Johannes in die Nuwe Testament – Francois Malan

Alicia vra:

By ‘n gebedsgroep het ons n studie gedoen oor Johannes die dissipel en Johannes die Doper. My vraag is: was daar 2 Johannesse of een.

Antwoord

Prof. Francois Malan antwoord:

Die Nuwe Testament praat van vyf Johannesse: Johannes die Doper (seun van Sagaria en Elisabet), die dissipel Johannes (seun van Sebedeus), Johannes die pa van Petrus (Joh 1:43; 21:15-17), Markus se ander naam is Johannes (Hand. 12:12,25), ‘n vyfde Johannes, familielid van die hoëpriester (Hand 4:6).

1. Johannes die Doper, die seun van die priester Sagaria en sy vrou Elisabet (vgl. Lukas 1:5-25, 57-66), was die voorloper van Jesus, wat die weg vir Jesus voorberei het deur sy prediking van bekering en doop (Joh 1:6-8,15,19-28). Hy het Jesus aangewys as die Lam van God wat die sonde van die wêreld wegneem  (Joh 1:29,36). Matteus 14:3-12 (Markus 6:14-29)  vertel dat Johannes die Doper deur Herodes doodgemaak is. Mt 14:12 sê dat Johannes die Doper se dissipels vir Jesus kom vertel het van Johannes se dood.

2. Volgens Matteus 4:21-22 (vgl. Mk 1:16-20, Lk 5:1-11) het Jesus die twee seuns van Sebedeus, Jakobus en Johannes, as sy dissipels geroep. Volgens Mk 9:2-8 was Johannes, Jakobus en Petrus saam met Jesus op die berg van verheerliking (Mt 17:1-8; Lk 9:28-36). Volgens Mk 14:33 was hulle drie saam met Jesus toe Hy die nag waarin Hy verraai is, gaan bid het in Getsemane (Mt 26:36-46; Lk 22:39-46).

Die Evangelie volgens Johannes noem nooit die naam van die dissipel Johannes nie. In Joh 21:2 word egter gesê dat die seuns van Sebedeus saam met Petrus gaan visvang het in die See van Tiberias ná Jesus se opstanding, en dat Jesus daar aan hulle verskyn het. Die Johannes Evangelie praat van die dissipel vir wie Jesus liefgehad het (Jn 19:26) aan wie Hy aan die kruis die opdrag gegee het om sy moeder te versorg; 20:2-8 wat saam met Petrus gehardloop het na die graf nadat Jesus opgestaan het; 21:7 van die visvangs ná Jesus se opstanding, 21:20 verwys na die dissipel wat op Jesus se bors geleun het om te vra wie Hom sal verraai, en 21:24 sê: Dit is die dissipel wat oor al hierdie dinge getuienis aflê en dit beskrywe het, en ons weet dat sy getuienis waar is).    

Skrywer: Prof Francois Malan

Alle Paaie lei na Jesus: Die Benamings van God (1) – Adrio König

Hoofstuk 10

Die benamings van God

Ons moet van die begin af duidelik onderskei tussen twee groepe benamings. Die een is die Naam (eienaam) van God, en dit is Jahwe wat meestal as Here of HERE vertaal word. Dit is die enigste werklike Naam vir God in die sin van sy eienaam.

Die ander groep is ’n groot groep wat nie name (eiename) vir God is nie, maar benamings. Dit is woorde/titels (enkelwoorde of woordgroepe) wat na Hom verwys. Hieronder tel benamings soos God, Allerhoogste, Koning, die Here van die leërskare. Dit beteken dat “God” nie ’n Naam (eienaam) vir God is nie, maar ’n soortnaam. Daar was baie gode in die tyd van die Bybel, en vandag nog.

