Leef uit jou doop: 6.1 Die lewe as ‘n doopviering – Adrio König

6.1 Die lewe as ’n doopviering

Dit is nie ’n ou gebruik in ons kringe om jou doop doelbewus te vier nie. Trouens veral in die Gereformeerde tradisie is die doop eintlik verwaarloos. Een van die redes mag wees dat omtrent net babas gedoop is. Dit het die doop eintlik weggeneem uit die lewe van volwassenes, en die groot saak wat ter sprake was, was die regte opvoeding van die kinders, “om hulle vir die Here groot te maak”. Natuurlik het dit sy eie onvervangbare waarde, maar dit het nie regtig die volwassenes aangespreek oor hulle eie doop en hulle eie lewe nie.

In die Nuwe Testament was dit heeltemal anders. Dáár het veral Paulus die gemeente direk en ernstig aangespreek as hy oor die doop geskryf het. Hy het die wonderlike ryk betekenis van die doop in besonderhede uitgespel. Dink maar net aan Romeine 6 en Kolossense 2-3. En daar is talle kort verwysings na die doop wat ook die lewe van gelowiges direk aanspreek, soos 1 Korintiërs 6:9-11; Galasiërs 3:26-29; Titus 3:4-6.

 

Paulus spreek eintlik sy verbasing uit dat die gemeente nie besef hulle is deur hulle doop dood vir die sonde nie (Rom 6:1-3). In ons tyd sal die meeste Christene dalk hulle verbasing uitspreek dat iemand kan beweer hy/sy is vir die sonde dood, en dit boonop nog met die doop in verband bring. Ek het dit soms uitgetoets in ’n gemeente: “Wie van julle is vir die sonde dood”, en dan omtrent geen reaksie gekry nie. Dit is eenvoudig nie die terme waarin mense aan hulle doop dink nie, indien hulle ooit werklik aan hulle doop dink!

 

Maar vir Paulus lê dit in die hart van die evangelie. Hy roep die gemeente op om dit die uitgangspunt van hul lewe te maak. Nee, eintlik beveel hy hulle dat dit die uitgangspunt van hulle lewe moet wees! (Rom 6:11) In Romeine 6 verduidelik hy in besonderhede die een aspek van die betekenis van die doop: Ons is verenig met Christus.

 

Dit beteken:

♦  Ons neem aan sy hele lewe deel.

♦  Ons is dood vir die sonde omdat Hy vir die sonde gesterf het.

♦  Ons lewe net vir God omdat ons verenig is met sy opstandingslewe wat Hy net aan God wy.

 

Twee dinge is nog belangrik. Paulus sien dit as die uitgangspunt van ons hele lewe. Eintlik gee hy dit as ’n opdrag: Ons moet só oor ons lewe dink (6:11). En daarna vloei sy vermanings oor ons lewe dan soos ’n stroom daaruit voort: Ons moet end kry met ons diens aan die sonde, ons moet ons lewe volkome aan God wy deur elke deel van ons lewe in sy diens te stel (6:12-14).

 

Wat kan dit alles anders beteken as dat ons ons hele lewe in terme van ons doop moet leef, dat ons doop die uitgangspunt van ons lewe moet wees? Natuurlik beteken dit in werklikheid dat God se reddende genade die uitgangspunt van ons lewe moet wees, dat Jesus se kruis en opstanding die uitgangspunt van ons lewe moet wees, want dit is waaroor dit in die doop gaan.

 

Die tweede ding is dat Paulus eintlik verbaas is dat dit nie alreeds die geval met die gelowiges is nie. Trouens hulle verstaan nog nie eens regtig die volle betekenis van hulle doop nie. Luister na sy inset: “Weet julle dan nie … ?” (6:3). Dis byna iets van ’n verwytende opmerking soos die woorde van die skrywer aan die Hebreërs: “Hoewel julle teen hierdie tyd self reeds onderrig behoort te gee, het julle weer nodig dat iemand julle in die grondwaarhede van die woord van God moet onderrig” (5:12).

