Geloofsvrae: Die mens as beeld van God – Adrio König

Die mens as beeld van God 

1 Ons, of iets in ons? 

Net so beslissend as wat ons verbondenheid aan God vir ons menswees is, is die feit dat ons geskape is om sy beeld te wees. Trouens om sy beeld te wees, is eintlik net ‘n onderdeel van ons verbondenheid aan Hom. Dit omvat ‘n bepaalde faset van ons bondgenootskap.

Daar is min aspekte van ons menswees wat in die loop van die geskiedenis so breedvoerig bespreek is en ook soveel verskillende standpunte uitgelok het as hierdie allerbelangrikste uitspraak in die Bybel dat ons as sy beeld geskape is (Gen 1:26,27).

Tradisioneel is aanvaar dat die beeld van God iets in die mens is. Ons kry dit nog altyd in die uitspraak dat ons beelddraers van God is, en dat die mens deur die sonde die beeld van God verloor het. Iewers in ons sou ons dus iets ronddra wat sy beeld is en wat ons kan verloor. Sommige het gemeen dit is ons siel, ander ons verstand of ons wil. Die res van die mens is dan as minderwaardig beskou, gewoonlik die liggaam. Dit het as agtergrond sekere strominge in die Griekse filosofie wat die werklikheid in twee dele verdeel het, ‘n goeie, onsigbare, `geestelike’ deel, en ‘n laer, stoflike deel wat die sigbare, materiële dinge is, en die liggaam insluit. Hierdie minderwaardige deel kon nie direk met God in verband gebring word nie. Daarom kon mense nie aanvaar dat die liggaam deel is van die beeld van God nie.

Ons kry die gedagte terug wanneer mense oortuig is dat Bybelskrywers dit nie regtig ernstig kan bedoel as hulle van die ledemate van God (sy hande, voete, oë, ens) of van sy sogenaamde `menslike emosies’ praat nie (soos sy berou). Dit word dan `mensvormige spreke’ oor God genoem wat ons nie letterlik moet opneem nie omdat dit net ‘n aanpassing by ons beperkte verstand is. Dit is egter ‘n vreemde gedagte wat elders bespreek word.

Die soort tweedeling wat tussen ‘n hoër en edel deel van die mens, en ‘n laer en minderwaardige deel onderskei, net soos tussen die geestelike dinge en die stoflike of tydelike dinge, is vreemd aan die Bybel. God het alles geskape, dus is alles goed, elke soort is goed vir dit waarvoor dit bedoel is.

Daar is dan ook nie grond in die Bybel om net ‘n deel van die mens as beeld van God te beskou nie. Die mens is as sy beeld geskape, nie ‘n deel van die mens nie. Daaroor is Gen 1:26-28 duidelik.

2. Die waarde van die mens 

Dat ons as sy beeld geskape is, het besondere betekenis vir ons menswees. ‘n Mens kan ‘n paar dinge in hierdie verband oorweeg.

Eerstens is dit ‘n verrassing dat dit in Gen 1 staan dat ons as sy beeld geskape is. Dit bring ons immers in ‘n baie naby verhouding tot God terwyl daar juis in Gen 1 ‘n neiging is om die skepping skerp van God te onderskei as nie-goddelik, as anders en minder as God. Dit staan skerp teenoor die geloof van sommige van die volke rondom Israel wat baie dinge as goddelik beskou het soos son, maan en sterre. Om dit teen te werk, noem Genesis 1 die son en maan sommer net `twee groot ligte’ wat deur God gemaak en in diens gestel word. Daar is deurgaans die tendens om te beklemtoon dat niks behalwe God self goddelik is nie. Daarom word die geboortevoorstelling ook nie vir die skepping van die mens gebruik nie. Dit kan die indruk skep dat die mense goddelik is.

As die mens dan in hierdie verband die beeld van God genoem word, het dit besondere betekenis. Natuurlik maak dit ons nie goddelik nie, maar dit beklemtoon dat ons naby aan God is, in ‘n unieke verhouding tot Hom wat nie waar is van die res van die skepping nie. In Genesis 2 word dit weer uitgedruk met die voorstelling dat God `lewensasem’ in die kleipop se neus geblaas het `sodat die mens ‘n lewende wese geword het’ (2:7). Dit skep ‘n besonder noue verband tussen God en mens wat nie van die ander skepsels gesê word nie.

