Leef uit jou Doop: 5.8 Onderdompeling en besprinkeling – Adrio König

5.8 Onderdompeling en besprinkeling

Daar is heelwat misverstande in die doopdiskussie.

♦  Die een was dat dit ’n keuse is tussen grootdoop en kinderdoop, ’n ernstige misverstand wat die hele diskussie skeefgetrek het omdat alle kerke natuurlik die grootdoop aanvaar, en die vraag net is of die kinderdoop ook ’n aanvaarbare vorm van doop is.

♦  Die tweede misverstand is dat dit ’n keuse is tussen onderdompeling en besprinkeling.

Natuurlik kan daar geen sprake daarvan wees nie. Die klassieke Gereformeerde doopformulier noem die twee saam, trouens onderdompeling word selfs vóór besprinkeling genoem. Een van die redes vir die misverstand is waarskynlik dat die meeste kerke wat kinders doop ook besprinkel, terwyl die verwerpers van die kinderdoop konsekwent onderdompel, en besprinkeling verwerp.

 

Kom ons kyk een-een na die twee doopmetodes. Maar eers net die opmerking dat daar nie in die Bybel besondere aandag gegee word aan die doop-metode nie, wel uitvoerig aan die doop-betekenis (hoofstuk 2).

 

Onderdompeling

Die verwerpers van die besprinkeling het veral drie argumente waarmee hulle mense wil oortuig dat net onderdompeling regtig doop is. Ons het reeds in 4.6 breedvoerig hierna gekyk. Kom ons som dit net weer kortliks op.

 

Eerstens meen die groepe wat besprinkeling verwerp dat dit duidelik is hoe daar in die tyd van die Nuwe Testament gedoop is. Ons lees dat die Etiopiër en Filippus in die water ingegaan het en weer uit die water uitgekom het (Hand 8:38, 39). Dit sou tog net na onderdompeling kon verwys. Verder lees ons dat Johannes by Enon naby Salim doop “waar daar baie water was” (Joh 3:23). ’n Mens het tog nie baie water nodig vir besprinkeling nie. Verder word die doop ’n “bad” genoem, en ’n mens kan tog nie in ’n paar druppels water bad nie (die Grieks van Ef 5:26; Tit 3:5). Telkens lees ons van die doop as ’n “afwassing” (Hand 22:16; 1 Kor 6:11). Dit alles sou dan op geen manier met besprinkeling in verband gebring kon word nie.

 

Tweedens gaan dit oor die Griekse woord vir doop. Volgens hulle beteken hierdie woord eintlik “onderdompel” sodat ’n mens kon verwag dat oral waar daar in die Bybel “doop” staan, dit eintlik “onderdompeling” moes gewees het.

 

Derdens wys hulle op die betekenis van die doop. Paulus leer uitdruklik dat ons deur die doop saam met Christus begrawe word en opstaan (Rom 6; Kol 2). Om begrawe te word, moet ’n mens tog onder die water verdwyn, en om op te staan, tog weer bo die water uitkom.

 

Kom ons kyk nou van ’n ander kant af na hierdie argumente. Maar vooraf net weer: Ons gaan nie nou ’n argument téén onderdompeling voer nie. Die Gereformeerde doopformulier erken onderdompeling al by die 500 jaar lank. Die vraag gaan maar net wees of dit regtig die enigste metode is hoe daar gedoop behoort te word, en verder of die Nuwe Testament regtig enige besondere waarde aan die doop-metode heg.

 

Is daar onderdompel in die Nuwe Testament?

Die verwysing na die Etiopiër se doop is ’n misverstand. Beide gaan in die water in en beide kom uit. Filippus is tog nie ook gedoop nie. Hierdie woorde sê nie hoe die man gedoop is nie, maar net dat albei in die water ingegaan het en die doop toe plaasgevind het. Maar waarom dan in die water ingaan? Vir besprinkeling het ’n mens tog net ’n handvol water nodig. Dis ook ’n misverstand. Daar is inderdaad predikante wat net met ’n paar druppels water doop, maar dit was nie die gebruik in Bybeltye nie. Daar is met baie water gedoop. Daar word immers gepraat van die doop as ’n “bad” en ’n “wassing”, en dat Johannes gedoop het waar daar baie water was. Daarom gaan beide in die water in.