 

Die doop behoort die uitgangspunt van ons hele lewe te wees. Dit kan tog niks anders beteken nie as dat ons hele lewe ’n bewuste belewing van ons doop sal wees, wat natuurlik beteken ’n bewuste belewing van God se werk in ons lewe, van ons deelname aan Jesus se lewe. Paulus se behandeling van die doop in Kolossense 2-3 is eintlik nog aangrypender. Ook hier begin hy met die doop as die uitgangspunt van ons lewe (2:11-12). En dan word die hele deel wat hierop volg tot by hoofstuk 4 hierop gebou. En die inhoud van hierdie deel is eenvoudig hoe ons moet lewe. Hierdie hoofstukke is ’n deurlopende geheel wat deur ’n aantal voegwoorde as eenheid saamgebind word. Onderstreep die volgende voegwoorde, en kyk dan hoe ons hele lewe uit die doop voortvloei: Daarom (2:16); dus (2:20); aangesien (3:1); daarom (3:5); want (wat ongelukkig weggelaat is in sommige vertalings in 2:9); daarom (3:12). Kort saamgevat loop die beskrywing wat Paulus van ons lewe gee, dan só:

Omdat julle gedoop is en deur die doop met Christus verenig is sodat julle klaar is met julle ou lewe en aan Christus se lewe deelneem:

Daarom is julle nie meer gebonde aan die feesgeleenthede van die Ou Testament nie (2:16-19).

Dus moet julle nie wetties allerhande reëls probeer hou nie (2:20-23).

Aangesien julle deur die doop met Christus verenig is, moet julle julle gedagtes op Hom rig. Hy is immers julle lewe (3:1-4).

Daarom moet julle breek met die aardse dinge, die sonde (2:5-8).

Want julle lewe nou die lewe van die nuwe mens waar Christus alles en in almal is (2:9-11 – die “want” is on gelukkig soms weggelaat).

Daarom moet julle ’n lewe lei van ’n bepaalde kwaliteit en styl (3:12-4:1).

 

Ons totale lewe moet gebou word op ons doop, omdat ons doop God se werk in ons lewe is, ons vereniging met Christus.

 

 

 

 

 

Vir meer inligting oor CUM, besoek gerus hulle webblad by www.cumuitgewers.co.za

 

Skrywer: Prof Adrio König

 

Leef uit jou Doop: 5.9 Die ryk betekenis van die doop en die kinderdoop? – Adrio König

5.9 Die ryk betekenis van die doop en die kinderdoop?

Daar is geen aanduiding in die Nuwe Testament oor hoe die vroeë Christene se kinders gedoop is nie. Is hulle as babas gedoop, of moes hulle self eers tot geloof kom? Wat ons dus vandag ook al met hulle doen, berus op ander gegewens uit die Skrif wat ons gebruik om afleidings of gevolgtrekkings te maak.

Die een standpunt is dat dit duidelik is hoe daar gedoop is. Mense moes eers tot geloof kom. Daar is ook uitsprake wat dit sê. Al is daar dus geen gevalle waar gemeentekinders só hanteer is nie, waar hulle eers self tot geloof gekom het en toe gedoop is nie, aanvaar hierdie siening dat ons met hulle moet handel soos met die buitestanders wat ingekom het. Dit is nie ’n vergesogte en onredelike standpunt nie. ’n Mens moet begrip hê dat mense dit kan aanvaar.

 

Die ander standpunt is dat Paulus uitdruklik skryf dat die doop ons in die verbond met Abraham inlyf en dat daar van die begin af plek in dié verbond was vir sowel heidene wat van buite kom en eers self moet glo, en óók vir gelowiges se kinders wat besny is en daarna self tot geloof moes kom. Hierdie groep aanvaar dus dat hulle vandag nog dieselfde pad met hulle kinders kan loop.

 

Sou die groepe wat die kinderdoop verwerp, ook bereid wees om te erken dat hierdie nie ’n vergesogte en onredelike standpunt is nie? Uit die bespreking tot dusver is dit duidelik genoeg dat my eie voorkeur hier lê. Maar het ek nie myself in die voet geskiet met die ryk betekenis van die doop wat ek uit die Nuwe Testament gehaal het nie? Is dit nie eenvoudig onmoontlik dat die kinderdoop hierdie ryk betekenis kan hê soos vereniging met Christus, vergifnis en reiniging van sonde nie? Sou dit nie “veiliger” gewees het om net by die opname in die verbond te bly nie?

 

Maar ons het vroeg al aanvaar dat ons nie vir die kinderdoop ander teologiese beginsels moet aanvaar nie, maar dat die kinderdoop moet berus op die betekenis van die doop in die Nuwe Testament.