10.1 Jahwe (Here)

10.1.1 Die geskiedenis van God se Naam, Jahwe

Jahwe is die eienaam van God, ’n unieke Naam wat nie in enige ander godsdiens gebruik is nie. Vroeër is die Naam Jehova gespel (Engels: Jehovah). Vandag word taamlik algemeen aanvaar dat dit egter liewer Jahwe moet wees (Engels: Yahweh). Dit word gewoonlik met ’n sagte g uitgespreek: Jagwe.

Dit is baie jammer dat omtrent alle Westerse vertalings die Griekse vertaling van die Ou Testament, die LXX, gevolg het. Hierdie vertaling het die Griekse woord Kurios vir die Hebreeuse Naam Jahwe gebruik. Westerse vertalings het dit toe weergegee met Here (Engels: Lord, Duits: Herr). Die probleem is dat Kurios en Here nie eiename is soos Jahwe nie, maar titels. Dit beteken dat ons die gevoel verloor het dat God ’n eienaam het. Sommige van ons dink selfs dat “God” sy Naam is. Maar God is ’n soortnaam of ’n benaming. Dis nie ’n eienaam nie. Daar was baie gode in die Ou Testament en elkeen het sy eie naam gehad soos Baäl, Astarte, Nebo, Bel (Jes 46:1). En Israel se God se Naam was Jahwe.

Ons verstaan dus die tweede gebod beter as ons lees: “Jy mag nie jou God se Naam, Jahwe, misbruik nie.” Intussen is dit interessant om daarop te let dat sendelinge in Afrika die insig gehad het om inderdaad hierdie Naam in sommige Afrikavertalings te gebruik. Hulle het nog die ou weergawe gebruik, wat nog algemeen was in hulle tyd, Jehova. Dit het swart Christene in Afrika ’n sterker gevoel gegee as wat ons het dat God ’n spesifieke Naam het. Verder is daar onder die talle Westerse Bybelvertalings op my rak net die Engelse NJB wat Jahweh gebruik, en dis heerlik om te lees. Dit versterk net die belewing dat Israel se God, die Vader van Jesus, ’n Naam het.

Verskillende groepe buit die vertaling van Jahwe met “Here” uit. Hulle stel dan hulle trots daarin om die “regte” naam te gebruik, en selfs ook vir Jesus. Dié Naam “Jesus” word dan op verskillende en soms regtig vreemde maniere gespel (soos Jeshua, Yahüah). Natuurlik kan dit nooit verkeerd wees om die oorspronklike Name vir God en ook vir Jesus te gebruik nie:

• Die Hebreeus vir God se Naam (Jahwe)
• Die Grieks vir Jesus (Iysous, lees Jesoes) of selfs die oorspronklike Hebreeus (Jeshua of die langer vorm Jehoshua).

Maar dit kan darem nie regtig ’n onvergeeflike sonde wees om dit nie te gebruik nie. Trouens Paulus self en die vroeë Christene uit die heidendom, die wonderlike vrug van Paulus se sendingreise, het nie van Jahwe of Jeshua gepraat nie. Hulle het klaar in navolging van die LXX wat hulle “Bybel” was, die gebruik gevolg wat ons vandag het om van God as “Here” te praat (Kurios), en om die Griekse vertaling van Jesus se Naam te gebruik (Iysous), en nie die oorspronklike Hebreeus soos sy familie en eerste Joodse volgelinge nie.

As dit so gebiedend noodsaaklik was om juis die presiese Hebreeus te gebruik, sou Paulus mos hierdie Hebreeuse name in sy Briewe gebruik het. Maar hy gebruik deurgaans die Griekse vertalings omdat dit toeganklik was vir sy bekeerlinge uit die heidendom wat nie Hebreeus geken het nie.

In die volgende artikel gaan ons na die oorsprong en betekenis van Jahwe kyk.

Mense wonder dikwels oor verskeie aspekte van die Christelike geloof. Alle Paaie lei na Jesus (2010) deur prof Adrio König is ʼn baie nuttige naslaanwerk wat ʼn betrokke en uitdagende verduideliking bied van die die middelpunt van ons geloof: Jesus Christus.