 

Om hoe te doop? Daar is ’n ou rotstekening in Rome waar Johannes vir Jesus doop. Beide staan in die water. Johannes is ’n groter figuur. Hy staan half bo-oor Jesus. Sy hande is ook bo-oor Jesus, en die water stroom van sy hande af oor Jesus. Die verskil tussen onderdompeling en besprinkeling is nie baie of min water nie, dis hoe die water gebruik word. En dis goed moontlik dat die baie water juis nie vir onderdompeling gebruik is nie, maar vir besprinkeling. Immers “bad” en “was” geskied nie deur onderdompeling nie. As ’n mens bad of was, gaan jy nie onder die water in nie, jy spoel/sprinkel die water oor jou.

 

Daar is nie regtig een voorbeeld in die Bybel waar dit seker is dat daar deur onderdompeling gedoop is nie. En dit blyk nou ook waarom. Die woorde wat in die Nuwe Testament vir die doop gebruik word (bad, was), pas nie regtig by onderdompeling nie, maar wel baie goed by besprinkeling. Niemand was of bad deur onder die water te verdwyn nie.

 

Die betekenis van die woord vir doop

Die Griekse woorde vir doop word dikwels in die Nuwe Testament gebruik. ’n Mens kan dus net na die gebruik gaan kyk om te bepaal of dit regtig “onderdompel” beteken.

♦  Jesus verwys na sy komende kruisiging met die woord “doop” (Mark 10:38). Maar sy kruisiging kon moeilik ’n onderdompeling gewees het.

♦  Hy verwys na die koms van die Gees met die woord “doop”: “Maar julle sal binne ’n paar dae met die Heilige Gees gedoop word” (Hand 1:5). Wanneer die Gees dan kom, word hulle nie in die Gees onderdompel nie, maar sien hulle iets soos vuur wat op elkeen vanhulle kom (Hand 2:3).

♦  Paulus verwys na die deurtog deur die see tydens die uittog as ’n “doop”, maar die Israeliete was nie onder die water nie (1 Kor 10:2).

 

Daar is talle ander voorbeelde waar “doop” gebruik word sonder dat dit “onderdompel” kan beteken. Sommige kritici besef dit, maar dan word die argument verander, en lui: Elke keer wanneer die woord “doop” vir die waterdoop gebruik word, beteken dit onderdompeling. But isn’t that begging the question?

 

Die betekenis van die doop

Kom ons kyk na die argumente dat die betekenis van die doop vereis dat dit deur onderdompeling bedien word. Ons word immers deur die doop begrawe en opgewek. Onthou dit gaan nie om my eie begrafnis en opstanding nie, ek kry deel aan Christus se begrafnis en opstanding. Kan sy begrafnis deur onderdompeling voorgestel word? Hulle het Hom mos nie in ’n graf laat afsak sodat ek nou ook onder die water moet verdwyn as my simboliese vereniging met sy begrafnis nie. Hulle het Hom tog in ’n grot ingedra. Dit gaan dus in sy begrafnis en opstanding nie om ’n vertikale beweging onder die grond in en weer bokant die grond uit nie. Dit gaan om ’n horisontale beweging, ’n sywaartse beweging toe Hy in die grot in ge dra is en uit die grot uitgeloop het. Hoe kan my on der dompeling dit voorstel?

In ’n gat In ’n grot

 

Moderne begrafnis Christus se begrafnis en opstanding

Maar hier is meer. Waarom word Jesus se begrafnis en opstanding uitgesonder uit ’n veel langer lys? Immers deur die doop

♦   is ons saam met Christus gekruisig.

