O my God, in whose tender embrace there is no contradiction, rain down gentleness on my heart, that I may put up with such people. – Augustine.

Wat gebeur na Paulus?

Handelinge begin met Jesus se hemelvaart, die belofte van die Heilige Gees en die opdrag aan sy boodskappers: Julle sal my getuies wees in Jerusalem  sowel as in die hele Judea en in Samaria en tot in die uithoeke van die wêreld (1:8). In Handelinge kry ons dialoë en gesprekke; wondertekens, karakterontwikkeling – absolute transformasie as Paulus tot bekering kom en daarna ‘n baie prominente rol speel.

 

Soms word Jesus se boodskappers vir gode aangesien; soms word hulle gestenig; soms word hulle onthoof. En dan die einde van die boek. Paulus, teen hierdie tyd ‘n bejaarde, nooi die Joodse leiers om hom in sy huis in Rome te besoek sodat hy vir hulle van Jesus Christus kan vertel.

Handelinge skep ‘n raamwerk waarbinne die kerk homself moet verstaan – dit het ‘n vormingsfunksie. Dit antwoord die vraag van die kerk: “Wie is ons en wat is ons veronderstel om te doen?” Lukas gee nie vir ons ‘n lys punte nie; hy gee nie vir ons ‘n boek vol voorskrifte nie. Nee, hy vertel ‘n storie – ons geskiedenis. Die hele boek, veral die einde, dien as rigtingwyser. Wat Paulus in Hoofstuk 28 doen, het geweldige implikasies vir hoe ons vandag Christen kan wees.

Dit is nie ‘n oproep dat almal van ons nou huiskerke moet begin nie. Dit egter belangrik vir hoe ons ons getuienis in hierdie wêreld verstaan. Die Bybelse visie van die uitbreiding van die evangelie is nie helder ligte en ‘n uitstekende klankstelsel nie. Dit is baie eenvoudiger. Dit is om deure oop te maak vir almal wat wil inkom. Paulus nooi mense in sy huis en daar vertel hy hulle die storie van God en wie Jesus was; “Kom in, kry koffie, sit en ek vertel jou wie Jesus was.” Dit is iets wat ons steeds vandag kan en moet doen. Daar waar Paulus opgehou het, moet ons voortgaan.

 

 

Vlees – Francois Malan

Jan Smith vra:

In Efesiërs 5:28 – 29 die volgende: Mans moet hulle eie vroue liefhê, want dan het hulle hulself lief. Niemand het nog sy eie vlees gehaat nie maar hy koester dit ens net soos die Here die gemeente. Dan sê Paulus ons is lede van Sy liggaam, en vlees van Sy bene. Net soos in Korintiërs waar hy sê ons is die liggaam van Christus. Dan volg hy met: Daarom moet die man sy vader en moeder verlaat en sy vrou aankleef, en hulle twee sal een vlees wees. Vraag: Hoe bring Paulus die twee goeters bymekaar, asb?

 

 

Antwoord

Prof. Francois Malan antwoord:

 

Die Griekse word sarks word in baie betekenisse gebruik:

(i)             Vleis – van mens en dier (vgl. Openb 19:17-18)

(ii)            Liggaam – die fisiese liggaam (vgl. 1 Tim 3:16 NAV vertaal dit met ‘mens’)

(iii)           Mense – as fisiese wesens (vgl. Joh 1:14)

(iv)          Menslik – die menslike natuur, met klem op die fisiese aspekte (vgl. Hebr.12:9 NAV aardse)

(v)           Volk  – ‘n groot groep mense wat beskou word as biologies verwant (vgl. Rom 11:14 NAV ‘eie mense’ met verwysing na sy Joodse volksgenote)

(vi)          Menslike natuur – tipiese menslike redenering en begeertes (vgl. Gal.5:19 NASV sondige natuur)

(vii)         Fisiese natuur van mense (vgl. Gal 4:23 NAV volgens die loop van die natuur)

(viii)        Lewe – fisiese lewe (vgl. Hebr 5:7 NAV aardse lewe)

 

In Efesiërs 5 gebruik Paulus die Griekse word sarks, wat in die Ou Afrikaanse Vertaling met ‘vlees’ vertaal is – die Hollandse woord vir die Afrikaanse vleis, omdat die mense nie ‘vleis’ wou sê nie, wat te plat klink.

