Is die heidene aandadig aan die kruisiging van Jesus?

Is die heidene aandadig aan die kruisiging van Jesus? – Francois Malan

Vraag:

In Jesaja 53: 12 word gesê : Daarom sal Ek Hom ‘n deel gee onder die grotes en met magtiges sal Hy die buit verdeel; omdat Hy sy siel uitgestort het in die dood en saam met die oortreders getel was, terwyl Hy tog die sonde van baie gedra en vir die oortreders gebid het. (OAV)

Die feit dat baie gebruik word en nie almal nie gee aanleiding tot die volgende vraag:

God het ‘n verbond met Abraham gemaak te dien effekte dat hy die vader van baie nasies sou word. Hy het in God geglo en dit is hom tot geregtigheid gereken en hy was ‘’n vriend” van God. Uit Abraham ontstaan die Jode as die uitverkore volk. Na verloop van 430 jaar kom Moses op die toneel en hy ontvang die Tien Gebooie wat spesifiek bedoel was om die Jode te rig. Toe Christus kom maak die Jode Hom dood. Van die Jode wat hierna tot bekering gekom het, sê Paulus in Gal 2: 15 dat hulle, wat van nature Jode was en nie sondaars uit die heidene nie, in Christus Jesus moes glo sodat hulle geregverdig kon word uit die geloof in Jesus Christus. Dus nie uit die werke van die wet nie; omdat uit die werke van die wet geen vlees geregverdig kan word nie.

Vanaf Abraham tot en met die steniging van Stefanus was die heidene nooit in die prentjie nie. Van die verbond met Abraham weet hulle niks, ook nie van die wet nie en ook nie van komende Messias nie. Die verkondiging van die evangelie aan die heidene was ‘n verborgenheid Ef 3: 1 tot 6, en Paulus was bestem om dit aan hulle te bring. Inderdaad was die heidene se stand soos aangedui in Ef 2: 12, naamlik sonder Christus,vervreemd van die burgerskap van Israel, vreemdelinge ten aansien van die verbonde van die belofte, sonder hoop en sonder God in die wêreld.

Die Jode daarenteen het hulle eie pad geloop totdat hulle Jesus laat kruisig het tot op die steniging van Stefanus op welke tydstip die verbond met God verbreek is en is die evangelie aan die heidene verkondig. Die eerste heiden wat tot bekering kom is die hofdienaar van Ethiopië (Hand 8) en andere daarna. Die vereiste vir hulle was slegs dat hulle in Jesus Christus moes glo soos Abraham gedoen het om deel van die geestelike Israel te wees.

Antwoord:

Prof Francois Malan antwoord:

Johannes 3:16 sê: God het die wêreld so lief gehad dat Hy sy enigste Seun gegee het, sodat elkeen wat in Hom glo, nie verlore sal gaan nie maar die ewige lewe sal hê. In Johannes 1:29 sê Johannes die Doper: Daar is die Lam van God wat die sonde van die wêreld sal wegneem. Johannes 1:1-18 sê dat Jesus Christus self God is, die naaste aan die Vader, dat Hy mens geword het. (Dit alles sodat God self vir die sonde van die wêreld sterf aan die kruis). Aan almal wat Hom aangeneem het, dié wat in Hom glo, het Hy die reg gegee om kinders van God te word.

Vir die heidene wat Christus aangeneem het skryf Paulus in Galasiërs 3:28: Dit maak nie saak of iemand Jood of Griek, slaaf of vry, man of vrou is nie: in Christus Jesus is julle almal één.

Jou vraag: Is die heidene aandadig aan die kruisiging van Jesus?

Alle mense, Jode met die wet van God en heidene sonder die wet van God, almal van die Ou Testamentiese tyd en almal daarna, almal is onder die mag van die sonde en die hele wêreld is strafwaardig voor God (Romeine 3:9-20). Almal het gesondig en is ver van God af, maar hulle word, sonder dat hulle dit verdien, op grond van sy genade vrygespreek vanweë die verlossing deur Jesus Christus…God spreek elkeen vry wat in Jesus glo (Rom. 3:21-26). Vryspraak is eintlik om die verhouding met God reg te stel. Deur in Christus te glo, word ons saam met die Seun van God aangeneem as kinders van God deurdat die Gees van God, die Gees van Christus wat in ons kom woon om ons aan Christus te verbind (Rom.8:9-17).