Hoe nou?

Uit die betekenis van die doop het alreeds ’n paar perspektiewe voortgevloei wat wel ruimte vir die kinderdoop gegee het.

♦ Die feit dat dit God is wat in die doop handel, en Hy kan dit ook aan kinders doen.

♦ Die feit dat die dopeling passief is in die doop. Dit pas volkome by die kinderdoop.

♦ Die feit dat die dooponderrig eers ná die doop gekom het, wat ook vir die kinderdoop ruimte laat.

♦ Die feit dat die nuwe lewe volledig op die doop gebou word (soos blyk uit die lang vermanende gedeeltes in Rom 6 en Kol 2-3, dele waaraan in hoofstuk 6 nog vollediger aandag gegee word). Dit beteken dat die doop eintlik sy groot betekenis het vir die lewe ná die doop wat ook weer ruimte laat vir die kinderdoop.

 

Maar nou die vraag na die ryk betekenis van die doop soos vereniging met Christus, vergifnis en reiniging van sonde. Maar werk die doop nie net soos die kruis nie? Dis tog God wat in beide handel. En wat Hy deur Jesus aan die kruis vir ons gedoen het, word tog nou juis deur die doop in ons lewe ingedra.

 

Hoe werk die kruis? Kom ons kyk na die klassieke deel uit 2 Korintiërs 5:17-21. Hier word die vernuwing van die mens en die betekenis van die kruis direk aan God toegeskryf. Paulus skryf dan oor die betekenis van die kruis: “dat God deur Christus die wêreld met Homself versoen het en die mense hulle oortredings nie toereken nie” (5:19). Kan ons dit regtig glo? Hier staan tog eintlik dat God op grond van die kruis aan geen enkele mens op aarde een sonde toereken nie!? Dan is alle mense mos vry en gered?

 

Dan kan ons maar net vir alle mense gaan vertel hulle is klaar vergewe. Ja, as ons nie klaar lees nie. Paulus gaan ’n bietjie verder: “Ons smeek julle namens Christus: Aanvaar die versoening met God wat Hy bewerk het” (2 Kor 5:20). Wat beteken dit? Dat God alles klaar gedoen het, maar dat ons dit moet aanvaar anders geld dit nie vir ons nie. God het die wêreld versoen. Die wêreld moet die versoening aanvaar. Om die versoening te aanvaar, is nie ons bydrae by wat God gedoen het nie. Dit is ons erkenning dat Hy alles klaar gedoen het en dat ons daaruit kan leef. Maar as ons dit nie aanvaar nie, geld dit nie vir ons nie. Miskien kan ’n mens dit vergelyk met ’n skenking van geld in jou bankrekening. Dis daar, net om gebruik te word. Maar as jy dit nie gebruik nie, help dit jou nie.

 

So werk die versoening, én so werk die doop. In die doop gee God die volle heil. Dink maar aan al die doopbetekenisse. In die geloof kan ons dit alles aanvaar, net soos ons die volkome versoening deur die kruis van Jesus aanvaar. Maar ek moet dit aanvaar. Dit help nie om daarop te roem dat ek gedoop is, maar ek gee nie my lewe vir die Here nie. Simon is ook gedoop, maar hy het nie die gawes in sy doop aanvaar nie (Hand 8:13-24). Omdat God in die doop géé, en ons in die geloof moet aanvaar, kan Paulus agterna, nadat mense gedoop is en deel van die gemeente geword het, alles oor die betekenis van die doop aan hulle skryf. En as hulle dan eers iets meer oor die betekenis van hulle doop begryp, hoef hulle nie weer gedoop te word nie, hulle kan nou net in die geloof hierdie gawes van God aanvaar. Die tronkbewaarder het waarskynlik die nag toe hy gedoop is, nog niks van hierdie ryk betekenis begryp nie. Maar omdat dit God is wat in die doop gee, kon hy agterna in die gemeente geleidelik al meer van hierdie betekenis besef en aanvaar en beleef.

 

Dit is ook hoe dit in die kinderdoop werk. God gee al die wonderlike gawes, trouens die volle heil in al sy aspekte. Maar agterna moet die gedoopte dit geleidelik besef en aanvaar, of jy nou groot of klein was by jou doop. God gee in die doop vergifnis en vereniging met Christus, maar agterna moet die gedoopte (groot of klein) dit in die geloof aanvaar en daaruit leef.

