Geloofsvrae: Jesus Christus: Sy menslikheid – Adrio König

Die menslikheid van Christus (Christologie van onder)

Dit is nie tradisioneel om die betekenis van Jesus Christus van onder af, dit beteken in terme van sy mensheid, te oorweeg nie – en miskien is dit juis daarom so opwindend, want dit ly min twyfel dat dít is hoe die mense rondom Hom, insluitende sy eie dissipels, aanvanklik na Hom gekyk het.

Jesus was nie opsigtelik totaal anders as ander mense nie. Mense het nie onmiddellik voor Hom neergeval en God in Hom herken as hulle Hom sien nie. Trouens baie mense, selfs godsdienstige leiers, het Hom heeltemal verkeerd opgesom. Hulle kon selfs neerhalend met Hom praat. Dit is interessant om selfs net Joh 8 te lees. Let op hoeveel misverstande daar is en hoe vernederend hulle teenoor Hom is: `Ons het mos gesê jy is ‘n Samaritaan (‘n uiterste vervloeking!) en van die duiwel besete’ (8:48, ook verse 52-53, en 59).

Geleidelik het daar egter ‘n aantal opvallende trekke in hierdie vreemde Jood uit Nasaret na vore gekom. Sy wonderwerke was een van die opvallendste kenmerke van sy optrede. Dit het die skare getrek. Hulle was telkens verbaas. Dit het mense laat vra of Hy nie dalk die groot profeet is wat sou kom nie (Luk 7:16; 9:7-8). Sy wonderwerke was trouens die grootste enkele rede waarom mense na Hom gestroom het, en Petrus kan selfs na sy opstanding nog altyd sy optrede opsom as wonderwerke (Hand 10:38).

Dit het die skare ook opgeval dat Hy met gesag optree (Mat 7:28-29; Mark 1:26-28; Luk 4:36-37), selfs teenoor die natuur (Mark 4:41). Dit is opvallend hoe onmiddellik en onvoorwaardelik mense reageer as Hy hulle as dissipels roep (Mark 1:16-20). Terwyl ‘n mens die indruk kry dat hulle Hom vir die eerste keer ontmoet, kom hulle sonder meer agter Hom aan, terwyl dit ‘n radikale besluit was wat beteken het dat hulle afstand moes doen van alles wat vir hulle belangrik was (Mark 1:16-20; Luk 5:11).

Wat ook opvallend is, is dat niemand Hom kon plaas nie, dat niemand duidelikheid oor Hom gehad het nie, selfs nie Johannes die Doper wat Hom deur sy doop geïdentifiseer het, of sy eie dissipels nie (Luk 7:18; Mark 6:51-52; 9:10, 32; Mat 16:21-23). Die een rede is waarskynlik dat Jesus Hom met niemand geïdentifiseer het nie. Alle bestaande groepe het uiteindelik teen Hom saamgespan. Al het Hy nie opvallend anders gelyk nie, was Hy ten diepste só anders dat Hy Hom nêrens regtig tuisgevoel het nie. Trouens Hy het juis almal voor die eis gestel om Hom te aanvaar, óf deur God verwerp te word (Mat 10:32-33: Luk 11:30; Joh 5:23-24). Hy het dus eenvoudig ‘n nuwe identiteit gehad en ‘n nuwe groep gevorm, waarby ‘n mens óf aangesluit het óf verlore gegaan het.

Nog ‘n kenmerk van sy lewe is die feit dat Hy vir ander geleef het, nie vir Homself nie. Sy lewe is die sterkste getuienis dat die gebod dat jy jou naaste moet liefhê soos jouself, nie ‘n gebod is dat jy ook jouself moet liefhê nie (39.5). Hy het Homself vir ander gegee. Hy het nie sy eie lewe probeer behou nie maar dit vir die massa as losprys geoffer (Mark 10:45). As die insidente uit die Evangelies verwyder sou word waarin Jesus op ander gerig is en terwille van ander optree, sal min oorbly.

Maar dit is nog te algemeen. Hy het meer gedoen as om net in die algemeen vir ander om te gee. Trouens Hy was juis nie so besonder behulpsaam vir mense wat weer iets vir Hom kon terugdoen nie! Dié in gesagsposisies het juis van Hom die skerpste teregwysings gekry, só erg dat Hy by hulle in onguns geraak het en dat hulle later selfs aktief beplan het om Hom uit die weg te ruim. En dit alles nie omdat Hy nie vir hulle omgegee het nie, maar omdat Hy hulle in hul werklike nood wou help, omdat Hy hulle wou skok en tot bekering wou roep (Mat 23! Joh 11:53).