Vanaf Abraham af was die heidene altyd in die prentjie! Met die roeping van Abraham het die Here reeds gesê: ‘…in jou sal al die volke van die aarde geseën wees’ (Genesis 12:1-3). In sy optrede in Egipte en Gerar was Abraham geen seën vir die heidene nie (Gen. 12:10-20; 20:1-18 maar na hy vir Abimeleg gebid het, het die Here vir Abimeleg gesond gemaak). Dit was God se doel met sy verbond met Abraham dat hy en sy nageslag vir die wêreld ‘n lig sou wees. Vgl. Abraham se optrede teenoor Melgisedek, die koning van Jerusalem (Gen.14:18-20).

Vgl. bv. Tamar Gen 38, Ragab Jos 2:1,3; 6:17,23,25, Rut wat aldrie in die geslagslys van Jesus opgeneem is in Mat 1:3-5.

Die hofdienaar van Etiopië is ook nie die eerste heiden wat tot bekering gekom het nie. Kyk maar gedurende Jesus se bediening na die Samaritane Jn 4, die offisier in Kapernaum Mat 8:10-12, die Griekse vrou van Mark 7:24-30, die offisier wat vir Jesus gekruisig het Mark 15:39. Vgl. ook die stad van die Samaritane wat Filippus se getuienis aangeneem het voordat hy die hofdienaar ontmoet het Hand.8:4-8.

Dat God se verbond met Israel eers met die steniging van Stefanus beëindig is, het ook geen grond nie. Reeds in Jeremia 11:10 kla die Here dat Israel en Juda die verbond wat Hy met hulle vaders gemaak het, verbreek het. En toe Jesus na sy eie mense toe gekom het, het hulle Hom nie aangeneem nie. Maar aan almal wat Hom aangeneem het (Jood of Griek, ens.), dié wat in Hom glo, het Hy die reg gegee om kinders van God te word (Jn 1:11-12; vgl. Rom 10:12-13).

Jesaja 53:12 sê ‘baie’. In Hebreeus is dit die meervoud van ‘baie’ (rabim) wat ‘n menigte aandui. Daarom gaan dit nie om uitsluiting van party nie.

Skrywer: Prof Francois Malan

Alle Paaie lei na Jesus: Die wet en Hebreërs (1

Alle Paaie lei na Jesus: Die wet en Hebreërs (1 – Adrio König

3.7 Die wet in Hebreërs

Die probleme rondom die wet is baie ernstiger in Hebreërs as wat dit in Paulus se Briewe is. In Paulus se situasie wil sommige Joodse gelowiges die wet by Christus byvoeg asof Christus nie genoeg is nie. Maar in Hebreërs is die gevaar dat Christus vervang word deur die wet, dat Christen-Jode Christus los en terugval op die wet alléén (2:1-3; 3:6, 12-14; 10:32-39). Die “wet’ moet hier verstaan word as die Ou Testament in die algemeen, maar uiteindelik veral die tempel-priester-offerdiens van die Ou Testament. Ons praat van die tempelkultus.

Hierdie gevaar dat die gelowiges kan terugval op die Ou Testament is die rede waarom die skrywer Christus se grootheid so beklemtoon en Hom herhaaldelik vergelyk met figure of sake uit die Ou Testament en dan wys op Christus se onvergelyklike grootheid. Christus is groter as

die engele (1:4 ev),
Moses (3:3 ev),
Josua (4:8 ev),
die wet (10:1 ev),
die priesters (7:20-28 en telkens verder aan),
die tempel (9:11, 23 ev),
en die offers (9:11-14 ev; 10:10).

