Wanneer huigel ek in gebed?

As daar oor huigelary in gebed gepraat word, word daar veral aan twee dele uit die Bybel gedink.

Op straathoeke met baie woorde!

(i) In Mat 6:5-15 praat Jesus oor gebed. Hy begin deur te waarsku teen skynheiligheid (6:5). Daar was mense wat daarvan gehou het om op die straathoeke en in die sinagoges te staan en bid sodat die mense hulle kon sien. Mense het dan hierdie ‘heiliges’ bewonder en geëer vir hulle vroomheid. (Daarom word gesê dat hulle hul beloning klaar weg het). God het nie meer in die sentrum gestaan nie, maar die bidder.

Gebed word dus nie gebruik waarvoor dit bedoel is nie. Gebed word misbruik vir eie eer. Die fokus val op die bidder en nie op God nie. Dit word ‘n instrument vir die bidder om sy of haar eie belange te soek. Hierdie selfsugtige gebed word in Jak. 4:3 duidelik afgewys: ‘As julle bid, ontvang julle nie, omdat julle verkeerd bid: julle wil net julle selfsugtige begeertes bevredig’.

In die verdere verloop van hierdie gesprek verwys Jesus na ‘n tweede probleem. ‘Wanneer julle bid, moet julle nie soos die heidene ‘n stortvloed van woorde gebruik nie. Hulle verbeel hulle hulle sal verhoor word omdat hulle baie woorde gebruik’ (6:7). Jesus sê nie hier dat God net na kort gebede luister nie. Hy luister na opregte lang gebede ook. Die probleem is egter dat daar onder die heidene die idee bestaan het dat as ‘n mens aanhoudend praat en veral baie godsname gebruik die blote krag van jou woorde die god sal oortuig om te luister. Jou oorvloed van woorde word die instrument waarmee die god dan gedwing en gemanipuleer word om te doen wat jy sê. Só laat die lewende God Hom nie manipuleer nie!

Gebed is so weereens nie gehoorsame kommunikasie tussen Vader en kind nie, maar word ‘n instrument waarmee die bidder sy wil op die wil van die Vader probeer afdwing. Weereens staan die bidder in die sentrum. Daarom herinner Jesus in Mat 6:8 net weer sy dissipels aan Wie werklik die sentrum van elke gebed moet staan: ‘…julle Vader weet…’

In ‘n lofsang oor jouself!

(ii) ‘n Tweede belangrike deel vertel die verhaal van ‘n fariseër en tolleaar in gebed (Luk 18:9-14). Die fariseër het in hoogmoed homself geprys. Breedvoerig het hy aan God vertel hoe vroom hy is. Die tollenaar kon daarinteen maar net sy kop laat sak en God om genade smeek! Laasgenoemde, sê vers 14, het weggegaan as die een wie se saak met God reg is!

Die verhaal is so duidelik dat verdere opmerkings eintlik oorbodig is. Iemand wat homself in sy verhouding met God so na  vore stoot en begin dink God skuld hóm iets, ja, dat God eintlik bly moet wees om hóm as navolger te hê, wys eintlik hoe ver hy regtig van God af staan. Hy bid nie omdat hy regtig voor die lewende God in ootmoed wil staan nie. Hy bid omdat hy oor homself wil praat. Iemand wat die fokus van gebed so verskuif, huigel!

Die ware voorreg van gebed: om met God te praat!

Gebed nie daar is om iets vir jou of jou aansien te verwerf nie. Om gebed as ‘n soort van verdienste te gebruik is huigelary. 

Gebed is ook nie daar om God te probeer beïndruk of te probeer manipuleer tot jou eie voordeel nie.

Die probleem kan soms subtiel sy kop uitsteek…

Soms bid jy vinnig voor ete… net om – byna uit bygeloof – te verseker dat God darem nie vir jou kwaad sal wees nie. Van opregte dank en kontak met God is daar nie veel sprake nie.

