Mariana vra:

In Openbaring 20:2 staan: God het dit so bepaal dat Satan los sal wees om mense te versoek totdat hy aan die begin van die duisendjarige vrederyk deur God self gebind sal word. Ons lees in die Nuwe Testament dat in plaas daarvan dat Jesus demone bind, Hy hulle elke keer uit besetenes uitdryf (Matt 9:34; 12:24; Mark 3:15-22; 5:12; 16:9; Luk.4:4).

Eks 20:5-6: “Ek reken kinders die sondes van hulle vaders toe, selfs tot in die derde en vierde geslag van dié wat My haat, maar Ek betoon my liefde tot aan die duisendste geslag van dié wat My liefhet en my gebooie gehoorsaam.” Esegiël 18:19-23: “Julle vra waarom die seun nie die straf op sy pa se sonde kan dra nie? Omdat die seun reg laat geskied en reg leef. Hy is gehoorsaam aan al my voorskrifte en hy voer hulle uit, en daarom sal hy bly lewe. Die mens wat sondig, sal sterwe. ‘n Seun sal nie die straf op sy pa se sonde dra nie, en ‘n pa sal nie die straf op sy seun se sonde dra nie. Wie leef volgens my wil, sal die vrugte daarvan pluk. Wie goddeloos is, sal die straf daarvoor dra.”

Nou wil ek graag weet wat van hierdie ding dat mens vir elke binding en sonde van die voorgeslagte af tot nou gebind is. Wat sê die Bybel regtig daaroor? Want wat ek lees en wat die ander sê, maak nie altyd vir my sin nie. Kan jy my dalk help met die Bybelse antwoord? Want ek glo daar is net een antwoord en dit is God se Woord. Mens kan nie ‘n “ja maar” daarby voeg nie.

Antwoord

Prof Hermie van Zyl antwoord:

Vir iets soos die sogenaamde bloedlynvloeke sal mense altyd tekste in die Bybel kry om hulle standpunt te regverdig. Maar dit beteken nie dat daardie tekste dan na hulle bedoeling aangewend word nie. Gewoonlik word tekste slegs “op die klank af” gebruik omdat hulle oënskynlik toepaslik is. In verband met bloedlynvloeke is ‘n gewilde teks altyd Eks 20:5, wat sê dat God die sondes toereken tot in die derde en vierde geslag. Maar dan word gerieflik vergeet dat hierdie vers spesifiek handel oor die sonde om afgode te dien en/of om van God afbeeldinge te maak wat neerkom op afgodery. (Eks 20:5 is naamlik ‘n uitbreiding van die tweede gebod wat in vers 4 begin – jy mag vir jou geen beeld of afbeelding maak nie.) Mense wat afgode dien of God deur beelde dien, se hele bestaan word besoedel – ook dié van hulle kinders, kleinkinders en agterkleinkinders (derde tot vierde geslag). Die agtergrond hiervan is die destydse opset waar uitgebreide families binne een kommune saamgewoon het. As die ouers afgode aanbid, of God met afbeeldings probeer dien (soos die omringende heidennasies), het dit almal wat in noue kontak met hulle geleef het – kinders, kleinkinders, ens – negatief beïnvloed. Die gevolge van so ‘n verkeerde godsdiens was dan sigbaar in die doen en late van almal wat afhanklik was van die familiehoof. Dit is wat “haat” hier beteken: solank as wat die ouers volhard in afgodery het dit ‘n slegte uitwerking gehad op almal in daardie familie. Sonde is immers nie net ‘n persoonlike saak nie; dit het ook bo-persoonlike gevolge omdat mense interafhanklik is van mekaar en by mekaar “afkyk” hoe om te lewe. En so brei die sonde uit na ander en “reken God die sonde toe” aan die derde en vierde geslag. God se “vloek” is dus direk gekoppel aan hoe mense in die praktyk leef – téén sy wil. Hierdie situasie is egter slegs van toepassing solank as wat daardie familie voortgaan om God op dié manier “te haat”. Sodra hulle daarmee ophou en tot inkeer kom, verander die situasie ten goede.