 

Ef 5:29 gebruik die woord sarks wat hier spesifiek na jou liggaam verwys (soos NAV tereg vertaal), nadat 5:28 die woord ‘liggaam’ sooma gebruik het om die intieme liefde tussen man en vrou aan te dui (1 Kor 7:4 sê bv. Die vrou beskik nie oor haar eie liggaam nie, maar die man; net so beskik die man nie oor sy liggaam nie, maar die vrou – waar dit gaan om die eie man en vrou, vgl. 7:2). Die woord sarks word in Ef 5:29 gebruikom na seksuele omgang te verwys (vgl. 1 Kor 7:5), as die fisiese uitdrukking van die intieme liefdesband tussen man en vrou in die huwelik waarvan Ef 5:28 praat.

 

Ef 5:29 brei uit op die manier waarop ‘n mens jou eie liggaam voed en versorg, wat dan beteken dat dit ook die manier is waarop jy jou vrou of man in liefde behoort te voed en te versorg – soos Christus dit met sy kerk doen, wat sy liggaam is (die beeld wat nog verder uitbrei op 1 Kor 10:17 en 1 Kor 12:12-30 se beeld van die kerk as die liggaam van Christus waarin die lede vir mekaar versorg. In Ef 2:22,23 word Jesus voorgestel as die hoof van die liggaam waaroor Hy met liefde regeer).

 

Jou vraag verder: ‘Dan sê Paulus ons is lede van Sy liggaam, en vlees van Sy bene’

– die aanhaling uit Genesis 2:23 kom nie in die oudste manuskripte van Efesiërs sedert 200 n.C. voor nie (daarom het die NAV dit uitgelaat), en is eers in die sesde eeu n.C. in die teks ingevoeg (en is in die OAV nog behou). In Gen. 2:23 verwys Adam na die skepping van die vrou uit een van sy ribbebene om die intieme eenheid tussen hom en sy vrou aan te dui.

 

‘Dan volg hy met: Daarom moet die man sy vader en moeder verlaat en sy vrou aankleef, en hulle twee sal een vlees wees.’

–          Hier haal Paulus aan uit die skrywer van Genesis se kommentaar in Gen 2:24, om die

bedoeling van God met die huwelik te onderstreep, dat die intieme liefdesband ook fisies uitgedruk word in hulle seksuele omgang. Paulus het die teks reeds in 1 Kor 6:16 aangehaal om te waarsku dat jy nie met jou liggaam kan doen wat jy wil, en met ‘n prostituut gemeenskap gaan hou nie. Want Christus het ons liggame losgekoop uit die sonde, en ons liggaam is nou ‘n tempel waarin die Heilige Gees woon om ons te lei en sterk te maak om ‘nee’ te sê vir onsedelike optrede (vgl. 1 Kor 6:17-20).  

 

‘Hoe bring Paulus die twee goeters bymekaar, asb?’

–          In Ef.5:32 bring hy dit juis bymekaar met: ‘Hierin (met die twee metafore van die

eenheid die liggame van man en vrou, en die eenheid van al die lede van die geestelike liggaam van Christus) lê daar ‘n diep geheimenis opgesluit, en ek pas dit toe op Christus en die gemeente. Maar dit is ook op julle van toepassing. Elkeen moet sy eie vrou so lief hê soos hy homself liefhet, en ‘n vrou moet aan haar man onderdanig wees.’ So is die intieme liefdesband tussen man en vrou ‘n getuienis voor die wêreld van die intieme verhouding tussen Christus en sy gemeente – Hy wat sy lewe vir ons afgelê het om ons in volle heerlikheid by Hom te kan neem, sonder vlek of rimpel of iets dergeliks, heilig en onberispelik (Ef 5:27).

