Aan Satan oorgegee – Francois Malan

Engela vra: 

Ek het twee vrae. U antwoord sal waardeer word.

1) Ek verstaan nie hoe iemand aan die Satan oorgegee kan word om gered te word nie. In 1 Korintiërs 5, strofe 4, staan: Julle daar, en ek in die Gees teenwoordig, saam met die krag van ons Here Jesus, het vergader om hierdie man aan die Satan oor te gee. So sou sy sondige aard vernietig word, sodat sy gees gered kan word op die dag wanneer die Here kom.

2)Dan ook: Glo u in toeval?

Baie dankie.

Antwoord

Prof Francois Malan antwoord:

Vraag 1

1 Kor 5:4 is deel van die paragraaf wat strek van 5:1-13 en wat in 6:14-20 uitgebrei word. Daarin spreek Paulus sy bekommernis uit oor die hoogmoed en die onsedelike seksuele lewe van die gemeentelede in Korinte, wat nie die wonderlike evangelie uitlewe in die gemeente en in hulle seksuele lewe nie. Met Christus as ons Paaslam wat vir ons geslag is (5:7) verwys Paulus na Eksodus 12:6,7,12-13, na die Joodse paasfees, met die lam wat geslag word. Dit doen hulle ter herinnering aan hulle verlossing uit Egipte, en hoe hulle eersgeborenes gespaar is toe die Here elke huis in Egipte besoek het en die eersgeborene daarin laat sterf het, maar waar die bloed van die lam aan die deurkosyne gesmeer is, het Hy verbygegaan/gespaar (Hebreeus pasag Engels: ‘pass over, spare’ vandaar die naam Paas-fees). Met die fees moes die Jode hulle huise suiwer en alle suurdeeg daaruit verwyder (Eks.12:15) en dié wat gewone brood eet, wat met suurdeeg gemaak is, sal van die gemeente van Israel afgesny word (Eks.12:19).

Christus het ons vrygemaak van die skuld en die mag van die sonde deur sy dood aan die kruis vir ons. Daarom kan ons nie voortgaan om in sonde te lewe nie. Die mense van Korinte het in onsedelikheid en ontug gelewe, en die Christene is deur God geroep om hulle van die onsedelike lewe weg te draai en kuis in die huwelik te lewe (soos 1 Kor 7:1-40 aandui). Maar daar is nou ‘n gemeentelid wat sy pa se vrou, sy een stiefma, as sy byvrou gevat het, en die gemeente is nie daaroor bekommerd nie. Hulle roem daarop dat Christus ons vrygemaak het en sê ‘alles is my geoorloof’ (1 Kor.6:12). Daarop sê Paulus: besef julle nie dat julle liggaam ‘n tempel van die Heilige Gees is nie (dat God self in ons kom woon het) en julle behoort nie aan julle self nie, julle is gekoop, en die prys is betaal (met Christus se kosbare bloed). Julle moet God dus in julle liggame verheerlik (6:19-20). Maar hulle is hoogmoedig, verbeel hulle dat hulle  beter is as ander (mense en gemeentes 5:2) met hulle uitlewing van die vryheid wat Christus vir ons verkry het. Maar Hy het ons juis van sonde kom bevry, en nie om daarin te lewe nie! Hulle moes eintlik getreur het oor die onsedelikheid van die man wat met sy pa se vrou saamleef, dan sou hulle die man met smarte oor sy sonde uit hulle kring verwyder het (5:2).

Daarmee wys Paulus wat hy bedoel as hy sê: ‘om hierdie man aan die satan oor te gee’ (5:4). Dit is om hom uit die gemeente te verwyder (5:2). In 5:11 sê hy dat hulle nie eers met so iemand moet saam eet nie. Saam eet is ‘n teken van gemeenskap. Oor die behandeling van lidmate wat in die sondes lewe wat in 5:11 beskryf word, sê Paulus: Verwyder die slegte mens onder julle uit (5:13).            Dit gaan om die gemeente se toewyding aan God, hulle reinheid en waarheid (5:8). Hulle moet God se lig in die donker onsedelike lewe van Korinte wees deur die manier waarop hulle lewe, ook in hulle seksuele lewe.

