Die bose oog en die beswering daarvan

Die bose oog en die beswering daarvan – Kobus Kok

In die oorspronklike Griekse Nuwe Testament lees ons van die ponêros ofthalmos, of die bose oog (Luk 11:34; Matt 5:22). Ons vind dikwels in die NT vreemde konsepte wat nie vanuit ons eie kultuur verstaanbaar is nie. Dit is juis waarom die sosiaal-wetenskaplike studie ontwikkel is. Laasgenoemde dissipline in die Nuwe Testamentiese wetenskap is ontwikkel om ons te help om die wêreld van die Nuwe Testament en die antieke tyd waarin Jesus en die eerste Christene geleef het beter te verstaan.

Die geloof in die bose oog, en die feit dat die bose oog jou, jou besittings en familie skade kan aandoen, was ‘n wydverspreide bygeloof in die antieke tyd. Dit was moontlik om iemand skade aan te doen deur met jaloesie of haat na iemand te kyk. Die antieke filosowe van die tyd het geglo dat mens ‘n vorm van energie uit jou oë kan uitstraal en ‘n bepaalde uitwerking op objekte en mense daarmee kan uitoefen. In die Babiloniese Talmoed lees ons byvoorbeeld dat daar geglo is dat 99% van alle slegte dinge wat gebeur die resultaat is van die bose oog en die res die gevolg is van natuurlike oorsake (vgl. b. BM 107b; Fiensy 2007:13-14).

 

Juis om hierdie rede was mense baie bang vir die bose oog se gevolge en het hulle allerlei metodes aangewend om die bose oog af te weer. In die Griekse papirus briewe uit Egipte sien ons dit meer as dikwels in die openingswoorde van briewe:

In die eerste plek bid ek dat jy kan eet in goeie gesondheid en nie deur die bose oog iets slegs slegs aangedoen kan word nie (POxy 11.292; 25 CE).

Jou susters en die kinders van Theonis – mag hulle beskerm word teen die bose oog – ek groet jou …” (POxy VI, 930; 2nd to 3rd CE; Fiensy 2007:15-17)

 

Bogenoemde papirus tekste toon aan dat die geloof in die bose oog wydverspreid voorgekom het in die antieke tyd, en dat mense dikwels die seën op hulle vriende toegebid het ter beskerming van die bose oog.

Plutarchus (2de eeu n.C.), een van die bekende filosowe uit die antieke tyd skryf in sy Moralia V 7, 680-683 waarom en hoe die bose oog skade kan berokken: Volgens hom is daar emissies (aporroiai) van partikels deur lewende objekte en veral deur die oog.

Volgens ons verstaan van die funksionering van die oog word lig van buite ingelaat in die oog. Die antieke mense het die teenoorgestelde geglo. Hulle het geglo dat die oog lig of duisternis kan uitskyn en dit ‘n effek kan hê op objekte buite die oog. Deur gewoon na iemand te staar kan jy ‘n negatiewe effek op hulle lewe uitoefen, al bedoel jy dit nie so nie.

Kinders was in die antieke tyd diegene wat die meeste blootgestel was aan die skadelike effek van die bose oog. Daar is geglo dat sommige rasse en volkere soos die Thibaeans van noordelike Pontus dodelike mag deur hulle oë kon uitoefen (Plutarch, V 7, 680-681). Plutarch gebruik die voorbeeld van die effek wat ‘n geliefde se blik op die ander geliefde kan hê as voorbeeld om te argumenteer dat die bose oog krag het. Net so kan die jaloerse kyk van iemand anders ‘n bose effek op jou lewe hê.

Die antieke mense het geglo dat selfs demone kan meewerk aan die negatiewe uitwerking van die bose oog. Indien die jaloerse persoon die bose oog aanwend, dan maak dit die demone ook sommer aktief wat hulle mag gebruik om die persoon skade te berokken. Die filosoof Libanius wat in die vierde eeu na Christus geleef het vertel byvoorbeeld van die drie jongmanne wat hy geken het wat vervloek was deur die bose oog nadat iemand vir hulle komplimente gegee het en ‘n jaloerse demoon nie gehou het van die komplimente wat hulle ontvang het nie (vgl. Libanius Epistle 1403, -2).