 

Skrywer: Prof Francois Malan

 

Is Paulus ‘n vals apostel – Francois Malan

Cobus vra:

Ek het n dokument op truthseekers.co.za gekry wat vir Paulus heeltemal verwerp en sê dat hy n valse apostel was wat homself aangestel het. Die dokument se naam is The shocking truth en is by hulle download gedeelte. Sulke dinge verwar mens partykeer baie en ek sal graag julle opinie oor dit wil hoor.

 

Antwoord:

Prof Francois Malan antwoord:

 

Ek het by die truthseekers se 32 bladsye artikel ‘Paul: Apostle of the Stumbling Block’ uitgekom, waar hulle probeer bewys dat Paulus darem koring ook tussen sy kaf gesaai het en deur die geskiedenis die hoofstroom Christendom laat struikel het met sy leer, wat teen die wet van die Here is, en vir die vryheid van die gelowige, vry van die wet. In die artikel word gewys na die afgod wat Paulus sou volg en op ‘n aantal leuens wat Paulus sou verkondig, en Paulus se stryd met die twaalf apostels wat deur Jesus (Yahushua the Anointed Son) aangestel is.

 

Die hele artikel spreek van ‘n verdraaide kennis van die Bybel en van die geskiedenis, ‘n vooropgesette idee wat bewys wil word, en ‘n swak interpretasie van die Skrif. Die skrywer verwys na die probleme wat groepe ook met Paulus se anti-wet leer het, nl. die messiaanse Jodedom, die Sewendedagse Adventiste en die World Wide Church of God.

 

Hoofstuk een handel oor: wie was die Magtige (Mighty One) vir wie Paulus gedien het? In Paulus se optrede in Atene vind die skrywer die sleutel, nl. die Onbekende God waarby Paulus aangesluit het in Hand 17:22-23. Die Onbekende God word dan geïdentifiseer as die valse ‘mighty one’ Ares, die Grieke se god van oorlog (deur die Romeine Mars genoem). Maar die skrywer verwar dan die Griekse Ares (Mars in Latyn) met die Latynse woord aries vir ‘n ram (arnion in Grieks), en beweer dat vandag word Ares as die sterrebeeld Aries (die ram) vereer waarby die hele konstellasie (zodiac) bygesleep word vir sterrewiggelary (horoscope).

 

            Van die Griekse woorde ‘die onbekende god’ agnostos theos (foutief gespel as agnostes theos) maak die skrywer ‘agnostic worship’ die geloof dat niks van God geken kan word nie.

 

            Sy weergawe van Hand. 17 steek vas by die naam Areopagus, die rots (heuwel van Ares, en vandaar na Ares) in Atene waar Paulus sou gepreek het. Hand 17:22 sê Paulus het in die middel van die Areopagus gestaan, wat waarskynlik verwys na die Raad van Atene wat die naam Areopagus vir hulle Raad aangeneem het.

 

            Daarna identifiseer die skrywer Paulus met die mense (die skrywer sê: ‘one so-called apostle) wat hulle voorgee as apostels in Efese, wat leuenaars is en die leer van die Nikolaïete verkondig (Openb 2:2-6), soos ook in Pergamus en Tiatira (Openb 2:14-15, 20). Die skrywer sien dit as ‘n waarskuwing dat Paulus ‘n struikelblok is wat die mense laat val, soos Jesus ‘n struikelblok was vir dié wat Hom nie verstaan het nie! (1 Petr.2:8 Jes.8:14 onbegryplik in die skrywer se redenering). Die naam Nikolaus (nikao ‘oorwin’ en laos ‘volk’ sou dan verwys na die man wat die volk van die Gesalfde Seun oorwin deur te leer dat vleis wat aan afgode geoffer is maar geëet kan word, soos Paulus in 1 Kor 8-10 doen. 