Daarom was die opvallendste kenmerk van Jesus se lewe waarskynlik dat Hy volkome `na onder’ geleef het, nie vir ander in die algemeen nie (dit ook!), maar vir die wat onder was, vir die mense in nood, dat Hy na ander se belange omgesien het, en nie na sy eie nie. Dit was sonder meer duidelik dat Hy ‘n menslike mens was. Hy kon die skare jammer kry (Mat 9:36; 14:14), Hy het moeë mense dringend uitgenooi om by Hom te kom rus (Mat 28-30), Hy noem dié wat honger en dors ly, die vreemdelinge, die armes en siekes, die gevangenes sy broers (Mat 25:34-40). Hy rig sy aandag op tollenaars, sondaars, straatvroue, siekes, melaatses, uitgeworpenes. Die godsdienstige leiers het dit skokkend gevind dat die mense wat om Hom saamdrom, nie die regverdiges is nie, nie dié wat die wet ernstig neem nie, maar `die tollenaars en die sondaars het die gewoonte gehad om na Jesus te kom luister’ (Luk 15:1). Jesus gee vir die wat nie het om terug te gee nie, Hy kom die siekes help, nie dié wat nie ‘n dokter nodig het nie (Mat 9:9-13). Jesus gee sonder om terug te verwag, Hy genees selfs sonder om te vra of die persoon in Hom glo.

Dit is trouens ‘n groot misverstand dat Jesus se genesings eintlik ten doel gehad het om mense nader te trek om die `eintlike,’ `geestelike’ genesing te ontvang. Daar is geen konsekwente patroon in Jesus se genesings nie. Soms is mense se geloof ter sprake, óf voor hul genesing óf daarna, maar meer dikwels is daar geen besondere vermelding van hulle geloof nie. Waarom? Omdat Jesus se genesings self deel van die evangelie is en nie net ‘n trekpleister om mense by die `geestelike’ genesing uit te kry nie. Hy het die mense liefgehad, nie net iets van hulle (soos hulle `siele’ nie). Die koninkryk van God wat Hy kom herstel het, was die heerskappy van God oor die skepping, oor die mens se totale lewe. Daarom is die mens vir Hom ‘n eenheid, en netso ook die heil. Hy verlos mense (nie net ‘n deel van die mens nie) van die mag van Satan deur hulle te genees, te vergewe en van die mag van die sonde te verlos of vry te maak.

Jesus se diens aan mense van wie Hy niks kan terugverwag nie, is so merkwaardig dat dit Hom onvergelyklik maak. Dit is moontlik die diepste rede waarom die godsdienstige leiers op sy kruisiging aangedring het: hulle moes Hom ten alle koste uit die weg ruim, en dit met die vernederendste dood denkbaar, om hulle selfbeeld te probeer red. Jesus was onuitstaanbaar vir iemand wat hom of haar nie wou bekeer en onwaardiges wou dien nie. Mense wat sleg was, sou dit nog met Hom kon uithou, maar iemand wat goed wou wees – soos inderdaad die Fariseërs en ander godsdienstige leiers – kon onmoontlik iemand soos Jesus hanteer. Omdat hulle hulle nie wou bekeer nie moes hulle met Hom kompeteer.

Hierdie uniekheid in Jesus se lewe het die ruimte geskep vir sy dissipels en dié wat in Hom geglo het, om Hom as dié Een te herken wat sou kom, as sonder meer dié vervulling van die verwagting in die Ou Testament, soveel so dat dit uiteindelik nie gegaan het om bepaalde beloftes wat in Jesus vervul is nie, maar om die totale beloftekompleks van die Ou Testament. Daarom kan die evangeliste omtrent enige belofte waarop hulle in die OT afkom, in Jesus in vervulling sien gaan. Trouens Matteus kies sommer ‘n historiese uitspraak wat nooit ‘n belofte was nie, en maak daarvan ‘n belofte wat in Jesus se `uittog’ uit Egipte vervul word (2:15).