 

Die afwering van die “bose oog”

So ver as moontlik moes die antieke mens probeer om ander mense nie jaloers te maak nie. Derhalwe moet mens nie ‘n vertoonkamer van jou besittings maak nie en nie spog met jou kinders nie (h. Taanith 8b; b. BB 141a). Mens moet ook nie te vinnig komplimente gee aan mense nie omdat komplimente hulle skade kan berokken en dikwels ‘n teken is dat iemand jaloers is. Indien iemand vir jou ’n kompliment gee moes jy dit nie aanvaar nie maar afweer. Lofbetuiging kon lei tot iemand se ondergang.

In die Joodse Talmoed lees ons die volgende:

If anyone is going up into a town and is afraid of the evil eye, let him take the thumb of his right hand in his left hand and the thumb of his left hand in his right hand, and say: “I, so-and-so, the son of so-and-so, am of the offspring of Joseph and the evil eye has no power over us. If he is afraid of his own evil eye, he should look at the side of his left nostril (b. Beracot 55b).

Daar was met ander woorde spesiale tekens wat aangewend kon word om die vloek van die bose oog af te weer. Die interessante is dat die antieke mense geglo het dat sommige mense die mag van die bose oog gehad het sonder dat hulle dit regtig bedoel het. Dit kon so erg wees dat sommige mense selfs vir hulself die bose oog kon toedien! (Plutarch, Moralia V, 7, 682).

Sommige moeders was so bygelowig in die mag van die bose oog dat hulle nie die vaders van hulle kinders toegelaat het om na die kinders te kyk nie Plutarch (Moralia V, 7, 682).

Daar was ook ander maniere om die bose oog af te weer, byvoorbeeld om helderkleurige juweelstukke te dra wat die aandag van iemand se bose oog kon aftrek en so die mag van die bose oog minder kon maak (vgl. t. Shabbath 7:23; t. Shabbath 4:5). Mens kon ook drie keer op die grond spoeg (Theocritus 6, 39).

In die antieke tyd, en selfs nog tot en met vandag, het mense amulette gedra met ‘n teken van die bose oog. Hierdie amulette is om die nek gedra

boseoog1

Falliese simbole is ook aangewend as amulette en is om die nek gedra of by die ingang van huise geplaas om die effek van die bose oog af te weer (Moralia V, 7, 681-682):

boseoog2

Fallus in muur om huis se inwoners te beskerm teen Bose Oog (Cf. Van Eck en Kok)

 

boseoog3

Standbeeld met fallus in Pompeii om straat te beskerm teen Bose Oog (Cf. Van Eck en Kok)

 

boseoog4

Vliegtuig van Turkse Lugredery (2009) (Cf. Van Eck en Kok)

 

Hierteenoor lees on die Nuwe Testament hoe Jesus ‘n radikale nuwe boodskap kom gee oor die bose oog en die effek van die bose oog.

Ons lees in Matteus 5:22 en in Lukas 11:34 die volgende

Die lamp van die liggaam is die oog.

Die lamp van jou liggaam is die oog.

As jou oog dan reg is,

As jou oog goed is,

is jou hele liggaam ook verlig;

is jou hele liggaam ook verlig.

maar is dit verkeerd is,

Maar as jou oog sleg is,

is jou liggaam ook donker.

Is jou hele liggaam ook sonder lig.

(Luk 11:34; 1953-vertaling)

(Luk 11:34; NAV)

Die interessante wat Jesus hier doen, is dat Jesus dit duidelik stel dat daar nie so iets bestaan as iets wat van buite jou leed kan aandoen nie. Jesus plaas die fokus op die binnekant van die mens en maan die gelowiges aan om rein van hart te wees. Binne in hulle eie harte moet hulle mense wees wat die Lig van die lewe in hulle dra. Op so ‘n wyse sal hulle mense wees wat ook die goeie aan ander mense doen.

Jesus het soortgelyke argumente gevoer met die Fariseërs. Hulle het geglo dat objekte wat onrein is die mens aan die binnekant kan kontamineer en onrein maak. Jesus wys hulle dan daarop dat dit nie gaan oor die dinge wat die mens in sy liggaam insit deur sy mond wat hom of haar onrein maak nie, maar wel die ding wat uit die mens se hart kom.

Dit is die mooi van die Jesus-boodskap. Jesus het nie net die bygelowige mites van die antieke wêreld afgebreek nie, maar mense gelei tot ‘n lewe van innerlike krag.