Soms is jou gebed net ‘n herhaling van sinne wat jy elke aand in byna dieselfde volgorde aframmel. Jy dink nie eers mooi wat jy sê nie! Jy wil in die bed kom na ‘n harde dag… maar moet darem eers ‘bid’. Gedagtelose woorde is so goed as geen woorde nie. Ware gebed moet vanuit die hart opklink. Dit moet van bewustelike oortuiging spreek.

Soms word my gebed ‘n wapen teen God. Ek wil graag iets hê. Nou manipuleer ek Bybelverse so dat hulle vir my sê dat as ek net genoeg glo en bid EK enigiets kan kry, ja selfs berge kan versit… so asof God se wil nie tel nie; so asof God so klein is dat Hy maar net moet luister en doen wat ek die belangrike GELOOFSHELD sê. Wie word dan wie se here? Nee, geloof maak jou eintlik klein en afhanklik voor God. Geloof maak God nie klein en afhanklik voor jou nie!

Soms lê gebed my eie ongeloof bloot. Ek bid vir alles en nog wat. Ek vra God om my met dit of dat te help. Maar as ek van my knieë af opstaan, het ek al my versoeke klaar vergeet. Daar is nie by my die verwagting dat dinge nou anders is en gaan wees as wat dit voor my gebed was nie! My ou wêreld lyk vir my nog steeds dieselfde. Eintlik het my gebed vir my geen verskil gemaak nie. Iemand wat weet dat hy met die lewende God gepraat het wat ‘n verskil kan maak, staan nie só van sy knieë af op nie! Waarom bid jy dan as jy nie glo dat God ook erns met jou gebed sal maak nie? Word die note van ‘n huigelagtige gebed nie dalk daar gehoor nie?

Gebed moet bruis van ‘n lewende verhouding met God.

Wie daardie fokus in sy eie rigting verskuif, huigel. Wie God oneer aandoen deur gedagteloos te bid of ‘bid’ sonder dat hy  omgee of dink wat hy vir God sê, huigel!

Nee, gebed is daar om in opregtheid met die lewende God in gemeenskap te tree, omdat jou verhouding met Hom bruis van lewe. Gebed kan maar net een fokus hê en dit is die lewende God voor wie elke mens in dankbare aanbidding en lof staan!

Wanneer moet ek bid? Is daar bepaalde tye, of kan ek maar enige tyd bid?

‘n Mens kan darem nie voor die stoof agter die kospotte staan en bid nie… of kan jy?

Om een of ander rede het sommige van ons probleme oor wanneer ons moet bid. Gaan die Here nie dalk vir ons kwaad wees as ons net die aand voor ons gaan slaap bid en nie ook as ons in die oggend opstaan nie? As ons nie in die oggend bid nie, gaan die Here regtig die dag saam met ons wees?

Ander wonder weer of die Here na ons gaan luister as ons sommer so voor die stoof staan en bid terwyl die kos kook; of miskien of God gaan luister as ons biddend agter die stuurwiel van die motor sit terwyl ons in besige verkeer voortsukkel. Is so iets nie dalk onrespekvol teenoor die Here nie? Of verder, is dit genoeg of moet ons meer bid?

Is daar ‘n vaste patroon vir gebed?

Is daar ‘n vaste patroon vir ‘n man om met sy vrou te gesels? Natuurlik gesels hy gewoonlik met haar as hy na werk by die huis kom, of as hulle om die etenstafel sit. Soms gesels hy meer en soms minder. Soms het hy soveel te sê dat hy sommer lank die nag in gesels. Op ‘n keer is ‘n saak so dringend dat hy haar sommer van die werk af huis toe skakel. ‘n Verhouding kan alleen groei as dit met gesprek en kommunikasie gepaard gaan. In ‘n verhouding word kommunikasie ook nie ingeperk net tot sekere tye nie. Tog moet ‘n mens gereeld gesels. Daar is dus ‘n kombinasie van gereelde gesprekke en gesprekke wat toevalling kom soos die oproep van die werk af.