♦   het ons saam met Christus gesterwe.

♦   is ons saam met Hom begrawe.

♦   is ons saam met Hom opgewek.

♦   is ons saam met Hom in die hemel opgeneem.

♦   is ek saam met Hom in God verborge (Rom 6; Ef 2:6; Kol 2-3).

Waarom nou uit hierdie lys van betekenisse net twee uithaal: sy begrafnis en opstanding? Dan moet ons mos ’n doopmetode kry wat al hierdie betekenisse voorstel. Hoe moet ons dan doop?

 

En verder, wat van al die ander betekenisse van die doop? (Hoofstuk 2) Dit is mos onmoontlik om die groot Begrafnis Opstanding Begrafnis Opstanding verskeidenheid deur een handeling voor te stel. Kom ons ruim die misverstand uit die weg. Die misverstand is nie dat my doop al hierdie wonderlike betekenisse het nie. Natuurlik skryf Paulus dat ek deur die doop met Hom verenig is; dus met sy kruis, dood, begrafnis, opstanding, hemelvaart. En natuurlik is daar nog al die ander betekenisse ook. Wat ’n heerlike ryk verskeidenheid van betekenisse het my doop! Prys die Here!

 

Maar nou die misverstand. Dit is dat dit alles deur die metode van doop voorgestel moet word. Paulus verklaar nêrens dat die metode van doop die ryk betekenis van die doop moet voorstel nie, en natuurlik sou hy nooit, want die doop het so ’n ryk betekenis dat dit onmoontlik deur een metode voorgestel kan word. Dit is dus nie korrek om te beweer dat die betekenis van die doop die onderdompeling vereis nie.

 

Onthou dat die doopmetode nêrens in die Nuwe Testament beklemtoon word nie. Daarom praat die Gereformeerde doopformulier van twee metodes: onderdompeling én besprinkeling. Maak jou keuse.

Besprinkeling

Net so min as wat die doop net deur onderdompeling mag geskied, kan ons vereis dat dit juis besprinkeling moet wees. Die doopmetode is nêrens regtig aan die orde in die Nuwe Testament nie.

Maar terwyl ons noukeurig na onderdompeling in die Nuwe Testament gekyk het, sal dit interessant wees om dit ook met besprinkeling te doen. Anders as met onderdompeling, is besprinkeling wel in verband met die doop ter sprake. Ons lees twee keer van besprinkeling wat beswaarlik na iets anders as die doop kan verwys. Volgens Hebreërs 10:22 is ons harte deur besprinkeling gereinig van ’n skuldige gewete (kyk 1953-vertaling – al vertaal 1983 en NLV nie so nie), en vervolg direk daarna dat ons liggame gewas is met skoon water. Dit kan beswaarlik om iets anders as die doop gaan. En die argument dat die tweede deel juis na onderdompeling verwys (“gewas”), kan mos juis nie werk nie. ’n Mens was jou nie deur onder die water in te gaan nie, maar deur water oor jou te sprinkel/spoel/gooi. Hier is dus sprake van “was” deur besprinkeling.

 

Die ander voorbeeld is 1 Petrus 1:2. Petrus skryf oor die feit dat God hulle tot geloof gebring het. Hulle is uitverkies om … “besprinkel te word met die bloed van Jesus Christus”. Waarna kan dit anders verwys as die doop? En maak dit nie volkome sin dat sowel Johannes die Doper as die apostels aanvanklik juis deur besprinkeling sou gedoop het nie? Ons het vroeër daarop gewys dat die doop aanvanklik juis met sondevergifnis en reiniging van sonde verbind is, en dat juis dit terugverwys het na die Groot Versoendag toe die hele volk besprinkel is met die bloed van ’n bul (Lev 16). Dis bekend dat besprinkeling in die Ou Testament met reiniging en vergifnis verband gehou het, en die eerste bekeerlinge was Jode wat uit die Ou Testament geleef het. Esegiël verwys selfs na ’n toekomstige reiniging en vernuwing  deur besprinkeling(“water oor hulle uitgooi” – 36:25).