Hieruit alleen is dit duidelik dat hy hulle by Christus wil hou en wil oorreed om nie terug te val op die Ou Testament nie. Dit is nie uit die Brief heeltemal duidelik waarom die gelowiges gehuiwer het of hulle aan Christus moet bly vashou nie. Dit is wel duidelik dat hulle vroeër erg vervolg is en gely het vir hulle geloof (10:32- 39). Hierdie vervolging het waarskynlik nie opgehou nie, en die versoeking kon groter geword het om liewer terug te gaan na die sinagoge waaruit die meeste van hierdie Christene in elk geval gekom het. In sy kommentaar op Hebreërs (Hebreërs vir vandag, CUM) herinner Andrie du Toit ons daaraan dat dit in hierdie tyd baie veiliger en makliker was om deel van die Joodse geloofsgemeenskap te wees as om ’n Christen te wees omdat die Jood se geloofsgemeenskap deur die Romeinse owerheid erken is terwyl die Christene vervolg is.

Die meeste van hierdie gelowiges het uit die sinagoge oorgekom soos ons oor en oor lees van Paulus se sendingreise. Hy begin altyd by die sinagoge waar daar dan Jode en sogenaamde “godvresendes” of “godsdienstiges” by hom aansluit (Hand 13:42-43; 17:1-4). Die laaste twee groepe was heidene wat hulle klaar met die Joodse geloof vereenselwig het.

’n Mens moet nou onthou dat ons hier in die Brief aan die Hebreërs ’n nuwe situasie het. Die gevaar is veel erger as in Paulus se Briewe. Dis nie nou meer net ’n geval van gelowiges wat die wet by Christus wou byvoeg nie, maar van ’n keuse: óf Christus óf die wet. Daarom word Christus se grootheid so oorweldigend beklemtoon, en word die wet (Ou Testament) in uiters negatiewe terme geskilder, selfs veel negatiewer as Paulus. Daar kan nie eens ’n vergelyking tussen Christus en die wet getref word nie.

Maar ons moet in gedagte hou dat dit nie om die wet (die Ou Testament) in sy totaliteit gaan nie, maar om die bepalings oor die tempelkultus. Hierdie diens word in hierdie Brief ook die “verbond” genoem.

Kom ons kyk nou eers hoe heerlik Christus geskilder word, en dan hoe negatief die wet.

3.7.1 Die grootheid van Christus

Die Brief begin met heerlike lof aan Christus. Hy oortref alles wat in die Ou Testament deur die profete gesê is (1:1-2). Hy is die unieke openbaring van God self (1:2-3). Hy was self by die skepping van alle dinge betrokke, en Hy hou nou nog alles deur sy magswoord in stand.

Engele Hy is veel groter as die engele soos blyk uit die feit dat God Hom sy “Seun” noem terwyl die engele maar net sy dienaars is (1:4-14). Verder het God alles aan Hom onderwerp, iets wat Hy nooit aan die engele gedoen het nie (2:5-9). Daarom is die saligheid wat in Hom geopenbaar is, soveel groter as dié in die Ou Testament, en juis daarom sal dit so fataal wees om van Hom af weg te dryf (2:1-4).

Moses Christus is ook veel groter as Moses (3:1-6) – en dit is ’n mondvol vir Jode! Moses was dié dienskneg van God, die een deur wie die wet gegee is, en ons onthou watter geweldige betekenis die wet vir hulle gehad het. Maar Moses self was ’n buitengewone persoon in die geskiedenis van Israel. Van hom word dinge geskryf wat van niemand anders gegeld het nie. Ons lees dat die Here direk met Moses gepraat het soos ’n man met sy vriend (Eks 33:11). Verder ook: “As daar ’n profeet van die

Here onder julle is, maak Ek My aan hom bekend deur visioene en praat Ek met hom in drome. Maar met my dienaar Moses is dit anders. Hy is die betroubaarste in my diens. Met hóm praat Ek direk en persoonlik, nie in raaisels nie. Hy sien selfs die gestalte van die Here” (Num 12:6-8). Dis ’n mondvol! Dis geen wonder dat die Jode later die wonderlikste dinge oor Moses geglo het nie. Hulle het geglo hy is die middelpunt van die geskiedenis. Die aarde sou 2 500 jaar voor hom gemaak wees, en die Messiaanse tyd sou 2 500 jaar ná hom aanbreek. Hulle was selfs oortuig dat die groot Griekse filosowe soos Plato en Aristoteles by Moses hulle wysheid gekry het. Dis interessant dat die skrywer aan die Hebreërs hierby aansluit en dieselfde erkenning aan Moses gee waarvan ons in Numeri gelees het. Maar Christus is eenvoudig meer. Beide werk in God se huis (volk), maar Moses was ’n dienaar in die huis, terwyl Christus as die Seun oor die huis regeer (Heb 3:5-6).