 

Om dit te kan doen verwys hy na die manuskrip in die John Rylands Biblioteek in Manchester wat sou bewys dat Openbaring in 40n.C. geskryf is. Die oudste afskrif wat ons van enige Nuwe Testamentiese boek het is die papirus (nr.52) in die John Rylands biblioteek, wat ongeveer 125 n.C. geskryf is en waarvan slegs Joh.18:31-33, 37-38  van die Evangelie volgens Johannes behoue gebly het (nie Openbaring nie). Johannes het die openbarings van die boek Openbaring in sy ouderdom op die eiland Patmos gesien het, toe hy daarheen verban is (Openb 1:9). Dit waarskynlik in die jare 90-100 n.C.

    

Jakobus, die leier van die gemeente in  Jerusalem, en by die vergadering wat besluit het dat die besnydenis nie vir die bekeerlinge uit die heidendom nodig is nie (Hd 15) word met die apostel Jakobus geïdentifiseer, wat toe reeds deur Herodes doodgemaak was (Hand.12:2). Ook die brief van Jakobus word deur die skrywer aan die apostel Jakobus toegeskryf en nie aan die broer van Jesus (vgl. Gal 1:19), wat later Jesus se volgeling geword het en ‘n leier in Jerusalem geword het (vgl. Hand 12:17 nadat die apostel Jakobus reeds doodgemaak is volgens Hd 12:2).

 

Hoofstuk twee wil bewys dat Paulus geen apostel is nie. Oor Handelinge se drie berigte oor Paulus se bekering sê die skrywer dat volgens Hand. 26 het die Gesalfde Seun aan Paulus sy opdragte gegee, terwyl volgens Hand.9 en 22 aan Paulus gesê is hy moet na Jerusalem toe gaan en daar opdragte kry (van die ander apostels). Die verband van Hand.9:6 wys egter na Damaskus as die stad waar vir hom gesê sal word wat hy moet doen (dit word deur Ananias gedoen), en in Hand 22:10 word dit duidelik uitgespel dat hy na Damaskus toe moet gaan en daar sal alles vir hom gesê word wat God bepaal het wat hy moet doen (dit word deur Ananias gedoen). Die skrywer sien ‘n verskil tussen Lukas se berigte oor Paulus se bekering en Paulus se eie weergawe in Galasiërs 1:13-2:9 waar Paulus van ‘n drie jaar periode in Arabië praat voordat hy Jerusalem toe is. Die skrywer beskou dit as bewys dat Paulus seniel was toe hy Galasiërs as ‘n ou man geskryf het (terwyl Galasiërs een van Paulus se eerste briewe na sy briewe aan die Tessalonisense of selfs voor hulle geskryf is). Volgens Hand 9:23 het daar ‘n lang (hikanos) tyd verloop voordat die Jode begin saamspan het (met die goewerneur, vgl. 2 Kor 11:32,33) om Paulus in Damaskus dood te maak voordat hy in die nag oor die muur ontsnap het na Jerusalem.

 

            Die skrywer sien Gal 2 as bewys dat Paulus se rebellie teen die 12 apostels steeds toegeneem het, dit ten spyte van Hand 15 se vergadering waar hulle met Paulus en Barnabas saamgestem het om die heidene nie die las van die wet en die besnydenis op te lê nie, maar dat Petrus-hulle glo dat hulle deur die genade van die Here Jesus gered is, netsoos die heidene  (Hand 15:10, vgl. 15:1,2). Volgens Gal. 2:9 het die pilare van die gemeente, nl. Jakobus (Jesus se broer wat nie een van die 12 was nie), Petrus en Johannes aan Paulus en Barnabas die regterhand van gemeenskap gegee, en het hulle ooreengekom dat Paulus en Barnabas na die heidene gaan en hulle na die Jode. En dan spring die skrywer na 2 Korintiërs 11 om te bewys dat Paulus teen die 12 apostels in opstand is. Die probleem is dat die skrywer aan geen ander gelowige as ‘n apostel kan dink as aan die 12 nie, terwyl die NT na vele ander as apostels verwys. In 2 Kor 11:5 en 12:11 verdedig Paulus juis sy apostelskap teen mense wat hulleself as buitengewone (huperlian) apostels aanbied om die gemeente van Korinte, wat deur Paulus gestig is (Hand.18) van hom en sy evangelie weg te lei. Hulle doen dit deur te roem oor hulle welsprekendheid en sosiale status, en hulle strewe na aansien onder die mense. Daarteenoor volg Paulus die kruisweg van Jesus se lyding om liefdevolle dienaar van ander te wees, soos Jesus (vgl. 2 Kor 6:1-13).

