In Johannes 20:23 lees ons die volgende interessante teks: “As julle vir mense hulle sondes vergewe, word dit deur God vergewe; as julle dit nie vergewe nie, word dit nie deur God vergewe nie.”

Hoe moet ons hierdie teks verstaan? Vergewe God regtig nie vir mense indien ons hulle nie vergewe nie? Of probeer Johannes iets anders uitdruk?

Inleiding

Dit is altyd handig om te kyk na die wyse waarop die vroeë kerk oor bepaalde sake gedink het. Verder moet mens altyd individuele tekste teen die agtergrond van die groter tekstuele konteks verstaan waarbinne dit voorkom. Ons verwys in hierdie verband na die mikro en makro konteks van die teks. Die vers vorm deel van die belangrike konteks waarin die opgestane Christus die dissipels die volmag gee om sy sending voort te sit (vgl. Soos die Vader my gestuur het, stuur ek julle ook). Die “net so” (kathoos) skep ’n kousale verband tussen God se sending en Jesus wat sy bemagtiging van God ontvang het. Johannes se evangelie ontwikkel reeds van die begin af in die evangelie ’n bemagtigingsproses. Die eerste lesers van die evangelie het geglo dat God die bron van lewe is en dat God die enigste een is wat kan oordeel en kan vergewe. Die uitdaging vir die eerste Christus-volgers was dat hulle, teen die agtergrond van die Christus gebeure, moes verduidelik hoe Christus nou die bron van lewe word en ook sterk gekoppel word aan oordeel en vergifnis, wat eintlik primêr eienskappe is van die Joodse God! Daarom begin Johannes vroeg al in sy evangelie om te verduidelik hoe God die vermoë om lewe te gee oordra aan die Seun. Binne die diadiese en patriargale sosio-kulturele sisteem van die dag sal ’n goeie seun presies doen wat die vader graag wil hê hy moet doen en so optree dat hy doen wat sy vader doen. Mense wat hom sien sal dus sê “Hy is inderdaad soos sy vader”. So ’n persoon het eer, juis omdat hy optree soos sy vader en die wese van die familie se waardes beliggaam. Dus, het die skrywer van Johannes ook voor die uitdaging gestaan om die gelowiges ’n hele aantal sake te bewys ten einde die belangrikheid van Jesus uit te wys:

1. Op watter wyse tree die Seun op (presies) soos die Vader
2. Op watter wyse word die seun bemagtig deur die Vader self

In die teks van Johannes word daar reeds in die proloog met poëtiese taal gesê dat die Seun naby aan die Vader se boesem is en hom “uitlê” (Joh 1:18). Dus, die implisiete leser sien sommer van die begin af dat Jesus in ’n unieke posisie in sy verhouding tot die Vader verkeer. Ook funksioneer liefde tussen die Vader en Seun sterk (Joh 3:16) en daar word eksplisiet deur Johannes gesê dat die Vader hom alles wys. Dit lees ons veral in Johannes 5. Daar word reeds die beeld geskep dat Jesus God as sy Vader noem, iets wat mens nie gedoen het nie, omdat dit in daardie tyd beteken het jy stel jouself gelyk aan God (Joh 5:18). Juis in daardie konteks in Johannes 5 is dit dus noemenswaardig om te sien dat Johannes se Jesus dan sê: “Dit verseker ek julle, die seun kan niks uit sy eie doen nie. Hy doen maar net wat Hy die Vader sien doen; wat die Vader ook al doen, doen die Seun ook net so. Die Vader het die Seun lief en wys hom alles wat hy doen…” Net soos die Vader dooies opwek en lewend maak, maak die Seun ook lewend wie Hy wil… Self veroordeel die Vader niemand nie, maar die oordeel het hy geheel en al aan die Seun oorgelaat…” (Joh 5:19-22).