Die uniekheid van Jesus se lewe het dus uit sy lewe self na vore gekom, en nie deur hoë uitsprake oor Hom waardeur sy volgelinge aan Hom aansien moes gee nie. Sy lewe het sy opstanding opgeroep. Sy lewe was so uniek dat God nie anders kon as om hierdie Jood van Nasaret op te wek en daardeur sy seël op sy lewe te plaas nie (Hand 2:36; Rom 1:4). Trouens Jesus se opstanding het net die unieke verhouding bevestig wat daar alreeds voor sy opstanding tussen Hom en sy Vader bestaan het.

Dit is presies wat ons as die laaste unieke trek in Jesus se lewe wil behandel: sy verhouding met God wat Hy sy Vader noem. Die begrip `Vader’ word selde in die Ou Testament vir God gebruik, nooit as aanspreekvorm nie, en net ‘n paar keer om sy verhouding met Israel uit te druk (Jes 63:16; 64:8). Daarteenoor noem Jesus God meer as 40 keer Vader in Matteus, en meer as 50 keer in Johannes. Dit dui op ‘n unieke verhouding met God, veral ook omdat Jesus in sy diepste nood die liefdesvorm gebruik (Abba, Mark 14:36). Hy verkeer dikwels met sy Vader in gebed (Mark 6:45; Luk 6:12; 9:28ev), en wend Hom juis in groot krisisse in gebed tot Hom (Joh 11:41ev; 17; Mark 14:32ev).

Sy lewe word volkome bepaal deur dit wat Hy van sy Vader glo. Hy word gemotiveer deur die bewussyn dat sy Vader altyd by Hom is, en sy lewe bestaan net in die uitvoering van sy Vader se opdragte (Joh 8:28-29). Die verhouding tussen Hom en sy Vader is so innig dat dit vir die godsdienstige leiers ‘n groot aanstoot word. Hulle is veel meer bewus van die afstand wat daar in die Ou Testament tussen God en die volk is, selfs tussen God en die koning, profete en priesters. Daarteenoor dek Jesus sy optrede deurentyd met die gesag van sy Vader, en verklaar selfs dat Hy en die Vader een is en dat Hy in die Vader is en die Vader in Hom – uitsprake wat so aanstootlik in die ore van die leiers klink dat hulle Hom telkens wil stenig. Hulle sien dit as godslastering `omdat jy, wat ‘n gewone mens is, jou as God voordoen’ (Joh 10:33, vgl vv 29-39).

Hierdie unieke verhouding tussen Jesus en God as sy Vader is Johannes se weergawe van die koms van die koninkryk in die Sinoptiese Evangelies. Die koms van die koninkryk word dikwels beskou as die kern van Jesus se boodskap. Wat egter in hierdie verband belangrik is, is die feit dat Jesus nie net aankondig dat die koninkryk (d.i. die heerskappy) van God op hande is nie, maar dat Hy Homself met die koninkryk identifiseer en verklaar dat Hy die koninkryk deur sy wonderwerke laat aanbreek (Luk 11:20-22; 17:21). Origenes het gesê Jesus was self die koninkryk, dit beteken Hy was die Koning wat God se heerskappy sou kom hervestig. Dit is eenvoudig ‘n ander manier as Johannes om sy vereenselwiging met God te verwoord.

Jesus moes dus uiteindelik gekruisig word. Sy uitsprake was te uitdagend en verregaande. Trouens die keuse was duidelik: as Hy nie vernietig word nie, sal dit impliseer dat die leiers sy godslastering duld, wat hulleself aan godslastering skuldig sou maak, en daarvoor het hulle hul verhouding met God te ernstig opgeneem. ‘n Mens moet dus die moontlikheid ooplaat dat ten minste sommige van die leiers Jesus se kruisiging uit diep godsdienstige (Ou Testamentiese!) motiewe gesteun het. En selfs vir die dissipels het dinge eers ná die opstanding begin duidelik word.

‘n Mens moet hierdie perspektief van onder op Jesus se optrede baie ernstig neem. Dit gee ‘n veel gebalanseerder insig in die werklike dilemma wat die buitengewone optrede en uitsprake van hierdie Jood uit die onderlae van die volk geskep het. Daar was net een van twee moontlikhede: óf Hy was reg (wat die leiers nie ernstig oorweeg het nie, maar Goddank die dissipels wel), óf Hy kon nie geduld word nie – terwille van die eer van God!