 

            Romeine 3:7 word buite sy verband misbruik om te bewys dat Paulus erken dat hy lieg. In vers 4 sê hy reeds: Dit staan vas dat God betroubaar is en elke mens ‘n leuenaar. Ons verkeerde dade laat blyk dat God regverdig is (v5). Vers 8 verduidelik v7, waar Paulus homself gebruik as voorbeeld van alle mense. Vers 8 sê:  Beteken dit dat ons sê ‘laat ons die verkeerde doen sodat die goeie daaruit kan voortkom?’ ‘Daar is mense wat ons dit wel lasterlik in die mond lê (soos die skrywer van die artikel), maar hulle kry die oordeel wat hulle verdien.’       

 

Hoofstuk 3 plaas Paulus se wet/onderwysing (Torah), wat eintlik ’n anti-wet is, teenoor die ware wet/onderwysing (Torah). Daar word na die leuens van Paulus verwys:

 

Eerste leuen: slegs die vrou was verlei (1 Tim 2:14) – die teks sê nie dat slegs die vrou verlei is nie, maar, soos v13, verwys na Adam wat eerste gemaak is, Eva daarna, is dit ook nie Adam wat (eerste) verlei is nie, dit is die vrou wat haar (eerste) laat verlei het en die gebod oortree het. Die argument van 1 Tim 2:8-3:13 gaan oor leierskap in die gemeente, en die rol van man en vrou in die gemeente van Efese waar vroue in die gemeente rondgegaan het en oor allerlei verkeerde dinge gepraat het (5:13).

 

Tweede leuen: niemand is regverdig nie (Rom 3:9-18). Paulus sou Ps 14:1-4 verkeerd aanhaal. Die eerste drie verse sou net oor mense sonder die wet praat en nie van mense wat volgens die wet lewe nie, wat dan in verse 4-5 bespreek sou word.  Maar vers 2 sê dat God uit die hemel afkyk op ‘die kinders van Adam (die mens)’…om te sien of daar iemand is wat God soek. Vers drie: God sien dat daar nie een is wat goed doen nie, nee, nie een nie (v3). ‘kinders van Adam (die mens) sluit alle mense in. Daarin het Paulus die Psalm reg verstaan.

 

Derde leuen – Paulus se idee hoe ons regverdig is (Rom 3:21-22). Die skrywer verkwalik Paulus wat verklaar dat regverdigheid los van die wet staan. Die skrywer en sy mense glo dat daar geen geregtigheid bestaan los van die wet nie, omdat die Gesalfde vir ons oortredings van die wet gesterf het. Daarom is die wet vir hom deel van ons geregtigheid. Hy verwys na Jer 31:31-33 se nuwe ‘verbond’ wat ‘n valse vertaling van berit sou wees. Volgens hom moet dit met ‘eed’ vertaal word. Die Hebreeuse woord berit beteken ‘ooreenkoms’ of ‘verbond’ terwyl die Hebreeuse woord vir ’n ‘eed’ sjebu‘ah is soos Jeremia dit in Jer.11:5 gebruik. Vir Paulus is die nuwe verbond wat God met ons maak dat Christus die verhouding tussen ons en God reggemaak het, en dat God ons aangeneem het as sy kinders. Dit spel Paulus uit in Romeine 8, en kom daarmee ooreen met Johannes 1:12.