 

Dink jou in Johannes begin met ’n reinigingsgebruik wat geen grond in die Ou Testament gehad het nie – onderdompeling. Sommige godsdienstige leiers was skerp teen hom gekant. Sou hulle die kans laat verbygaan het om hom te beskuldig dat hy afwyk van die bekende reinigingsmetode (besprinkeling) van die Ou Testament? Dus enersyds het besprinkeling beter grond in die Nuwe Testament as onderdompeling (waarvan daar geen sprake in die Ou Testament is nie), maar andersyds word geen metode ooit beklemtoon nie. Daarom moet ons mekaar vrylaat om te kies hoe ons gedoop wil word, of hoe ons ons kinders wil laat doop: die besprinkeling of deur onderdompeling.

 

 

Vir meer inligting oor CUM, besoek gerus hulle webblad by www.cumuitgewers.co.za

Skrywer: Prof Adrio König

Leef uit jou Doop: 5.7 Die doop van gemeentekinders – Adrio König

5.7 Die doop van gemeentekinders

In die wêreldwye Christelike gemeenskap word gemeentekinders op twee maniere gedoop. Dié kerke wat die kinderdoop verwerp, vereis dat die gemeentekinders eers self tot geloof moet kom. Dié wat die kinderdoop aanvaar, vereis dat hulle ouers die Here moet ken, en dan word hulle gedoop.

Wie van dié twee groepe kan hulle op die Nuwe Testament beroep? Dié wat die kinderdoop verwerp, is oortuig hulle kan. Hulle wys daarop dat al die duidelike doop voorbeelde in die Nuwe Testament die doop was van mense wat eers self geglo het. En dit is natuurlik waar. Maar wie van dié wat in die Nuwe Testament gedoop  is, was gemeentekinders? Was dit nie juis almal mense wat van buite gekom het nie? Is dit nie waar dat daar geen voorbeelde in die Nuwe Testament is van die doop van gemeentekinders nie, net soos daar ook geen voorbeelde van kinderdoop is nie? Is dit nie waar dat ons dus glad nie weet hoe hulle die gemeentekinders gedoop het nie?

 

Dan sit die twee groepe mos in presies dieselfde situasie: Nie een het duidelike voorbeelde in die Nuwe Testament van hulle manier om gemeentekinders te doop nie. Die stelling dat die kinderdoop nie in die Nuwe Testament voorkom nie, is dus volkome waar, maar dis die helfte van die waarheid. Dit moet aangevul word met: Die doop van gemeentekinders kom nie in die Nuwe Testament voor

nie. Wat beteken dit? Dat beide groepe hulle praktyk met afleidings uit die Bybel verantwoord.

 

Dié wat die kinderdoop verwerp, redeneer ongeveer soos volg:

♦   Daar is heelwat doopvoorbeelde in die Nuwe Testament.

♦   In alle gevalle is die volgorde: Eers geloof, en dan doop.

♦   Al is daar nie voorbeelde van gemeentekinders nie, aanvaar ons dat ons met ons kinders moet maak soos daar in die Nuwe Testament gedoen is met mense wat van buite gekom het.

♦   Ons behandel dus ons kinders soos buitestanders wat moet inkom.

 

Dit is sekerlik nie ’n onredelike argument nie. Ek kan my indink ’n mens kan daarmee tevrede wees, veral as jy aanvaar dat daar geen absolute duidelikheid oor die saak is nie.

 

Dié wat die kinderdoop aanvaar, redeneer ongeveer soos volg:

♦   Dit is duidelik uit die Nuwe Testament dat ons deur die doop in die Abrahamverbond opgeneem word.

♦   In hierdie verbond was daar van die begin af plek vir twee groepe: heidene en verbondskinders.

♦   Daar is geen getuienis in die Nuwe Testament dat die verbond verander het nie.