Dan, in die volgende vers plaas Johannes Jesus se woorde binne die raamwerk van die Sendingmotief waarin eer en skaamte direk verbind word aan postiewe aanvaarding van laasgenoemde waarheid. Hiervolgens kan daar dus geargumenteer word dat Jesus deur God bemagtig is om bindende uitsprake te maak en dade te verrig met betrekking tot geestelike lewe en dood. Jesus het dus die volmag om dit namens God te doen, en dit moet binne die sendmotief verstaan word, i.e., dit was die oorspronklike bedoeling en plan van God self. Dit sien ons natuurlik reeds in die proloog en in ander gedeeltes (soos Joh 3:16) waar God die primêre handelende subjek is wat die ganse missie van die Seun geïnisieer het.  Dus, dit was Sy bedoeling van die begin af om die Seun te bemagtig om hierdie take te verrig.

Vir Johannes is die enigste manier om die realiteit van die bemagtiging te bewys deur die betrokke semeia of tekens. Dit sien mens dan in die genesingshandelinge en die vergifnis wat ter sprake kom bv. by die Samritaanse vrou (Joh 4), die lam man (Joh 5) en die owerspelige vrou (Joh 8 [twyfel bestaan egter of dit oorspronklik ‘n Joh teks is- vgl. NB manuskripte wat  nie die teks het nie]). Die “ultimate” bewys van lewe in Johannes gebeur wanneer Jesus self sy eie lewe neerlê en self sy eie lewe opneem. In Joh 10:17-19 sien ons dat Jesus self sy lewe gaan opneem en dit is dus die bewys dat hy self die bron van lewe beliggaam. Dit doen hy dan met die opstanding. Daarmee word bewys dat Jesus waarlik die bron van lewe is. Maar mens moet telkens in gedagte hou dat dit God se plan van die begin af was en dat dit deel van die ganse sendingsplan van God is. Na Jesus se opstanding verskyn hy aan die dissipels voordat hy binnekort weer terug sou gaan na die Vader. En dit is dan juis hier waar die geweldige interessante bemagting plaasvind van die gelowiges wat opgeneem word in die missie van God en Sy seun in Johannes.

 In Johannes 20:21 sê die opgestane Jesus as bron van lewe aan die dissipels: “Net soos die Vader my gestuur het, stuur ek julle ook”. Die sensitiewe leser van Johannes weet egter alreeds dat ons hier te maak het met ‘n hele konstellasie van gedagtes wat ‘n koherente motief van bemagtiging veronderstel. Jesus het ook enkele dae tevore in die Evangelie se verteltyd gesê dat hy binnekort weg sal moet gaan. Hulle weet ook alreeds dat Jesus doen soos sy Vader doen. Die leser besef met hierdie woorde dat hulle nou geroep word om die aflosstokkie verder te neem soos Jesus dit oorgeneem het by God. Nou is dit hulle beurt om die stokkie verder in die aflosreis te dra en ook om dit oor te gee aan die wat gaan volg. Net soos Jesus bemagtig is, word hulle ook bemagtig. Hulle word volledig opgeneem in die missie van God en die Seun en het afgeleide uitvoerende mag in hierdie missie. Hulle tree in die naam van Jesus op. Dit lei dan na logiese gedagtes soos vergifnis. As bemagtigende agente van die missie moet hulle net soos die Seun vergewe en liefde wys. In Johannes se denke word die missie veral uit liefde gekenmerk. Die Seun word ook in Johannes elders uitgebeeld dat hy nie primêr gekom het om te oordeel nie, maar om God se liefdesmissie te bewerkstellig (Joh 3:17). Hierdie missie bestaan primêr uit ‘n agenda wat gemotiveer is deur liefdevolle redding (Joh 3:17). Dit is dus nooit bedoel om ‘n oordeelsbeweging te wees nie maar ‘n liefdesbeweging.