Wat verder belangrik is, is die feit dat alle mense as die beeld van God geskape is. Dit was nie in Israel se omgewing vreemd om te sê dat mense as die beeld van Gode geskape is nie, maar dit het net gegeld van besondere mense, veral die koning. Daarom het hy bo alle mense gestaan en was hy met goddelike gesag beklee. Niemand kon dit waag om sy woord teen te spreek nie. Dink maar aan die neiging by sekere Romeinse keisers om `Here’ genoem te word, ‘n aanduiding van goddelikheid.

Die merkwaardige feit is nou dat alle mense volgens Genesis 1 as die beeld van God geskep is. Alle mense het dus gelyke waarde. Daar kan nie onderskeid gemaak word en teen sommige gediskrimineer word nie. Alle mense behoort gelyke behandeling en gelyke regte en geleenthede te geniet.

3. Die inhoud van die beeld 

In watter sin is ons die beeld van God? Wat is die inhoud van die beeld? Dit is nie duidelik uit Genesis 1 nie. Dikwels is gemeen dit is ons heerserstaak (v 26,28) sodat ons die beeld van God is in die sin dat ons namens Hom oor die skepping moet heers, of dit is die feit dat die mense as man en vrou geskape is (v 27), wat beteken dat ons soos God in verhoudinge leef.

Dit is alles belangrike fasette van ons menswees, maar daar is nie voldoende rede om die beeld tot hierdie betekenisse te beperk nie. As ons Genesis 1 noukeurig lees, besef ons dit ook. Dat ons moet heers, word nie as ‘n omskrywing van ons beeldwees aangebied nie, maar as ‘n gevolg daarvan (`sodat hy kan heers’). `Man en vrou’ is ook nie ‘n omskrywing van ons beeldwees nie, maar net meer inligting oor hoe ons geskep is.

Ons moet dus in die res van die Bybel gaan hulp soek. En ons kry goeie hulp!

Eerstens word dit stilswyend aanvaar dat ons ondanks ons sonde nog die beeld van God is (1 Kor 11:7; Jak 3:9). Verder word Christus God se beeld genoem ((2 Kor 4:4; Kol 1:15; kyk ook Heb 1:3), en lees ons dat ons nuwe lewe die beeld van God (Ef 4:24; Kol 3:10) en die beeld van Christus is (en moet wees, Rom 8:29; 1 Kor 3:18).

Hieruit is ‘n paar dinge duidelik. Christus word die beeld van God genoem in ‘n verband waarin dit beklemtoon word dat Hy God openbaar. Die beeld van God moet dus verband hou met wie en hoe God is. Verder is die veronderstelling in hierdie uitsprake dat ons as sondaars nie meer die beeld van God is nie (anders as die vroeëre uitsprake). Daarom word ons opgeroep om in ons nuwe lewe sy beeld te wees (Ef 4) en al meer te word (Kol 3). Ons eindbestemming is dan ook om deur voortgaande vernuwing van ons lewe gelyk te word aan die beeld van Christus (Rom 8:29; 2 Kor 3:18). Daar is terloops geen rede om ‘n onderskeid te maak tussen die beeld van God en die beeld van Christus nie.

Uit die feit dat Christus wat God openbaar, sy beeld genoem word, kan ons aflei dat, omdat ons sy beeld is (moet wees), ook ons Hom in ‘n sekere sin moet `openbaar,’ wat op sy minste beteken dat ons deur ons lewe iets van Hom sigbaar moet maak. En omdat ons ook na die beeld van Christus vernuwe moet word, moet ons natuurlik ook iets van Christus in ons lewe vertoon. Dit herinner ‘n mens aan die belangrike uitspraak dat Christus in ons `gestalte moet kry’ (Gal 4:19). ‘n Moderne Duitse vertaling lui dat die mense in ons lewe moet kan sien wie Christus is.

In hierdie verband is ‘n laaste saak uiters belangrik. Daar is ‘n staande uitdrukking in die Nuwe Testament dat ons `soos God’ en `soos Christus’ moet optree (soos God: Mt 5:48; Lk 6:36; Ef 4:32; Kol 3:13; 1 Pet 1:15-16; 1 Joh 1:5-7, en soos Christus: Joh 13:34; 20:21; Ef 5:2,25; 1 Joh 3: 3,7). Ons moet soos God vergeef, soos Hy in die lig leef, soos Hy heilig wees, barmhartig wees en volmaak wees(!). Verder moet ons soos Christus liefhê, soos Hy in liefde lewe, as mans ons vroue so liefhê soos Hy die kerk liefhet, onsself rein hou soos Hy rein is, en regverdig wees soos Hy.