Daar is ook vandag geen objektiewe, onbetrokke houding teenoor Jesus moontlik nie. Jy kies óf vir Hom, wat radikale implikasies vir jou hele lewe het, óf jy is teen Hom, al bly jy net passief en interpreteer nie regtig jou optrede in so ‘n ernstige lig nie (Luk 11:23).

 

 

Skrywer: Prof Adrio König

Geloofsvrae: Jesus Christus: Aardse optrede (5) – Adrio König

Selflose diens

‘n Ander aangrypende faset van Jesus se aardse optrede is sy nederige diens.

Die eis van selflose diens wat Jesus aan sy volgelinge stel, is baie hoog. Daar is ‘n sin waarin Hy byna deurgaans die OT radikaliseer. Dele van die bergrede is goeie voorbeelde. Hy eis dat ons getrouheid aan die wet meer inhou as dié van die Fariseërs. Dit beteken dat ons nie net die agste gebod oortree as ons letterlik iemand vermoor nie. Ons kan iemand met ons oë of met ons woorde vermoor. Ons oortree nie net die sewende gebod deur fisiese onsedelikheid nie, maar deur met ons oë en in ons gedagtes onrein te wees. In plaas van die OT se beginsel van ‘n oog vir ‘n oog, vra Jesus dat ons ook die ander wang sal draai. In plaas van een kilometer vernederende diens, vra Hy twee. In plaas van om net jou `naaste’ (wat in die OT jou volksgenoot of geloofsgenoot beteken het) lief te hê, vra Hy dat ons ook ons vyande moet liefhê (Mat 5:17-48).

Dit is baie gevra! Is dit nie ‘n bietjie hoog opgegee nie? Weet Hy wat dit kos?

As Hy dit nie self gedoen het nie, kon ons sulke vrae gevra het. Maar omdat Hy dit alles eers self gedoen het, en wel op ‘n baie radikaler manier as wat ons ooit kan hoop om dit te doen, het Hy ons alle reg ontneem om sulke vrae te vra. Ons het ook nie die reg om (in nederigheid!) te bely dat ons nie uit onsself daartoe in staat is nie, omdat Hy ons ou sondige lewe deur die doop van ons weggeneem het (79.2), en ons deel gegee het aan sy nuwe lewe sodat Hy nou in en deur ons leef as ons op Hom vertrou (Gal 2:19ev).

Selflose liefdesdiens sien ons in die lewe van Jesus Christus. Hy wat as die Here volkome aanspraak op ons diens kon maak, het nie gekom om gedien te word nie maar om te dien, en dan nie deur hier en daar te help nie, maar deur sy lewe te gee as ‘n losprys vir die wat dit nie verdien of werd is nie (Mark 10:45).

Dit is dan ook onvanpas om Jesus se gebod van naasteliefde uit te lê asof dit twee gebooie is (39.5). Jy moet jou naaste liefhê soos jouself beteken nie jy moet jouself liefhê en dan jou naaste ook só liefhê nie. Dít leer ons nie uit Jesus se voorbeeld nie. Daarom behoort Fil 2:4 ook nie te lees nie: `Julle moenie net elkeen aan sy eie belange dink nie, maar ook aan dié van ander.’ In die lewe van Jesus, wat ook hier as voorbeeld aan ons voorgehou word (Fil 2:5ev), sien ons iets anders, iets veel radikaler. Hy het nie eers Homself lief en dan ook ander nie, Hy word nie eers self bedien en dan bedien Hy ook ander nie, Hy dink nie maar net naas sy eie belange darem ook aan ander s’n nie.

Inteendeel. Hy het nie Homself nie, maar ander lief; Hy kom nie om gedien te word nie, maar om self te dien; Hy dink nie aan sy eie belange nie, maar juis aan die van ander. En hierin volg Paulus Hom na: `Ek soek nie my eie belange nie maar dié van ander …’ en vervolg uitdruklik: `Volg my voorbeeld, soos ek die voorbeeld van Christus volg’ (1Kor 10:33ev).

Jesus se wonderwerke en sy nederige diens is twee van die belangrikste fasette van sy aardse optrede. In sy wonderwerke tree Hy met mag op teen die Bose, en in sy diens tree Hy met liefde op onder die mense in nood. Dit herinner ons aan God wat in die OT met mag teen sy vyande optree maar sy volk met oorredende liefde probeer wen (10.3, 11 en 16).