Dit bring ons by Johannes 20:22-23. Let hier op dat Jesus oor die dissipels blaas en hulle dan die Heilige Gees ontvang. Ek onthou Ireneus het eenmaal geskryf dat die woord vir blaas hom hier herinner aan Genesis waar God lewe in die klei Adam blaas. Daarmee vind die skepping van die mens plaas. Hier ontvang die dissipels wat in vrees en bewing verkeer het na die dood van Jesus nuwe lewe en word hulle op ‘n manier herskep en bemagtig vir hulle nuwe taak. In dieselfde asem spreek Jesus hier die woorde van vergifnis, en nie van oordeel nie. Hy stuur hulle om te vergewe, te genees, te restoureer, net soos hy in opdrag van die Vader gedoen het. Ek dink dit is waar die fokus op hierdie teks moet lê. Dit lê enersyds op die feit van die bemagtiging van gelowiges om net soos God en Jesus bindende aksies en uitsprake te maak. Maar dit moet egter teen die agtegrond van die bovermelde sendingmotief verstaan word. Dan is die performatiewe effek daarvan dat die gelowiges opgeroep word in hierdie missie om mense van vergifnis te wees – mense wat deur God se liefde gemotiveer word en opgeneem is in ‘n restoratiewe missie. Dit is die saak wat Johannes hier wil uitdruk en waarop die fokus moet lê. As gelowiges moet ons net soos Jesus so optree dat mense waarlik kan sê ons doen wat die Vader en Sy Seun doen.

Skrywer: Prof Kobus Kok

Jesus herstel Petrus in die apostelamp (21:15-23) – Francois Malan

21:15 Na die oggendete langs die houtskoolvuur (anthrakia, 21:9) spreek Jesus Petrus aan as Simon, seun van Johannes, nie met die ‘rots’naam wat Jesus hom gegee het nie (1:42; vgl. Mt 16:18).  Jesus vra drie maal vir Petrus of hy Hom liefhet, nadat Petrus langs ‘n houtskoolvuur (anthrakia, 18:18) drie maal ontken het dat hy Jesus ken en sy dissipelskap van Jesus verloën het. By hulle vorige maal saam, het Petrus oormoedig verklaar: Ek sal my lewe vir U aflê (Jn 13:37; in Mt 26:33 het hy nog gespog: al sou húlle U ook almal in die steek laat, ek sal U nooit in die steek laat nie).

Jesus vra: het jy My baie lief (agapas), meer as hulle hier? Petrus antwoord: Ja Here, U weet dat ek U liefhet (filoo soos ‘n vriend; 15:13-15).  In sy verleentheid vergelyk hy hom nie meer met sy mededissipels nie, maar werp homself op die Here en sy kennis van Petrus, dat die Here weet wat in sy hart aangaan (2:25), ten spyte daarvan dat hy gefaal het. Tot sy groot verligting aanvaar die Here hom deur hom weer aan te stel in sy diens (vgl. Lk 22:31-32). Petrus se liefde vir die Here moet blyk uit sy sorg vir die Here se kudde. Petrus wie se geloof hom gefaal het, kry die opdrag om Jesus se lammers, die swakkes in die geloof, te versorg. 

21:16 Jesus vra vir die tweede maal: Simon seun van Johannes, het jy my baie lief (agapas). Petrus antwoord weer: Ja, Here , U weet dat ek u liefhet (filoo). Die herhaling van dieselfde vraag vra rekenskap oor die egtheid van sy gehegtheid aan Jesus, nou nie in vergelyking met die ander nie, maar van hom wat hier voor Jesus staan. Petrus se antwoord steun weereens op Jesus se kennis van sy hart as bewys van sy liefde. Jesus kan sy kudde se sorg alleen opdra aan iemand wat Hom onvoorwaardelik en onwankelbaar liefhet en doen wat Hy sê (15:10).