 

Het dit veel anders gewerk toe God die genadeverbond met Abraham gesluit het? Het Abraham regtig ten volle besef wat God hom in beginsel alles gegee het? Of het hy dit maar geleidelik besef en aanvaar en beleef soos wat hy God leer ken het? En was dit nie met Isak presies net so nie? Hy is as baba besny, en geleidelik het hy geleer wat dit beteken, wat God beloof het, en hoe hy op God se

gawes moet reageer. Presies hoe ryk die betekenis van die doop is, het dus geen invloed op die vraag hoe die doop werk nie. In die doop gee God, en die gedoopte moet agterna leer om daar uit te leef. Dit geld vir die grootdoop (“geloofsdoop”) én die kinderdoop.

 

 

Vir meer inligting oor CUM, besoek gerus hulle webblad by www.cumuitgewers.co.za

Skrywer: Prof Adrio König

Leef uit jou Doop: 5.8 Onderdompeling en besprinkeling – Adrio König

5.8 Onderdompeling en besprinkeling

Daar is heelwat misverstande in die doopdiskussie.

♦  Die een was dat dit ’n keuse is tussen grootdoop en kinderdoop, ’n ernstige misverstand wat die hele diskussie skeefgetrek het omdat alle kerke natuurlik die grootdoop aanvaar, en die vraag net is of die kinderdoop ook ’n aanvaarbare vorm van doop is.

♦  Die tweede misverstand is dat dit ’n keuse is tussen onderdompeling en besprinkeling.

Natuurlik kan daar geen sprake daarvan wees nie. Die klassieke Gereformeerde doopformulier noem die twee saam, trouens onderdompeling word selfs vóór besprinkeling genoem. Een van die redes vir die misverstand is waarskynlik dat die meeste kerke wat kinders doop ook besprinkel, terwyl die verwerpers van die kinderdoop konsekwent onderdompel, en besprinkeling verwerp.

 

Kom ons kyk een-een na die twee doopmetodes. Maar eers net die opmerking dat daar nie in die Bybel besondere aandag gegee word aan die doop-metode nie, wel uitvoerig aan die doop-betekenis (hoofstuk 2).

 

Onderdompeling

Die verwerpers van die besprinkeling het veral drie argumente waarmee hulle mense wil oortuig dat net onderdompeling regtig doop is. Ons het reeds in 4.6 breedvoerig hierna gekyk. Kom ons som dit net weer kortliks op.

 

Eerstens meen die groepe wat besprinkeling verwerp dat dit duidelik is hoe daar in die tyd van die Nuwe Testament gedoop is. Ons lees dat die Etiopiër en Filippus in die water ingegaan het en weer uit die water uitgekom het (Hand 8:38, 39). Dit sou tog net na onderdompeling kon verwys. Verder lees ons dat Johannes by Enon naby Salim doop “waar daar baie water was” (Joh 3:23). ’n Mens het tog nie baie water nodig vir besprinkeling nie. Verder word die doop ’n “bad” genoem, en ’n mens kan tog nie in ’n paar druppels water bad nie (die Grieks van Ef 5:26; Tit 3:5). Telkens lees ons van die doop as ’n “afwassing” (Hand 22:16; 1 Kor 6:11). Dit alles sou dan op geen manier met besprinkeling in verband gebring kon word nie.

 

Tweedens gaan dit oor die Griekse woord vir doop. Volgens hulle beteken hierdie woord eintlik “onderdompel” sodat ’n mens kon verwag dat oral waar daar in die Bybel “doop” staan, dit eintlik “onderdompeling” moes gewees het.

 

Derdens wys hulle op die betekenis van die doop. Paulus leer uitdruklik dat ons deur die doop saam met Christus begrawe word en opstaan (Rom 6; Kol 2). Om begrawe te word, moet ’n mens tog onder die water verdwyn, en om op te staan, tog weer bo die water uitkom.

 

Kom ons kyk nou van ’n ander kant af na hierdie argumente. Maar vooraf net weer: Ons gaan nie nou ’n argument téén onderdompeling voer nie. Die Gereformeerde doopformulier erken onderdompeling al by die 500 jaar lank. Die vraag gaan maar net wees of dit regtig die enigste metode is hoe daar gedoop behoort te word, en verder of die Nuwe Testament regtig enige besondere waarde aan die doop-metode heg.