Josua Christus is ook veel groter as Josua (4:8-11), wat self ’n geweldige aanspraak was. Immers dit is Josua wat uiteindelik die volk in Kanaän ingelei het. Maar die skrywer herinner die Christene daaraan dat Josua nie werklik die rus vir die volk gebring het wat God beloof het nie. Die Sabbatsrus wag nog steeds op die volk van God, en in Jesus kan ons daardie rus ingaan. Op hierdie stadium wy die skrywer weer ’n lang gedeelte daar aan om die grootheid van Christus te besing (4:14-5:10) voordat hy oorgaan na die hoofdeel van die Brief waarin hy Christus vergelyk met die tempel-priester-offerdiens (hoofstuk 7-10).

Die wet Veral in hoofstuk 7 bring die grootheid van Christus radikale negatiewe uitsprake oor die wet mee. Daardeur wil die skrywer die lesers oortuig hoe onvergelyklik groot Christus werklik is in vergelyking met die wet waarheen hulle nou wil terug val. Die wet is “afgeskaf vanweë die kragteloosheid en nutteloosheid daarvan” (!) (7:18). Daarteenoor het daar in Christus ’n “beter hoop” gekom “waardeur ons tot God nader” (7:19). Hier die laaste woorde kan ook vertaal word met “waardeur ons regtig by God kan uitkom” wat natuurlik impliseer dat die afgeskafte wet ons nie by God kon uitbring nie. Dit is skokkende uitsprake. Ons beleef min daarvan vandag. Ons is so gekondisioneer deur die grootheid van Christus dat ons byna geen besef het van die eerbied wat die Jode voor en in die tyd van Jesus vir Moses en die wet en die Ou Testament as geheel gehad het nie.

En dit het natuurlik die Christene uit die Jode net so gegeld. Hulle het groot geword met die diep oortuiging dat die wet sonder meer die onvoorwaardelike wil van God was waarna hulle met oorgawe moes luister. Om nou te hoor die wet was “kragteloos en nutteloos”, was om die minste te sê, skokkend. Hoe sou hulle dit van Godslastering kon onderskei?

In die volgende artikel gaan ons na die afskaffing van die tempelkultus kyk.

AllePaaieLeinaJesus Mense wonder dikwels oor verskeie aspekte van die Christelike geloof. Alle Paaie lei na Jesus (2010) deur prof Adrio König is ŉ baie nuttige naslaanwerk wat ŉ betrokke en uitdagende verduideliking bied van die die middelpunt van ons geloof: Jesus Christus.

Bybelkennis gaan gereeld gedeeltes uit hierdie bron publiseer. Ons dank aan prof König en CUM vir hierdie vergunning.

Vir meer inligting oor CUM, besoek gerus hulle webblad by www.cumuitgewers.co.za

Skrywer: Prof Adrio König

Alle Paaie lei na Jesus: Paulus se verwerping van die wet

Alle Paaie lei na Jesus: Paulus se verwerping van die wet – Adrio König

3.6 Paulus se verwerping van die wet

In die vorige artikel het ons na Paulus en die wet en ons saligheid gekyk. Daar loop egter ook ’n ander lyn in Paulus se Briewe. Om dit te verstaan, moet ons onthou daar was twee verskillende sienings van die wet onder die Jode. Die Jode in Palestina (die strenger groep) het van die heidene verwag om net soos hulle self Jode te word as hulle die God van Israel wou dien.

Hulle moes hulle laat besny en die hele wet onderhou nes die Jode self. Maar die Hellenistiese Jode (wat buite Palestina geleef het en ’n ruimer siening gehad het) het die heidene aanvaar as hulle net in die God van Israel glo en die sinagoge saam met die Jode besoek. Hulle is deur hierdie Jode die “godsdienstiges” of godvresendes” genoem (Hand 10:2). Kornelius was ’n goeie voorbeeld van so ’n Griek. Hy was ongetwyfeld in hoë aansien onder die meer gematigde Jode. Dit is immers belangrik om te onthou dat hy buite Palestina gewoon het onder die Joodse gemeenskap met ’n ruimer siening.