Daarom praat dieselfde Eks 20 ook van die liefde van God – dat Hy sy liefde betoon tot in die duisendste geslag van hulle wat Hom liefhet en sy gebooie onderhou (20:6). God is dus nie haatdraend nie. Hy is baie meer daarop ingestel om mense te seën as om hulle te vervloek. Dit is wat Hy die graagste doen – om sy liefde aan mense te bewys. Sy verbondstrou hou daarom tot in die duisendste geslag. Eintlik is dit maar net ‘n manier om te sê dat dit nooit ophou nie. As mense Hom liefhet en sy gebooie onderhou – d w s, Hom dien volgens sy wil – dan is daar geen einde aan sy trou en liefde nie. God se seën is dus – net soos by die sonde – direk gekoppel aan hoe mense daadwerklik leef, naamlik volgens sy wil. Daarom sê Ps 103:8-18 dat Hy nie ons oortredinge teen ons hou nie; Hy bly nie vir ewig toornig nie en sal nie ons sondes bly toereken nie.

Ek het doelbewus by die uitleg van Eks 20:5-6 begin om in die lig hiervan verdere opmerkings te maak oor hoe ons die hart van God moet verstaan soos dit in die bladsye van die Bybel ontvou. Want in Eks 20:5-6 word eintlik ál die belangrike lyne sigbaar wat in die res van die Bybel in groter besonderhede uitgewerk word rondom ‘n onderwerp soos bloedlynvloeke. In die lig van hierdie totaalperspektief behoort mens te besef hoe vreemd dit is dat mense hulle hoegenaamd steur aan aansprake dat vloeke van mense of van God langs bloedlyne loop en dat dít die rede is waarom mense ongelukkig is.

Ek bespreek die onderwerp verder aan die hand van die volgende hofies:

Sonde is nie net persoonlik nie

Ons dink dikwels dat sonde net ‘n persoonlike aangeleentheid is. Maar die menslike geskiedenis vertel iets anders. Die sonde het nie net by Adam en Eva gebly nie, maar alle mense in die kern van hulle menswees aangetas. Dit is wat die leer oor die sogenaamde erfsonde ook wil sê. Ons dra naamlik swaar aan die las van die eerste mens se sonde. Ons word daarom in sonde ontvang en gebore. Sonde is nie net ‘n paar misstappies of verkeerde dinge wat ons doen nie, maar is veral ‘n bo-persoonlike mag wat oor ons heers. Ons is slawe van die sonde. En dit manifesteer dikwels binne families op bepaalde maniere. Kinders en kleinkinders ly onder die swak gedrag van hulle ouers, op meer as een manier. Mense wat as kinders mishandel en gemolesteer is, word dikwels self molesteerders as volwassenes. Die lewenspatrone wat hulle as kinders ervaar het, sit hulle dikwels as volwassenes voort. Dit is wat Eks 20:5 bedoel: die gevolge van die sonde is tot selfs in die derde en vierde geslag sigbaar. Maar dit het niks te doen met ‘n “vloek” wat in bloedlyne loop en waaruit jy nie kan breek nie. Daarom die volgende punt.

Mense kan tot inkeer kom

Dis een van die wonderlike temas in die Bybel – ‘n mens is nie so ‘n gevangene van jou verlede dat jy nie daaruit kan breek nie. Jy het keuses in die lewe; jy kan besluit om te breek met jou verlede en God en jou naaste lief te hê en te dien. Daarvan is die Bybel vol. Trouens, as dit nie so was nie, dan was daar geen kans vir enigiemand van ons nie. Elkeen kan en moet daarom self besluit hoe hy sy lewe gaan voer – as ‘n slaaf van die sondige verlede, of as ‘n vry mens om God te dien. God hou ons nie verantwoordelik vir die sondes van ons voorouers nie, maar beoordeel elkeen volgens sy/haar eie keuses. Dít is wat ‘n teks soos Eseg 18, veral vers 19-23 sê: Die seun sal nie weens sy pa se sondes sterf nie, en die pa nie weens sy seun s’n nie. Elkeen sal self aan God rekenskap gee van hoe hy lewe. God wil nie hê dat die goddelose moet sterf nie, maar dat hy hom bekeer en lewe.