Bybelkennis gaan gereeld gedeeltes uit hierdie bron publiseer. Ons dank aan prof König en CUM vir hierdie vergunning.

Vir meer inligting oor CUM, besoek gerus hulle webblad by www.cumuitgewers.co.za

Skrywer:  Prof Adrio König

Alle Paaie lei na Jesus: Die uittog uit Egipte (11) – Adrio König

9.3.3 Jesus se eie uittog

Ons lees en hoor elke jaar die pragtige geboorteverhale van Jesus. Maar ons vergelyk hulle selde met mekaar. Selfs as ons preke daaroor hoor, is dit óf oor Matteus, óf oor Lukas se verhaal.  Kom ons vergelyk hulle ’n keer en kyk waar kom ons uit.

Volgens Matteus 1 en 2 verloop Matteus se verhaal kortliks soos volg. ’n Engel verskyn aan Josef, Jesus word in Betlehem gebore, die sterrekykers kry die kindjie in ’n huis (nie in ’n krip nie), Josef-hulle vlug na Egipte omdat Herodes alle seuntjies onder twee jaar laat doodmaak. Na sy dood keer hulle terug. Hulle is egter bang om weer in Judea (waar Jesus in Betlehem gebore is) te gaan bly. God lei hulle dan om na Galilea te gaan, en hulle besluit om Nasaret toe te trek.

Lukas se verhaal lyk baie anders (Luk 1, 2). Die verhaal begin in Nasaret, Maria se tuisdorp waarvan daar nie in Matteus sprake is nie. Skynbaar begin Matteus s’n eenvoudig in Betlehem. Daar verskyn ’n engel aan Maria. Daarna besoek sy vir Elisabet iewers in die bergstreek van Juda, en bly drie maande by haar.  Daarna word Johannes eers gebore. Dan volg die volkstelling waarvoor Josef en Maria na Betlehem gaan. Daar word Jesus gebore en in ’n krip neergelê. Die skaapwagters kry Hom nog in die krip. Daarna gaan hulle Jerusalem toe om Jesus in die tempel “tot beskikking van die Here te stel”. Simeon en Anna kry hulle daar. Daarna keer hulle terug “na hulle eie dorp, Nasaret”. Hierdie hele verhaal dek omtrent ses weke van die tog van Nasaret na Betlehem en terug Nasaret toe. Die reinigingstyd vir Maria was omtrent ses weke (Luk 2:22). Maar Matteus se verhaal dek ’n paar jaar. Immers Herodes laat al die seuntjies van twee jaar en jonger doodmaak. En dié tyd het hy noukeurig by die sterrekykers uitgevind (Matt 2:16).

Kom ons vat dit kort saam.

Matteus: Betlehem, Egipte, Nasaret.

Lukas: Nasaret, Betlehem, Jerusalem, Nasaret.

Natuurlik is daar mense wat die twee verhale in harmonie met mekaar probeer bring, en dis meestal uit baie edel motiewe. Dit is mense wat die gesag van die Bybel baie hoog ag – terég – en nie kan aanvaar dat daar verskille is in die Bybel nie. Hulle meen dit bots met die volmaaktheid van God. Die beste harmoniëringspoging waarby ’n mens kan uitkom, is ongeveer die volgende.

Matteus noem eintlik net die geboorte terloops (2:1), en spring dan oor ’n paar jaar se geskiedenis tot by die sterrekykers. Immers die sterrekykers kom skynbaar eers omtrent twee jaar ná Jesus se geboorte in Jerusalem aan. As Herodes die kindertjies wil laat doodmaak, gebruik hy die inligting wat hy “noukeurig by die sterrekykers” gekry het: twee jaar (2:16). Dit alles sou egter lank na die verhaal van Lukas plaasgevind het, want Lukas se verhaal dek net omtrent ses weke (2:22, 39).