 

Is daar onderdompel in die Nuwe Testament?

Die verwysing na die Etiopiër se doop is ’n misverstand. Beide gaan in die water in en beide kom uit. Filippus is tog nie ook gedoop nie. Hierdie woorde sê nie hoe die man gedoop is nie, maar net dat albei in die water ingegaan het en die doop toe plaasgevind het. Maar waarom dan in die water ingaan? Vir besprinkeling het ’n mens tog net ’n handvol water nodig. Dis ook ’n misverstand. Daar is inderdaad predikante wat net met ’n paar druppels water doop, maar dit was nie die gebruik in Bybeltye nie. Daar is met baie water gedoop. Daar word immers gepraat van die doop as ’n “bad” en ’n “wassing”, en dat Johannes gedoop het waar daar baie water was. Daarom gaan beide in die water in.

 

Om hoe te doop? Daar is ’n ou rotstekening in Rome waar Johannes vir Jesus doop. Beide staan in die water. Johannes is ’n groter figuur. Hy staan half bo-oor Jesus. Sy hande is ook bo-oor Jesus, en die water stroom van sy hande af oor Jesus. Die verskil tussen onderdompeling en besprinkeling is nie baie of min water nie, dis hoe die water gebruik word. En dis goed moontlik dat die baie water juis nie vir onderdompeling gebruik is nie, maar vir besprinkeling. Immers “bad” en “was” geskied nie deur onderdompeling nie. As ’n mens bad of was, gaan jy nie onder die water in nie, jy spoel/sprinkel die water oor jou.

 

Daar is nie regtig een voorbeeld in die Bybel waar dit seker is dat daar deur onderdompeling gedoop is nie. En dit blyk nou ook waarom. Die woorde wat in die Nuwe Testament vir die doop gebruik word (bad, was), pas nie regtig by onderdompeling nie, maar wel baie goed by besprinkeling. Niemand was of bad deur onder die water te verdwyn nie.

 

Die betekenis van die woord vir doop

Die Griekse woorde vir doop word dikwels in die Nuwe Testament gebruik. ’n Mens kan dus net na die gebruik gaan kyk om te bepaal of dit regtig “onderdompel” beteken.

♦  Jesus verwys na sy komende kruisiging met die woord “doop” (Mark 10:38). Maar sy kruisiging kon moeilik ’n onderdompeling gewees het.

♦  Hy verwys na die koms van die Gees met die woord “doop”: “Maar julle sal binne ’n paar dae met die Heilige Gees gedoop word” (Hand 1:5). Wanneer die Gees dan kom, word hulle nie in die Gees onderdompel nie, maar sien hulle iets soos vuur wat op elkeen vanhulle kom (Hand 2:3).

♦  Paulus verwys na die deurtog deur die see tydens die uittog as ’n “doop”, maar die Israeliete was nie onder die water nie (1 Kor 10:2).

 

Daar is talle ander voorbeelde waar “doop” gebruik word sonder dat dit “onderdompel” kan beteken. Sommige kritici besef dit, maar dan word die argument verander, en lui: Elke keer wanneer die woord “doop” vir die waterdoop gebruik word, beteken dit onderdompeling. But isn’t that begging the question?

 

Die betekenis van die doop

Kom ons kyk na die argumente dat die betekenis van die doop vereis dat dit deur onderdompeling bedien word. Ons word immers deur die doop begrawe en opgewek. Onthou dit gaan nie om my eie begrafnis en opstanding nie, ek kry deel aan Christus se begrafnis en opstanding. Kan sy begrafnis deur onderdompeling voorgestel word? Hulle het Hom mos nie in ’n graf laat afsak sodat ek nou ook onder die water moet verdwyn as my simboliese vereniging met sy begrafnis nie. Hulle het Hom tog in ’n grot ingedra. Dit gaan dus in sy begrafnis en opstanding nie om ’n vertikale beweging onder die grond in en weer bokant die grond uit nie. Dit gaan om ’n horisontale beweging, ’n sywaartse beweging toe Hy in die grot in ge dra is en uit die grot uitgeloop het. Hoe kan my on der dompeling dit voorstel?