Maar die doel van die gemeente se verwydering van die lidmaat wat in sonde lewe, van hulle oorgee van die man aan die satan, is: ‘so sou sy sondige aard vernietig word, sodat sy gees gered kan word op die dag wanneer die Here kom.

Die oorgee aan die satan beteken dat die man oorgegee word aan sy eie begeertes, aan die lewe in die wêreld. Die satan word in 2 Kor.4:4 beskryf as ‘die god van hierdie wêreld’. So skryf Paulus bv. aan die Romeine dat God sy toorn openbaar oor die goddeloosheid en ongeregtigheid van die mense wat die waarheid deur hulle ongeregtigheid onderdruk (1:18) deur hulle oor te gee aan die drange van hulle harte en aan sedelike onreinheid, aan hulle skandelike drifte, en so bring hulle die verdiende straf vir hulle perversiteit oor hulleself (1:24,26). So iemand word oorgegee aan die mag van sy sondige begeertes waarvan hy ‘n slaaf word. Dit is juis uit die mag van die sonde wat Jesus ons kom bevry het (Romeine 8:2; Johannes 8:31-32,36).

Dat die man se sondige aard vernietig sal word deur hom aan die wêreld waar die satan heers, en hy sy eie begeertes volg, is die hoop dat die man tot inkeer sal kom, en sal besef dat hy vernietig word deur sy sondige lewe, wat ‘n lewe is weg van God en gebod af. Dit is soos die verlore seun in Jesus se gelykenis in Lukas 15:11-24, wat losbandig gelewe het, tot hy tot inkeer gekom het, en met belydenis van sy sonde teen God en sy pa, na sy pa teruggegaan het.

Die hoofklem van 1 Kor 5:4 lê egter op ‘sodat sy gees gered kan word op die dag wanneer die Here weer kom.’ Dit is die einddoel van die oorgee van die man aan die satan en so aan sy eie sondige begeertes, dat die man sal terugdraai na God toe. Dat sy gees gered word beteken dat hy omdraai na God toe en begin lewe soos God wil en nie meer soos hy self wil nie. Die redding sal hy dan ook ervaar op die dag van Jesus se wederkoms om te oordeel oor ons lewe.

Die gemeente word opgeroep om hulle bande met die man te verbreek totdat hy tot inkeer kom, en hom dan met ope arms terug te ontvang, soos die pa van die verlore seun. Daardeur word die reinheid van die gemeente bewaar deur die bose uit hulle midde te verwyder (vgl. Deutr.17:7), en word aan die sondaar ‘n waarskuwing gegee dat hy op die verkeerde pad is, weg van God en van ons Paaslam se offer vir sy sonde af. Die gemeente word opgeroep om nie tevrede te wees en selfs te roem oor sulke openlike oortredings van die opdrag van die Here nie. Die gemeente is immers die mense wat deur Christus Jesus heilig gemaak is (NAV vir God afgesonder is), en hulle is deur God geroep om heiliges te wees (1 Kor 1:2; NAV geroep om aan Hom te behoort). ‘As iemand die tempel van God beskadig, sal God hom straf, want die tempel van God is heilig, en die tempel is julle’ (1 Kor.3:17).

Vraag 2 Toeval.

HAT sê: toeval verwys na ‘n onverwagte gebeurtenis, na ‘n onvoorsiene omstandigheid, ‘n omstandigheid wat nie voorsien was nie. Maar party mense beskou dit as ‘n mag of ‘n krag.

Dat onverwagte dinge met ‘n mens gebeur is ‘n daaglikse belewenis. Maar kinders van God sien die hand en leiding van die Here daarin, en skryf dit nie aan ‘n onpersoonlike onsigbare mag of krag  toe nie.

Die Filistyne wat die ark van die Here teruggestuur het nadat pes telkens onder hulle uitgebreek het, het bv. ‘n toets gestel om te sien of die pes ‘n beskikking van die Here was of toeval, iets wat maar gebeur het (1 Samuel 6:9). Paulus sê: ‘ons weet dat God alles ten goede laat meewerk vir dié wat Hom liefhet’ (Romeine 8:28) en niks kan ons van die liefde van Christus skei nie, nie lyding, benoudheid, vervolging, honger of naaktheid, gevaar of swaard nie (Rom.8:35). Jesus het gesê: nie een mossie sal op die grond val sonder die wil van julle Vader nie. Van julle is selfs die hare op julle kop almal getel…julle is baie meer werd as baie mossies (Matteus 10:29-31).