♦   Daarom aanvaar ons dat ons met ons kinders kan doen wat gelowiges in die Ou Testament met hulle kinders gedoen het: aan die kinders van gelowiges ’n geloofsakrament bedien.

 

Is dit nie ook ’n redelike gevolgtrekking nie? Is dit nie minstens net so sterk op Bybelse gegewens gegrond nie? Maar dit beteken dat beide groepe, aanvaarders én verwerpers, hulle dooppraktyk op aannames bou, en nie op direkte Skrifgegewens nie. Op sigself is daar niks mee verkeerd nie. Beide groepe doen dit ook wat baie ander dinge betref soos die Sondagviering, die Drie-eenheidsleer,

vroue wat nagmaal gebruik (5.3.1).

 

Maar terwyl beide praktyke op aannames berus, is dit seker gepas dat hulle vir mekaar ruimte laat? En dan sou dit seker ook nie so vreemd wees dat iemand van oortuiging kan verander en oorgaan na die ander standpunt nie? In die praktyk is dit so dat daar veel meer mense oorgaan van die “aanvaarders” na die “verwerpers” as anders om. Is dit dalk omdat die denkproses van die vererpers

eenvoudiger is?

♦   Al die duidelike doopvoorbeelde in die Nuwe Testament is die doop van gelowiges.

♦   Dus moet ons kinders gelowiges wees om gedoop te word.

 

Die denkproses van die aanvaarders is moeiliker, of minstens langer.

♦   Ons word deur die doop in die Abrahamverbond opgeneem.

♦   Daarin is van die begin af twee groepe opgeneem: buitestanders wat eers moes glo (Abraham), en gelowiges se kinders wat eers besny is en dan self moes glo (Isak).

 

Groepe wat die kinderdoop verwerp, het altyd nog ’n paar vrae. Het daar regtig niks aan die Abrahamverbond verander nie? Dit het tog van die besnydenis oorgegaan in die doop? En is dit nie net seuntjies wat besny is terwyl almal nou gedoop word nie? Waarom het die besnydenis oorgegaan in die doop? Die vraag is sleg gestel. Dit is ’n oorvereenvoudiging om te sê die besnydenis het oorgegaan in die doop. Dit is veel ingewikkelder. Om dit te verstaan, moet ’n mens leer om histories oor die Nuwe Testament te dink. Alles was nie die eerste Maandagoggend na die opstanding van Jesus duidelik en klaar uitgewerk nie.

 

Die Christelike doop was aan die begin sterk op reiniging en vergifnis ingestel (Hand 2:38; 22:16). Dit sluit natuurlik aan by die Groot Versoendag (Lev 16). In hierdie tyd het die Jode wat as volwassenes gedoop is, nog hulle kinders laat besny (Hand 21:21). Die doop word op hierdie stadium nog nie aan Abraham en die Abrahamverbond verbind nie. Dit kom eers later as die doop veral by Paulus geleidelik ’n veel ryker betekenis ontwikkel. Dan verbind hy nie net die doop nie, maar ook die geloof en eintlik die hele evangelie aan Abraham en die Abrahamverbond (Gal 3; Rom 4). Maar dis omtrent 20 jaar na die opstanding.

 

Dit is eers in hierdie tyd dat die gedagte kon ontstaan dat daar eintlik ’n direkte verband is tussen die betekenis van die besnydenis en die doop (5.3.4), ’n oortuiging wat dan ook later in Kolossense 2:11-12 voorkom. Eers van hierdie tydstip af sou dit vir die Joodse gelowiges onnodig geword het om hulle kinders te besny.