As ons na die inhoud van hierdie uitsprake kyk, is dit duidelik dat ons in ons hele lewe iets van God en van Christus moet reflekteer. Ons moet soos God en soos Christus leef, optree, reageer.

Dit blyk ewe duidelik uit ‘n ander reeks uitsprake wat ook ons lewe met dié van God en van Christus in verband bring. Ons goeie werke moet mense aan ons Vader herinner, ons moet God se voorbeeld navolg omdat ons sy kinders is, wat natuurlik impliseer dat daar ‘n ooreenkoms tussen Hom en sy kinders is! Dit lei tot ander ooreenkomste: omdat ons sy kinders is, ken die wêreld ons nie, want dit ken Hom nie (Mt 5:16; Ef 5:1; 1 Joh 3:1).

Op dieselfde manier word ons lewe met Christus s’n in verband gebring. Dieselfde gesindheid van nederigheid wat in Christus is, moet ook in ons wees, dieselfde werke wat Hy doen, sal ons ook doen, en dit sal sigbaar wees in sy lewe én in ons lewe dat die nuwe gebod werk (Fil 2:5ev; Joh 14:12; 1 Joh 2:8).

Genoeg. Dit kan min twyfel ly dat ons die beeld van God is (moet wees) in die sin dat ons in ons lewe sy manier van lewe kan en moet weerspieël. En as ons dit besef, besef ons ook hoe onnodig dit is om iets in die mens te soek wat sy beeld sou wees, en veral hoe verkeerd dit is om ons liggaam van die beeld te probeer uitsluit. Dit is juis as liggaamlike wesens dat ons sy beeld is en moet wees.

Die vraag of ons deur die sonde opgehou het om sy beeld te wees, het al deurgeskemer in Bybelaanhalings hierbo. Daar is uitsprake wat impliseer dat ons ondanks ons sonde nog steeds sy beeld is, en ander waarvolgens ons deur die geloof weer sy beeld word. Die twee reekse uitsprake beteken enersyds dat ons as sondaars nie meer sy beeld is nie in die sin dat ons nie soos Hy kan leef en dus iets van Hom in ons lewe sigbaar maak nie as ons in ons sonde volhard nie, maar andersyds dat ons nog altyd in staat is om sy beeld te vertoon as ons ons bekeer en na Hom luister.

Dit klink natuurlik na ‘n opdrag wat ‘n mens moedeloos sal maak om soos God en soos Christus te lewe. Is dit nie darem teveel gevra nie? Dit is, as dit net van ons afhang. Maar wat God as ‘n opdrag gee, gee Hy ook as ‘n gawe.

 

Mense wonder dikwels oor verskeie aspekte van die Christelike geloof. Fokus op 300 Geloofsvrae deur prof Adrio König is ʼn baie nuttige naslaanwerk wat ʼn verduideliking van 300 geloofsvrae bied.

Bybelkennis gaan gereeld gedeeltes uit hierdie bron publiseer. Ons dank aan prof König en Lux Verbi.BM vir hierdie vergunning.

 

Skrywer: Prof Adrio König

Geloofsvrae: Die mens as bondgenoot van God – Adrio König

Die mens as bondgenoot van God 

Daar word herhaaldelik na die verbond gekyk omdat dit so ‘n sentrale saak in die Bybel is. Trouens die verbond kan gesien word as die doel van God se skeppingswerk. God het die aarde geskep om ‘n plek te hê waar Hy in gemeenskap met die mense kan leef. Ons bestemming is om in die verbond met God te leef.

Dit alles maak dit onmoontlik om sinvol oor die mens te dink sonder om God en die verhouding met Hom daarby te betrek. God neem immers die inisiatief in die verbond wat beteken dat Hy bepaal wat die inhoud van die verhouding is, en wat sy insette is en wat ons reaksie behoort te wees. Dit alles is trouens kort saamgevat in die verbondsformule: `Ek sal vir julle ‘n God wees, en julle sal vir My ‘n volk wees.’