21:17 Die derde keer vra Jesus selfs of Petrus Hom liefhet (fileis) – soos hy nou al twee maal beweer het. Petrus se selfversekerdheid van voor die gevangeneming van Jesus is daarmee heen. Petrus word bedroef  oor hierdie derde keer wat selfs sy vriendskap bevraagteken (Mat.26:75; Mk 14:72; Lk 22:61 vertel van sy droefheid direk na die haan gekraai het). Hy verwys vir sy getuienis van die egtheid van sy vriendskap na Jesus se alwetendheid – Here, U weet alles, U weet dat ek u liefhet (filoo). Die eerste opdrag was ‘laat my skape wei’ (boskoo), die tweede ‘pas my skape op’ (poimainoo), die derde is weer ‘laat my skape wei’ (boskoo). Al drie kere is daar ‘n heraanstelling van Petrus. Sy taak is om die gemeente te versorg, en die enigste vereiste daarvoor is liefde tot Jesus en Jesus se kudde. Dié liefde is ook die vereiste vir die manier waarop die volgelinge van Jesus versorg moet word.

21:18-19 Soos Jesus die dwarsbalk van sy kruis op sy nek, met sy hande daaraan vasgemaak, gedra het (19:17), so sal die soldaat, wat Petrus moet gaan kruisig, die dwarsbalk van Petrus se kruis op sy nek sit, en Petrus sal sy hande uitstrek om daaraan vasgemaak te word,  soos die Romeinse gebruik was. Die ‘ander, ’ nl. die soldaat, sal Petrus se lang jurk opbind en met sy gordel om sy middel vasmaak, sodat hy ongehinderd kan stap; die soldaat sal hom aanjaag na waar hy nie wil wees nie. So skets Johannes die kruisiging van Petrus met ‘n alledaagse beeld van iemand wat in sy jeug kan gaan waar hy wil, maar in sy ouderdom afhanklik word van ander om hom aan te trek en te lei, soms na plekke teen sy wil. Johannes beskryf dit as ‘n teken (dieselfde woord as die wondertekens wat Jesus verrig het); die betekenis van die teken is die dood waarmee Petrus God gaan verheerlik, in navolging van Jesus se dood tot verheerliking van God (12:27-28; 13:31-32; 17:1). God word verheerlik deur Christene wat hulle lewe afê vir die naam van Jesus (1 Petr.4:16). Petrus word gewys op die gevolge van sy heraanstelling as herder van Jesus se skape (21:15,17). Hy wat in 21:7 in sy vervaarde eiewilligheid nog sy eie klere aangetrek het, sal in sy ouderdom gebind word vir die Naam van Jesus, en soos die goeie herder sy lewe vir die skape aflê (10:11).

            Jesus se finale opdrag aan Petrus is: Volg My! – sonder om van Jesus af te wyk, en tot in sy dood aan die kruis (‘n onverwagte vervulling van  13:36).Toe hierdie Evangelie geskryf is, het Petrus meer as 20 jaar tevore, moontlik in 64 n.C., aan ‘n kruis in Rome gesterf, volgens die kerklike oorlewering (Eusebius II25; 311 n.C.). Die ‘geliefde dissipel’ was toe waarskynlik ook al dood (vgl. die verklaring by 21:24).

21:20-21 Om Jesus te ‘volg’ beteken nie meer om agter Hom aan te loop, soos die dissipels vir ‘n paar jaar lank gedoen het nie, maar verwys na Jesus se voortgaande werk in die wêreld deur sy volgelinge onder leiding van, en met die krag, van die Heilige Gees. Iets van die nuwe soort navolging van Jesus het Petrus reeds gesien in ‘die dissipel vir wie Jesus baie lief was’ (van wie ons reeds sedert hoofstuk 13 lees, die man aan Jesus se bors vir wie Petrus gevra het om by Jesus te vra wie die verraaier onder hulle is, wat eerste by die graf gekom het saam met Petrus, wat Jesus eerste op die strand herken het, en deur hom het Petrus na Jesus toe geswem). As die kruis Petrus se einde gaan wees, wat dan van hom?  