 

            Vir Paulus kan ons goeie werke volgens die wet nie ons verhouding met God regmaak nie, maar slegs die offer van sy Seun, wat self God is, se dood aan die kruis. En as ons in Hom glo, deur die oortuigingswerk van die Heilige Gees wat in ons kom woon, is ons kinders van God. Maar daarmee verwerp Paulus nie die wet nie. Hy sien dit as die reël vir ons lewe uit dankbaarheid vir ons verlossing, as die huisreëls vir God se kinders.

 

            As Jakobus 2:4 dan sê dat geloof sonder werke dood is, bedoel hy nie daarmee dat die werke ons regverdig voor God nie (soos die skrywer dit interpreteer nie), maar dat ons werke die bewys is van ons verbondenheid aan ons Vader, die regte verhouding wat reeds deur Christus vir ons verwerf is. Die skrywer sê Johannes definieer geregtigheid soos dit in die wet gedefinieer is. Maar Johannes beskryf die doel van sy hele Evangelie ‘sodat julle kan glo dat Jesus die Christus is, die Seun van God, en sodat julle deur te glo, in sy Naam die lewe kan hê (20:31) – nie soos dit in die wet gedefinieer is nie.

 

            Die skrywer neem Paulus kwalik dat hy kan sê dat ons wel vleis kan eet wat aan afgode geoffer is, omdat ons weet dat daar geen afgod is wat iets beteken nie, en dat geen God is nie, behalwe Een (1 Kor 8:4). Maar as my eet van daardie vleis my swakke boer laat struikel, bly Paulus weg van sulke vleis af (1 Kor 8:7-13). Hoewel die hele Ou Testament dit verbied, kom Jesus en verklaar dat alle voedsel rein is (Markus 7:19). Paulus volg maar net Jesus se woord.

 

Vierde leuen – God het jou lief of haat jou nog voor jy gebore is (Rom 9:12-13). Sy eintlike beswaar is teen God se genadige verkiesing, wat in Romeine 9-11 bespreek word.

 

Vyfde leuen – Paulus se leer oor besnydenis – volgens Gen 17:9-14 sou dit vir altyd geld as teken van God se verbond met Abraham en sy nageslag. Omdat Paulus glo dat gelowiges kinders van Abraham is (Gal 3:16,29), moet hulle ook besny word. Maar die skrywer vergeet van die Jerusalem-vergadering van Hand 15 wat besluit het die besnydenis is onnodig.  

 

            Die skrywer beweer verkeerdelik dat die woord vir ‘eed’ berit  is, wat beteken dat ‘n mens ‘n ooreenkoms sny (‘n verbond is mos ‘n ooreenkoms!). Die woord vir sny is egter karat en om ‘n verbond te sny (karat berit), dit verwys na die gebruik om ‘n dier in twee te sny, die twee partye loop daartussen deur en sê: mag die Here so met my maak as ek nie hierdie verbond nakom nie (vgl. Gen 15:17; Jer 24:18-20).

 

            Die Hebreeuse woord om te besny,  mool, word ook gebruik vir die afsny van gras. Die opdrag aan Abraham was om die voorhuid van die manlike geslag af te sny. Die skrywer maak beswaar teen die engelse ‘circumcision’ wat rondom sny beteken. Circumcision volg egter die Griekse vertaling peritome (rondom sny) vir die Hebreeuse mool (afsny). Weens sy misverstand van mool reken die skrywer daar moet net ‘n snit in die voorhuid gemaak word..          

 

Sesde leuen – dat mans nie iets op die kop mag dra of lang hare hê nie (1 Kor 11). Daarvoor verwys die skrywer na die engele wat hulle gesigte bedek met hulle vlerke, Elia wat sy gesig bedek het in die teenwoordigheid van God, die nasireërs wat hulle hare laat groei het (Num.6:2-5), Absalom se lang hare, en Mat 6:6 se gebed in die binnekamer (Grieks: tameion). Hy meen die woord tameion verwys na ‘n gebedsmantel, ‘n betekenis wat die Griekse woord duidelik nie het nie.

