Leser vra (teks effens verkort):

Daar is ‘n bediening in die kerk wat klere verskaf hulpbehoewende mense. Klere word deur die gemeentelede en gemeenskap geskenk. Die afgelope jaar is die fokuspunt verskuif. Die klere word nou verkoop en aanvraag van arm mense het met 98% afgeneem. Mense het nou nie meer die vrymoedigheid om te kom vra vir klere nie. Die klere nou aan eksklusiewe kopers van goeie tweedehandse klere teen weggeepryse verkoop. Die geld word gebruik om kosvoorrade aan te koop vir armoedige gesinne.

Kwelvrae:
Hoe Bybels is die handeldryf in die kerk? Verder word daar gewonder oor die verkoop van die klere aan ryker kopers en of die verkopery nie die projek in ‘n winkel verander nie.

Antwoord

Prof Jan van der Watt antwoord:

Hoewel die reaksies in Bybelkennis oor die Bybel en Bybelse inligting gaan en ons normaalweg nie op sulke praktiese vrae fokus nie, verdien die vraag tog ’n opmerking of twee. Die vraag of die kerk mag handel dryf moet binne konteks gesien word. In Johannes 2:13-17 lees ons van Jesus wat die handelaars uit die tempel gejaag het met die waarskuwing dat hulle nie die huis van sy Vader ’n besigheidsplek moet maak nie. Dit gaan hier egter oor die totale verandering van die kerk se funksie en waarvoor dit gebruik word. God word nie meer daar gedien nie, maar geld. As dit in enige gemeente die geval is, moet rooi ligte aangaan. God hou nie daarvan nie.

Aan die ander kant, as kerke geld insamel (deur basaars, of met projekte soos hierdie een blyk te wees) om hulle roeping om ander te help te vervul (vgl. 1 Joh 3:16-17) en so die Evangelie te verkondig, is dit ’n ander saak. Die geld moet nooit die fokus word nie, maar die liefde en diens aan ander en God moet die dryfveer wees.

Wat die manier van geld insameling betref: Die vraer noem twee moontlikhede: om klere weg te gee of om dit te verkoop en die geld dan te gebruik om ander te help. Beide is ewe geldig. Maar wat is nou die verskil? Die situasie maak die verskil. As mense nie klere het nie, gee vir hulle klere. As hulle egter kos meer as klere nodig het, gee vir hulle kos. As jy dan die klere het asook ’n mark daarvoor en jy die geld vir kos kan gebruik as kos nodig is, lyk dit na ’n werkbare opsie. Dit is gewoon praktiese wysheid. Die Bybel gee geen riglyne oor wat mens moet kies nie, maar sê wel dat ’n mens in gebed en afhanklikheid van God hierdie praktiese wysheid soek (byna soos Salomo). En ’n mens moet altyd onthou dat die Here graag wil hê dat ons in liefde en vrede moet saamwerk. Uitvoering van hierdie opdrag begin gewoonlik by onsself.

Skrywer: Prof Jan van der Watt

Johan vra:

Ek het al dikwels daaroor gedink: God het die Israeliete verbied om met ander nasies te meng, tog het Salomo, die grootste aardse koning, omgang gehad met die koningin van Skeba.

Antwoord

Prof Hermie van Zyl antwoord:

’n Mens sou die vraag oor die boeg van sogenaamde gemengde huwelike kon gooi. Gemengde huwelike kan in ons konteks óf as rasgemengde óf as geloofsgemengde huwelike verstaan word. Indien een of beide van hierdie interpretasies die swaartepunt van die vraag uitmaak, wil ek die vraagsteller graag verwys na vorige bydraes op Bybelkennis.co.za se webblad wat dié kwessies volledig bespreek (vgl Hermie van Zyl: “Gemengde huwelike”). In my antwoord hier onder gaan ek egter net in op die kwessie dat God Israel verbied het om met ander nasies te meng, soos die vraagsteller dit verwoord.