21:22 Jesus wys Petrus se nuuskierige vraag af oor die lieflingdissipel se toekoms. Daaroor sal die Here nog self besluit. Die vraag wat ‘n ander se toekoms sal wees is vir geen volgeling van Jesus van belang nie. Dit is in die Here se hand. Maar wat wel uiters noodsaaklik is, is dat jy, wat die besondere voorreg ontvang het om deur Jesus geroep te word om Hom te volg, die vaste besluit neem om Jesus te volg en dit jou lewe lank met toewyding uit te voer. ‘Jy’ staan met klem voorop in die kort sinnetjie: Jy, volg jy My! Die roepstem van God mag nie verdring word deur weetgierigheid oor die wil van God vir ander nie. God gebruik elke mens op ‘n unieke manier. So was die ywerige Petrus ‘n getuie vir Jesus deur sy lewe en ook deur sy marteldood (die Griekse woord vir getuie, martus, het later ‘martelaar’ geword, vir die mense wat weens hulle getuienis oor Jesus gemartel en doodgemaak is). Johannes was weer deur sy lang lewe ‘n getuie van die liefde van God, sodat hy die benaming ‘die geliefde dissipel’ gekry het, die een wat in sy lewe en geskrifte getuie was van God se liefde vir die wêreld en vir hom.  

21:23 Die vers is ‘n byvoeging deur die skrywer om die presiese woorde van Jesus  te onderstreep. Dit was skynbaar verkeerd vertolk deur die ‘geliefde dissipel’ se volgelinge, as sou Johannes bly lewe tot die wederkoms. En  nou dat hy waarskynlik al dood is, verstaan hulle nie wat aangaan nie.  Die ‘broers’ by wie die misverstand ontstaan het, verwys waarskynlik na die Johannese gemeentes. Die Here het nie gesê (v22): ‘Ek wil hê hy moet bly tot ek weer kom nie,’ maar ‘as Ek wil hê dat hy moet bly tot Ek weerkom – is dit nie jou saak nie, jy, volg jy My!.’  

Die tweede slot (21:24-25)

21:24 ‘Ons weet…’ waarskynlik is dit die skrywer se gebruiklike ‘ons’ (soos in 3:2 deur Nikodemus, in 3:11 deur Jesus; 20:2 deur Maria Magdalena) om die belangrikheid van die getuienis te onderstreep. Hierdie Evangelie is die getuienis van die ‘geliefde dissipel.’ Die skrywer wat sy getuienis opgeteken het, sê ‘ons weet dat sy getuienis (maturia) waar is.’ Hierdie Evangelie is by uitstek ‘n getuienis oor Jesus, wat gebaseer is op die getuienis van Jesus self, en oor Jesus deur die Heilige Gees, wat die ‘geliefde dissipel’ in staat gestel het om dit te glo en te begryp, en daaroor te getuig (martureoo), dit deur die eeue aan die kerk oor te dra. Daarvoor het die ‘geliefde dissipel’ ‘n gelowige en oortuigde volgeling/e (‘ons’) gebruik om dit neer te skryf, soos bv. Tertius wat Romeine vir Paulus neergeskryf het (Rom 16:22).

21:25 Soos 20:30-31 sluit 21:25 ook af met ‘n verwysing na baie ander dinge (baie tekens in 20:30) wat Jesus gedoen het. Die doel daarvan word in 20:31 aangegee: dat mense sal glo en lewe, in 21 is die skrywer beïndruk deur die omvang van die werk en lewe van Jesus. Hy gebruik ‘n hiperbool: dat die wêreld nie die boeke sou kon bevat as alles neergeskryf is nie. Wat wel waar is, is dat geen mens ten volle die evangelie, die goeie nuus van Jesus,  kan ken en begryp nie (vgl. Salomo se gebed in 1 Kon.8:27 oor die tempel, vgl. Jn 2:21 Jesus se liggaam as die ontmoetingsplek met God) – die eindige kan nie die oneindige bevat nie. Die menswording van die Woord om die hemel en die aarde en die tye te vervul met sy volheid, vol genade en waarheid (Jn1:14), bly ‘n misterie, ‘n geheimenis. Die openbaring van God in sy Woord/Seun is groter as die hele skepping wat Hy geskep het. Maar Hy het die Heilige Gees aan ons gegee om sy unieke openbaring in hierdie Evangelie te begryp, sodat elkeen wat in Jesus glo ‘n dissipel word vir wie Jesus liefhet.