In ’n gat In ’n grot

 

Moderne begrafnis Christus se begrafnis en opstanding

Maar hier is meer. Waarom word Jesus se begrafnis en opstanding uitgesonder uit ’n veel langer lys? Immers deur die doop

♦   is ons saam met Christus gekruisig.

♦   het ons saam met Christus gesterwe.

♦   is ons saam met Hom begrawe.

♦   is ons saam met Hom opgewek.

♦   is ons saam met Hom in die hemel opgeneem.

♦   is ek saam met Hom in God verborge (Rom 6; Ef 2:6; Kol 2-3).

Waarom nou uit hierdie lys van betekenisse net twee uithaal: sy begrafnis en opstanding? Dan moet ons mos ’n doopmetode kry wat al hierdie betekenisse voorstel. Hoe moet ons dan doop?

 

En verder, wat van al die ander betekenisse van die doop? (Hoofstuk 2) Dit is mos onmoontlik om die groot Begrafnis Opstanding Begrafnis Opstanding verskeidenheid deur een handeling voor te stel. Kom ons ruim die misverstand uit die weg. Die misverstand is nie dat my doop al hierdie wonderlike betekenisse het nie. Natuurlik skryf Paulus dat ek deur die doop met Hom verenig is; dus met sy kruis, dood, begrafnis, opstanding, hemelvaart. En natuurlik is daar nog al die ander betekenisse ook. Wat ’n heerlike ryk verskeidenheid van betekenisse het my doop! Prys die Here!

 

Maar nou die misverstand. Dit is dat dit alles deur die metode van doop voorgestel moet word. Paulus verklaar nêrens dat die metode van doop die ryk betekenis van die doop moet voorstel nie, en natuurlik sou hy nooit, want die doop het so ’n ryk betekenis dat dit onmoontlik deur een metode voorgestel kan word. Dit is dus nie korrek om te beweer dat die betekenis van die doop die onderdompeling vereis nie.

 

Onthou dat die doopmetode nêrens in die Nuwe Testament beklemtoon word nie. Daarom praat die Gereformeerde doopformulier van twee metodes: onderdompeling én besprinkeling. Maak jou keuse.

Besprinkeling

Net so min as wat die doop net deur onderdompeling mag geskied, kan ons vereis dat dit juis besprinkeling moet wees. Die doopmetode is nêrens regtig aan die orde in die Nuwe Testament nie.

Maar terwyl ons noukeurig na onderdompeling in die Nuwe Testament gekyk het, sal dit interessant wees om dit ook met besprinkeling te doen. Anders as met onderdompeling, is besprinkeling wel in verband met die doop ter sprake. Ons lees twee keer van besprinkeling wat beswaarlik na iets anders as die doop kan verwys. Volgens Hebreërs 10:22 is ons harte deur besprinkeling gereinig van ’n skuldige gewete (kyk 1953-vertaling – al vertaal 1983 en NLV nie so nie), en vervolg direk daarna dat ons liggame gewas is met skoon water. Dit kan beswaarlik om iets anders as die doop gaan. En die argument dat die tweede deel juis na onderdompeling verwys (“gewas”), kan mos juis nie werk nie. ’n Mens was jou nie deur onder die water in te gaan nie, maar deur water oor jou te sprinkel/spoel/gooi. Hier is dus sprake van “was” deur besprinkeling.

 

Die ander voorbeeld is 1 Petrus 1:2. Petrus skryf oor die feit dat God hulle tot geloof gebring het. Hulle is uitverkies om … “besprinkel te word met die bloed van Jesus Christus”. Waarna kan dit anders verwys as die doop? En maak dit nie volkome sin dat sowel Johannes die Doper as die apostels aanvanklik juis deur besprinkeling sou gedoop het nie? Ons het vroeër daarop gewys dat die doop aanvanklik juis met sondevergifnis en reiniging van sonde verbind is, en dat juis dit terugverwys het na die Groot Versoendag toe die hele volk besprinkel is met die bloed van ’n bul (Lev 16). Dis bekend dat besprinkeling in die Ou Testament met reiniging en vergifnis verband gehou het, en die eerste bekeerlinge was Jode wat uit die Ou Testament geleef het. Esegiël verwys selfs na ’n toekomstige reiniging en vernuwing  deur besprinkeling(“water oor hulle uitgooi” – 36:25).