Net so gaan dit met gebed. Dit is mos ook deel van ‘n verhouding: ‘n verhouding tussen jou en God. Daarom kan jy gebed nie vasskryf in die hokkies van tyd nie. God se hart en ore is te alle tye vir jou oop. As jy iets vir God te sê het, sê DIT! Jy hoef nie tot vanaand te wag nie. Dit maak ook nie saak waar jy op daardie stadium is nie – praat met God.

Tog was gebed van die vroegste tye af reëlmatig gedoen. Die ou Jode het drie maal per dag op presiese tye gebid (Dan 6:11,14). Jesus self het gewys dat dit dikwels nie genoeg was nie. Hy het soms as dit nodig was, sommer ‘n nag deur gebid (Luk. 6:12)! Daarbenewens leer die geskiedenis ons dat alle groot bidders gedissiplineerde bidders was. Soos ‘n man wat ‘n vrou liefhet en graag met haar praat, moet die gelowige gereeld in rustigheid kontak met God opsoek.

‘n Verdere element is die Bybelse getuienis dat Jesus met spesiale geleenthede spesiale tyd vir gebed ingerig het. So bid Hy byvoorbeeld voor sy kruisiging. Soms gebeur daar net iets met ons wat ons laat voel dat ons nou moet bid en soms sommer lank moet bid. Doen dit! ONTHOU die Here is nie soos ‘n staatsamptenaar wat jou net sekere tye kan sien nie. Hy is soos ‘n liefdevolle Vader wat te alle tye gereed is om te luister.

Wat lei ons uit hierdie gegewens af? Die Nuwe Testament beveel ons nêrens om op spesifieke tye te bid nie. Tog lyk dit of daar tog waarde aan die reëlmaat geheg word. Reëlmaat en spontaniteit in gebed mag nie teenoor mekaar afgespeel word nie. Die hou van gebede op bepaalde tye (hetsy in die oggend of in die aand) mag die spontaniteit van die gebed nooit inperk nie. Die gelowige is steeds vry om elke oomblik spontaan die troon van sy of haar Vader op te soek

Tog kom die patroon van vaste reëlmatige gebed reeds van die Ou Testament af. Die gelowige moet ook spesiale tye inrig om met God te praat. Hy moet stil raak en homself voorberei vir ‘n ontmoeting met God. Soms is dit vir ons as moderne mense moeilik om dit te doen, wat ons voel ons doen niks as ons net stil word nie. Tog is daardie oomblikke van stilword en nadenke soos balsem vir ons oorwerkte en besige siele.

Reëlmatige gebed moet egter nie ‘n wettiese saak word nie. Ons as gelowiges is nie slawe van wette nie, maar is uitbouers van ons verhouding met God. Om ons verhouding met God te versterk bid ons gereeld en nie om wette of opdragte te probeer hou nie!

In die laaste hoofstuk word daar ‘n gebedsprogram voorgestel vir reëlmatige en gedissiplineerde gebed. Hierdie program kan met vrug gevolg word, maar mag nooit in die pad van spontane gebed staan nie!

Skrywer:  Prof Jan van der Watt

En wat nou as??.. Vrae wat pla!

Omdat gebed iets is wat ingemessel is in elke gelowige se alledaagse lewe, is daar natuurlik baie vrae wat oor gebed gevra word. Ons lewens word mos beheer en gestuur deur gebed. Ons is emosioneel daarby betrokke en daarom maak dit vir ons saak; daarom vra ons.

VRAAG 1: Is gebed nie dalk sommer maar net oëverblindery of sielkundige manipulasie nie?

Alles maar net ‘n klugspel?

Daar is ongelowiges wat sê dat gebed sommer maar net oëverblindery is. Hulle gee allerhande sielkundige verklarings daarvoor. Hulle sê dit werk soos ‘n bioskoopfilm. Jy ‘projekteer’ eers vir jouself ‘n God in jou gedagtes (deur byvoorbeeld aanbidding, of lof). Daarna ‘bid’ jy tot die God om hulp. As dinge nie gebeur soos jy gevra het nie, soek jy verskonings. Jy sê maar dat God seker ‘n ander plan het. Hy sal jou gebed op ‘n ander manier beantwoord!