 

Maar waarom dan ook dogtertjies doop as die besnydenis net vir mans en seuntjies was? Ons het geen duidelike uitsprake hieroor in die Nuwe Testament nie. Maar dis wel duidelik dat vroue, en dus ook dogtertjies, sterker na vore gekom het as in die Ou Testament waar hulle met respek gesê tweede gekom het. Veral Paulus gee ’n nuwe plek en veral ’n nuwe selfstandigheid aan die vrou. In

Galasiërs 3:28 kry sy langs die man ’n gelyke posisie, en elders voeg Paulus doelbewus vroue by waar daar net van mans in die Ou Testament sprake was (2 Kor 6:18), en dit nogal juis in ’n verbondsuitspraak. Dit sou dus ’n taamlik vanselfsprekende oorgang gewees het om ook vroue en dogtertjies te doop.

 

Kerke wat saam met die grootdoop ook die kinderdoop bedien, het dus inderdaad meer te verduidelik as kerke wat die kinderdoop verwerp. Maar op sigself kan dit natuurlik nie ’n geldige beswaar wees nie. Dit is egter waarskynlik wel ’n verduideliking waarom meer mense van standpunt verander na die verwerpers toe as na die aanvaarders toe.

 

 

Vir meer inligting oor CUM, besoek gerus hulle webblad by www.cumuitgewers.co.za

Skrywer: Prof Adrio König

Leef uit jou Doop: 5.6 Is “eers geloof, dan doop” onveranderlik? – Adrio König

5.6 Is “eers geloof, dan doop” onveranderlik?

In die lig van hierdie insigte is dit ’n paslike tyd om te kyk na die argument dat die kinderdoop onaanvaarbaar is omdat die volgorde in die Bybel geloof-doop is. Mense  het éérs geglo, en is daarna gedoop. Hierdie standpunt beroep hom nie net op die doopvoorbeelde in die Nuwe Testament nie, maar ook op bepaalde uitsprake (Mark 16:16; Hand 16:31).

Kan ons saam die volgende aanvaar?

1. Die doop lyf ons in die Abrahamverbond in.

2. Die besnydenis was ’n geloofsakrament.

3. Dit is bedien aan heidene soos Abraham wat van buite gekom het en eers tot geloof in die Here gekom het.

4. Maar dis ook bedien aan verbondskinders wat agterna moes glo.

 

Beteken dit nie dat in die verbond waarin ons nou leef, verbondskinders in die Ou Testament ’n geloofsakrament gekry het nie? Dan was daar mos twee volgordes:

♦   Vir heidene: Eers geloof, dan besnydenis.

♦   Vir verbondskinders: Eers besnydenis, dan geloof.

 

Wat in die Nuwe Testament maak dit onmoontlik? Wat presies het verander in die Abrahamverbond? Waarom kry ons nêrens in die Nuwe Testament enige aanduiding van sulke veranderings nie? Dit beteken dat die volgorde geloof-doop vir mense geld wat soos Abraham van buite kom, maar die volgorde doop-geloof vir kinders van gelowiges.

 

 

 

 

 

Vir meer inligting oor CUM, besoek gerus hulle webblad by www.cumuitgewers.co.za

 

Skrywer: Prof Adrio König

 

Leef uit jou Doop: 5.5 Die verband tussen die besnydenis en die doop – Adrio König

5.5 Die verband tussen die besnydenis en die doop

Ons het reeds gesien dat die besnydenis ’n geestelike betekenis gehad het (3.6). Verder ook dat daar ’n baie opvallende verband is tussen die geestelike betekenis van die besnydenis en die doop. In beide gaan dit om die nuwe lewe in gehoorsaamheid aan God.

Verder lyf die doop ons in dieselfde verbond in waarin die besnydenis Abraham ingelyf het.

Christene wat die besnydenis bloot as ’n “vleeslike” saak beskou, as ’n teken dat iemand ’n Jood is, beweer dat hierdie duidelike geestelike betekenis net vir Abraham self gegeld het, en dat die besnydenis ná Abraham net ’n nasionale, vleeslike betekenis gekry het.

Kom ons beoordeel hierdie siening in die lig van Paulus se argument in Romeine 4. Hy begin met die stelling dat Abraham se besnydenis ’n bewys was dat God hom vrygespreek het omdat hy geglo het (4:11). Daarna gaan hy dadelik oor na twee ander groepe wat ook besny is:

♦   die heidene wat soos Abraham van God gehoor het en hulle tot Hom bekeer het,

♦   en die kinders van die gelowiges.