Skrywer: Prof Francois Malan

Geloofsvrae: Eienskappe van die kerk: Christelikheid of apostolisiteit – Adrio König

Christelikheid of apostolisiteit

Hierdie twee woorde kom uit twee verskillende belydenisse. Volgens die Apostoliese Geloofsbelydenis bely ons `een, heilige, algemene, Christelike kerk,’ maar volgens die belydenis van Nicea `een, heilige, algemene en apostoliese kerk.’ Beide begrippe wil sê waar die kerk vandaan kom. Ons kom van Christus af, en wel deur die apostels.

Ons kom van Christus af. Hy is die hoeksteen van die kerk, die steen waarop alles rus. Sonder Hom sou daar nie ‘n Christelike kerk bestaan het nie, en sonder Hom kan die kerk ook nie voortbestaan nie. Ons behoort onsself aan Hom te meet as die enigste maatstaf. Luther kon selfs die Bybel aan Hom meet. Volgens hom was net dié dele waarin Christus verkondig word, van waarde in die Bybel. Daarom het hy nie veel waarde aan die brief van Jakobus geheg nie. Hy het gemeen Christus en sy verlossingswerk word daarin verwaarloos ten gunste van ons goeie werke. Ons weet vandag dat daar ‘n ander manier is om Jakobus se nadruk op die werke te verstaan. Maar Luther behou steeds sy waarde. Dit help ons om te onderskei tussen dit wat nog vir ons geld, en dit wat nie meer gesag vir ons lewe het nie .

Maar waar kry ons ons kennis van Jesus vandaan? Net deur die getuienis van die apostels wat in die NT opgeneem is. Ons sou nie van Hom geweet het as Hy nie dissipels aangestel en voorberei het om die boodskap oor Hom die wêreld in te dra nie. Daarom bely ons dat die kerk apostolies is, gebou op die getuienis van die apostels wat ons in die NT het. Ons glo hul getuienis omdat Jesus hulle voorberei het om sy boodskap aan die wêreld oor te lewer.

Skrywer: Prof Adrio König

Geloofsvrae: Eeienskappe van die kerk: Algemeenheid – Adrio König

Algemeenheid

Die kerk is algemeen (of `katoliek,’ wat dieselfde beteken). Dit beteken dat nie net die Rooms-Katolieke kerk `katoliek, is nie, maar dat alle kerke deel van die een algemene kerk is.

Dat die kerk algemeen is, beteken dat dit daar is vir die hele wêreld, en dat dit die hele waarheid moet verkondig.

Eerstens is die kerk daar vir alle mense. Die kerk mag niemand uitsluit om watter rede ookal nie. Omdat God die God van die hele wêreld is, is die kerk bedoel vir alle mense. Dit beteken ook dat kerke mekaar nie mag uitsluit nie.

Natuurlik skep dit probleme as ons dink aan die grense van die kerk. Al is die kerk bedoel vir die hele wêreld, al moet die kerk alle mense probeer oortuig om Jesus as Verlosser aan te neem, het die kerk grense. Mense wat nie in Jesus glo nie, kan nie lede van die kerk wees nie.

Maar wat van Christene wat anders glo, wat in hul geloof afwyk van wat ons glo? Let tog daarop dat ons dadelik onsself en ons geloof die maatstaf maak waaraan ander gemeet word. Is dit nie dalk iets van die dissipels se reaksie op die `ander’ nie? Die dissipels probeer iemand keer wat in Jesus se Naam duiwels uitdryf `omdat hy ons nie volg nie’ (Mark 9:38). Jesus se reaksie is: `Wie nie teen ons is nie, is vir ons.’ Die dissipels maak hulself tot maatstaf en wil uitsluit sover hulle kan, maar Jesus sluit in sover Hy kan. In sy houding sien ons wat met die algemeenheid van die kerk bedoel word.