Israel se verhouding met die omringende (heiden)nasies was kompleks. Ons moet onthou dat toe Josua die Israeliete die beloofde land, Kanaän, ingelei het, dit nie ’n leë land was nie. Dit was reeds bewoon deur allerlei ander nasies, soos die Kanaäniete, Hetiete, Amoriete, Feresiete, Hewiete en Jebusiete (vgl Eks 3:8), om die Filistyne nie te vergeet nie (Rig 13:1). En nog baie ander waarvan ons in die Ou Testament lees. En dis ook nie asof Israel sommer net kon instap en hulleself gaan tuismaak in die land van melk en heuning wat God aan hulle beloof het nie (Eks 3:8); hulle moes vir hulleself ’n plek oopveg. En selfs nadat hulle die land ingeneem het, was die heidennasies – of hulle oorblyfsels – steeds daar, en elkeen van hulle het sy eie gebruike, gewoontes en (af)gode gehad wat almal in ’n mindere of meerdere mate ’n suigkrag uitgeoefen het op Israel se leefwyse. Israel was daarom voortdurend in ’n stryd gewikkel om homself as unieke volk van God te handhaaf, maar tog ook nie in totale afsondering te leef nie. ’n Mens sou kon sê dat daar altyd twee perspektiewe teenwoordig was in die volkslewe van Israel wat mekaar in balans gehou het en soms ook in kompetisie was met mekaar, naamlik dié van uitsluiting en dié van insluiting van die heidennasies. Op die keper beskou sluit hulle mekaar nie noodwendig uit nie; hulle moet net nie na die een of ander kant toe verabsoluteer word nie (kyk slotparagraaf verder hieroor).

Die perspektief van uitsluiting was waarskynlik vir lank die dominante een, gegewe die stryd wat Israel gehad het om hulleself in Kanaän te vestig en te handhaaf. Dit het gelei tot Israel se afsondering van die omringende nasies. Die Israeliete het hulleself gesien as ’n gewyde of heilige nasie (Eks 19:5-6). Hulle het dit so verstaan: omdat die Here met hulle ’n verbond gesluit het, was hulle sy eiendomsvolk en vir Hom afgesonder (Deut 7:6); hulle moes aan God toegewy lewe, Hom alleen dien, en hulle weerhou van vermenging met ander nasies wat vreemde gebruike en afgode aangehang het (Lev 20:23-24,26). Uiteraard het dit ook ingehou dat daar nie ondertrouery met die omringende volke plaasvind nie, want dis die gouste wat Israel tot afgodery verlei sou word (vgl Deut 7:1-4; Num 25:1-4; Jos 23:12-13; 1 Kon 11:2). (Laasgenoemde teks dui op koning Salomo se baie vrouens, maar daar is geen aanduiding dat Salomo ooit met die koningin van Skeba “omgang” gehad het, soos die vraagsteller dit stel nie, tensy “omgang” ’n wyer betekenis toegeken word.) Dat Israel nie altyd so suiwer gehoor gegee het aan die verbod op ondertrouery nie, word bevestig deur die geskiedenis van Simson, een van die rigters van Israel, wat eers met ’n Filistynse vrou getroud was en later verlief geraak het op ’n ander een, Delila, en uiteindelik ’n duur prys daarvoor betaal het (Rig 14-16). Die geestelike leiers van Israel het daarom altyd gewaarsku teen heidense invloede en die volk herinner aan hulle herkoms en identiteit as God se eiendomsvolk (vgl 1 Sam 7:3). In die tyd ná die Babiloniese ballingskap (lg was in die 6e eeu vC), toe Jerusalem en die tempel herbou is, het daar ’n verskerping in die uitsluitende perspektief na vore getree. Dit word veral in die boeke van Esra en Nehemia beskryf. Nehemia het in sy hervormingspogings byvoorbeeld toegesien dat almal van gemengde herkoms van Israel afgeskei word (Neh 13:1-3); verder het hy die maatreëls van die sabbat afgedwing en ook met sy volksgenote baklei omdat hulle steeds huwelike met Ammonitiese en Moabitiese vrouens aangegaan het (Neh 13:23-27). Die ander groot hervormer, Esra, was op sy beurt so ontsteld oor hierdie ondertrouery tussen Joodse mans en die vroue van vreemde nasies dat hy hulle gedwing het om die vrouens te skei en terug te stuur na hulle onderskeie nasies toe (Esra 10). Ook in ’n buite-Bybelse boek uit hierdie tyd, Jubileë, kom hierdie uitsluitende tendens sterk na vore. Daar was dus ’n volgehoue tendens van uitsluiting teenwoordig in die volkslewe van Israel wat daarop gestaan het dat die enigste manier waarop hulle hulle roeping as Godsvolk kon uitleef, dié van fisiese afskeiding was, naamlik geen vermenging met die heidennasies nie. Maar, soos bo beskryf, het dit nie altyd in die praktyk gerealiseer nie.