Daar bestaan dus nie so-iets soos bloedlynvloeke waaruit jy nie kan ontsnap nie. Jy is self verantwoordelik vir hoe jy lewe. Elke mens het ‘n eie verantwoordelikheid. Jy kan nie jou lewe toeskryf aan jou ouers nie, al het jy hoe ‘n agterstand. Die Here gaan jou nie verskoon omdat jou ouers jou swak opgevoed het of aan jou ‘n slegte voorbeeld gestel het nie; Hy gaan vir jou vra watter keuses jy gemaak het, en op grond dáárvan gaan jy geoordeel word. Soos Eseg 18:30 sê: “Ek gaan julle oordeel, Israel, elkeen volgens sy eie optrede” (vgl ook Deut 24:16). Anders is ons voortdurend besig om die blaam vir ons eie sondes te verskuif na ander – my ouers, (slegte) vriende, die duiwel. Adam was die eerste een wat dit probeer doen het toe hy die blaam vir sy ongehoorsaamheid op Eva wou afskuif. Maar dit werk nie so by God nie. Jy kan kies om God te haat (soos Eks 20:5 sê) of jy kan kies om God lief te hê en Hom te dien (Eks 20:6). Dit is jóú keuse. Wat dus in jou lewe gebeur, het niks te make met een of ander vloek wat in jou bloedlyn loop nie, maar alles met jou keuse vír of téén God. So lees ons van koning Hiskia van Juda dat hoewel hy ‘n slegte agterstand gehad het met ‘n vorige koning (sy pa Agas) wat gedoen het wat verkeerd was in die oë van die Here, hy besluit het om te doen wat reg is in die oë van die Here (2 Kon 18:3; vgl met 2 Kon 16:2-3). Hiskia was dus nie ‘n gevangene van ‘n bloedlynvloek waardeur hy gedoem is om te doen wat verkeerd is nie.

God se genade is groot

Die rede hoekom mense kan verander, is omdat God se genade baie groter is as die ellende waarin ons onsself dompel. Hy heers oor die bose en skep daarom die ruimte om uit die mag van die bose en sonde los te kom. Dit het Jesus bewys toe Hy duiwels uit mense gedryf het. Een wat sterker is, het op die toneel verskyn. Dit wys Eks 20:5-6 ook reeds: God se verbondsliefde is baie sterker as die mag van sonde. Dit mag lyk asof ons nooit aan hierdie bo-persoonlike mag van sonde en boosheid kan ontkom nie, maar dis nie waar nie. Die genade van God is groter en sterker. Die sonde kan wel voortwoeker tot in die derde en vierde geslag, maar God se liefde strek tot in alle ewigheid. ‘n Gedeelte soos Rom 5 beskryf volledig hoe die sonde wel deur die ongehoorsaamheid van een mens (Adam) in die wêreld gekom en almal verkneg het, maar ook hoe die genade en redding deur die nuwe Mens (Jesus Christus) veel kragtiger was en nou oorvloedig teenwoordig is. Dit het die mag van sonde gebreek en die genade van God na die hele wêreld uitgebrei. Christus het ons vrygemaak van die vloek van die sonde (Gal 3:13: “die vloek wat die wet meebring” is niks anders nie as dat die wet ons aankla vanweë ons sonde). Elkeen kan nou drink uit hierdie oseaan van liefde en genade wat deur Christus tot stand gekom het.