Omtrent dieselfde onderskeid het posgevat tussen die Christen-Jode en die heiden-Christene. Die gelowiges uit die Jode het van die heidene geëis om bo en behalwe hulle geloof in Jesus ook besny te word en die wet te hou (Hand 15:1), terwyl Paulus net van hulle verwag het om Jesus te aanvaar om gered te word (Gal 2:16). Trouens Paulus het nog verder gegaan. Hy het nie net hierdie gelowiges uit die heidene toegelaat om nie die wet te onderhou nie, hy het hulle ten strengste verbied om besny te word en die wet te onderhou. Dit sou hulle losmaak van Christus wat die enigste weg tot saligheid is (Gal 5:2-4).

Die Christen-Jode het wel self nog die besnydenis en die wet baie streng onderhou, en Paulus het skynbaar vrede daarmee gehad. Trouens in Handelinge 21:17-26 stem hy selfs daartoe in om self in die tempel ’n offer te gaan bring om die gelowiges uit die Jode te oortuig dat hy self nog die wet onderhou (Hand 21:24).

’n Mens moet sekere dinge netjies van mekaar onderskei om hierdie standpunt van Paulus te verstaan. Enersyds verklaar hy kategories dat die Jode self nie in staat is om die wet te hou nie, maar andersyds onderhou hy self die wet. Hoe werk dit? Die onderskeid is skynbaar die volgende. Wanneer dit gaan oor die redding of saligheid, verwerp hy die wet radikaal. Net deur die geloof in Jesus Christus kan ’n mens gered word, heidene én Jode (Gal 2:15-16). Maar wanneer dit gaan om die lewe van die gelowige in gehoorsaamheid aan God, is die wet nog altyd die rigsnoer vir ons toewyding. Daarom kan hy in die vermanende dele van die Briewe die wet as basis gebruik en dit terwyl dit Briewe is wat aan heiden-Christene geskryf is (Ef 4 en Kol 3).

Daar is dus ’n sin waarin Paulus baie vry met die wet kan omgaan, afhangende van die situasie waarin hy hom bevind. Dit kom baie sterk na vore in Korintiërs. Paulus is vry van almal, maar hy is tog gewillig om hom aan almal diensbaar te maak om soveel mense as moontlik te red (1 Kor 9:19 ev). “Vir die Jode het ek soos ’n Jood geword om Jode te wen. Hoewel ek self nie meer onder die wet is nie, het ek my vir dié wat onder die wet staan, onder die wet gestel om hulle te wen.” En vir dié wat sonder die wet is, het hy geword soos een sonder die wet om hulle te wen. Paulus kan dus in een situasie vir Timoteus laat besny terwille van die Jode (Hand 16:3), maar in ’n ander situasie weier om die Griek Titus te laat besny omdat die Jode vals voorwendsels gehad het (Gal 2:3-5).

Hiermee is sekerlik nie alle probleme in verband met Paulus se siening oor die wet opgeklaar nie. Dit is trouens een van die heel moeilikste onderwerpe in die hele Nuwe Testament. Maar dit het wel geblyk dat ’n mens tog iets kan verstaan as jy eers seker maak in watter verband Paulus oor die wet skryf. As dit oor redding gaan, is hy onverbiddelik negatief. Nie net die heidene nie, maar ook die Jode kan net gered word deur die geloof in Jesus Christus, en nie deur die onderhouding van die wet nie.

Trouens as hulle deur die wet geregverdig wil word, maak hulle hulleself los van Christus en het Hy vir hulle geen waarde nie. Maar as dit gaan oor die nuwe lewe en ons toewyding aan die Here, het die wet sy volle betekenis behou soos dit oorspronklik bedoel was toe dit aan die volk van God by Sinai gegee is. Dit is die riglyne waarvolgens hulle in gehoorsaamheid aan die Here moes leef.

In die volgende artikels gaan ons na die wet in die Hebreërbrief kyk.

Bybelkennis gaan gereeld gedeeltes uit hierdie bron publiseer. Ons dank aan prof König en CUM vir hierdie vergunning.