Die probleme wat deur hierdie harmoniëringspoging geskep word, is egter erger as die probleme wat dit probeer oplos. Josef en die gesinnetjie moes nou na omtrent twee jaar weer teruggegaan  het van Nasaret na Jerusalem, in ’n huis gaan bly het, die sterrekykers ontvang het, en toe eers na Egipte gevlug het. En by hulle terugkoms? Volgens Matteus kom hulle terug net om ’n nuwe koning wat net so vyandig is te trotseer. Dan besluit Josef om nie in Judea te bly nie, en hulle trek/verhuis dan Galilea toe. Daar aangekom, besluit hulle om in Nasaret te gaan woon (2:21- 23). Maar dit klop glad nie met Lukas se verhaal nie dat hulle na ’n paar weke teruggegaan het na hulle eie dorp, Nasaret (2:39).

Aan die ander kant is daar eenvoudig nie by Lukas plek vir ’n tydperk van omtrent twee jaar, en ’n tog na Egipte tussen die tempelbesoek en die terugkeer na Nasaret nie (2:39). Genoeg. Ons sal eenvoudig moet aanvaar dat dit, om die minste te sê, nie maklik is om Matteus en Lukas se geboorte- en kinderverhale te harmonieer nie.

Wat dan? Dit sou die maklikste wees om te sê ons weet nie. Maar dit is tog ook moontlik om te erken dat dit twee verskillende verhale is. En dan kan ons probeer om aan elkeen reg te laat geskied. Ons staan dus vir die derde keer voor die feit dat die Evangeliste taamlik vry kon omgaan met die kleiner besonderhede van die geskiedenis, solank dit hulle boodskap gedien het. En presies wat ons nou gesê het, is belangrik. Die verskille gaan oor kleiner besonderhede, nooit oor groot en sentrale sake in die evangelie nie. Dit is nie waar dat die evangeliste byvoorbeeld verskil oor die opstanding van Jesus sodat die een vertel dat Hy opgestaan het en die graf leeg was, maar die ander een vertel dat Hy net geestelik opgestaan het en sy liggaam eintlik in die graf bly lê het nie. Die een vertel nie dat Hy gekruisig is terwyl die ander een vertel dat Hy ’n natuurlike dood gesterf het nie. Oor die sentrale sake in die evangelie stem hulle saam. Dis oor kleiner besonderhede wat hulle verskil, en meestal om hulle boodskap des te duideliker en sterker te laat deurkom.

En juis dit wil Matteus met sy Egipte-verhaal doen. Matteus skryf vir Jode met die doel om hulle te oortuig dat Jesus hulle beloofde Messias is. Daarom put hy hom uit om te toon hoeveel profesieë in Jesus vervul is. In elk van die eerste paar hoofstukke is daar een of meer profesieë wat vervul word. Matteus is dan ook die Evangelis wat die meeste aandag gee aan Jesus se appèl op die Jode om Hom as Messias te aanvaar. Hy beklemtoon dat Jesus net vir Israel gekom het (10:5-6; 15:24). En dit is juis ook Matteus wat die duidelikste vertel hoe Jesus uiteindelik Israel verwerp en die dissipels direk na die heidene stuur (21:43; 22:8; 23:37-39, 28:19). Dit is in hierdie Evangelie dat ons nou die verhaal oor die vlug na Egipte en die terugkeer kry (2:13-15, 19-23). En soos in elkeen van die eerste hoofstukke word ook hier verwys na ’n profesie wat vervul is, Hosea 11:1: “Uit Egipte het Ek my Seun geroep” (2:15). Kyk by 7.2.2.

Twee vrae:

• Die eerste is dat die woorde in Hosea nie ’n profesie is nie, maar ’n stelling wat terugverwys na die uittog.
• Die tweede is dat Matteus vertel van Josef-hulle se vlug na Egipte, maar sy aanhaling handel oor die tog uit Egipte.