Hierbenewens was daar ook die perspektief van insluiting teenwoordig, hoewel nie altyd so sterk op die voorgrond nie. Dis eerder iets wat aanvanklik slegs “tussen die reëls” voorgekom het, maar gaandeweg traksie gekry het as ’n geldige Goddelike perspektief. So lees ons van God wat aan Abraham, die vader van die gelowiges, sê dat hy enersyds ’n groot nasie sal word, maar andersyds dat deur hom al die volke van die aarde geseën sal wees (Gen 12:2-3). Die nageslag van Abraham – Israel – was dus nie net daar vir en ter wille van hulleself nie, maar ook ter wille van die wêreld. Die hele wêreld word ingesluit by die verbond wat God met Abraham gemaak het. En hierdie perspektief sien mens telkens in die geskiedenis van Israel na die oppervlak tree. Toe Israel deur Moses uit Egipte gelei is na die beloofde land toe, was daar ook ’n menigte mense van ander afkoms wat met hulle saamgetrek het (Eks 12:38). (Selfs Moses was met ’n Kussitiese vrou getroud [onder andere], ’n verbintenis waaroor hy verkwalik is deur sy suster en broer, Num 12.) Maar solank hierdie vreemdelinge tussen Israel besny is en die gebruike van Israel nagekom het, is hulle opgeneem as volwaardige Israeliete (Eks 12:48-49). Vreemdelinge het dus beskerming geniet en mag nie verdruk geword het nie (Eks 23:9; Lev 19:33-34). En toe die Israeliete Jerigo ingeneem het, is Ragab, ’n prostituut van Jerigo, en haar familie gespaar en opgeneem as deel van die Israeliete (Jos 6:25). Later is Ragab met Salmon getroud en het sy so ook een van die voorouers van Jesus geword (Matt 1:5). Verder, hoewel Ammoniete en Moabiete blykbaar nie lid van die Israelitiese gemeente kon word nie (Deut 23:3), was dit Edomiete en Egiptenare wel beskore (Deut 23:7-8). Tog lees ons later van ’n Moabitiese vrou, Rut, wat met die Israeliet, Boas, getroud is, so die oumagrootjie van koning Dawid geword het (Rut 2:2; 4:10,18-22) en ook opgeneem is in die geslagsregister van Jesus (Matt 1:5).