Vir meer inligting oor CUM, besoek gerus hulle webblad by www.cumuitgewers.co.za

Skrywer: Prof Adrio König

Alle Paaie lei na Jesus: Paulus: die wet en saligheid

Alle Paaie lei na Jesus: Paulus: die wet en saligheid – Adrio König

3.5 Paulus: die wet en ons saligheid

Ons het nou na Jesus se houding teenoor die wet en die wet in Handelinge gekyk. Wat van Paulus?

Dit is veral in Romeine, 1 Korintiërs en Galasiërs waarin Paulus die wet bespreek. En die direkte aanleiding waarom hy dit doen, is dieselfde as in Handelinge: die Christen-Jode wat eis dat heiden-Christene die wet moet hou, en veral dat hulle besny moet word (Hand 15:1). Paulus neem sterk standpunt hiertéén in.

Dis nie net ’n kwessie daarvan dat dit onnodig is vir die gelowiges uit die heidene om die wet te hou en besny te word nie. Dis veel erger as dit. Dis óf die besnydenis óf Christus. Hy skryf: “As julle julle laat besny, sal Christus vir julle geen betekenis hê nie. Ek sê dit weer nadruklik vir elkeen wat hom laat besny: Hy is verplig om die hele wet van Moses te onderhou. Julle wat van julle sonde vrygespreek wil word deur die wet te onderhou, julle het julle band met Christus verbreek, julle het die genade van God verbeur” (Gal 5:2-4).

Paulus gaan hier veel verder as wat ons in Handelinge gekry het. Dáár was dit net ’n keuse: nie die wet nie, maar Christus. Hier staan die wet radikaal en uitsluitend téénoor Christus. Dis geen onskuldige keuse nie! Op hierdie negatiewe waardering van die wet kom ons later terug. Maar ons moet eers kyk na ander aspekte van Paulus se siening.

Enersyds is Paulus positief oor die wet. Die wet (wat dikwels eenvoudig die hele Ou Testament beteken) het lank tevore al getuig van die vryspraak wat God sou gee, die vryspraak wat toe in Christus gekom het (Rom 3:21-22). Hy noem die wet heilig en reg en goed (Rom 7:12). Die wet gee ons kennis van sonde (Rom 3:20). Paulus skryf byvoorbeeld dat hy nie sou geweet het dis sonde om te begeer as die wet dit nie gesê het nie (Rom 7:7 ev). Maar wanneer Paulus die wet en die evangelie met mekaar in verband bring, word dit skielik ’n ander saak. Dan is hy regtig negatief oor die wet. “Die letter (die wet) maak dood, die Gees maak lewend” (2 Kor 3:6). Verderaan in hierdie hoofstuk skilder hy regtig ’n donker prentjie oor die betekenis van die wet teen oor die evangelie. Die wet gaan verby, die wet veroordeel mense, die wet lei tot die dood (2 Kor 3:7-11). Elders lees ons die wet moedig ons aan om te sondig (Rom 7:8 ev), die wet het die sonde lewendig gemaak, want sonder die wet was die sonde dood (7:8). Die sonde kry dus sy krag uit die wet (1 Kor 15:56). Ons het hier sterk uitsprake oor die negatiewe krag en werking van die wet.

Paulus se negatiewe houding teenoor die wet kom egter ook van ’n ander kant af, van die kant van die swakheid van die wet. Dit was alreeds geïmpliseer in sy stelling dat die wet eintlik vir ons die lewe moes bring, maar toe uiteindelik die dood gebring het (Rom 7:10). Die wet doen dus iets anders as wat dit bedoel was om te doen. Die rede hiervoor lê egter nie in die wet self nie, maar eerder in ons. Die wet is deur ons sonde swak gemaak (Rom 8:3).

In Galasiërs (wat voor Romeine geskryf is) het hy dit nog ’n bietjie anders gesien. Toe was hy oortuig dat die wet glad nie gegee was of bedoel was om ons die ware lewe te gee nie (3:18, 21). Die wet het net gesê wat reg en verkeerd is. Dit is dus nie net ’n geval dat die wet te swak was nie, dit was glad nie daarvoor bedoel nie.

Maar hierdie twee kante is maar net kop en stert van dieselfde muntstuk: Dis nie die wet van ons red nie, maar Christus.