 

            Hy beweer ook dat Jesus ‘n baard gehad het op grond van Jes.50:6, en dat die mense wat Hom gevang het sy baard uitgepluk is om Hom te verneder, volgens Esra 9:3 se voorbeeld. Maar ons word toegelaat om ons baarde netjies te knip op grond van Mefiboset se onnet baard (2 Sam 19:24), maar mag dit nie afskeer nie.

 

Die skrywer beweer Paulus het al sy briewe geskryf nadat hy eers in die tronk beland het. Maar slegs 5 van Paulus se 13 briewe dui aan dat hulle uit ‘n gevangenis geskryf  (Efesiërs, Kolossense, Filemon, Filippense, en 2 Timoteus). Daarby is Paulus se briewe geskryf voordat enige van die Evangelies, Handelinge of algemene briewe en Openbaring geskryf is, terwyl die skrywer reken Paulus was van die laaste Bybelskrywers.

 

Paulus wanhoop aan die Galasiërs wat weer wil terugkeer na die onderhouding van die wet om voor God geregverdig te word deur hulle eie goeie werke. Want daardeur verwerp hulle Christus, wat self God is wat mens geword het, self die straf op ons sonde gedra het, en ons van die mag van die sonde verlos deur God die Heilige Gees te stuur om ons in staat te stel om te lewe volgens Jesus se wet,  sodat ons selfs ons vyande sal liefhê, want 1 Johannes sê God is liefde, en as ons nie uit sy liefde lewe en mekaar liefhet nie, is ons nie sy kinders nie.

 

Skrywer: Prof Francois Malan

 

“We should be careful to get out of an experience all the wisdom that is in it – not like the cat that sits on a hot stove lid. She will never sit down on a hot lid again – and that is well; but also she will never sit down on a cold one anymore.” – Mark Twain

Paulus se toesprake in Handelinge

Ons moet kontekstualisering benader met ‘n bewustheid van ons eie kulturele voorveronderstellings – daardie aannames wat ons oor die Bybel en sy boodskap maak wat ons eers raaksien as ander kulture  vrae oor die Skrif begin vra.

Ons het gelet dat elke kultuur ‘n gemengde aard het (goeie en slegte elemente in alle kulture). Ons het ook die noodsaaklikheid om die boodskap van die Bybel aan te pas by ‘n spesifieke kulturele konteks bevestig. Paulus het vir ons ‘n basis vir kontekstualisering (Romeine 1 en 2), ‘n motief vir kontekstualisering (1 Korintiërs 9) en ‘n basies formule vir kontekstualisering (1 Korintiërs 1) gegee. In Handelings sien ons hom waar hy sy boodskap aanpas by verskillende groepe.

 

In Handelinge 13 preek Paulus vir ‘n aantal gelowiges – Israeliete en godvresendes (heidene wat die Bybel geglo het en in sinagoges bymekaar gekom het, maar nie besny was nie). In Handelinge 14:6 – 16 preek Paulus vir ‘n groep politeïste – hulle het nog in die ou gode ook geglo. In Atene (Handelinge 17:16 – 34) preek hy vir ‘n groep gesofistikeerde heidene – mense wat nie eintlik meer in gode glo nie. Hulle glo in ‘n aantal filosofiese sienings – soos Stoïsyne en Epikureërs. In Handelinge 20:16 – 38 is Paulus in Milete waar hy die ouderlinge van Efese toespreek. In Handelinge 21:27 – 22:22 praat hy met ‘n vyandige skare Jode. In Handelinge 24 – 26 is Paulus in Sesarea. Daar speek hy vir Feliks, Festus en Herodes Agrippa en Bernice toe – hoë regeringsamptenare met uiteenlopende kulturele agtergronde.

 

In hierdie toesprake verskil Paulus se aanbieding van die evangelie afhangende van sy gehoor. Ons moet onthou dat ons net gedeeltes van hierdie toesprake het en daarom moet ons versigtig wees as ons gevolgtrekkings maak. In Handelinge 17 word hy onderbreek voor hy klaar gepraat het. Tog is daar sekere patrone herkenbaar.