Nee, want God ís daar!

Dit sou seker so gewees het… behalwe dat mense wat so sê een belangrike ding vergeet het! En dit maak al die verskil! GOD IS NIE MAAR NET ‘n ‘PROJEKSIE’ NIE! Om dit te wil sê is regtig soos die pot wat vir die potterbakker wil sê hy of sy bestaan nie. GOD IS DAAR! Ons weet dit en ons glo dit.

As jy jouself dus voorberei vir gebed en God aanbid, aanbid jy nie ‘n afwesige God nie. Jy aanbid ‘n God wat by jou is. Sy Gees roep in jou uit ‘Abba’, Vader!

Sielkundig… Ja of nee? NEE, want God ís daar. Geen mens kan Hom deur leuenagtige oëverblindery laat verdwyn of deur sielkundige praatjies wegverklaar nie.

VRAAG 2: Maak dit regtig saak of ek kniel, my hande ophef, staan of sit as ek bid?

Jou houding is nie sonder betekenis nie.

Daar word in die Bybel dikwels verwys na die houding van die bidder, hoewel nie altyd nie (bv. Joh 9:38). Geen houding word egter as verpligtend voorgeskryf nie.

‘n Houding waarna gereeld verwys word is om te kniel en neer te buig (bv. 2 Kron 20:18; Neh 8:6; Ps 95:6). Dit beteken om heeltemal vooroor te buig sodat jou kop feitlik die grond raak. Hierdie houding het mense ook voor ‘n koning ingeneem. Dit is belangrik om te sien dat die bidder met sy houding iets van sy verootmoediging voor God wou sê. In afhanklike onderwerping staan hy of sy voor God. Deur sy houding betoon hy buitengewone eer en respek aan God. Die houding wat die persoon ingeslaan het, was dus deel van sy gebed. In sy houding wou die persoon ook iets vir God sê.

Kyk ‘n mens na ander houdings, kry ‘n mens dieselfde idee. In Num 24:4,16; Ps 95:6; Mat 4:9 val die bidder voor God neer. Hiermee wil hy iets van sy totale onderwerping aan en afhanklikheid van God illustreer. In Ps 63:4 en 1 Tim 2:8 word daar weer van die opheffing van hande gepraat. Dit was simbolies van die verwagting wat die bidder gekoester het. Dit illustreer ‘n soeke na kontak en kommunikasie tussen die bidder en sy God.

Die houding van ‘n persoon is dus nie sonder betekenis nie. Dit is deel van die totale kommunikasie met God. Om dit eenvoudig te ignoreer sou beteken om jou gebedservaring te verarm. Met jou houding en die respek wat daaruit straal, praat jy ook met God.

As jy bid, bid ook deur jou houding!

Uit bogenoemde gegewens kan ons ten minste sê dat ons nie net met ons mond moet bid nie, maar ook met ons hele liggaam.

As ons voor ete bid, moet daar darem eers ‘n oomblik van gewyde stilte wees. Immers, wat sê dit as Piet met sy vleis halfpad oppad is mond toe, Koos besig is om slaai in te skep,  Sarie om kos aan te dra ens. en daar word so in die bedrywigheid gou ‘n vinnige gebed gemaak. Niemand sal dit as spesiaal of besonders beleef nie. Buitendien sal dit waarskynlik vir God ook nie so lyk nie. Die manier waarop ‘n mens bid sê tog iets. Dit hang van jou af hoe spesiaal jy dit maak.

Die Bybel bevat dus nie vaste voorskrifte nie. Of jy nou met God praat in jou voorskoot terwyl jy skottelgoed was, of met jou skoffel in die tuin maak nie saak nie. Jy kan mos enige plek met God praat.  Natuurlik kan jy daarom ook in jou bed lê en bid. Maar ‘n mens moet jouself afvra of dit nie tog die moeite werd is om langs jou bed uit eerbied te kniel as dit moontlik is nie. Sal hierdie gebaar van eerbied nie tog iets bydra tot die gewydheid van jou gesprek met God nie?