 

Dink jou in Johannes begin met ’n reinigingsgebruik wat geen grond in die Ou Testament gehad het nie – onderdompeling. Sommige godsdienstige leiers was skerp teen hom gekant. Sou hulle die kans laat verbygaan het om hom te beskuldig dat hy afwyk van die bekende reinigingsmetode (besprinkeling) van die Ou Testament? Dus enersyds het besprinkeling beter grond in die Nuwe Testament as onderdompeling (waarvan daar geen sprake in die Ou Testament is nie), maar andersyds word geen metode ooit beklemtoon nie. Daarom moet ons mekaar vrylaat om te kies hoe ons gedoop wil word, of hoe ons ons kinders wil laat doop: die besprinkeling of deur onderdompeling.

 

 

Vir meer inligting oor CUM, besoek gerus hulle webblad by www.cumuitgewers.co.za

Skrywer: Prof Adrio König

Leef uit jou Doop: 5.7 Die doop van gemeentekinders – Adrio König

5.7 Die doop van gemeentekinders

In die wêreldwye Christelike gemeenskap word gemeentekinders op twee maniere gedoop. Dié kerke wat die kinderdoop verwerp, vereis dat die gemeentekinders eers self tot geloof moet kom. Dié wat die kinderdoop aanvaar, vereis dat hulle ouers die Here moet ken, en dan word hulle gedoop.

Wie van dié twee groepe kan hulle op die Nuwe Testament beroep? Dié wat die kinderdoop verwerp, is oortuig hulle kan. Hulle wys daarop dat al die duidelike doop voorbeelde in die Nuwe Testament die doop was van mense wat eers self geglo het. En dit is natuurlik waar. Maar wie van dié wat in die Nuwe Testament gedoop  is, was gemeentekinders? Was dit nie juis almal mense wat van buite gekom het nie? Is dit nie waar dat daar geen voorbeelde in die Nuwe Testament is van die doop van gemeentekinders nie, net soos daar ook geen voorbeelde van kinderdoop is nie? Is dit nie waar dat ons dus glad nie weet hoe hulle die gemeentekinders gedoop het nie?

 

Dan sit die twee groepe mos in presies dieselfde situasie: Nie een het duidelike voorbeelde in die Nuwe Testament van hulle manier om gemeentekinders te doop nie. Die stelling dat die kinderdoop nie in die Nuwe Testament voorkom nie, is dus volkome waar, maar dis die helfte van die waarheid. Dit moet aangevul word met: Die doop van gemeentekinders kom nie in die Nuwe Testament voor

nie. Wat beteken dit? Dat beide groepe hulle praktyk met afleidings uit die Bybel verantwoord.

 

Dié wat die kinderdoop verwerp, redeneer ongeveer soos volg:

♦   Daar is heelwat doopvoorbeelde in die Nuwe Testament.

♦   In alle gevalle is die volgorde: Eers geloof, en dan doop.

♦   Al is daar nie voorbeelde van gemeentekinders nie, aanvaar ons dat ons met ons kinders moet maak soos daar in die Nuwe Testament gedoen is met mense wat van buite gekom het.

♦   Ons behandel dus ons kinders soos buitestanders wat moet inkom.

 

Dit is sekerlik nie ’n onredelike argument nie. Ek kan my indink ’n mens kan daarmee tevrede wees, veral as jy aanvaar dat daar geen absolute duidelikheid oor die saak is nie.

 

Dié wat die kinderdoop aanvaar, redeneer ongeveer soos volg:

♦   Dit is duidelik uit die Nuwe Testament dat ons deur die doop in die Abrahamverbond opgeneem word.

♦   In hierdie verbond was daar van die begin af plek vir twee groepe: heidene en verbondskinders.

♦   Daar is geen getuienis in die Nuwe Testament dat die verbond verander het nie.

♦   Daarom aanvaar ons dat ons met ons kinders kan doen wat gelowiges in die Ou Testament met hulle kinders gedoen het: aan die kinders van gelowiges ’n geloofsakrament bedien.

 

Is dit nie ook ’n redelike gevolgtrekking nie? Is dit nie minstens net so sterk op Bybelse gegewens gegrond nie? Maar dit beteken dat beide groepe, aanvaarders én verwerpers, hulle dooppraktyk op aannames bou, en nie op direkte Skrifgegewens nie. Op sigself is daar niks mee verkeerd nie. Beide groepe doen dit ook wat baie ander dinge betref soos die Sondagviering, die Drie-eenheidsleer,

vroue wat nagmaal gebruik (5.3.1).