 

 

Skrywer: Prof Adrio König

Geloofsvrae: Jesus Christus: Aardse Optrede (4) – Adrio König

Die duiwel en die bose magte

Die apokaliptiese (`bonatuurlike’) agtergrond van Jesus se prediking en optrede maak ook vir ons duidelik waarom die duiwel in die NT in ‘n nuwe gestalte optree. Ons vergeet soms dat daar tussen die OT en die NT ‘n baie duidelike ontwikkeling was in die siening van die duiwel.

In ons poging om die vreeslike ellende op aarde te probeer hanteer, maak baie van ons graag gebruik van die begrip `toelating’. Die Here laat die duiwel toe om sekere vreeslike dinge op aarde te doen. Die vreeslike dinge is dan die duiwel se skuld, maar die Here `bly in beheer.’ Die Bybelse voorbeeld wat dan skynbaar soos ‘n handskoen pas, is Job. Die Here laat die Satan toe om Job te teister, maar net tot op ‘n sekere punt (Job 1:12; 2:6).

Maar ons besef nie dat dié voorbeeld glad nie meer in die tyd van Jesus toepaslik is nie. Die apokaliptiek sien die Satan en sy bose magte in heeltemal ‘n ander lig. In die OT is die Satan ‘n redelik onskuldige figuur wat maar ‘n paar keer voorkom (Job 1-2; 1 Kron 21:1; Sag 3:1ev). Hy sou met reg die openbare aanklaer genoem kon word. Hy hou die mense op aarde dop, en as hy iets verkeerds vermoed, gaan vertel hy dit vir die Here. Hulle bespreek dan die saak, neem ‘n besluit, en Satan kom voer dit uit (Job 1 en 2). Satan is dan ook ‘n gerespekteerde figuur as een van `die seuns van God’ of hemelwesens.

Daar is ‘n hemelsbreë verskil tussen hierdie figuur en die duiwel en die bose magte wat die lewens van mense vernietig in die tyd van Jesus. Stel jou ‘n oomblik voor dat Jesus eers met die bose magte beraadslaag oor die lewe van die besetene van Gerasa!? Inteendeel! Hier het ons ‘n absolute botsing van twee magte wat radikaal teenoor mekaar staan, ‘n nuwe situasie wat ná die ballingskap ontwikkel het. Daarom kan daar ná Jesus nie meer sprake wees van Job se situasie van onderhandeling tussen God en die duiwel of van God wat die duiwel toelaat nie. Dit sou net so goed wees as om op grond van Eks 4:24-26 vandag nog van Christene te eis om hulle te laat besny.

 

 

Skrywer: Prof Adrio König

Weer doop – Francois Malan

Johannes vra:

Vrede vir julle. Ek wil graag weet oor groot doop. Ek het gedink ek verstaan alles omtrent dit, maar die ding wat my geweldig pla, is dat indien ek tot bekering gekom het, en die besluit geneem het om my te laat “grootdoop” in my swembad waar ander mense ook gewoonlik gedoop word, as teken tot my/ons verbintenis tot ‘n lewe saam met ons Vader, nou gebeur dit dat van die persone wat so “groot gedoop” is, op ‘n toer na Israel toe gaan en nie kan wag om weer in die Jordaan gedoop te word nie.

Ek voel dat dit verkeerd is en dat jy daardeur jou eerste doop afskryf en dus sodoende Jesus se verlossing ook afskryf wat as sigbare teken met jou “eerste” doop plaasgevind het. Is ek verkeerd of nie en indien ek reg of verkeerd is, waar kan ek teks kry in God se woord wat dit bevestig. Indien dit verkeerd is, wil ek met die regte Skrif probeer keer dat nog mense foute maak. Amen

 

 Antwoord

Prof Francois Malan antwoord

Jy skryf: ‘ek kom tot bekering, ek besluit om my te laat groot doop as teken van my verbintenis tot ‘n lewe saam met ons Vader’

Die stelling onderstreep my verantwoordelikheid, wat ook reg is. Maar dit gaan by die ryke

betekenis van die doop verby. Eintlik is die doop ‘n teken van God se genade, van sy werking in en met my, om my geloof te versterk in sy verbondenheid aan my.