Verskillende tye en omstandighede het dus verskillende perspektiewe op Israel se verhouding met ander volke na vore gebring. Aanvanklik was dit merendeels individue uit ander volke wat opgeneem is in die Israelitiese gemeenskap, maar gaandeweg het daar ook ’n ander perspektief na vore getree met betrekking tot die nasies se insluiting in die Godsvolk. So lees ons in 1 Kon 8:41-43 hoe Salomo bid dat die Here ook die vreemdelinge wat nie tot Israel behoort nie se gebede sal verhoor sodat al die volke van die aarde die Here se Naam sal ken. En in Jes 56:3-7 word die tempel in Jerusalem as die geloofshuis van al die volke van die wêreld voorgehou. Israel moet as ’t ware soos ’n ligbaken uitstaan waardeur die nasies aangetrek word sodat die roem van God vermeerder kan word (Jes 60:1-7; vgl 42:6; 49:6). En uiteindelik maak die Here vir Hom uit al die nasies en taalgroepe mense bymekaar wat die mag van die Here sal sien en Hom sal dien. So sal daar ’n nuwe hemel en aarde tot stand kom wat in diens van die Here sal staan (Jes 66:18-24).

By terugskou oor insluiting en uitsluiting kan ’n mens sê dat ons in die Ou Testament hoofsaaklik ’n middelpuntsoekende beweging van die nasies na Israel toe het. Israel word voorgehou as ’n bastion van heil, as ’n lig vir die nasies wat die nasies na hom toe aantrek sodat hulle daar heil kan vind. Dis eers in die Nuwe Testament dat daar ook ’n middelpuntvliedende beweging plaasvind, waar die volk van God / die kerk die opdrag ontvang om uit te gaan na die nasies en hulle dissipels te maak sodat die lewende God aanbid kan word (Matt 28:18-20). Maar ook in die Nuwe Testament sou dit nog lank duur voor die insig ten volle deurgebreek het dat God se heil oopstaan vir die hele wêreld en nie beperk is tot ’n enkele nasie, Israel, nie. Die gebeure van Hand 15 bevestig dit. Hier moes die kerk ’n definitiewe besluit neem dat dit nie meer van die heidene wat toetree tot die kerk (wat nog hoofsaaklik uit voormalige Jode bestaan het) verwag sou word om hulle te besny nie. Al wat nodig is, is die geloof in Jesus Christus.

Ten slotte net nog ’n enkele opmerking oor die verhouding tussen insluiting en uitsluiting soos dit die Godsvolk se verhouding tot die heidennasies raak. In die Ou Testament het uitsluiting gedomineer, hoewel daar talle individuele gevalle was waar heidene ingesluit is die Godsvolk, mits hulle die verbondsvereistes nakom. Gaandeweg het daar profetiese vistas geopen van al die nasies wat na Israel stroom en so deel van die Godsvolk word. Dis eers in die Nuwe Testament dat die beweging weg van Israel ontstaan het en die heil wat God bied al minder ’n nasionalistiese inslag gekry het rondom Israel. Tog was die insluiting nooit onvoorwaardelik nie; die voorwaarde was altyd geloof in Jesus Christus en of jy jou onderwerp aan sy leer en lewe, of jy bereid is tot navolgingskap van Jesus. Hy is die bepalende faktor. Hoewel alle nasies dus nou vrye toegang tot God se heil in Christus het (jy hoef nie eers ’n Jood te word, soos in die Ou Testament, om tot die Godsvolk te behoort nie), gaan dit steeds met “uitsluiting” gepaard: wie hulle nie wil onderwerp aan die heerskappy van Christus nie, mag dalk hoor: Gaan weg ek het julle nooit geken nie (Matt 7:21-23). En verder sal die kerk van Jesus altyd ’n onderskeidende lewensuitkyk en -styl hê wat hulle anders maak as die wêreld, maak nie saak in watter gemeenskap die kerk hom bevind nie. Soos Petrus dit stel, met ’n aanhaling van dieselfde teks waarmee oud-Israel hulle van die heidennasies afgeskei het (Eks 19:5-6): “Julle is ’n uitverkore volk, ’n koninklike priesterdom, ’n nasie wat vir God afgesonder is, die eiendomsvolk van God, die volk wat die verlossingsdade moet verkondig van Hom wat julle uit die duisternis geroep het na sy wonderbare lig” (1 Pet 2:9). Daarom, die kerk se lewenswandel moet heilig wees; “wees heilig, want Ek is heilig” (1 Pet 1:15-16).