Die Bybel bevat nie ‘n vaste voorskrif nie. As gelowige moet jy uit eerbied vir God jou ‘eie voorskrif’ wees. Sorg dat jy tog deur jou houding vir God sê wat jy graag met jou woorde vir Hom wil sê.

Skrywer: Prof Jan van der Watt

Maar wat van die belofte: ‘Vra en jy sal alles kry?’

Die uitsprake in Mk 11:22-26 of  Mat 21:22,28 word dikwels deur mense gesien as ‘n ‘blanko tjek’ wat die Here vir die gelowige gee. Die gelowige se geloof moet net sterk genoeg wees, dan kan hy of sy enigiets met God regkry. Ons noem dit welvaartsgebede. Nou weet ons dit werk nie altyd so nie. Paulus was nie die rykste man op aarde nie. Die dissipels het ook maar swaar gekry. As hulle nou maar net kon bid en alles kon kry, sou hulle sitausies mos heeltemal anders daar uitgesien het. Wat sou makliker vir Paulus gewees het om te vra dat almal in Korinte tot bekering kom. Die uitnodiging om te vra en te kry is dus nie ‘n ‘blanko tjek’ nie. Maar wat is dit dan?

Die antwoord hierop lê in wat presies geloof is. Geloof is nie om vir God te sê: ‘Kyk hoe goed glo ek, wys nou wat U kan doen’ nie. Dit is ook nie om God met jou geloof te probeer hipnotiseer sodat Hy maar net op jou opdragte reageer nie. Nee, ons het mos gesien dat geloof is om God raak te sien vir Wie Hy is. Dit is om God as jou Vader te erken en laag aan sy voete te buig. Daar tel jou wil nie. Daar manipuleer jy nie vir God nie; jy staan maar net in oorgawe voor Hom. Daar bely jy dat jy graag deel van sy gesin wil wees en wil doen wat Hy vra. Jy wil op jou ‘tjek’ maar net invul wat Hy wil hê.

Geloof is dus nie iets waarmee jy God kan afpers nie, maar waardeur God geheel en al van jou besit neem. Dan sal jy aanvaar wat God oor jou pad stuur. In die sin is en bly gebed maar net ‘n versoek aan God om sy wil te laat geskied, ja, sy koninkryk te laat kom.

Daarmee moet ons nou ook nie weer die baba met die badwater uitgooi nie. God kan op spesiale maniere ingryp. Hy kan ons beker van goedheid en guns laat oorloop. Ons kan by Hom dinge vra en dit verwag. Dit moet net nie met ‘n ‘afpers’ of ‘beloonmentaliteit’ gedoen word nie.

Ons moet die Here ook nie tart nie.

Soms gebruik mense ook gebed om God te tart. Die persoon pak ‘n lang rit aan, maar weet sy kar is nie padwaardig nie. Nou wil hy hê die Here moet die parte wat so langs die pad verloor, aanmekaar hou. Of  jy bid vir goeie punte in die eksamen, maar jy het nie eintlik geleer nie. Miskien kan jy nog ‘n paar voorbeelde byvoeg. Wat gaan God antwoord?

Kom ons vra: Het die Here jou nou in die steek gelaat as jou motor om die eerste draai gaan staan of as jy slegte punte in die eksamen kry? Hier speel die natuurmatigheid van die skepping saam in die antwoord wat God gee. God het sekere ‘wette’ vir die goeie verloop van die alledaagse lewe neergelê. Daarsonder sal die ganse skepping in chaos verval. Daarvolgens moet die gelowige ook leef, omdat God se wil daarin ook gestalte vind.

God hou nie daarvan om in die natuurwetmatighede in te gryp nie. Hy het eenmaal die son laat stilstaan, Hy het reën gestuur en die aarde laat oopskeur. Maar dit was uitsonderlike gevalle. In ons gebede moet ons God nie probeer tart nie. Ons moet die wetmatighede wat Hy in die skepping neergelê het, ook in ons gebede respekteer.