Skrywer:  Prof Francois Malan

Epiloog (21:1-25) – Francois Malan

Hierdie Evangelie het begin met ‘n proloog of voorwoord wat ‘n overture is tot die res van die Evangelie, met temas wat in die res van die Evangelie uitgewerk is. Hoofstuk 20 is eintlik die slot van die Evangelie wat alles weer saamvat met ‘n kort opsomming in verse 30-31. Maar daarna verskyn hoofstuk 21 as ‘n epiloog, ‘n naskrif, met verskynings van Jesus aan sy dissipels wat nie in hoofstuk 20 vermeld is nie, en ‘n gesprek met Petrus  Dit kon later deur die skrywer aangeheg wees, of  is geskryf ná die skrywer van die Evangelie dood is, met ‘n regstelling van die verkeerde verwagting dat die geliefde dissipel nie sou sterf nie (21:23).

Jesus verskyn aan sy dissipels by die see van Tiberias (21:1-14)

21:1 Daarna – na die opstanding van Jesus en sy tweede verskyning aan sy dissipels (vgl. v14 wat verwys na hierdie as die derde verskyning; hy bedoel skynbaar  verskynings aan die dissipelgroep; die verskyning aan Maria word uitgesluit).

Die verhaal begin met die aankondiging ‘Jesus het homself aan sy dissipels geopenbaar,’ en sluit met die stelling ‘Jesus is aan sy dissipels geopenbaar’ (NAV: verskyn). Dit impliseer die besondere verskynings van Jesus, wat onverwags en onverklaarbaar verskyn, en  dui ook die tema van  hierdie paragraaf aan. Terwyl die eerste twee verskynings in Jerusalem agter slot en grendel plaasgevind het, is hierdie ‘n verskyning in Galilea in die oopte van die strand.

21:2 Petrus word eerste genoem, waarskynlik as leier van die groep (wat eerste in die leë graf ingegaan het, 20:6) ; Tomas, ook Didimus (tweeling) genoem, verbind die derde verskyning van hoofstuk 21aan  Jesus se  tweede verskyning, en aan Tomas se belydenis (20:26-29);

Natanael (Bartomeus van die ander Evangelies?) van Kana in Galilea, waar Jesus se eerste wonderteken plaasgevind het, sien die groter dinge van Jesus se belofte in 1:50;

die seuns van Sebedeus (Jakobus en Johannes volgens Mk 1:19; Mt 4:21; Lk 5:10) word nêrens in die res van die Evangelie genoem nie; die twee ander dissipels se name word nie genoem nie (raaiskote in die verlede was dat dit Andreas was, wat vir Petrus gaan sê het van Jesus; 1:40-41, en Filippus wat vir Natanael vertel het, 1:45; of, as die Geliefde dissipel nie Johannes was nie, dat hy een van die ander twee was, wat nie sy eie naam wou noem nie ).

Slegs sewe name word genoem van die elf uit die twaalftal, waarna 6:67,70,71; 20:24 verwys. Maar waarom slegs sewe gaan visvang word nie verder aangedui nie.

21:3 Volgens Mk 16:7 (Mt 28:7) het Jesus aan die dissipels, deur die engele, opdrag gegee om na  Galilea toe  te gaan om Hom te sien, waarheen Hy hulle vooruitgaan, terug na die land van hulle herkoms, om daar deur Hom gebruik te word as sy getuies. Om kos op die tafel te sit besluit Petrus om die nag weer te gaan visvang, en die ander ses gaan saam, maar die nag se arbeid lewer geen vis op nie.

21:4  Met dagbreek staan Jesus plotseling op die strand. Die dissipels sien die man staan, maar herken Hom nie, soos Maria nie vir Jesus herken het nie (20:14). Jesus lewe in ‘n ander bestaanswyse as sy vroeëre aardse bestaan, maar  vir sy kontak met sy dissipels, in die tyd tussen opstanding en hemelvaart, pas Hy telkens aan by hulle aardse bestaanswyse om Hom aan hulle te openbaar, en om hulle te verseker van sy opstanding en sy teenwoordigheid by hulle (Mat 28:20: ‘en onthou, Ek is by julle al die dae tot die voleinding van die aarde’). 