Die wet en die kruis Trouens dis juis deur die wet wat ons onder die oordeel van God gekom het. “Die wet bring juis die straf (oordeel) van God” (Rom 4:15). En omdat ons op geen manier vir ons sonde kon vergoed en self aan die eise van die wet kon voldoen nie, het Christus in ons plek kom staan. Daarom is daar soveel nadruk in die Nuwe Testament op die feit dat Hy onder die wet was. “Hy is uit ’n vrou gebore en van sy geboorte af was Hy aan die wet onderworpe om ons, wat aan die wet onderworpe was, los te koop sodat ons as kinders van God aangeneem kon word” (Gal 4:4-5). Elders in dieselfde Brief: “Maar almal wat staatmaak op die onderhouding van die wet, val onder die vloek (van die wet) … Christus het ons losgekoop van die vloek wat die wet meebring deur in ons plek ’n vervloekte te word” (Gal 3:10, 13). Immers Hy wat sonder sonde was, is in ons plek deur God as sondaar behandel, sodat ons deur ons verbondenheid aan Hom, deur God vrygespreek kan word (2 Kor 5:21).

Hierdie betekenis van die wet sou Paulus nooit uit die Ou Testament kon kry as hy nie in Jesus geglo het nie. Joodse teoloë wat Jesus nie as Messias aanvaar nie, kan dan ook glad nie met Paulus saamstem oor sy negatiewe wetsinterpretasie nie. Hulle is oortuig dat die wet gegee was om onderhou te word, wat vanselfsprekend beteken dat mense dit kan en moet onderhou. En hulle het sterk gronde hiervoor in die Ou Testament.

Maar omdat Jesus gekom het, lees Paulus die Ou Testament anders as hulle. “As ’n mens vrygespreek kon word op grond daarvan dat hy die wet onderhou, sou dit immers beteken dat Christus verniet gesterf het” (Gal 2:21). Dit is hierdie betekenis van die kruis van Jesus wat Paulus se uitleg van die wet bepaal en legitimeer. In die Brief aan die Hebreërs gaan ons dit nog duideliker sien.

As Paulus skryf Christus is die einde van die wet (Rom 10:4), is dit hierdie betekenis van die wet wat hy in gedagte het. Hy bedoel Christus is die einde van die wet as jy dink jy kan die wet onderhou om gered te word. Hy is egter oortuig dat dit nooit die doel van die wet was nie (Gal 3:18, 21). Die wet was gegee vir mense wat klaar die volk van God was, nie vir mense wat deur die wet te hou, nog eers deur God aanvaar moes word nie. Die wet was die riglyne waarvolgens God se kinders in gehoorsaamheid aan Hom moes leef, nie die manier waarop mense wat Hom nie ken nie, by Hom guns moes verwerf nie.

Sover die negatiewe betekenis van die wet by Paulus. Maar ons het aan die begin kortliks daarna verwys dat hy die wet ook in ’n positiewe lig kan sien. Paulus beklemtoon die feit dat die gelowiges deur die krag van die Gees die wet kan hou. “Nou kan ons aan die eise van die wet voldoen, óns wat ons lewe nie deur die sondige natuur laat beheers nie, maar deur die Gees” (Rom 8:4). Daarom is die tien gebooie ook die sleutel van sy vermanings aan die gemeentes. Een na die ander pas hy die gebooie op hul lewe toe. In Efesiërs 4:25-5:5 hou hy agtereenvolgens aan hulle voor die negende, agtste, derde, sesde, eerste en sewende gebooie. In Kolossense 3:5- 11 agtereenvolgens die sewende, eerste, sesde, derde en negende gebooie. En hy hou dit voor as gebooie wat hulle inderdaad in staat is om te hou. Maar hy skryf dié gedeeltes nádat hy oor die nuwe lewe gehandel het wat hulle deur Christus en die Gees ontvang het (Ef 4:17-24; Kol 3:1-4).

In die volgende artikel gaan ons na Paulus se verwerping van die wet kyk.

Bybelkennis gaan gereeld gedeeltes uit hierdie bron publiseer. Ons dank aan prof König en CUM vir hierdie vergunning.

Vir meer inligting oor CUM, besoek gerus hulle webblad by www.cumuitgewers.co.za

Skrywer: Prof Adrio König