Skrywer:  Prof Hermie van Zyl

1:25 ’Juis omdat ek hiervan oortuig is, weet ek dat ek hier sal bly, ja, dat ek wel by julle almal sal bly, sodat julle vordering kan maak en geloofsvreugde van ervaar.’ Paulus vertrou (pepoithōs ‘vertrouend’ (nie: ‘ek is oortuig’ soos 2020 vertaal nie ) dat die Here hom wil gebruik vir die noodsaaklike vordering van die Filippense se geloof in Christus en hulle verhouding met mekaar (1:24). Die Here het die vertroue in hom gewerk, moontlik deur die gemeente se gebrek aan ’n nederige eensgesindheid waaroor hy so ernstig in hoofstuk twee praat (vgl.2:1-4,14; 4:2-7). Hy kon daaroor berigte ontvang het en dit afgelei het tydens sy gesprekke met Epafroditus, die gemeente se verteenwoordiger wat hom kom help het (4:18). Sy Here bepaal sy lewensduur. Daarom weet hy, eintlik ‘dit vertrouend weet hy’ dat hy in die lewe gaan bly (menō) en voortgaan om by al die gemeentes en gelowiges te bly. Die doel van Paulus om by hulle almal te bly is om só die belang van die Here se koninkryk en die nood van die gelowiges in Filippi te dien. Almal sluit al die gemeentes in, nie slegs die Filippense nie. Dat Paulus sal volhard om by die gemeentes te bly, beteken dat hy bereid is vir die uitdagings en moontlike lyding wat dit kan behels. In die Griekse teks is vordering en vreugde met een lidwoord verbind en saam aan geloof. Dit gaan oor die gemeente se vordering in die geloof en hulle vreugde in die geloof daarmee saam. Dit beteken dat die gemeente en gemeentelede minder op hulleself moet vertrou en al meer op Christus Jesus vertrou vir alles in hulle lewe. Dan kan hulle in nederige eensgesindheid met mekaar saamlewe. Die groeiende vertroue op die Here lei tot ’n lewe in vreugde omdat ons nie meer op onsself vertrou nie, maar op die Here. Vreugde is deel van die vrug van die werking van die Heilige Gees in elke gelowige (Gal 5:22). Romeine 15:13: ‘Mag die God van hoop julle deur julle geloof met alle blydskap en vrede vervul, sodat julle hoop oorvloedig kan word deur die krag van die Heilige Gees.’ Dit beteken die aanvaarding dat alles wat met my gebeur van die Here kom. In Romeine 8:28 het Paulus gesê: ‘Ons weet dat alles ten goede meewerk vir hulle wat God liefhet, diegene wat volgens sy voorneme geroep is…’ Nadat hy opgenoem het watter ellendes die gelowiges mag tref, sê Hy: ’Maar in alles is ons selfs meer as oorwinnaars deur Hom wat sy liefde aan ons bewys het… omdat niks ons kan skei van God se liefde wat daar in Christus Jesus ons Here is nie’ (Rom 8:37,39). Dit is die vreugde van die geloof waarvan Paulus hier skryf waaraan hy in die gemeentes wil kom werk.