Van die eerste groep skryf hy dat hulle net soos Abraham geglo het vóór hulle besny is, en dat hulle besnydenis dus net soos Abraham s’n, ’n bewys was dat hulle “deur God vrygespreek is omdat hulle glo”. Hoe is dit nou moontlik dat hulle besnydenis skielik sy duidelike geestelike betekenis verloor, en net ’n vleeslike betekenis het?

 

Die tweede groep (4:12) is “dié besnedenes wat nie net besny is nie, maar ook glo, soos Abraham geglo het”. Dit is dié Jode wat nie net as babas die letterlike besnydenis ontvang het nie, maar ook die geestelike betekenis van die besnydenis, wie se harte besny is, wat glo.

 

Eers net terloops: Dit is ’n wonderlike deurbraak uit die geslote kring van Jode wat alleen op Abraham en God wou aanspraak maak asof Abraham net hulle vader, en God net hulle God is. Paulus breek hiermee terug tot by Genesis 12:3, God se oorspronklike belofte aan Abraham dat al die volke van die aarde in hom geseën sal wees. Paulus herhaal hierdie universele vaderskap van Abraham effens later: “Hy is immers die vader van ons almal” (4:16), wat Jode én heidene insluit, maar net dié wat glo. En dit is presies wat ons hier in 4:11-12 het: Abraham is die vader van twee groepe:

♦   die vader van dié heidene wat net soos hy tot geloof in die Here kom, en daarna besny is,

♦   en ook die vader van dié Israeliete wat nie net as babas besny is nie, maar ook glo.

 

Maar die groot saak hier is nou die feit dat Paulus

♦   enersyds die volle geestelike betekenis van die besnydenis beklemtoon (die besnydenis is ’n geloofsakrament),

♦   maar dan terselfdertyd verwys na die situasie van die kinderbesnydenis: die Jode wat nie net besny is nie, maar ook glo.

 

Wat het ons hier? Die bekende situasie van kinderbesnydenis in die Ou Testament, maar terselfdertyd die volle beklemtoning van die geestelike en geloofsbetekenis van die besnydenis. In beginsel is dit moontlik dat iemand sal (probeer) ontken dat Paulus met die tweede groep inderdaad verwys na die Jode wat as babas besny is en agterna self geglo het.

 

Maar dit los nie die “probleem” op nie. Die “probleem” is dat Paulus die geestelike betekenis van die besnydenis erken en dat ons mos almal weet dié besnydenis is vir eeue lank hoofsaaklik aan babaseuntjies bedien. Kan ’n geloofsakrament aan die kinders van gelowiges bedien word? Dit het gebeur vir eeue lank. Waarom kan ons nie in dieselfde verbond daarmee voortgaan nie? Daar is net een manier waarop die goeie reg van die kinderdoop ontken kan word, en dit is om te beweer dat die Abrahamverbond in werklikheid radikaal verander het in die Nuwe Testament, dat die een faset van hier die verbond wat verreweg die bekendste was, die insluiting van gelowiges se kinders, in die Nuwe Testament verval het. Maar daarvan is daar geen getuienis in die Nuwe Testament nie. Die hele manier waarop juis in Romeine 4 oor hierdie verbond in sy Ou-Testamentiese gestalte praat, spreek sterk teen so ’n verandering.

 

Trouens dit sou tog die gelowige Jode soos ’n aardbewing getref het as hulle skielik moes hoor die een aspek van hierdie verbond wat vir hulle die bekendste was, bestaan nie meer nie. Daar is tog nie ’n manier om jou in te dink dat so ’n verandering stil-stil ingevoer sou word sonder enige  reperkussies in die Nuwe Testament nie.