Geraadpleegde werke:

Allison, D C 1987. Eye is the lamp of the body (Matthew 6.22-23 = Luke 11.34-36). NTS 33, 61-83.

Elliott, J 1994. Evil eye and the sermon on the mount. Biblical Interpretation 2, 51-84.

Fiensy, D A 2007. Jesus the Galilean: Soundings in a first century life. Piscataway: Gorgias Press.

Malina, B J 2001. The social gospel of Jesus:The kingdom of God in Mediterranean perspective. Minneapolis: Fortress Press.

Van Eck, E., en Kok, J., 2011., Inleiding tot die Sosiaal-Wetenskaplike benadering met toepassing op Matteus, Ongepubliseerde Lesingsmateriaal, Universiteit van Pretoria.

 

Skrywer: Dr Kobus Kok




Geloofsvrae: Liefde

Geloofsvrae: Liefde – Adrio König

Liefde

Ons lei ons mensbeskouing af uit ons siening van God. Toe ons oor God nagedink het, het ons by sy liefde begin. Omdat ons as sy beeld geskape is, is dit dus voor die hand liggend dat ons by liefde sal begin as ons vra hoe God wil hê dat ons moet wees.

Ons moet liefhê soos Hy liefhet. Dit beteken nie dat ons liefde presies soos syne sal lyk nie. Ons liefde kan op sy beste analoog aan sy liefde wees. En wel om ‘n paar redes. Allereers is ‘n beeld (ons) nie identies aan dit wat afgebeeld word nie (God). ‘n Beeld het net ‘n mate van ooreenkoms met die afgebeelde. Maar tweedens is God so oneindig meer en ryker en anders as ons dat sy liefde ons s’n sekerlik ver sal oortref. Dink maar net aan die prys wat sy liefde Hom gekos het. Ons kan tog nooit so ‘n prys betaal nie.

‘n Terloopse opmerking is hier belangrik. Onderstreep die woordjie `moet’ in die eerste sin van die vorige paragrafie. Daar staan nie: Ons is liefde nie, maar: ons moet liefhê. Vergelyk dit nou met die bespreking van God se liefde. Daar word nie een keer gesê dat Hy moet liefhê nie, maar eenvoudig dat Hy liefhet of dat Hy liefde is. Waarom dié verskil? Omdat God is wat Hy bedoel is om te wees, omdat Hy getrou is aan sy wese, terwyl ons nie is wat ons behoort te wees nie. Ons is ontrou aan ons wese, aan dit wat God ons bedoel het om te wees. Dit is ons sonde. Daarom weet ons ook nie goed wat ons eintlik bestem is om te wees as ons dit nie by God leer nie. As ons net na mense kyk en die manier waarop hulle mekaar behandel, weet ons eerder hoe ons nie moet wees nie. Daarom vra ons vir God wie en hoe Hy is, én wie en hoe ons as sy beeld behoort te wees.

Omdat ons sy beeld is, moet ons iets van sy lewenswyse reflekteer. Omdat Hy liefde is, moet ons in liefde leef.

Al sal daar ook groot verskil wees tussen sy liefde en ons s’n, is die eerste saak wat nou ons aandag vra, die ooreenkoms. Ons moet liefhê omdat God liefde is.

Dink vir ‘n oomblik aan die opvallende ooreenkoms: God is liefde, en ons moet Hom liefhê én ons naaste liefhê (Jesus se opsomming van die wet). Omdat ons mensbeskouing in ons siening van God gefundeer is, is ons liefde in sy liefde gefundeer. Of soos Johannes sê: `Ons het lief omdat God ons eerste liefgehad het,’ en `die liefde kom van God’ (1 Joh 4:19,7).

God is wesenlik liefde. Dit is nie so dat Hy onafhanklik van sy liefde bestaan én dan sy liefde agterna kan byvoeg nie. Die twee uitsprake: God is, en God is liefde, sê presies dieselfde.

As ons sy beeld is, geld dit ook van ons. Dan is liefde wesenlik om regtig mens te wees soos God ons bedoel het. Dan is liefde nie iets lofwaardigs wat ons tot ons lewe kan toevoeg om dit nog ryker en mooier te maak nie. Dan het ons lief, of ons leef nie menswaardig nie. Die alternatief op: `Lewe in liefde’ is: anders lewe julle nie regtig nie (Ef 5:2).