1:26 ‘So sal julle roem oor Christus Jesus deur my oorvloedig gemaak word, deur my teenwoordigheid weer by julle.’ (2020 ‘So sal julle trots op my, wanneer ek weer by julle is, in Christus Jesus nog meer kan toeneem) ‘…sodat julle roem oor (en) Christus Jesus oorvloedig gemaak word’ – hier verwys die Griekse ‘en’ na die Persoon oor wie hulle roem, soos in Fil 3:3 ‘ons wat oor (en) Christus Jesus roem en nie op (en) die vlees nie.’ Die gedagte is dan dat God hulle roem oor Christus sal bewerk deur Paulus se werk onder hulle (nie soos 2020 vertaal dat hulle oor Paulus sal roem nie). In Galasiërs 6:14 het Paulus gesê: ‘Maar wat my betref mag dit my tog nie oorkom dat ek spog nie, behalwe oor (en) die kruis van ons Here Jesus Christus.…’ ‘deur my oorvloedig gemaak word;’ vgl. 1:9 dat hulle liefde al hoe meer oorvloedig sal wees) ‘deur (en) my’ – hier verwys die Griekse ‘en’ na Paulus as die instrument wat God sal gebruik om die Filippense se roem oor Christus oorvloedig te laat word (Die Griekse voorsetsel en word in die Griekse Nuwe Testament vir 21 verskillende betrekkinge tussen naamwoorde gebruik, bv: ‘in,’ ‘oor,’ ‘deur,’). ‘Deur my’ word uitgebrei met ‘deur (día) my persoonlike teenwoordigheid (parousía) weer (pálin) by julle’ – sy teenwoordigheid by hulle gaan nie slegs per brief wees, soos met hierdie brief wat reeds werk om hulle roem oor Christus te vermeerder nie, maar hy gaan persoonlik teenwoordig wees by hulle nadat hy in Rome vrygelaat is; ‘weer’ – Paulus was by hulle toe die Here die gemeente begin het tydens sy tweede sendingreis (Hand 16:6-40); daarna was hy by hulle op pad na Korinthe (2 Kor 2:13; 8:1); daarna op sy reis na Jerusalem (Hand 20:1-6); en nou beplan hy om ‘weer’ na hulle te kom wanneer hy vrygelaat word in Rome. Paulus voorsien ’n baie vrugbare besoek by die gemeente na sy vrylating. Deel van sy verwagting is dat die Here se liefde onder hulle meer en meer oorvloedig sal word. Daarvoor het hy in vers 9 gebid. Die wyse waarop dit sal gebeur is dat hulle al meer op die Here Jesus Christus sal vertrou vir hulle hele lewe. Christus sal hulle ook deur Paulus se getuienis verander sodat hulle mekaar beter sal liefhê. Met hulle groeiende vertroue op Jesus sal hulle Hom al meer dank en prys. So sal hulle roem oor Christus Jesus se werk in hulle en dat Hy hulle lewe al meer verander. Op dié manier maak God hulle roem oor Christus oorvloedig. Daarvoor gebruik Hy Paulus se getuienis oor Christus. Die groei en volharding in die geloof kom van God af. Die Heilige Gees is daagliks besig met die opbou van ons geloof in Christus (2 Kor 3:18). In 1 Kor 3:6 sê Paulus: ‘Ek het geplant, Apollos het natgegooi, maar God het laat groei.’ God wat die goeie werk in die gelowiges begin het, sal dit voltooi tot op die dag van Christus Jesus (Fil 1:6).

1:22a ‘maar as ek verder liggaamlik bly lewe, beteken dit dat ek nog verder vrugbaar sal kan werk,’ Die sin is gebroke en moeilik om presies te vertaal. Nadat Paulus duidelik gemaak het dat sy sterwe vir hom ’n wins sal wees, om vir ewig volmaak met Christus te wees of vir die evangelie ’n wins te wees deur die wyse waarop hy sal sterf (1:21), beskryf hy die ander moontlikheid dat hy deur die keiser vrygespreek kan word en dan verder bly lewe. Vir hom sou om verder te bly lewe, beteken om verder deur Christus gebruik te word vir vrug of oes van werk in God se koninkryk op aarde. Die woord karpós kan ‘vrug’ of ‘oes’ aandui. Dit beklemtoon dat daar vrug op sy werk sal wees, dat hy die oes moet help inbring van die werk wat die Here reeds in die harte van mense doen. Teenoor die wins wat sy sterwe vir hom en vir die evangelie kan beteken (1:21) staan die werk vir die Here as hy sou bly lewe. Teenoor sy persoonlike wins, is die diens aan sy Eienaar moontlik belangriker in die oë van sy Here.