 

Hier het ons nou nie meer net prinsipiële ruimte vir die kinderdoop nie. Hier sal mense wat die kinderdoop verwerp, moet antwoord op die vraag waarom die apostels kon swyg oor ’n basiese verandering in die grondstruktuur van die verbond waarin die doop ons inlyf. Dit kan tog seker nie betwyfel word nie dat die Joodse gelowiges wat gehoor het die doop lyf die dopeling in die verbond met Abraham in, sou aanvaar het dit is die verbond soos hulle dit vir eeue lank geken het.

 

Dit is nog geen direkte, duidelike verwysing na die kinderdoop nie. Maar dit bied selfs sinvoller grond om die kinderdoop te aanvaar as die grond wat ons almal aanvaar vir ons Sondagviering.

 

5.5.1 Die huisdope

Die huisdope was altyd ’n groot twispunt in die debat. Was daar babas of was daar nie? Daar is vyf verwysings na huisdope (Hand 16:15, 31- 34; 18:8 saam gelees met 1 Kor 1:14; Hand 11:14 saam gelees met 10:47, 48, en 1 Kor 1:16).

 

Daar is nogal redelike argumente aan beide kante. Die een kant het gevra hoe dit moontlik is dat daar in soveel gesinne nie babas was nie. Dit was die tyd van groot gesinne. Die ander kant het gesê ’n mens moet net die moeite doen om netjies te lees, dan sal jy sien daar was nie. Die dinge wat hierdie gesinne gedoen het, het eenvoudig babas uitgesluit. Hierdie mense het na die evangelie

geluister, hulle het geglo, hulle was vol blydskap (Hand 16:32-34). Babas kan dit nie doen nie.

Die vraag is egter of die saak nie effens ingewikkelder is nie. Die beredenering wat hier volg, gaan eindig met die slotsom dat ons nie weet of daar babas was nie. Indien jy daarmee tevrede is, hoef jy nie verder te lees nie, want dis nogal ’n ingewikkelde gedagte-ontwikkeling.

 

Kort saamgevat: In ’n gesprek sê ons nie alles volledig nie. Ons sê net wat nie klaar duidelik is nie.

Verduideliking: Kom ons kyk na twee sinne.

♦   Die hele gesin was vanoggend in die tuin besig.

♦   Die hele gesin is in die ongeluk dood.

Indien daar ’n baba in die gesin was, sal jy vanselfsprekend aanvaar die baba was nie ook in die tuin besig nie. Babas kan nie in ’n tuin werk nie. Maar jy sal ook vanselfsprekend aanvaar die baba is ook in die ongeluk dood, want babas kan in ’n ongeluk sterf. Wat beteken dit? Indien babas in daardie tyd gedoop is, sal jy aanvaar daar was ’n baba gedoop. Indien babas nie gedoop was nie, sou jy aanvaar het daar was nie ’n baba gedoop nie. So maklik en so moeilik is dit. Ons weet eenvoudig nie, en daarom is die stryd onsinnig.

 

Maar daar kan ander betekenis in die huisdope wees. Dit is opvallend dat in byna alle gevalle van doop daar van die gesin/huis/familie gepraat word. Dis besnydenistaal. So is daar in die Ou Testament oor die besnydenis gepraat: jy en jou huis. Waarom sal die apostels met dié taal aanhou as dit nie meer betekenis gehad het nie? Waarom nie net die mense noem wat gedoop is nie? Is dit nie dieselfde situasie wat ons gekry het in Romeine en Galasië nie? Dat die apostels eenvoudig met die “Abrahamstaal” aangehou het eenvoudig omdat die verbond met Abraham voortgegaan het. En die een ding wat regtig in die geskiedenis van Israel oor hierdie verbond bekend was, was die besnydenis van verbondskinders. Dan sê die huisdope vir ons die verbond het onveranderd voortgegaan.

 

 

 

 

 

Vir meer inligting oor CUM, besoek gerus hulle webblad by www.cumuitgewers.co.za

 

Skrywer: Prof Adrio König