Dit beteken ‘n paar dinge vir ons menswees. Allereers beteken dit dat ons aan God gebonde is en verbonde behoort te wees. ‘n Verbond bind aan mekaar. Maar hier is meer op die spel. Omdat die doel van ons lewe is om in hierdie verbond te lewe, is ons gebondenheid aan God wesenlik vir ons lewe. Dit is nie iets wat agterna kan bykom nie. Omdat God die inisiatief geneem het, en omdat Hy vooraf oor Homself besluit het dat Hy nooit op ‘n ander wyse God wil wees as die mense se God nie, is daar ook vooraf oor ons besluit: ons is bondgenote van God. Dít is ons bestemming: gebonde aan God. Ongelukkig kan ons dit probeer ontken. Dan word dit onwillige, gedwonge gebondenheid, terwyl Hy bedoel het dat dit verbondenheid moet wees.

As ons reg aan die God van liefde gebonde is, d.w.s.as ons aan Hom verbonde is, is ons ook geborge en veilig in Hom. Dat Hy ons God is – en daarvan is ons seker want Hy het dit besluit – beteken dat Hy vir ons verantwoordelikheid aanvaar. Hy kán vir ons sorg omdat Hy magtig is, en Hy wil omdat Hy liefde is. Hierdie geborgenheid gee aan ons waagmoed. Mense wat veilig voel, kan dit uit hul skuilplek waag en iets aan die wêreld doen.

Om sy bondgenote te wees, beteken ook dat ons by Hom moet pas. ‘n Bondgenoot moet sinvol inpas by die ander bondgenoot anders kan die saamwees nie egte verbondenheid wees nie, maar net slegte gebondenheid. En as die ander bondgenoot die inisiatiefnemer is wat die struktuur van die verbond bepaal, hang dit van Hom af hoe ons moet lyk om in te pas by Hom. Uit wie en hoe God is, kan ons dus aflei hoe ons behoort te wees. Ons Godsleer behoort dus ons mensbeskouing te bepaal.

Omdat God die inisiatief neem, omdat Hy die eerste woord spreek, moet ons ant-woord. Ons is dus ver-antwoord-elik. Ons sou kon sê dat ons eienskappe syne moet komplementeer of aanvul, d.w.s. sinvol by syne moet inpas, soos ‘n hollens by ‘n bollens pas. Omdat Hy gesag oor ons het. moet ons Hom gehoorsaam. Omdat Hy genadig is, moet ons dankbaar wees. En omdat Hy die God van die beloftes is, kan en moet ons met hoop op die toekoms gerig wees.

Mense is dus wesens wat verantwoordelik is voor God om Hom te gehoorsaam, te dank en met hoop die toekoms in te volg.

Dit gee sin en betekenis aan ons lewe. Sonder sin en betekenis is dit onmoontlik om met vreugde te lewe. ‘n Mens heg betekenis aan die lewe as jy iets het om na uit te sien. Ons het God se beloftes dat Hy ons saam met Hom op die nuwe aarde in heerlikheid sal laat leef. Dit gee selfs sin te midde van lyding en onreg.

 

Mense wonder dikwels oor verskeie aspekte van die Christelike geloof. Fokus op 300 Geloofsvrae deur prof Adrio König is ʼn baie nuttige naslaanwerk wat ʼn verduideliking van 300 geloofsvrae bied.

Bybelkennis gaan gereeld gedeeltes uit hierdie bron publiseer. Ons dank aan prof König en Lux Verbi.BM vir hierdie vergunning.

 

Skrywer: Prof Adrio König

Die Ou Apostel Kerk – Pieter Verster

Vraag

‘n Leser het ‘n paar vrae oor Die Ou Apostel Kerk gevra. Prof Pieter Verster antwoord die vrae afsonderlik:

Ek wil graag my vorige vraag uitbrei. Ek het mos gevra indien ‘n persoon van Die Ou Apostel Kerk in ‘n verhouding is, en die priester keur dit nie goed nie om een of ander rede, sou hy dan sy lidmaat aanraai om die verhouding te verbreek?

Antwoord:

 

Prof Pieter Verster antwoord:

Die priester in die Ou Apostel Kerk het groot mag oor lidmate. Die lidmaat van die Ou Apostel kerk sou dan gehoorsaam moet wees aan die beslissing van die priester. Dit is duidelik dat die gesag van die priester nie uit die Woord afgelei word nie. Die gesag van Christus geld in die kerk. Alle ander gesag is afgeleide gesag en moet daaraan ondergeskik wees. Alhoewel die kerk wel tug mag toepas, moet dit altyd in liefde gedoen word en in afhanklikheid van Christus se gesag.