1:22b-24 ‘Ek weet werklik nie wat om te kies nie. 1:23 Ek is in ’n tweestryd gewikkel. Aan die een kant verlang ek om heen te gaan en saam met Christus te wees. Dit is immers verreweg die beste. 1:24 Aan die ander kant is dit ter wille van julle noodsaakliker dat ek liggaamlik hier bly.’ Die keuse is vir Paulus moeilik. Hy word van twee kante af gedruk (sunéchomai). Paulus gebruik die woord nog net in 2 Kor 5:14 vir die liefde van Christus wat ons ‘dring/beheer.’ Wat die beste vir die evangelie sou wees, weet hy nie en kan hy nie sê nie (dit is die krag van die woord gnōrízō ‘bekendmaak’). Daarom laat hy dit aan sy Heer oor om daaroor te besluit. As slaaf van Christus aanvaar hy sy Heer se besluit met vreugde. Hy het die begeerte om te sterf en vir ewig met Christus in heerlikheid te wees (vgl. Rom 8:17b). Dit kan ook sy finale offer wees waarmee hy Christus in sy liggaam kan verheerlik (vgl. Fil 2:17 ‘Maar al word ek ook as drankoffer uitgegiet…’ ). Maar om liggaamlik te bly lewe, kan vir sy Heer beteken dat dit nog noodsaaklik is dat hy ter wille van die gemeente in die lewe bly om te help om sy Heer se oes in te samel. Christus is immers sy lewe! Hoe sien Paulus die lewe na die dood en die opstanding van die dooies op die dag van Jesus se wederkoms? Volgens Fil 1:23 verwag Paulus om met sy dood direk met (sun) Christus te wees. Volgens Fil 1:10 verwag hy wel die dag van Christus as die oordeelsdag wat nog kom. Volgens Fil 3:20-21 is ons burgerskap reeds in die hemel, maar ons verwag die Here Jesus Christus, wat ons nederige liggaam gaan verander om gelykvormig te word aan sy verheerlikte liggaam. Volgens 2 Korinthiërs 5:1-10 voorsien Paulus dat die lewe dit wat sterflik is, sal verteer met ons sterwe (5:4 katapínō dat die krag van die dood beëindig word en die lewe oorneem), en dat ons reeds by die Here gaan woon in afwagting van ons verskyning voor die regterstoel van Christus. 1 Korinthiërs 15:20-28; 35-55 brei uit oor die opwekking van die dooies met die koms van Christus as Wêreldregter. Reeds in 1 Thessalonisense verwys hy na ons verwagting van die koms van die Seun van God uit die hemel, met trompetgeskal en met al sy engele (1:10; 2:19; 3:13; 4:16; 5:2). In 1 Thess 4:14 verwys hy egter na gelowiges wat sterf as mense wat glo dat Jesus gesterf het en opgewek is. ‘God sal ook so diegene wat gesterf het, deur Jesus met Hom saamneem.’ In 1 Thess 5:10 sê Paulus dat ons saam met (háma sun) Christus leef òf ons nou lewe òf sterf (‘wakker is of slaap’ as beeldspraak vir lewe en dood in 5:10; vgl. Rom 14:8). Jesus het in sy antwoord aan die Sadduseërs al verwys na Abraham en Isak en Jakob wat steeds lewe, want ‘hulle God is nie die God van dooies nie maar van lewendes’ (Matt 22:32). In sy gelykenis van die ryk man en Lasarus verwys Jesus na Lasarus aan die boesem van Abraham (Luk 16:22-26) en vir die misdadiger aan die kruis sê Hy ‘Jy sal vandag nog saam met my in die paradys wees.’ So is Paulus oortuig dat hy met sy dood met Christus sal wees, aan Jesus verbind om saam met Hom te lewe, ook direk by sy sterwe. So het hy die sterwende Stefanus hoor roep ‘Here Jesus ontvang my gees!’ (Hand 7:58-60).