Ons mag ons dus nie laat verkneg deur ‘n dwaalleer dat daar een of ander bonatuurlike vloek in ons bloedlyn is en dat dit die rede is hoekom dit met ons sleg gaan nie. Slegte dinge kan ook met goeie, gelowige mense gebeur. Dink aan wat met Job gebeur het. Al die ellendes in sy lewe het niks te make gehad met ‘n vloek in sy bloedlyn nie, maar met God wat ‘n groter doel met sy lewe gehad het.

Samevatting: Die siening dat daar so-iets is soos bloedlynvloeke wat veroorsaak dat ons vir geslagte lank vasgevang sit in allerlei ellendes is ‘n vals teologie. In Christus het God ons finaal verlos van die enigste vloek wat oor ons heers, naamlik die sonde. Elke mens is dus vry om God te dien en hoef nie te vrees dat sy bloedlynverlede hom sal inhaal en verhoed dat hy/sy voluit vir Christus kan lewe nie.

Skrywer:  Prof Hermie van Zyl

9:13-15 Die altaar voor God het sy eie stem wat vanuit sy vier goue horings praat (vgl. 16:7 het letterlik net: ‘n stem uit die tempel vanaf die altaar). Sy opdrag is dat die vier engele wat vasgebind is by die groot Eufraatrivier, en gereed is vir dié uur, dag, maand, en jaar, word vrygelaat om ‘n derde van die mense dood te maak – God se plan in die boekrol, wat oopgerol word deur die Lam (5:5), is dat oordeel en verlossing saam ontvou, op grond van die offer van die Lam. Al die gebeure is God se voorbereiding vir die finale einde. Na die verseëling van die gelowiges het die tyd nou aangebreek om die magte los te laat, wat die vernietiging van die oordeel uitvoer.   Die vier horings, vier engele en vier tydsaanduidings beklemtoon die wêreldwye effek van die plaag. Soos Openbaring twee stede het wat teenoor mekaar staan – Babilon en die nuwe Jerusalem, so is daar ook twee opponerende riviere, Babilon se groot Eufraat, wat die bedreiging van dood en verwoesting inhou (ook in 16:12 en 12:15-16 uit die draak se mond), teenoor die rivier van Jerusalem wat uit die troon van God en die Lam vloei om lewe te gee aan hulle wat in die ewige stad woon (22:1-2).

9:16-19 Die getal wat Johannes gehoor het (9:16) verklaar wat hy gesien het (9:17-19). Hy hoor die getal van die duiwelse ruitery, wat meer is as die engele om die troon: twee maal tienduisend maal tienduisende (200 miljoen) duiwelse ruiters teenoor tienduisend maal tienduisende en duisend maal duisende (101 miljoen; 5:11) engele om die troon. Die Bose het ‘n geweldige groot reserwemag wat alleen deur ‘n messiaanse Verlosser oowin kan word in ‘n finale geveg met die boosheid (die Eufraat was die grens van die Romeinse Ryk. Anderkant die Eufraat tot aan die Indusrivier het die gevreesde Parte gewoon. Hulle was uitstekende perderuiters, wat die Romeine daarom oorwin het in 53v.C. en 62 n.C., vgl. Hand 2:9 vir die Jode wat tussen die Parte/Perse gewoon het – in die antieke uitbeeldings van die Parte dra hulle ruiters en perde harnasse soos in v17 beskryf ).