Vraag:

My vraag verder… al het hy dit dalk in die begin goedgekeur, maar sy lidmaat sal op ‘n stadium na hom toe gaan en sê, maar daar is deesdae verskille, rusie, sy of haar vriendin, vriend wil nie altyd meer by van die lidmaat se vriende gaan kuier nie, ens.

En veronderstel sy lidmaat sou dit nooit uit sy of haar eie wil, wou doen nie, het die ander persoon waarlik lief en weet dat daar aan die verskille gewerk kan word, sal die priester dalk aanraai, aandring daarop, dat sy lidmaat dit moet doen? Wat sou sy rede dan dalk daarvoor wees, dat sy lidmaat nie gelukkig sal gaan wees nie, en, en, en…….

En sal die lidmaat dan voel hy of sy moet dit doen omdat die priester nou so gesê het, want anders….., al is die lidmaat hoe lief vir die ander persoon, huil selfs baie, sou die lidmaat dan dalk se, ek wou “jou” nooit seermaak nie, wou jou net die beste gee, later dalk selfs sover gaan om vir die ander persoon te se, ek het jou nie lief nie!

Net om sodoende uit die situasie te kom?

 

Antwoord:

Daar rus groot verantwoordelikheid op elke individuele Christen. Ons kan nie ons verantwoordelikheid oordra op die predikant, priester of apostel of wie ook al nie. Elkeen van ons moet luister na die Woord van God en gehoorsaam aan Christus deur die Heilige Gees die Here dien. Die priester en predikant se taak is om die Woord uit lê en die gemeente te rig op Christus en Hom alleen.

Vraag:

Indien die ander persoon in ‘n ander kerk as Die Ou Apostel Kerk is, sou die priester dit ook as ‘n rede tot die beëindiging van die verhouding aanraai, selfs op aandring.

Kan dit ook wees, waar dit in die begin van die verhouding alles honkie dorrie was, maar dan skielik is daar aanhoudende verskille en rusie, erge rusie van tyd tot tyd?

Wat is die rede dan daarvoor?  Kon iemand v.d. OAK dalk ‘n vloek, of wat ook al uitgespreek het?

Maar as die ander persoon waarlik Die Here Jesus ken, Sy kind is, ‘n wedergeborene is, kan dit ‘n uitwerking he?

Moet so persoon dan dalk gaan vir bevryding?

En ten laaste, mens kan maar net ernstig Bid vir so iemand van die OAK om waarlik ‘n ontmoeting met Die Here Jesus te hê.

Antwoord:

Christus is die Here van die kerk en moet gehoorsaam word. Hy lei ons deur sy Woord en Gees. In diepe afhanklikheid van die Here moet ons soek na die waarheid van God se Woord. Dit moet alles in ons lewe bepaal, ook ons verhoudinge. Mens kan inderdaad bid vir iemand van die OAK om waarlik die volkome bevryding in Jesus te ervaar. Jesus doen wondere, kan red en genees. Ons moet in afhanklikheid na Hom toe gaan, ook in krisisse. Jesus kan alle vloeke en bedreiginge afwend en ons help om dit te oorkom. Maar dan moet ons ons rig op Hom en Hom alleen en nie op mense en menslike oorwegings nie. Die reformasie het die volgende beginsels neergelê: Die Skrif alleen, genade alleen, geloof alleen en in alles Jesus Christus alleen. Daaraan moet ons bly vashou. Verhoudinge moet ook daarop bou en daaruit lewe.

 

Skrywer: Prof Pieter Verster

Geloofsvrae: Die mensdom – Adrio König

Die mensdom 

Daar is goeie rede om met die mensdom te begin as ons oor die mens wil praat. In beginsel lewe mense nie as enkelinge nie, maar as groepe. Mense se verhoudings is van beslissende betekenis vir die kwaliteit van hul lewe. Hulle kry selfs in ‘n groot mate hul identiteit deur hierdie verhoudings. Daar is ‘n sin waarin elke mens ‘n enkeling is, maar daar is ook ‘n sin waarin elke mens wesenlik deel van een of meer groepe is en nie ten volle mens kan wees sonder die ondersteuning van sulke groepe nie.