Wat is ons liefde? Allereers is ons liefde ‘n beweging weg van ons na ander terwille van hulle. Dit lees ons af uit God se liefde vir ons. Sy liefde het Hom op ander gerig, op ons, om na ons behoeftes om te sien, om ons te behou. Omdat ons sy beeld is, moet ons liefde ook op ander gerig wees, nie op onsself nie. As God se liefde op Homself gerig was, was ons nie verlos nie.

Verder is God se liefde ‘n beweging na onder, na die wat minder is as Hy, na ons wat dit nie verdien nie, wat dit selfs verwerp. Omdat ons sy beeld is, moet ons liefde ook na onder gaan, na die wat minder is en het as ons, na die wat in nood is. Dis lekker om vir die dominee ‘n mandjie lekkernye te vat (die dominee geniet dit ook!), maar wat van die arm mense, die kinderhuis of ouetehuis?

Waarom moet ons ander liefhê? Wel, waarom het God ons lief? God het ons nie lief oor wat ons is nie, maar oor wie Hy is. Ons is nie so aangenaam of waardig dat ons Hom beweeg om ons lief te hê nie. Hy het ons trouens eerder lief ondanks onsself. Hy het ons lief net omdat Hy ons wil liefhê. Hy motiveer self sy liefde vir ons. Daarom kan Hy onwaardiges liefhê, selfs mense wat sy liefde verwerp. Sy liefde hang nie van ons af nie, maar net van Homself. Dit mag dus nie ‘n vraag by ons wees of ander ons liefde werd is nie. Ons mag hulle nie terwille van hulle waarde liefhê nie. Terwille waarvan dan?

Die dwaling lê voor die hand om te sê: Soos God self sy liefde vir ons motiveer, moet ons ook self ons liefde vir ander motiveer. Soos Hy ons net terwille van Homself liefhet, moet ons ander net terwille van onsself liefhê. Immers dit gaan om analogiese liefde, ons moet liefhê soos Hy. Maar enige analogie is nie goed genoeg nie. As ons self ons liefde moet motiveer, sal ons nie liefhê nie – behalwe vir onsself, en selfliefde sal ons onder die sonde behandel! (39.5)

Genadiglik neem Hy altyd die inisiatief. Dit is een van die wesenlike kenmerke van die verbond (10.1 en 27). Daarom moet ons ander liefhê omdat Hy hulle liefhet. Soos Hy self sy liefde vir ons motiveer, motiveer Hy self ook ons liefde vir ander. Dit beteken dat ons ander moet liefhê al verwerp hulle ons liefde.

En dan is daar nog ons liefde vir Hom. En hier is die een uitsondering op die reël, wat egter tegelyk ook die reël bewys. Tot dusver het die voorwerp van die liefde nie die liefde gemotiveer nie. Die persone wat ons moet liefhê, hoef nie ons liefde te verdien nie, net soos die persone wat God liefhet, ook nie sy liefde verdien nie. Maar as ons God liefhet, verdien die Voorwerp van ons liefde duisend maal dat ons Hom sal liefhê! Ons het Hom lief oor wat Hyself is. Ons motiveer nie ons liefde vir Hom nie, Hy motiveer ons liefde vir Hom. Hy is meer as wat ons ooit kan besef. Maar wat ons van Hom besef, gee ons alreeds meer as genoeg rede om Hom lief te hê met alles wat ons is en het.

Terloops, die feit dat ons so traag is met ons liefde vir Hom, is deel van die onbegryplikheid van die sonde (40).

Dit beteken dat die reël bevestig is: God motiveer self alle vorme van liefde: sy liefde vir ons, ons liefde vir ander, en ons liefde vir Hom. Dit bevestig wat Johannes geskryf het: `Die liefde kom van God,’ en: `Ons het lief omdat God ons eerste liefgehad het’ (1 Joh 4:7,19).

 

Mense wonder dikwels oor verskeie aspekte van die Christelike geloof. Fokus op 300 Geloofsvrae deur prof Adrio König is ʼn baie nuttige naslaanwerk wat ʼn verduideliking van 300 geloofsvrae bied.