Here, ek worstel!

Elke gelowige ken sekerlik die ervaring om met God te worstel. Dit is nou wanneer ‘n mens ‘n moeilike of belangrike saak het wat jy met God bespreek. Jy kry egter nie ‘n duidelike antwoord nie en die probleem gaan ook nie weg nie. Jy wil egter ook nie sommer gaan doen wat jy wil sonder om te voel dat dit die Here se goedkeuring wegdra nie. Dit kan ure se intense bespreking en praat en net moedeloos voel voor God afgee. Dan worstel ‘n mens.

Elke worsteling is natuurlik uniek, omdat dit ‘n unieke pad is wat God met ‘n mens loop. Die wonder daarvan is dat as ‘n mens deur die worsteling heen aan die ander kant uitkom, jy God se antwoord gehoor het. Daar gebeur gewoonlik ook baie ander dinge met jou wat jou geestelik ryper en meer volwasse maak.

Uiteindelik moet jy ook hier in rustige aanvaarding van die wil van God tot rus kom. In die sekerheid van die beloftes van God moet die onsekerheid van die worsteling opgelos word. Soos ‘n kind wat seergekry het, troos in die sterk arms van sy pa vind, so kan die gelowige ook deur die worsteling heen die liefde van God soveel duideliker ontdek en daarin tot rus kom. God lei ons stelselmatig om sy wil te sien, en dit is die blydskap waarop worsteling uitloop.

Skrywer:  Prof Jan van der Watt

Deel 3: God, besluit U maar, maar oppas!

Gebed is nie ‘n agterdeur nie!

Soms wil mense nie aanvaar dat God ons deur ons verstand lei nie. Hulle wil ‘n spesiale ‘teken’ hê, soos Gideon se velletjie in die dou. Maar oppas dat hierdie ‘tekens vra’ nie jou manier word waarmee jy van God jou slaaf wil maak nie. Oppas dat jy Hom nie so aan jou besluite wil bind nie!

Hoe gebeur so iets? Heel maklik. Sonder dat ons dit eintlik mooi besef, trap ons in die strik! Ek moet ‘n besluit neem oor iets belangriks, kom ons sê of ek van werk moet verwissel. Ek voel ietwat onseker oor die saak. Daarbenewens wil ek graag doen wat die Here verwag. Nou begin ek bid. Uit my goeie bedoelings kom die versoek van die Here om my in die saak te lei. Hy moet vir my wys wat Hy verwag! Sonder dat ek dit dikwels besef, onttrek ek myself hier en plaas al die verantwoordelikheid op God. Hy moet nou sê wat moet gebeur en sommer ook die verantwoordelikheid daarvoor neem! Ek hardloop ‘weg’ en laat God met die besluite agter! Hy moet besluit en sommer sorg dat alles reg gaan.

Dan kom die volgende ‘fase’ van hierdie ‘afpersingsproses’. As die Here besluit wat moet gebeur, moet Hy darem ook instaan vir die sukses van die besluit. So ontsnap ek van alle verantwoordelikheid. Ek probeer God verplig om ’borg te staan’ vir my besluit. Iemand vertel my (die ware verhaal) van ‘n persoon wat ‘n nuwe huis wou koop. Op een of ander manier het hy gevoel die Here het hom gelei om dit te doen. Die prys van die huis was egter heeltemal bo sy vuurmaakplek. Teen alle redelikheid in koop hy die plek, want hy het mos een of ander ‘teken’ van God ontvang. Na ‘n ruk was sy geldsake natuurlik heeltemal in chaos. Toe draai hy om en sê: ‘Here, U het mos gesê ek moet die huis koop. Nou toe, U is besig om U huis te verloor!’ Daarmee het hy natuurlik sy eie verantwoordelikhede lekker ontduik. Hy kon die vinger reguit en beskuldigend na God wys! Die gemors waarin hy nou is, is mos God se skuld. God het dan gesê… God is nou die slegte een terwyl die man maar net die ‘goeie gelowige’ is. Hy wou mos maar net aan die Here gehoorsaam wees en kyk waar is hy  nou!