21:5-6 Jesus spreek hulle aan met ‘n lieflingswoord (paidia)  my liewe kinders/my liewe vriende/geliefdes. Hy vra: ‘het julle dan nog nie toekos nie?’ – vis was die gebruiklike toekos saam met brood, wat die hoofbestanddeel van die ete was. Jesus se vraag verwag ‘n negatiewe antwoord, Hy weet hulle het niks gevang nie, en hulle antwoord met ‘n moeë ‘nee!’ Hulle het ‘n vrugtelose nag gehad, waarin hulle vir hulleself wou sorg. Jesus ken egter nie slegs die mens deur en deur nie, Hy is ook die skepper en onderhouer van die visse, en gee die opdrag om die net aan die regterkant van die skuit  uit te gooi, met die versekering dat hulle dan vis sal kry. Dit word ‘n geweldige wonder. Soos by Kana waar daar nie meer wyn was nie (2:3), word die niks ‘n oorvloed. In 15:5 het Jesus gesê: sonder My kan julle niks doen nie. Maar met Hom…baie vrug.

21:7 Soos op Paasmôre (20:3-6) besef die geliefde dissipel eerste dat die onbekende man op die strand  die opgestane Here is, wat vir die wonder verantwoordelik is. Hy sê vir Petrus wat sy oortuiging is, en impulsiewe Petrus, wat  eerste die plan gehad het om te kom visvang, en wat by die graf ingestorm het, spring ook eerste uit die skip in die see om so vinnig moontlik by Jesus te kom.

21:8  Die ander ses dissipels roei om die swaar net die 200 el (ongeveer 100 treë) met die boot land toe te trek.     

21:9-10 ‘n Nuwe wonder wag vir hulle op die strand: vis wat op die kole braai, en brood gereed vir die oggendmaal. Jesus stuur hulle om ook van die vis van die groot vangs te bring. Jesus kan self genoeg voorsien, sonder die hulp van mense, maar gebruik tog mense om te help met die voorbereiding van die maaltyd wat Hy wil aanbied.

21:11 Petrus verstaan die wenk van Jesus; hy gaan help met die intrek van die net en die tel van die vis, soos gebruiklik sodat elke visser sy aandeel kan kry vir sy gesin: 153 groot visse, ‘n massiewe vangs wat hulle gesinne kan onderhou. Jesus sorg oorvloedig in hulle behoefte. Nog ‘n wonder: die net het nie geskeur nie!

21:12-13 Jesus nooi hulle uit om die oggendete saam met Hom te kom geniet, soos Hy altyd as die huisvader die brood en vis aan hulle uitgedeel het (6:11). Maar daar is ‘n huiwering by die dissipels. Dit is wel Jesus, soos hulle Hom geken het, maar Hy is tog heel anders, ‘n misterie. Daarom waag  niemand om Hom te vra: wie is U? nie. Hulle weet Hy is die Here, die goddelike Here. Soos met die Emmausgangers van Luk.24:30 is hulle daarvan seker toe Jesus die brood en die vis breek en aan hulle uitdeel – aan sy kinders wat uit sy hand saam eet in die gemeenskap van ‘n hegte gesin. Die belangrikheid van kameraadskap, die liefdevolle saamwees in vrede en vreugde word deur die ete gekommunikeer: ‘my vrede gee Ek vir julle’ (16:33); ‘sodat julle vrede kan vind in My’ (16:33); ‘dat my blydskap in julle kan wees en julle blydskap volkome kan wees…Julle moet mekaar liefhê soos Ek julle liefhet’ (15:11-12). 

21:14  Die derde verskyning van Jesus aan die dissipelgroep, in Galilea, op pad na die ‘uithoeke van die wêreld’ (Hand.1:8).