Bybelkennis gaan gereeld gedeeltes uit hierdie bron publiseer. Ons dank aan prof König en Lux Verbi.BM vir hierdie vergunning.

 

Skrywer: Prof Adrio König




Geloofsvrae: Die eienskappe van die mens

Geloofsvrae: Die eienskappe van die mens – Adrio König

Die eienskappe van die mens 

Dit is nie so dat ons mense is en dan verder ook nog in ‘n verhouding met God staan nie. Ons verhouding tot God is wesenlik vir ons menswees. Hierdie verhouding behels dat ons sy bondgenoot en beeld is. Ons roeping is om in verbondenheid aan Hom te leef en sy beeld, sy manier van lewe, te vertoon. Dit is natuurlik ‘n vraag of dit nie darem ‘n bietjie hoog ingesit is nie. Sal ons daar kan bykom?

Wat dit in elk geval beteken, is dat ons vir God moet vra wie ons is en hoe ons moet leef. Dit is wat ons daarmee bedoel dat ons ons mensbeskouing op ons siening van God bou (fundeer).

Om God se bondgenoot en sy beeld te wees, is twee kante van dieselfde saak. As sy bondgenoot moet ons by Hom inpas. Die verbond is ‘n verhouding. In hierdie verhouding het God die inisiatief geneem en bepaal wat sy rol sal wees én wat ons s’n sal wees. Omdat Hy God is, neem Hy die inisiatief, en ons moet reageer. Hy spreek die oorspronklike woord, en ons moet ant-woord. Ons woord kan nie dieselfde wees as sy woord nie, dit moet ‘n paslike ant-woord wees. Om te pas, moet dit juis anders wees, maar paslik anders. Omdat Hy gesag het, sal ons antwoord pas as dit gehoorsaamheid is. Omdat Hy genadig is, sal ons paslike antwoord dankbaarheid wees. Omdat Hy getrou is, moet ons Hom antwoord met vertroue en geloof. Omdat Hy die God van die toekoms en die beloftes is, sal ons paslik antwoord met hoop.

Ons kan hierdie eienskappe van die mens komplementêre eienskappe noem, `aanvullende’ eienskappe, eienskappe wat anders as God s’n is (ons is na alles nie God nie), maar paslik anders, wat die ontbrekende pool in die verhouding aanvul. By gesag pas tog gehoorsaamheid, by getrouheid vertroue. Dit pas soos ‘n hollens by ‘n bollens. Só bepaal die feit dat ons sy bondgenote is, hoe Hy bedoel het dat ons moet wees en lewe.

Maar daar is ook ‘n ander reeks menslike eienskappe wat ons kan aflei uit die feit dat ons ook die beeld van God is. Dit beteken dat ons iets van Hom in ons lewe moet reflekteer. Ons moet soos Hy lewe, vergewe, liefhê, barmhartig wees, ens. Dit dui op ‘n bepaalde ooreenkoms. Hierdie eienskappe moet met syne ooreenstem, al sal dit altyd op sy beste maar net ‘n analogie, ‘n beperkte ooreenkoms wees. Ons is immers nie God of goddelik nie. Ons kan dus ook van ons analoë eienskappe praat.

Omdat God liefde is, moet ons liefhê, omdat Hy vry is, moet ons vry wees, omdat Hy heilig en geduldig is, moet ons heilig en geduldig wees.

Ons het hier dus ‘n tweede stel eienskappe van die mens wat ons uit God s’n aflei. Hierdie keer gaan dit om ooreenstemmende (analoë) eienskappe, nie om eienskappe wat anders is en daarom komplementerend is nie. In komplementerende eienskappe gaan dit om die verskil tussen God en mens (die verbond), en in analoë eienskappe om die (beperkte!) ooreenkoms (ons is sy beeld).

So probeer ons uit ons siening van God aflei hoe ons as mense bedoel is om te wees.

 

Mense wonder dikwels oor verskeie aspekte van die Christelike geloof. Fokus op 300 Geloofsvrae deur prof Adrio König is ʼn baie nuttige naslaanwerk wat ʼn verduideliking van 300 geloofsvrae bied.

Bybelkennis gaan gereeld gedeeltes uit hierdie bron publiseer. Ons dank aan prof König en Lux Verbi.BM vir hierdie vergunning.

 

Skrywer: Prof Adrio König




Belydende Christen wil met ‘n Moslem trou – wat nou?