Met die loslating van die vier engele by die Eufraat sien Johannes ‘n monsteragtige horde kruisings tussen perde met koppe soos leeus en sterte soos slange met koppe. Hulle krag lê in hulle leeubek voor en slang bekke agter, waarmee hulle die mense wond. Hulle maak ‘n derde van die mensheid dood met die vuur en rook en swawel wat uit hulle bekke borrel. Hulle ruiters se borsharnasse het ook die kleure van vuur, rook en swawel (rooi, blou, geel), wat hulle woeste onstuimige innerlike natuur aandui. Anders as die sprinkane het hulle nie mens-trekke nie, maar lyk soos die Griekse mitologiese Chimera, ‘n vuurspuwende monster met ‘n leeukop, boklyf en draakagterlyf (na aanleiding van die vuurspuwende berg Chimera in Lysië met leeus in die bosse teen die bergtop, bokke wat langs die kante wei en slange in die moerasse aan sy voet). Die plae word erger: waar die vyfde trompet se plaag pynig, maak die sesde trompet s’n dood. Die mense se onbekeerlike harte word net harder, ten spyte van die waarskuwings wat erger word, soos die Farao se hart ten spyte van die plae in Egipte (Eks 9:24). Die oordeelsvoltrekking is die antwoord op die gebede van die gelowiges (5:8; 6:10; 8:3-4).

9:20-21 Die doel met die plae was om die verharde mensheid tot besinning te laat kom oor die vernietiging wat hulle optredes veroorsaak. Maar hulle gaan voort om demone te aanbid en om hulle stomme en blinde en onbeweeglike afgode te dien. Die verleiding van geestelike promiskuïteit is sterker as die bedreiging van die demoniese sprinkane en sataniese monsters. Hulle gaan voort om hulle valse gode te aanbid (teen die 2e gebod, Eks 20:4-5) en weier om hulle te bekeer van hulle moorde (6e gebod), toordery (farmakeia betower mense tot ekstase, soms met dwelms; vgl. goëlaar in Deutr 18:10), onsedelike gedrag (7e gebod) of stelery (8e gebod), die lys van hulle oortredings teen hulle God en hulle medemense. Die ses trompette is ‘n kommentaar op die geestelike aard van die wêreld wat die kerk en sy gelowiges uitlok om by hulle aan te pas. Johannes se nagmerrie-vision is bedoel om die kerk wakker te skud (3:2-3).

Skrywer:  Prof Francois Malan

9:1-6 Die eerste vier trompette het plae aangekondig oor die skepping wat terugkeer tot die chaos voor die skepping (Gen 1:2). Die laaste drie is gerig teen die bewoners van die aarde, teen dié van hulle wat nie die seël van God ontvang het nie.

Met die vyfde trompet sien Johannes ‘n ster wat uit die hemel val met die sleutel van die bodemlose diepte, die baie diep onderaardse woonplek van die bose geeste en demone wat daar gevange gehou word. Met hulle gevangenis oopgesluit kan hulle kom pynig en doodmaak – met drie beperkings op hulle bose werke: op die tydspan van die pyniging en die voorwerpe van hulle aanslag: slegs vyf maande, nie die plantegroei nie, en slegs daardie mense wat nie die seël van God op hulle voorkoppe het nie (beeld van hulle denke en geloof). Hulle kan nie buite God se plan optree nie. Die verstikkende rookwolk wat uit die bodemlose diepte opborrel, verduister die son en die lug. Dit staan teenoor die wierook van die gebede van die kinders van God wat ‘n aangename geur is vir die God van lig (8:4; 22:5).

Uit die rookwolk kom sprinkane (die agtste plaag in Egipte Eks 10:13-15; Joël 1:5-7) wat die karakter van die bodemlose diepte dra – dit is ‘n gesig oor wat met die aarde gebeur as God dit oorgee aan ander magte. Die vier lewende wesens van 4:6-8 het trekke van die aarde en die hemel. Maar hierdie kruising van swerms sprinkane met angels van skerpioene sal die mense so pynig, dat die mense daarna sal smag om dood te gaan (soos in 6:15-16). Hierdie kruisings is verderwers van die goeie skepping en verteenwoordig die skepping se opstand teen die Skepper, wat God se orde in die skepping wil omdraai.