Skrywer:  Prof Francois Malan

Die doel van die Evangelie (20:30-31) – Francois Malan

Die verse  is ‘n eerste afsluiting van die boek, wat begin met die Woord van God wat self God is (1:1) tot die hoogtepunt van Jesus se bediening met Tomas se belydenis en erkenning van Jesus as sy God.

20:30 Uit ‘n groot getal verhale van Jesus se wondertekens en sy woorde, wat mondelings oorgelewer is en sommige opgeteken is, het elke Evangelis ‘n keuse gemaak wat vir die doel van sy Evangelie besondere insig verskaf. Soos Lukas sy werkwyse beskryf het (Luk.1:1-4), beskryf Johannes hier iets van sy metode. Hy het nie alles neergeskryf wat hy van Jesus weet nie. Uit die oorvloed gegewens oor wat Jesus tydens sy aardse omwandeling gedoen het, het hy ‘n keuse gemaak om sy beoogde doel te bereik (v31; 21:25). Hy verwys na ‘baie ander wondertekens’  (2:23; 4:45; 12:37) . maar by die sewe wat hy gekies het word hulle gepaardgaande uitgebreide prediking ingesluit. Dit is dinge wat ‘voor die dissipels’ gedoen en gesê is. Hulle is die oog- en oorgetuies daarvan, wat die waarheid daarvan kan bevestig.

20:31  Die doel van Johannes se keuse van wonderdade en woorde van Jesus is ‘dat julle kan  glo’ pisteusête (aoritus konjunktief)  – vir ongelowiges om die besluit te neem om in Jesus te glo (in die meeste en oudste manuskripte; pisteuête (sonder die ‘s,’ teenwoordige konjunktief) –  dat julle voortgaan in die geloof. Die Afrikaanse ‘kan’ dui waarskynlik beide aan, soos die woord in Johannes waarskynlik albei gedagtes wil oordra. Die Evangelie is eerstens geskryf vir die gemeentes in en om Efese om hulle op te bou in die geloof, maar is deur die eeue as die begin van die sendingprediking gebruik as ‘n oproep aan ongelowiges tot geloof. Geloof kan egter nooit as vanselfsprekend aanvaar word nie, maar moet deurerntyd vernuwe word, en moet voortdurend deur die woord gevoed word.

            Die belydenis wat die skrywer van die onbetrokkenes  verwag,  en wat die betrokkenes moet handhaaf,  is: Jesus is die Christus, die Seun van God. Vir die Jode was die Messias en die seun van God dieselfde persoon, as seun aangeneem soos die koning in Ps.2. Maar in hierdie Evangelie is die term Seun van God verbind aan Joh.1:1,3  dat die Seun self God is, deur wie alles gemaak is. Daarom is sy Messiasskap, sy Koningskap, die reddende heerskappy van die God van liefde, wat aan die kruis verhoog is om almal na Hom toe te trek om Hom te volg. Dié tipe geloof in Jesus beteken om deel word van, en deel wees van die lewe in gemeenskap met Hom (soos Paulus se ‘in Christus’ as die ruimte waarin ons lewe en sterf). ‘Sodat hulle wat glo die lewe in sy Naam kan hê’ – in die ruimte van sy Naam, sodat jou lewe die Naam van Christen kan dra, wat in die ruimte van Christus as God se Seun lewe. Nie wondergeloof nie, maar geloof en verbondenheid aan die Persoon van Jesus.   

            Die Johannes-Evangelie wil nie ‘n geskiedenis-kroniek wees nie, maar die oordra van ‘n boodskap; nie ‘n verhaal nie, maar ‘n getuienis; nie ‘n verhandeling nie, maar ‘n prediking; nie ‘n teoretiese besinning nie, maar ‘n noodsaaklike redding – dit gaan om die lewe, die nuwe soort lewe uit liefde, die ewige lewe, wat nou reeds begin vir die kind van God

Skrywer: Prof  Francois Malan