Hy is die maatstaf, nie ons interpretasie van Hom nie. Daarom sluit die kerk almal in tot op die punt waar dit onmoontlik word, waar dit nie meer om dieselfde Here Jesus gaan nie, waar ons Hom nie meer in ander se geloof kan herken nie.

Dit geld ook kerklike verhoudinge. Die NT het glad nie eens voorsiening gemaak vir die verskeurdheid van die kerk wat ons vandag dikwels as normaal beskou nie! Daarom is dit so moeilik om die verskeurde Christendom in terme van die NT te verstaan. Met watter kerke moet ons saamwerk en met watter nie? Ons kry geen direkte antwoord uit die NT nie omdat daar nie so ‘n probleem was nie. Die kerk was een en algemeen.

Ons belydenis dat die kerk algemeen is, is dus ‘n uitdaging aan ons om ons kerklike verskeurdheid sover moontlik teen te werk, en soveel as moontlik gestalte te gee aan die eenheid van die kerk.

Tweedens is die kerk algemeen in die sin dat dit die volle evangelie moet verkondig, nie net die voorkeure waarvan ons hou nie. Dit stel ons opnuut voor die eis van samewerking met ander kerke. Ons weet goed genoeg dat elke kerklike tradisie ‘n soort uittreksel van die evangelie maak, dat elke kerk sekere sake beklemtoon en die ander verwaarloos. Die eenheid van die kerk, die wonderwerke van Jesus, die stryd teen magte wat mense se lewens bedreig, die gawes van die Gees, is fasette van die evangelie wat by ons as Gereformeerdes skitter in hulle afwesigheid. Net so is daar weer ander fasette van die evangelie waarop ons konsentreer wat by ander verwaarloos word. Kerke het mekaar dus nodig om weer iets van die volle rykdom van die genade van God te beleef en te verkondig, om ons belydenis gestand te doen dat ons deel is van die een algemene kerk.

Skrywer: Prof Adrio König

Geloofsvrae: Eienskappe van die kerk: Heiligheid – Adrio König

Heiligheid

Die heiligheid van die kerk beteken minstens twee dinge: afgesonderd vir God, en vry van sonde. Om afgesonderd te wees vir God beteken om by Hom te pas. Hy is heilig, en daarom moet sy volk ook heilig wees (1Pet 1:15-16). In die OT is besondere nadruk gelê op kultiese heiligheid: die tempel moes heilig wees, en ook die priesters, hulle klere, die offers, die instrumente wat in die tempel gebruik is. Daar was ‘n groot aantal seremonies wat mense moes nakom om hulle weer te heilig as siekte of onrein voorwerpe hulle onrein gemaak het.

Dit alles het beklemtoon dat hulle by God moes pas, dat dit vir God nie om ‘t ewe is hoe ‘n mens voor Hom kom nie. Die kultiese aspekte is deur die offer van Christus vervul, maar dit het nie die eis van heiligheid afgeswak nie, maar eerder meer persoonlik en daarom veeleisender gemaak. Dit is ‘n dieper ingreep in ‘n mens se lewe om afgesonder vir God te lewe, as wat dit is om sekere seremonies uit te voer om kulties rein te wees. Dit vra ‘n lewe van toewyding waarin ons onvoorwaardelik tot sy beskikking is.

Die etiese kant is ewe belangrik. Heiligheid het ook daarmee te doen dat ‘n mens vermy wat die Here mishaag, en doen wat sy hart bly maak. Die reekse vermaninge in die Evangelies en Briewe is almal daarop gerig dat die gelowiges sal ophou met bepaalde sondes en hulle lewe sal wy aan die deugde wat Hom behaag. Daar is selfs sterk uitsprake oor volkome heiligheid, wat dikwels nie ernstig genoeg in Gereformeerde kringe opgevat word nie. Die bekende uitsprake van Johannes dat die kinders van God nie aanhou met sonde nie, nie meer sonde doen nie, en selfs nie meer kan sondig nie, hoort opnuut op die aggenda van die Gereformeerde teologie te kom (1Joh 3:6,9).

Skrywer: Prof Adrio König