9:7-11 Die eienskappe van die skerpioen-kruisings word telkens met vergelykings beskryf: net soos, iets soos, soos. Al kom hulle uit die onderwêreld is hulle ook soos iets in hierdie wêreld. Sprinkane wat soos perde lyk wat vir die oorlog gepanser is (vgl. Joël 2:4-5 se sprinkane), borsplate van yster, en die geluid van hulle vlerke soos van oorlogswaens wat instorm in die geveg, krone wat lyk soos goud, gesigte soos van mense, hare soos van vroue, tande soos van ‘n leeu, sterte soos van skerpioene. Hulle kom die orde van die skepping omgooi. Sprinkane verniel gewoonlik die plantegroei, maar hierdie massa pyl op die mense af. In die natuur het sprinkane geen leier nie (Spr 30:27), maar Abadon (in Hebreeus) Apollion (in Grieks) wat beteken ‘Vernietiging’ of ‘Vernietiger’ is die leier van hierdie sataniese horde wat teen die koninkryk van God opruk – keiser Domitianus het homself graag Apollo incarnatus genoem, die mensgeworde Apollo, die god van peste en plae, daarom bevat die benaming ‘n steek na sy goddelike pretensies. Sprinkane vreet met hulle bekke, maar hierdie lot gebruik hulle sterte om die mense te teister, soos die stert van die draak in Openb 12:4. Die bose kan baie vorms aanneem, maar het ‘n menslike gesig, want dit word veroorsaak deur die opstand van mense se wil teen die wil van God. Die bose het die mens se samewerking nodig om God se skepping af te takel.

In hulle sterte met die angels waarmee hulle die mense teitser, was daar krag vir vyf maande, ‘n simboliese getal (in 9:5,10; 17:10). Dit is die lewenssiklus van ‘n sprinkaan – hulle hele lewensspan is hulle daarmee besig. Maar dit hang ook saam met die mense se weiering om hulle afgode te los wat gemaak is van die vyf materiale: goud, silwer, brons, steen en hout (9:20).

9:12 is ‘n brug-uitspraak wat die eerste vyf trompette met die laaste twee verbind : die eerste wee!-uitspraak, wat mense met pyniging tot besinning roep (8:13), lui ook die twee volgende trompette in as waarskuwing vir die mense wat nie gesien het waartoe hulle afgodery en lewenstyl alreeds gelei het nie (vgl. 9:20).

Skrywer:  Prof Francois Malan

8:6-7 Die eerste trompet – hael en vuur met bloed gemeng: Met die oopbreek van die vierde seël (6:8) is ‘n kwart van die aarde doodgemaak deur vier plae. Met die blaas van die eerste trompet is ‘n derde van die aarde en ‘n derde van die bome verskroei maar al die groen gras verbrand – drie dele van die skepping word genoem. ‘n Derde is groter as die kwart met die vierde seël. Die intensiteit van die oordeel word groter. Die getal drie loop deur hoofstuk 8 en 9. Die verwagting word gewek dat die tyd aan die uitloop is.

Die eerste trompet bring ‘n eienaardige mengsel van koud en warm: vuur en hael, wat die onnatuurlikheid van die plaag onderstreep met ‘n eggo van die sewende plaag in Egipte se donderslae, bliksems en die haelstorm (Eks 9:23-24 sê letterlik: en die Here het donder en hael gestuur, en die vuur het afgehardloop na die grond toe…en daar was hael, en vuur het opgevlam tussen die hael). Die vuur en hael wys heen na die ineenstorting van die skepping, en ‘n omkeer van die derde dag van die skepping se groenigheid, groen plante en vrugtebbome (Gen 1:11-12). Die vernietiging van die plante is soos die wêreld tans lyk, nie soos God dit bestem het met die skepping nie. Die bloed en vuur herinner aan Joël 2:30-31se bloed, vuur en rookwolke wat die groot, vreeslike dag van die Here inlei as simbole van God se oordeel.