Wat die eerste vraag betref, doen Matteus dit meer kere. Net ’n paar verse verder (2:18) haal hy weer ’n stelling aan wat na Israel se geskiedenis verwys, hierdie keer tydens die ballingskap, en gebruik dit dan as ’n profesie wat in Herodes se kindermoord vervul is (2:18). Kyk by 7.2.3.

Dit beteken dat dié van ons wat eerbied vir die Bybel het, daarmee vrede sal moet maak dat sommige Bybelskrywers taamlik vry met Bybelse stowwe omgegaan het solank dit hulle gehelp het om hulle boodskap tuis te bring. In Matteus se geval wil hy beklemtoon dat Jesus eintlik die nuwe verteenwoordiger of selfs die nuwe gestalte van Israel is.

Israel het nie beantwoord aan die roeping wat God vir hulle gehad het nie. Hulle het nie die nasies aangetrek Jerusalem toe nie. Daarom gaan die Here ’n nuwe begin maak. Soos Hy oorspronklik sy volk uit Egipte gebring het, gaan Hy nou vir Jesus, sy nuwe begin, ook uit Egipte bring. Dit is die betekenis van die vlug na Egipte: Jesus moet uit Egipte terugkom en só sy eie uittog hê. Dit is dan ook juis in die Evangelie volgens Matteus dat Jesus finaal aankondig dat Israel verwerp is uit die besondere posisie in die heilsplan van God (Matt 21:43; 22:8; 23:33-37). Paulus ontwikkel hierdie gedagtes van Israel se verwerping (1 Tess 2:16) en van Jesus as die nuwe vorm van Israel. Dink maar net aan sy stelling dat Jesus die eintlike nasaat van Abraham is (Gal 3:16, kyk by 1.2.1).

En dit is dan juis deur Jesus dat ons, Jode en heidene, saam “die Israel van God” vorm (Gal 6:16). Dit is ook presies die gedagtegang van Paulus in Romeine 11. Net soos al die ander temas lei die uittog ons dus ook na Jesus.

• Hy het sy eie uittog.
• Hy is ons nuwe Paaslam.
• Hy is die rots wat saam met Israel deur die woestyn getrek het.
• Hy is dus die begin van die nuwe vorm van Israel wat nou bestaan uit alle mense, Jode en heidene, wat aan Hom verbind is.

Mense wonder dikwels oor verskeie aspekte van die Christelike geloof. Alle Paaie lei na Jesus (2010) deur prof Adrio König is ʼn baie nuttige naslaanwerk wat ʼn betrokke en uitdagende verduideliking bied van die die middelpunt van ons geloof: Jesus Christus.

Bybelkennis gaan gereeld gedeeltes uit hierdie bron publiseer. Ons dank aan prof König en CUM vir hierdie vergunning.

Vir meer inligting oor CUM, besoek gerus hulle webblad by www.cumuitgewers.co.za

Skrywer:  Prof Adrio König

Alle Paaie lei na Jesus: Die uittog uit Egipte (10) – Adrio König

9.3.2 Jesus as die rots

Paulus bring Jesus op nog ’n merkwaardige manier in verband met die uittog (1 Kor 10:1-22). Hy gebruik die uittog soos dit dikwels in die Ou Testament gebruik is as ’n waarskuwing. Hy wil die gemeente in Korinte veral teen hoogmoed en afgodsdiens waarsku.

Hy begin met ’n verwysing na die begin van die uittog: Die wolk wat hulle bedags gelei het en die deurtog deur die Rooisee. En sy nadruk is dat almal, dus die hele volk, die seëninge van God gedeel het. Hierdie seëninge is die beskerming deur die wolk, die redding van die vyand deur die Rooisee, die manna en die water uit die rots. Dit is almal bekende gebeurtenisse wat ons maklik in Eksodus en Numeri kan naslaan.