God het die wêreld, wat Hy geskep het, en wat sy rug op God gedraai het, so lief dat Hy sy enigste Seun, Jesus (dit beteken: verlosser) die Christus (beteken: gesalfde) gegee het (om vir ons sonde te sterf), sodat elkeen wat in Hom glo (en die geloof word deur die Heilige Gees in ons gewerk deur die woord van God wat ons hoor en lees) nie verlore sal gaan nie, maar die ewige lewe sal hê (Johannes 3:16).

 

God het die wêreld geskep – Genesis 1:1; vgl. Ef.3:9.Christus neem deel aan die skepping van die wêreld as die woord wat God spreek

(Genesis 1:3 God het gesê: ‘laat daar lig wees’; Joh. 1:1-3; 1 Kor 8:6

Die Heilige Gees neem ook deel aan die skepping – Genesis 1:2 (die Gees van God het

oor die waters gesweef – Hy skep lewe).

 

Die wêreld het sy rug op God gedraai – in ongehoorsaamheid, om soos God te wil wees,

Gen.3:5,6; Rom.1:18-23 en so leef ons almal selfsugtig elkeen vir homself as sondaars Rom 3:23

 

Uit liefde vir die wêreld sterf Jesus aan die kruis sodat God self die straf van God op ons sonde

kom dra – Rom.5:6,8.

 

Die Heilige Gees kom ons oortuig van ons sonde en dat ons sal glo in Jesus se sterwe vir ons. So

maak Hy van ons kinders van God – Joh.16:7-11; Rom.8:14-17; Ef.2:8.

Hy kom in ons woon om ons dwarsdeur ons lewe te lei en te versterk. Hy werk in ons die

liefde vir God en vir ons medemens (Rom.8:9-11; Gal.5:22,23).

 

Teen dié agtergrond sê Jesus vir sy dissipels, na sy opwekking uit dood (Mat.28:18-20):

 

gaan na al die nasies en maak mense my dissipels (dit is volgelinge van Jesus).

 

Aan Hom is alle mag gegee in die hemel en op aarde. Hy regeer as God en Heer oor die

wêreld en sy kerk, sy gelowiges, se lewe.

 

Hy stuur hulle om die mense alles te leer wat Hy hulle beveel het (dit wat in die

Evangelies vir ons opgeteken is). Ons doen dit deur aan mense van alle nasies te vertel

van Jesus se liefdesoffer ter wille van ons sonde, deur ons woorde, en deur ons lewe wat

van sy liefde begin getuig.

 

doop hulle in die Naam van die Vader en die Seun en die Heilige Gees – van God se kant

verbind die Heilige Gees ons aan God se vaderlike sorg, aan die Seun se offer aan die

kruis, aan sy betaling van ons sondeskuld, en sy oorwinning oor die mag van die sonde in

ons – die sondige menslike natuur waardeur ons net vir ons self wil lewe – van hierdie

genadewerking van God vír, en áán, en ín ons, is die doop die uiterlike teken en seël as

waarborg dat die Gees ons aan Christus verbind.

 

In die Naam van – op gesag van, en in opdrag van die drie-enige God word die dopeling geplaas

onder die seggenskap en heerskappy van God. Die doop is dus ‘n sigbare teken en ‘n waarborgseël van God se kant af aan ons dat Hy ons aanvaar het as sy kinders, dat ons aan Christus se offer vir ons sonde verbind is, en dat die Heilige Gees in ons woon om al dié genade en liefde van God in ons lewe toe te pas en deur ons hele lewe deur te voer. En hier kom ons verantwoordelikheid in:

die Heilige Gees het gekom ons te oortuig deur die woord van God wat ons hoor en lees en in die lewe van gelowige mense sien uitwerk. Ons geloof in Christus en daarmee ons redding is God se gawe aan ons. Dit kom nie deur ons verdienste, sodat ons daarop kan roem nie. God maak ons wat ons nou is: in Christus Jesus het Hy ons geskep om ons lewe te wy aan goeie dade waarvoor ons bestem was (Efesiërs 2:8-10). Romeine 6:12-14 sê ons moet ons nie tot beskikking stel van die sonde nie, maar in diens van God as werktuig om te doen wat God wil.