8:8-9 Met die tweede trompet word iets soos ‘n baie groot berg wat met vuur brand in die see gegooi, wat ‘n derde van die see in bloed verander soos die eerste plaag wat die water in bloed verander en die visse laat vrek het, as God se straf op die Egiptenaars (Eks.7:20-21). Hierdie plaag voorsien die val van Babilon in hoofstuk 18, soos Jeremia 51:25 se ‘verwoestersberg wat ‘n uitgebrande berg sal word.’ Die tweede trompet se plaag beskryf boosheid se selfvernietigende mag: Die brandende berg Babilon vernietig ‘n derde van die seediere en skepe wat Babilon se ekonomie dra (vgl. Op. 18:9 brand; 18:11 handelaars; 18:17 matrose, 18:19 skepe). Alles word nie verwoes nie, maar hierdie derde is ‘n waarskuwing van wat kom vir die aanbidders van afgode van goud, silwer, koper, klip en hout (9:20), alles materiale wat die skepe van die handelaars vervoer (18:12). Soos die Egiptiese plae vir Israel die voorlopers van hulle verlossing was, is hierdie plae gemik op die gelowiges se verlossing.

8:10-11 Die plae van die eerste twee trompette het die land en die see getref. Die oordeel van die derde en die vierde trompette tref die varswater en die ligte in die hemelruim. Die groot brandende ster wat op ‘n derde van die riviere en fonteine val se naam is Bitterals, wat hulle varswaters bitter en ondrinkbaar gemaak het (vgl. die gifwater van Deutr.29:18; Jer 23:15 as beeld vir die giftige uitwerking van afgodsdiens – so vernetig die afgodsdiensaars hulleself met hulle dors na die onsedelikheid van die afgodsdiens).

8:12 Met die blaas van die vierde trompet verdof die drie hemelliggame, son, maan, sterre, en op aarde is ‘n derde van die daglig daarmee heen. In Egipte was daar drie dae duisternis (Eks 10:21-23; vgl. die treurlied oor die farao in Eseg 32:7-8). Met die vyfde bak word die koninkryk van die dier in duisternis gehul (Op 16:10). Die skepping op die vierde dag word gedeeltelik omgekeer (Gen 1:14-19). Die terugkeer na chaos simboliseer die chaos en duisternis van die rebelse menslike hart wat die oorsaak is van die chaos in die skepping (vgl. Hosea 4:1-3). Die goddelose se stiksienigheid is die oorsaak van die duisternis waarin hulle leef. Die gedeeltelike verduistering skep egter die moontlikheid van bekering waartoe die trompette oproep.

8:13 Die eerste wee! Aan die einde van die vierde trompetgeskal skreeu ‘n vlieënde arend/aasvoël drie weeklagte uit, ouai, ouai, ouai (vgl. Eseg 15:23; ellende, ellende, ellende, vgl. 9:12 – die Afrikaanse woord ellende kom van die Nederlands: uit den lande, ‘n staatlose swerwer; in Grieks is daar net een woord vir arend en aasvoël; die baard aasvoël lyk ook baie soos ‘n arend). Uit die lug waarsku die aasvoël die bewoners van die aarde oor die ellende wat die volgende drie trompette gaan aankondig. In Openb 19:17,21 neem die aasvoëls deel aan God se fees vir al die voëls op die lyke van die goddeloses (vgl. Mat 24:28), terwyl die gelowiges aansit aan die feesmaal van die Lam (Openb 19:9). Die arend het die simbool van die Romeinse Ryk geword. In Openbaring 4:7 verteenwoordig die arend as vierde lewende wese, die hele skepping se gevleuelde diere in diens van God; Die vrou van 12:14 kry twee arendsvlerke om mee te vlug; hier in 8:13 bring die aasvoël God se oordeel. Die ‘ellende’aankondiging word in 12:12 oor die land en see uitgeroep en in hoofstuk 18:10,16,19 is daar drie dubbele ‘ellende, ellende’ aankondigings aan die groot stad Babilon, simbool van die verderflike en oorheersende mag en invloed van die hoofstad en sy leiers. In die tyd van die boek Openbaring was dit Rome, wat hier deur sy arend-simbool gewaarsku word.

Skrywer:  Prof Francois Malan