“Your life is shaped by the ends you live for. You are made in the image of what you desire.”
—Thomas Merton
Roeping: Individueel of gemeenskaplik
God roep ons persoonlik, maar nie individueel nie. Die hele idee van die gemeenskap is problematies vir die moderne mens. Die moderne mens het ‘n vooroordeel teen instellings. The conveyer belt of life carries you on, no one knows where. One is more of an object, a thing, than a living creature (Franz Kafka).
[Tell my foes that] If they care to read and refute me, not to try to do it without the help of the truly sacred Scriptures. … If not, I shall not care a straw for all their croakings. -Huldrych Zwingli
My roeping: Wie is my gehoor?
As ons ons planne bespreek, dink ons onmiddellik aan doelwitte, teikendatums, evaluering, ens. Selde kyk ons na ons gehoor. Die vraag is nie of ons ‘n gehoor het nie, maar eerder: Wie is ons gehoor? As ek ‘n lewe leef deur na God se roeping te luister, leef ek voor ‘n gehoor wat alle ander gehore oortref – ‘n gehoor van Een.
Knowledge comes, but wisdom lingers. -Alfred, Lord Tennyson, digter (1809-1892)
God roep my met woorde
Woorde is die manier waarop God Hom aan ons openbaar. Dit geld ook vir my roeping. Dit is deur na Hom te luister, op Hom te vertrou, Hom te gehoorsaam as Hy my roep dat ek toelaat dat God God in al sy majesteit is. God se roeping bestaan uit ‘n oproep en ‘n uitnodiging. Die elemente is dikwels afwesig in die “roeping” van vandag se Christene. Dit lei tot ‘n ongeërgdheid in ons geloof – ons gedrag toon geen teken dat ons geluister het toe Hy ons geroep het nie.
The ability to simplify means to eliminate the unnecessary so that the necessary may speak. -Hans Hofmann, skilder (1880-1966)
My roeping: Sekulêr teenoor geestelik
Ek kan nie my roeping van my werk onderskei tensy daar Iemand is wat my roep nie. Sonder my roeping het my werk geen sin nie. Anders is ek soos die werkolis wat sin vir die lewe uit sy werk probeer kry – tevergeefs.