Op die Pinksterdag, met die uitstorting van die Heilige Gees, roep Petrus die mense, wat diep getref was deur die prediking van Petrus uit die woord van God (Hand.2:14-39):

dat hulle hulle moet bekeer – die woord wat gebruik word beteken hulle denke moet

verander (metanoia – verandering van denke), hulle denke oor Christus moet verander, hulle moet in Hom glo! (vgl. Hand.16:31)

en hulle moet hulle laat doop op (soos daar letterlik in die oorspronklike taal staan) die naam van Jesus Christus – Christus is die grondslag waarop die doop en ons hele lewe berus (vgl. 1 Kor.3:11).

tot vergifnis van julle sonde – die doop bekragtig of verseël die vergifnis van ons sonde deur God op grond van Christus se offer vir ons sonde (vgl. Abraham wat die besnydenis ontvang het as ‘n teken, ‘n seël wat bevestig dat God se verhouding tot hom reggemaak is deurdat hy die belofte van God, God se woord geglo het (Rom.4:11; Gen.17:11; 15:6). Volgens Kolossense 2:11,12 word ons by die doop deur Christus besny, nie met hande nie, maar deurdat Hy ons sonde wegneem omdat ons glo in die krag van God wat Hom uit die dood opgewek het.

Die belofte van Joël 2:28-32 (vgl. Hand.2:16-21) van die uitstorting van die Gees van God op die mense wat die Here aanroep, word so vervul. Johannes die Doper het reeds gesê dat Jesus met die Heilige Gees sal doop (Joh.1:33).

 

Omdat die verbond, wat God uit genade met ons maak, ook ons kinders insluit (Hand.2:39) kan kindertjies van gelowige ouers gedoop word as teken en waarborgseël dat die Heilige Gees reeds in hulle werk. Hy maak sy genadeverbond met ons en ons kinders (Hand.2:38-39); dit is die teken van ons wedergeboorte deur die Gees wat in ons kom werk het (Joh.3:5-8), vgl. Johannes die Doper wat van sy geboorte af vervul was met die Heilige Gees (Luk.1:15). Toe die Here vir Lydia ontvanklik gemaak het vir die woorde wat Paulus gepreek het, is sy en haar huisgesin gedoop (Hand.16:14,15), en toe die tronkbewaarder in Filippi vir Paulus-hulle vra wat hy moet doen om gered te word, antwoord hulle: glo in die Here Jesus , en jy sal gered word, jy en jou huisgesin…en hy en al die mense is daar en dan gedoop (Hand. 16:30-33).

En wanneer die kind groter word en die Heilige Gees oortuig hom/haar van Christus se liefdesoffer vir hulle en hy/sy besluit om vir die Here te lewe (bekering), dan is ‘n tweede doop (groot doop) nie nodig nie. Die Heilige Gees is besig om dit waarvan die doop ‘n teken en seël is, ons verbondenheid aan die Vader en die Seun en die Heilige Gees, te laat deurwerk in die lewe van die gedoopte kind. Daarmee bly die Heilige Gees wat in ons woon vir die res van ons lewe besig, sodat ons al meer soos Christus sal word en lewe (2 Kor.3:18)

Die doop is nie ‘n mag wat van my ‘n nuwe mens maak nie. As ek betekenis heg aan die doop met ‘n spesifieke water (soos Jordaanwater), is dit bygeloof, wat ons laat wegkyk van die Vader en die Seun en die Heilige Gees. Dit is amper soos die Jode wat nog geglo het dat die besnydenis waarde op sigself het. Paulus sê nee, dit het waarde alleen as jy die wet van Moses onderhou (Rom.2:25-29; vgl. Gal.5:2-6 in Christus is al wat van belang is, geloof wat deur die liefde tot dade oorgaan).

En as die doop een maal aan my bedien is, of ek nou ‘n baba was, waarmee God uiterlik bevestig dat Hy my as sy kind aangeneem het, of as ‘n volwasse ongelowige wat tot geloof gekom het deur die oortuigingswerk van die Gees, is ‘n tweede doop eintlik ‘n miskenning van wat God reeds gedoen het. Eintlik is dit ‘n aanduiding dat ek op die doop as ‘n magiese krag vertrou, of dat ek dit as my prestasie beskou, en dat ek nie op God vertrou wat my reeds aan die kruis verlos het, en my geroep het om vir Hom te lewe nie.

 

Skrywer: Prof Francois Malan