Daar is mensbeskouings wat óf die een óf die ander aspek beklemtoon. Die liberalistiese mensbeskouing gaan uit van die mens as ‘n individu met individuele regte. Die tradisionele mensbeskouing van Afrika gaan uit van die groep waarin ‘n persoon gebore word. Van hierdie groep ontvang die individu sy of haar lewe, identiteit en plek in die samelewing.

Daar is natuurlik allerlei kombinasies en variasies van hierdie uiterstes moontlik. Die apartheidsmensbeskouing het net soos die Afrika mensbeskouing die mens se identiteit deur die groep laat bepaal, maar in hierdie geval die ras beskou as die basiese groep waarin die persoon gebore is. Die regte wat elke mens geniet, het afgehang van die ras waarin hy of sy gebore is. Die kommunisme het ook die groep bepalend gemaak, maar die mensdom in net twee groepe ingedeel: die rykes en die proletariaat.

Dit is interessant om in hierdie verband na die Christendom te kyk. Sommige Christengroepe staan taamlik sterk teenoor mekaar. Die Evangelicals en die Pinkster- en Charismatiese tradisies lê groot nadruk op die enkeling. Hulle eis individuele bekering en geloof, en in die meeste gevalle sal hulle net ‘n persoon doop wat self kan glo. Hulle lê ook sterk klem op individuele betrokkenheid van lidmate in die samekomste en kerklike lewe. Die Pinkster- en Charismatiese groepe glo verder dat elke lidmaat ‘n besondere Geestesgawe ontvang waarmee hy of sy die geloofsgemeenskap moet dien.

Vir hierdie beklemtoning van die individu kan ‘n mens jou inderdaad sterk op die Bybel beroep. Wat die OT betref, is daar die besondere nadruk op die enkeling se verhouding met die Here in die Psalms. Die persoonlike verantwoordelikheid kom selfs nog sterker na vore in die NT. Dink maar aan Johannes die Doper en Jesus se sterk beklemtoning van persoonlike bekering, aan die feit dat persoonlike geloof ‘n vereiste is om gedoop te word, aan Paulus se nadruk op regverdiging net deur die (persoonlike) geloof, en aan die nadruk daarop dat elke individuele gelowige ‘n gawe van die Gees ontvang.

Daarteenoor beklemtoon die meeste historiese kerke die onderlinge verbondenheid van mense. Hulle sal babas doop wat in die geloofsgroep gebore word omdat hulle hulle as deel van die geloofsgemeenskap beskou.

Hierdie verskille in beklemtonings loop egter nie altyd op uiterstes uit nie. Die historiese kerke sal nog altyd bekering van opgroeiende kinders verwag, en mense wat van buite die geloofsgemeenskap kom, eers doop nadat hulle hul geloof bely het, en andersyds sal die meeste Evangelicals ook nie regtig hul kinders op dieselfde vlak as heidene beskou nie.

Maar dit lei nie twyfel nie dat die Bybel ook die groepsverbondenheid van mense sterk beklemtoon. Kom ons kyk in meer besonderhede hierna, om dan eers later te vra hoe ‘n mens dan hierdie twee beklemtonings in die Bybel met mekaar in verband moet bring.

Die genadeverbond wat veral in God se verbond met Abraham gestalte kry, en wat as die doel van God se skeppingswerk beskou kan word, is nie net ‘n verbond tussen God en die individu nie, ook nie net ‘n verbond tussen God en die mensdom nie, maar ‘n verbond wat mense ook op ‘n unieke manier onderling aan mekaar verbind. God sluit hierdie verbond, wat deurloop tot in die NT en selfs tot op die nuwe aarde, met Abraham-en-sy-nageslag as ‘n eenheid. Dit beteken dat Hy dit nie met Abraham sluit en agterna met Isak en weer met elke individu nie. Dit is ‘n korporatiewe verbond wat eenmaal gesluit word en waarin al God se kinders dan opgeneem word. Abraham is die vader van alle gelowiges (Rom 4:16) en verteenwoordig almal in die verbond wat God met hom-en-sy-nageslag gesluit het. Dit dui op ‘n merkwaardige onderlinge verbondenheid van alle gelowiges.