• Die verskille tussen die toesprake.

Hy haal gesag aan, maar dit verskil. By Bybelgelowiges haal hy uit die Skrif en vir Johannes die Doper aan; by die heidene redeneer hy vanuit die algemene openbaring en die grootheid van die skepping. Die Bybelse inhoud wissel ook. Hy verander die volgorde waarin verskillende waarhede aangebied word; ook die klem wat hy op verskillende aspekte plaas. Met Jode en godvresendes spandeer hy min tyd oor die leer van God en gaan reguit na Christus. Met heidene spandeer hy die meeste van sy tyd om die konsep van God te ontwikkel By die Grieke en Romeine gaan hy eers na die opstanding en nie die kruisiging nie.

 

Praat hy oor sonde met die Jode maak hy dit duidelik dat die wet hulle nie kan vryspreek nie – hulle morele pogings kan hulle nie red nie (13:39). Praat hy met heidene is sy benadering dat hulle hulle rug op waardelose dinge moet draai – hulle sinlose gode moet los en hulle tot die lewende God moet bekeer (14:15 – 17). Paulus varieer sy gebruik van emosie en rede, sy woordeskat, sy inleiding en gevolgtrekkings, sy beelde en illustrasies, sy identifisering met dit wat sy gehoor pla, wat hulle hoop en hulle behoeftes. Hy pas sy aanbieding van die evangelie by sy gehoor aan.

 

• Die ooreenkomste tussen die toesprake

Daar is geen standaard aanbieding van die evangelie nie, maar daar is net een evangelie vir al die hoorders: die evangelie dat Jesus die Here is (11:20); die evangelie/goeie nuus (14:7, 14:21 en 16:10); die boodskap van verlossing (13:26); die boodskap van sy genade (14:3); die evangelie van God se genade (20:24); die woord van sy genade (20:32). In elke preek is daar ‘n uitdaging: mense word vertel dat hulle verstaan van God en die werklikheid verkeerd is. Jode word vertel dat, alhoewel hulle glo dat hulle God verstaan, dit nie so is nie. Vir heidene word gesê dat hulle geglo het dat hulle die wêreld verstaan, maar hulle het die skepping totaal misverstaan. Daar is net een God en Hy het alles geskep. Beide word vertel van ‘n God wat magtig, maar tog goed is (13:16 – 22; 14:17).

 

Daar is ook ‘n persoonlike uitdaging oor sonde. Jode probeer die wet onderhou en heidene gee hulle aan afgode oor wat nie kan bevredig nie (13:29; 14:15). Beide probeer hulleself red en beide misluk.

Dan is daar die verkondiging van Christus  as die antwoord/oplossing vir hulle sonde. Met heidene beklemtoon Paulus die opstanding  om te bewys dat Jesus die goddelike Verlosser is wat na hierdie wêreld gekom het – die Koning. Met Jode wys Paulus daarop dat die verbondsbeloftes vervul is in ‘n lydende Messias. Vir beide Jode en heidene word gesê dat Jesus in die geskiedenis ingebreek het om ons verlossing te bewerkstellig.

 

Paulus se toesprake wys vir ons dat versigtige kontekstualisering Bybels geregverdig en noodsaaklik is. Daar is geen universele, kultuurvrye formulering van die evangelie wat vir almal aanvaarbaar is nie. Paulus dink nie dit is noodsaaklik dat hy die volledige evangelieverhaal in een enkele sitting moet oordra nie. Heidense nie-Jode word geleidelik verder gevoer – hy vestig eers sekere basiese beginsels sonder dat hy noodwendig reguit na die werk van Christus gaan.

 

Hierdie evangeliewaarhede word nooit op dieselfde wyse oorgedra nie, maar dit is tog duidelik dat hulle dieselfde inhoud het – die wese van God as regverdig en vol liefde; die wese van ons sonde en verlorenheid; die werklikheid van wat Jesus bereik het – verlossing vir ons; die noodsaaklikheid om hierdie verlossing deur geloof en genade te ontvang.