Maar wat nou belangrik is, is die interpretasie wat Paulus gee aan hierdie ervarings tydens die uittog. Die beskerming deur die wolk, en die deurtog deur die see interpreteer hy as hulle doop, en die manna en die water uit die rots interpreteer hy as hulle nagmaal. Dit is nogal opvallende interpretasies. Maar dis duidelik waarom hy dit doen. Dit sal hom help om Israel en die uittog te gebruik as waarskuwing aan die gemeente in Korinte, want hulle is ook gedoop en het ook nagmaal gebruik. Die punt wat hy gaan maak, is dat Israel net soos hulle die volle heil uit God se hand ontvang het, en tog verwerp is in die woestyn (10:5, 6). Die gemeente in Korinte moet oppas dat dit nie met hulle ook gebeur nie.

Maar ons moet in meer besonderhede kyk na sy interpretasie van Israel se ervarings. Hy interpreteer die beskerming onder die wolk en die deurtog deur die see as hulle doop (2). Die wolk en die see het wel albei met water te doen, en dit kan ’n mens aan die doop laat dink. Maar verder nie veel nie. En veral die gedagte van sekere kommentare dat hulle in die see onderdompel is en dat dit sou klop met die doop wat volgens hulle deur onderdompeling bedien is, is natuurlik vreemd om die minste daarvan te sê. Immers hulle is – Goddank! – droogvoets deur die see. Dié wat “onderdompel” is, die Egiptenaars, het verdrink. En “onderdompeling” in ’n wolk wat bokant die volk getrek het, is ook nie oortuigend nie.

Wat wel belangrik is, is Paulus se verdere interpretasie. Die Afrikaanse vertalings lui: “Omdat hulle almal vir Moses gevolg het, is hulle almal in die wolk en in die see gedoop” (1983 en NLV). Maar dit gee nie taalkundig of teologies goeie betekenis nie. Dit is tog vanselfsprekend dat hulle almal vir Moses gevolg het. Waarom sou Paulus dit byvoeg? En hoe sou dit kon bydra tot die feit dat hulle in die wolk en in die see gedoop is? As ’n mens Paulus se interpretasie van die doop in jou agterkop hou, sien jy maklik wat hy eintlik volgens die Grieks wil sê.

Oor en oor lees ons by hom dat ons deur die doop met Christus verenig is of in Christus ingedoop is (Gal 3:27; Rom 6:3-4). Dis presies wat hier in verband met Moses staan. Selfs die absoluut tradisionele NIV vertaal: “They were all baptized into Moses in the cloud and in the sea.” (So ook oa GN, ISV, NJB, PC, W, WJ, 1953-vertaling.) Juis hierdie interpretasie van Israel se ervarings help Paulus om die gemeente te waarsku: Israel het dieselfde ervarings gehad as julle, Israel is ook deur die “doop” met hulle leier verenig, en tog is hulle verwerp. Oppas!

Paulus se interpretasie van Israel se “nagmaal” is net so interessant. Hy interpreteer die manna wat hulle geëet het as die brood van die nagmaal, en die water uit die rots as die wyn (3-4). Maar hy noem dit “geestelike” voedsel en “geestelike” drank, en die rots waaruit die water gekom het, ’n “geestelike” rots (4). En net hier kan ’n mens jou in ’n warboel vasloop. Hoe lyk geestelike brood (manna) en geestelike wyn (water)? En nog vreemder: Hoe lyk ’n geestelike rots? ’n Rots is tog klip, kliphard. En gees is tog soos lug, ’n mens kan dit nie eens voel nie.