Ons mag miskien ons kop vir hierdie man skud, maar oppas! Wat hierdie man gedoen het is ‘n baie algemene fout in gebed. Die grens tussen werklike gehoorsame gebed en ‘n poging om God te probeer manipuleer is soms baie dun!

God is nie omkoopbaar nie! ‘n Mens hoor soms van mense wat allerhande beloftes aan God maak as God net iets belangriks vir hulle doen. Die gedagte daaragter is mooi as die ‘iets’ wat die persoon terug wil doen uit dankbaarheid is. Maar as daardie ‘iets’ ‘n omkoopgeskenk word, is dit ‘n perd van ‘n ander kleur. Dink wat lê daaragter. Daaragter lê die veronderstelling dat ek iets het wat God so graag wil hê dat Hy bereid is om ‘n ruiltransaksie aan te gaan. Verbeel jou, die lewende God, die Skepper van alles staan verleë voor my? Iemand wat met so ‘n gesindheid bid dink dat hy of sy God kan manipuleer. Eintlik is manipuleer nog ‘n te mooi woord. Die persoon wil God afpers! Oppas om nie die antwoord van God op gebede so te wil manipuleer nie!

Hierdie pogings tot manipulasie van God is onaanvaarbaar. Ons kan Hom nie so in die kettings van ons eie wil vasbind nie. Ons kan Hom ook nie gebruik om ons eie wil so te legitimeer nie. Gebed is nie die agterdeur waardeur ons ons verantwoordelikhede kan ontglip deur alles op die skouers van God te laai nie.

Gebed doen iets aan JOU, onthou!

Gebed is nie die laaizone waar ons stilhou om alle verantwoordelikhede op die skouers van God te gooi nie. Net so min is dit ‘n maklike manier om alles gedoen te kry. Ek kan nie daar bevele aan God uitdeel en dan verwag dat God eenvoudig moet reageer nie. Ek moet onthou dat God deur my werk. Ons het reeds gesien dat as ek bid vir sy koninkryk om te kom, dit onder andere deur my moet kom. Gebed doen dinge aan jou en op díe manier ook vir jou.

God antwoord ook dus jou gebede deur jou eie bereidheid om gebruik te word vir die oplossing van ‘n probleem. Neem byvoorbeeld jou gebed om die verhoudinge beter te maak by die werk. Pieter het sy mes in vir jou en boikot jou om elke hoek en draai. As jy nie self  bereid is om iets aan die stukkende verhouding te doen nie, sal jy miskien voel dat die Here te min doen! Maar is die feit dat die Here so ’min’ doen nie dalk sy antwoord aan jou nie? Is jy nie dalk die onwillige een nie?

Ek kan dus nie vir dinge bid waarvoor ek nie ook myself tot beskikking van God stel om dit te laat gebeur nie. As ek bid dat God my sal help met my finansies, moet ek weet dat my eie bereidheid om iets daaraan te doen deel van God se antwoord is. Dit help nie jy bid vurig dat God iets daaraan moet doen, maar jy gaan onverantwoordelik voort nie.

Dit beteken nie dat God nou van ons afhanklik gemaak word nie. Allermins. Natuurlik kan God op ‘n bonatuurlike manier ingryp as Hy wil. Hy het dit ook al telkens in mense se lewens gedoen. Maar as Towenaar wil God nie bekend staan nie. Hy wil nie alles vir ons reg ‘toor’ nie. Hy wil wel as ons Vader bekend staan. ‘n Vader doen nie alles vir sy kind nie, maar leer sy kind om dinge self te doen. Die Vader wys hoe, leer hom, help hom. Gebed is inderdaad ook so ‘n  leerskool van God!

Skrywer:  Prof Jan van der Watt