Hoe realisties selfs skrywers in die NT hieroor dink, kom mooi na vore in ‘n gedeelte in Hebr (7:1-10) wat andersins nogal vreemd lyk. Ons lees hier van die vreemde en merkwaardige koning Melgisedek. Hy het vir Abraham geseën en toe het Abraham tiendes van sy oorlogsbuit aan hom gegee. Die punt wat die skrywer dan maak, is dat Melgisedek ‘n besonder belangrike persoon moes gewees het, want die Leviete wat normaalweg van die volk tiendes ontvang, het `in Abraham’ tiendes aan Melgisedek gegee.

Maar hoe moet ‘n mens dit verstaan? Die Leviete het tog eers geslagte lank ná Abraham en Melgisedek geleef. Ja, maar `Levi was nog in die liggaam van die stamvader’ (Abraham) toe Abraham vir Melgisedek tiendes gegee het (v10). Dít is korporatiewe denke! In hierdie sin was ons saam met Christus aan die kruis en het ons saam met Hom opgestaan. Maar hieroor elders meer.

Die rolle van Adam en Christus wys in dieselfde rigting. Adam kan as die `verbondshoof’ van die mensdom beskou word. In die OT speel hy nie regtig ‘n belangrike rol nie. Maar in die Nuwe Testament gebruik Paulus hom om die betekenis van Christus te verduidelik. Dit beteken enersyds dat ‘n mens nie Adam moet verselfstandig nie. Hy het nie in homself besondere betekenis nie. Hy is net ‘n tipe van Christus. Paulus het hom net nodig as hy die betekenis van Christus wil verduidelik. Maar as sodanig toon sy betekenis inderdaad dat die mensdom onderling op ‘n unieke wyse aan mekaar verbonde is. Deur sy sonde kom alle mense onder die oordeel van God (Rom 5:12-21, veral vers 18). Net die feit dat alle mense deur hom onder die oordeel kom, word gestel. Hoe dit gebeur het, word nie verduidelik nie. Die rede is waarskynlik juis omdat Adam geen selfstandige betekenis het nie maar net bygebring word om die betekenis van Christus te verduidelik. Want hoe die regverdigheid van Christus die ander regverdig, dít word wel duidelik uitgespel (Rom 6).

Die feit dat Adam se sonde alle mense onder die oordeel van God gebring het, en veral die feit dat Christus se `gehoorsaamheid gelei het tot vryspraak en lewe vir almal’ (Rom 5:18), beteken dat die mensdom so aan mekaar verbonde is dat hulle almal deur een persoon verteenwoordig kan word én almal in een persoon opgeneem kan word. Dit is twee fasette van hulle onderlinge verbondenheid. Ons noem dit die representatiewe (verteenwoordigende) betekenis en die korporatiewe (insluitende) betekenis van Jesus Christus (en van Adam).

Onder die representatiewe betekenis van Christus verstaan ons dat Hy ons (dit beteken die hele mensdom) voor God verteenwoordig deur in ons plek die oordeel van God te dra sodat ons dit nie meer hoef te dra nie. En onder sy korporatiewe betekenis verstaan ons dat Hy ons deur die geloof en die doop in Homself opgeneem het sodat ons saam met Hom aan die kruis was, saam met Hom gely, gesterf, opgestaan en ten hemel gevaar het, tans saam met Hom in God verborge is, en weer saam met Hom sal kom (Rom 6:3-6; Ef 2:5-7; Kol 2:12-14,20; 3:1-4). Dit alles het natuurlik wonderlike betekenis vir ons siening van die heil, maar ons is nou met die mensbeskouing besig. Vir ons mensbeskouing beteken dit natuurlik ‘n ongelooflike onderlinge verbondenheid van die mensdom.

Die begrip korporatiewe persoon (`corporate personality’) is ‘n goeie weergawe van hierdie faset van die manier waarop daar in die Bybel na die mens gekyk word. Israel was in ‘n sekere sin nie net een volk nie maar ook een persoon. Die hele volk was in Abraham opgeneem en deur hom verteenwoordig.

 

Mense wonder dikwels oor verskeie aspekte van die Christelike geloof. Fokus op 300 Geloofsvrae deur prof Adrio König is ʼn baie nuttige naslaanwerk wat ʼn verduideliking van 300 geloofsvrae bied.

Bybelkennis gaan gereeld gedeeltes uit hierdie bron publiseer. Ons dank aan prof König en Lux Verbi.BM vir hierdie vergunning.

 

Skrywer: Prof Adrio König