armes, siekes verwaarloostes kruis. Op sy pad wil Hy jou die avontuur leer om ander lief te hê in plaas daarvan om hulle af te stoot, om weg te gee in plaas van om net te wil ontvang, om die minste te wees in plaas daarvan om altyd vir die voorste plek in die ry te veg. Dit is dinge wat jou lewe verander en jou uit jou gemaksone kan lig. Dit laat jou tussen mense land waar jy moet voete was en dien.

So ‘n lewe saam met Jesus kan jou lekker ongemaklik laat voel… want dit is anders. Die ou bekende paaie is vir jou makliker. Maar Jesus het ander planne vir jou. Daar wag vir jou ‘n lekker avontuur as jy bereid is om saam met Jesus uit jou gemaksone uit te stap.

Joh 11:1-46 (fokus 11:17-37)

 Geen reis hou vir ewig aan nie. Dit het altyd ‘n einde. Ongelukkig is dit ook so met die lewe. Een of ander tyd kom die einde van die reis… en wat dan?

Luister hierna: “As iemand waarlik ʼn Christen is, kan hy of sy mos nooit geestelik doodgaan nie. Al sterf sy liggaam, het hy nog die ewige lewe” (11:25). As gelowiges kan ons na die einde van aardse lewenspad kyk sonder om bang te wees. Ons weet dat God ons vir ewig sal vashou; dat ons vir altyd saam met Hom sal leef.

As gelowiges is ons nie oppad na ʼn hopelose of hooplose einde nie… Nee, ná die graf wag ʼn nuwe reis; ‘n reis saam met ons hemelse Vader. En hierdie reis het nie ‘n einde nie. Maak seker jou plek is vir die reis bespreek.

Joh 10:12-42 (fokus 10:31-42)

As die twyfel of God bestaan en my liefhet my bekruip en soms so skielik en onverwags oorval, het ek myself al baie afgevra: wat meer moes God gedoen het om my te oortuig dat Hy my regtig liefhet? En ek moet erken… ek kan nie eintlik aan iets dink wat God nog moes gedoen het nie. As ek terugkyk oor my lewe is daar so baie plekke waar ek die spore van sy liefde my lewenspad sien kruis.

Juis dit vra Jesus vir die Jode: hulle wil Hom doodmaak, maar waaroor? Hy het dan net goed gedoen? (10:32). Dit is amper asof hoe meer goed Hy doen hoe meer wil hulle hom doodmaak. Een ding is duidelik: die fout lê nie by Jesus nie, maar by daai klomp ander mense. Dit is nie Jesus wat nie genoeg gedoen het nie, maar hulle wat nie kan raaksien wat Hy gedoen het nie.

Juis dit is ook te dikwels die storie van ons lewens. Ons land in allerhande krisisse en twyfels omdat ons oë verdof. Ons wil eenvoudig nie raaksien wat Jesus vir ons gedoen het en nog vir ons wil doen nie.

Die vraag bly, wat meer moet Jesus vir jou doen voordat jy Hom heeltemal en sonder allerhande twyfels en vrae sal vertrou? Kom ons begin tel wat Hy al gedoen het: Hy het vir jou gesterf, Hy het jou sonde vergeef, Hy geen jou n nuwe lewe…

Joh 9:24-10:12 (fokus 9:35-41)

 Die lewe kan ons partymaal so platslaan dat ons net daar wil bly lê, so asof al die lus vir die lewe uit ons geslaan is. Ons verloor smaak vir die lewe.

ʼn Sekere dominee het eendag so gevoel. Met sy rewolwer is hy die veld in. Op die plek waar hy homself wou skiet het hy vir oulaas gekniel om te bid. Toe sy oë grond toe draai, sien hy ʼn boomstomp wat afgekap is. Aan die een kant van die stomp het ʼn klein takkie met twee groen blaartjies uitgekom… nuwe lewe. Dit was asof God sy oë op daardie oomblik oopgemaak het. Die blinde kon weer sien! Selfs uit hierdie stomp wat met die grond gelyk gemaak is, kon weer nuwe lewe groei; en hy het daar en dan geweet: daar kan weer ʼn nuwe begin wees. Saam met Jesus ken hoop nooit ‘n einde nie. Die God van lewe sal altyd weer sorg vir vars blaartjies.

Jesus gee lewe. Die Joodse leiers het die arme blinde tot op die grond afgesny met hulle skerp woorde en uit die sinogoge weggejaag (9:34). Hy het letterlik niemand meer oorgehad nie… behalwe vir Jesus (9:35-38). Dit was genoeg om sy lewe hoop te gee… en die groen blaartjies het vir hom begin bot.

Moet nooit jou oog van Jesus afhaal nie. Vergeet die stomp, kyk na die groen blaartjies!