Belydende Christen wil met ‘n Moslem trou – wat nou? – Kobus Kok

‘n Leser vra:

As belydende lidmaat met ‘n Moslem wil trou wat is die implikasies en verskille?

Antwoord

Dr Kobus Kok antwoord:

Van die vroegste tye in die Nuwe Testament het gelowiges met hierdie tipe vrae te doen gehad. Sommige huweliksmaats het Christene geword, in ‘n huis en gesin waar die dominante geloof Judaïsme was. Petrus was een van Jesus se dissipels. Hy het in 1 Petrus 3:1 die volgende raad gegee vir vrouens wat Christene geword het – en wie se mans nie Christene was nie:

1Pe 3:1 Net so moet julle, vroue, aan jul eie mans onderdanig wees, sodat, as sommige aan die woord ongehoorsaam is, hulle ook deur die wandel van die vroue sonder woorde gewin kan word

1Pe 3:2 as hulle jul reine, godvresende wandel aanskou het.

1Pe 3:3 Julle versiering moet nie uiterlik wees nie: haarvlegtery en omhang van goud en aantrek van klere nie,

1Pe 3:4 maar die verborge mens van die hart in die onverganklike versiering van ‘n sagmoedige en stille gees, wat baie kosbaar is voor God.

1Pe 3:5 Want so het vroeër ook die heilige vroue wat op God gehoop het, hulleself versier, en hulle was aan hul eie mans onderdanig,

1Pe 3:6 soos Sara gehoorsaam was aan Abraham en hom heer genoem het; wie se kinders julle geword het as julle goed doen en geen enkele verskrikking vrees nie.

1Pe 3:7 Net so moet julle, manne, verstandig met hulle saamlewe en aan die vroulike geslag, as die swakkere, eer bewys, omdat julle ook mede-erfgename van die genade van die lewe is—sodat julle gebede nie verhinder mag word nie.

In die antieke tyd moes vrouens onderdanig wees aan mans – dan is hulle goeie vroue. Wat Petrus dus sê, is dat jy baie sensitief moet wees om binne die raamwerk van die kultuur waarbinne jy staan, op so ‘n wyse op te tree dat mense in daardie kultuur sal voel dat jy ‘n goeie en deugvolle vrou is. Petrus moedig die vrouens aan om innerlike skoonheid en reinheid te weerspieël en so hulle mans tot God te lei.

Ek weet van ‘n Moslem vrou wat tot bekering gekom het terwyl sy getroud was met ‘n Moslem man. Sy het egter aangehou om die kleredrag te dra wat vir die Moslems as eervol beskou word en die gebruike en gewoontes van die Moslems bly respekteer. Sy het presies gedoen wat Petrus voorstel. Inteendeel, haar man het skielik beleef dat hierdie vrou van hom baie verander het. Inteendeel, sy het ten goede verander vandat sy ‘n Christen geword het! Uiteindelik het die man na baie jare tot bekering gekom omdat die nederige integriteit en voorbeeld van sy vrou hom oortuig het van God se krag in haar lewe. Haar blote leefstyl was die sterkste getuienis. Ons getuienis moet van so ‘n aard wees dat ons woorde gebruik net as ons moet.

Ongeag of dit kultuurverskille, ouderdomsverskille of geloofsverskille is, trou is vir altyd. Mens moet baie mooi gaan dink en bid of die persoon waarmee jy wil trou wel die persoon is wat vir jou bedoel is. Luister fyn na jou hart, na die Here en na jou gesin en vriende. Indien jy lank en mooi daaroor gebid en dink het, dan maak jy jou keuse.

Gaan lees gerus meer oor die Moslem geloof by http://en.wikipedia.org/wiki/Muslim

Die basiese verskil tussen die Christendom en die Islam is:

  • Die Bybel is die Woord van God vir die Christene. Vir die Islam is die Qur’an die woord van God deur die profeet Mohammed aan mense en dit is die finale openbaring van God aan die mensdom.
  • Die Christendom glo dat God geken word deur sy Woord. Die Islam glo dat God geken word deur die Qur’an.

· Die Christendom glo dat Jesus die Seun van God is. Islam glo Jesus was maar net ‘n profeet en Mohammed was God se laaste profeet.

 

Skrywer: Dr Kobus Kok