 

Maar terwyl beide praktyke op aannames berus, is dit seker gepas dat hulle vir mekaar ruimte laat? En dan sou dit seker ook nie so vreemd wees dat iemand van oortuiging kan verander en oorgaan na die ander standpunt nie? In die praktyk is dit so dat daar veel meer mense oorgaan van die “aanvaarders” na die “verwerpers” as anders om. Is dit dalk omdat die denkproses van die vererpers

eenvoudiger is?

♦   Al die duidelike doopvoorbeelde in die Nuwe Testament is die doop van gelowiges.

♦   Dus moet ons kinders gelowiges wees om gedoop te word.

 

Die denkproses van die aanvaarders is moeiliker, of minstens langer.

♦   Ons word deur die doop in die Abrahamverbond opgeneem.

♦   Daarin is van die begin af twee groepe opgeneem: buitestanders wat eers moes glo (Abraham), en gelowiges se kinders wat eers besny is en dan self moes glo (Isak).

 

Groepe wat die kinderdoop verwerp, het altyd nog ’n paar vrae. Het daar regtig niks aan die Abrahamverbond verander nie? Dit het tog van die besnydenis oorgegaan in die doop? En is dit nie net seuntjies wat besny is terwyl almal nou gedoop word nie? Waarom het die besnydenis oorgegaan in die doop? Die vraag is sleg gestel. Dit is ’n oorvereenvoudiging om te sê die besnydenis het oorgegaan in die doop. Dit is veel ingewikkelder. Om dit te verstaan, moet ’n mens leer om histories oor die Nuwe Testament te dink. Alles was nie die eerste Maandagoggend na die opstanding van Jesus duidelik en klaar uitgewerk nie.

 

Die Christelike doop was aan die begin sterk op reiniging en vergifnis ingestel (Hand 2:38; 22:16). Dit sluit natuurlik aan by die Groot Versoendag (Lev 16). In hierdie tyd het die Jode wat as volwassenes gedoop is, nog hulle kinders laat besny (Hand 21:21). Die doop word op hierdie stadium nog nie aan Abraham en die Abrahamverbond verbind nie. Dit kom eers later as die doop veral by Paulus geleidelik ’n veel ryker betekenis ontwikkel. Dan verbind hy nie net die doop nie, maar ook die geloof en eintlik die hele evangelie aan Abraham en die Abrahamverbond (Gal 3; Rom 4). Maar dis omtrent 20 jaar na die opstanding.

 

Dit is eers in hierdie tyd dat die gedagte kon ontstaan dat daar eintlik ’n direkte verband is tussen die betekenis van die besnydenis en die doop (5.3.4), ’n oortuiging wat dan ook later in Kolossense 2:11-12 voorkom. Eers van hierdie tydstip af sou dit vir die Joodse gelowiges onnodig geword het om hulle kinders te besny.

 

Maar waarom dan ook dogtertjies doop as die besnydenis net vir mans en seuntjies was? Ons het geen duidelike uitsprake hieroor in die Nuwe Testament nie. Maar dis wel duidelik dat vroue, en dus ook dogtertjies, sterker na vore gekom het as in die Ou Testament waar hulle met respek gesê tweede gekom het. Veral Paulus gee ’n nuwe plek en veral ’n nuwe selfstandigheid aan die vrou. In

Galasiërs 3:28 kry sy langs die man ’n gelyke posisie, en elders voeg Paulus doelbewus vroue by waar daar net van mans in die Ou Testament sprake was (2 Kor 6:18), en dit nogal juis in ’n verbondsuitspraak. Dit sou dus ’n taamlik vanselfsprekende oorgang gewees het om ook vroue en dogtertjies te doop.

 

Kerke wat saam met die grootdoop ook die kinderdoop bedien, het dus inderdaad meer te verduidelik as kerke wat die kinderdoop verwerp. Maar op sigself kan dit natuurlik nie ’n geldige beswaar wees nie. Dit is egter waarskynlik wel ’n verduideliking waarom meer mense van standpunt verander na die verwerpers toe as na die aanvaarders toe.

 

 

Vir meer inligting oor CUM, besoek gerus hulle webblad by www.cumuitgewers.co.za

Skrywer: Prof Adrio König