En dis presies ons fout. Ons gee vooraf aan ’n woord betekenis sonder om te vra na die verband waarin dit gebruik word. Dieselfde ding gebeur wanneer sommige teoloë vandag beweer dat ons nie regtig liggaamlik sal opstaan nie omdat Paulus die opstandingsliggaam ’n “geestelike” liggaam noem (1 Kor 15:44). Maar al wat Paulus regtig hier bedoel met “geestelik” is: Onder die beheer en leiding van die Heilige Gees. Dis ook die woord wat hy in 1 Korintiërs 3:1 in verband met mense gebruik: Geestelike mense. En mense kan tog nie soos lug word, airy nie. Jy kan tog aan hulle vat, al is hulle ook hoe vroom. Daarom het die vertalers “geestelike mense” vertaal met: “mense wat hulle deur die Gees van God laat lei.” Dus mense onder die beheer en leiding van die Gees. Die manna en die water was dus volkome tot beskikking van God/sy Gees. Daarom was dit meer as net gewone water en manna. En net so ook die rots.

En nou nog twee sake. Paulus maak oor die rots waaruit die water gekom het, ’n vreemde stelling: “die rots wat met hulle saamgegaan het” (4). Dit beteken die rots het beweeg en saam met hulle getrek. Maar terwyl al die ander dinge waaroor hy skryf, duidelik in Eksodus en Numeri staan, staan daar niks van ’n bewegende rots nie (Eks 17:6; Num 20). Waar kry Paulus dit? Hy kry dit in ’n ou Joodse oorlewering. Daar is ’n storie dat die rots saam met Israel getrek het sodat hulle elke keer kon water kry. Maar waarom bied Paulus nou hierdie ou legende aan asof dit die waarheid is? Omdat dit hom die ruimte gee om iets merkwaardigs oor die rots te sê, en dit is die punt waarby hy wou uitkom om sy waarskuwing des te sterker te maak. “Die rots was Christus.”

As die rots Christus was, kan jy maklik die legende van die bewegende rots aanvaar. Christus het met die volk saamgetrek. Juis dit maak die waarskuwing soveel ernstiger: Israel het alles gehad, en tog is daardie geslag verwerp. Oppas, gemeente van Korinte! (10:6, 11)

Paulus teken dus ’n volledige prentjie van die seëninge wat Israel in die woestyn geniet het. Dit was die volle heil, wat voorgestel word deur die doop en die nagmaal, en trouens deur die teenwoordigheid van Christus self. Dis dieselfde heil waarin die Korintiërs deel, en juis daarom moet hulle die waarskuwing so ernstig neem.

Wat was dan die fout met Israel? In die hele deel verwys Paulus nie een keer na hulle antwoord op die heil nie. Alles gaan oor wat God gedoen het. Hulle het nooit sinvol op die genade geantwoord nie. Dis presies dieselfde waarskuwing wat hy later in die tweede brief in ander woorde herhaal (2 Kor 5:17-21): God het alles klaar gedoen, die versoening is afgehandel. Aanvaar nou hierdie versoening wat God deur Christus bewerk het (2 Kor 5:20). Ook in hierdie geval het hy die versoeningswerk van God in Christus breed uitgespel. Maar van ons kant moet daar ’n antwoord kom: aanvaarding, bekering, toe-eiening, anders bly ons buite staan. Dit was Israel se probleem.

Ons het hier nog ’n voorbeeld van hoe vry Bybelskrywers met die geskiedenis kon omgaan, net soos die verskil tussen die Evangelies oor die Paasfees en die kruisiging (9.3.1). In die volgende voorbeeld, Jesus se eie uittog (9.3.3),  gaan ons dit weer sien, en dan sal ons dieper daarop ingaan.

Mense wonder dikwels oor verskeie aspekte van die Christelike geloof. Alle Paaie lei na Jesus (2010) deur prof Adrio König is ʼn baie nuttige naslaanwerk wat ʼn betrokke en uitdagende verduideliking bied van die die middelpunt van ons geloof: Jesus Christus.

Bybelkennis gaan gereeld gedeeltes uit hierdie bron publiseer. Ons dank aan prof König en CUM vir hierdie vergunning.

Vir meer inligting oor CUM, besoek gerus hulle webblad by www.cumuitgewers.co.za

Skrywer:  Prof Adrio König