2 Korintiërs (4) – Francois Malan

Nuwe probleme in Korinte (10:1-13:10)

Dié vier hoofstukke word beskou as ‘n aparte brief, wat Paulus geskryf het nadat hoofstukke 1-9 gestuur is, op grond van die stuk se literêre eenheid en van Paulus se veranderde streng verdedigende toon teen nuwe teenstanders [Sommige verklaarders dink al 13 hoofstukke was een brief, maar dat Paulus 10-13 bygevoeg het toe hy verder nuus oor die gemeente ontvang het].

Paulus reageer op kritiek (10:1—11)

Hulle sê hy is gedweë by hulle, sonder die krag van die Gees. Sy briewe mag miskien die indruk van krag skep, maar met sy swak teenwoordigheid en onbekwaamheid as redenaar is hy pateties. Hy vra hulle dringend om hom nie te dwing om sy nederige optrede in navolging van Christus te laat vaar nie. Met die gesag van die Here en met kragtige wapens veg hy ‘n geestelike oorlog teen alles wat hy as teenstand teen God beskou. Hy waarsku egter dat as hy self in Korinte kom hy net so effektief sal wees as in sy briewe.

Paulus en die sendelinge wat hom probeer uitskakel (10:12-18)

Sy teenstanders is dom. Hulle beveel hulleself aan en vergelyk hulleself met mekaar. Hulle roem uitermate oor hulleself en wat hulle in Korinte bereik het, terwyl Paulus die grondlegger is in dié sendinggebied wat die Here aan hom toegeken het. Sy sukses in Korinte, vanwaar hy in die heiden-streke anderkant hulle wil gaan verkondig, is ‘n teken van die Here se beoordeling en goedkeuring van sy werk.

Paulus verdedig sy evangelie en optrede (11:1-15)

Soos ‘n vader het Paulus die Korintiërs aan Christus verloof, en hy waak om hulle rein te hou, dat hulle by die oorspronklike suiwer evangelie bly, totdat Christus, hulle bruidegom, kom. Maar hulle aanvaar geredelik die ander evangelie van die valse sogenaamde ‘baie spesiale apostels’. Hy mag ‘n swakker spreker as hulle wees, maar is hulle meerdere in die kennis van God, wat hy uitvoerig aan die gemeente geopenbaar het.

Sy teenstanders het sy weiering van finansiële steun vertolk as bewys dat hy nie ‘n ware apostel is nie. Hy het dit egter gedoen as hulle liefhebbende vader vir die voortgang van die evangelie en vir hulle geestelike verryking. Maar soos Satan homself voorgedoen het as ‘n engel van die lig om vir Eva te mislei, doen sy agente hulle voor as apostels van Christus om die gemeente te mislei, deur hulleself voor te doen as dienaars wat verkondig dat geregtigheid voor God verkry kan word deur wetswerke. Hulle sal ook deel hê aan Satan se lot.

Paulus se getuigskrifte en wense as apostel (11:16-13:13)

Hy doen ironies ‘n beroep op sy ‘wyse lesers’ om sy ‘dwase’ roem te verdra, soos hulle gretig sy dwase teenstanders se dwase grootpratery verdra, wat hulle uitbuit en hard behandel. Net soos sy teenstanders is hy van suiwer egte Joodse afkoms. Maar onvergelyklik oortref hy hulle as ‘n egte dienaar van Christus. Dit word bewys deur sy ontberings en lyding, fisiese swakheid, die las van sy verstandelike en geestelike verantwoordelikhede, en sy sorg vir die swakkes. Sy bediening was van die begin af in vernedering en skande toe hy uit Damaskus moes vlug. Sy eretekens is die littekens van sy diens. Al is hy deur ‘n hemelse gesig geroep, het Christus aan hom geopenbaar dat die gekruisigde Christus se genade en sy krag deur swakheid volbring word.

Al die beskuldigings teen Paulus het niks om die lyf nie, tog vra hy ironies vergifnis dat hy hulle nie uitgebuit het nie. As hy na hulle toe kom wil hy ook nie geld hê nie, maar hulle volle oorgawe aan Christus en vertroue op hom. Hy is steeds bekommerd oor hulle sondige gedrag. Sy bekommernis gaan oor hulle egtheid as Christene. Hy wil sy goddelike gesag gebruik om op te bou, nie om af te breek nie.

Hy beklemtoon sy solidariteit met hulle as sy medegelowiges, en doen ‘n beroep op harmonie in die verdeelde gemeente. Sy seënbede is dat die genade van Christus, die liefde van God, en die persoonlike gemeenskap met die Heilige Gees met hulle sal wees.

Skrywer: Prof Francois Malan

Geloofsvrae: Die gesag van die Bybel – Prof Adrio König

Die gesag van die Bybel

Verreweg die meeste Christene heg besondere gesag aan die Bybel. Dit is ook nie vreemd nie omdat dit ons enigste direkte toegang is tot Jesus Christus en die geskiedenis (Ou Testament) wat op Hom uitgeloop het. Veral die Nuwe Testament bestaan uit geskrifte wat direk of indirek hul ontstaan aan die apostels te danke het. Dit is hulle wat spesiaal deur Jesus afgesonder, voorberei, en uitgestuur is om die evangelie te verkondig. Hulle het in hul werk, en daarom in hul geskrifte, onder die leiding van sy Gees gestaan.

Dit is ‘n moeilike vraag presies hoe ons die gesag van die Bybel moet verstaan. Moet ons gelyke gesag heg aan alle uitsprake van die Bybel, ook aan uitsprake oor voedsel en reinigingsgebruike in die Ou Testament? Dit is ‘n sterk oortuiging onder sekere groepe Christene. Alles in die Bybel lê op dieselfde vlak. Of dit uitsprake oor die natuur, oor historiese of aardrykskundige feite, of oor die betekenis van Jesus se kruisdood is, elke woord in die Bybel is die Woord van God, en omdat God nie kan lieg nie, moet elke woord die waarheid wees en dieselfde waarde vir ons hê.

Dit is ‘n duidelike en eenvoudige standpunt, maar dit is moeilik om konsekwent te handhaaf.

Dit is duidelik dat alle uitsprake in die Bybel nie vir Christene dieselfde gesag het nie. Die rituele uitsprake in die OT tel hieronder, maar ook uitsprake in die NT oor sake soos haarvlegtery en sluiers of hoofbedekkings vir vroue.

Daar is reeds daarna verwys dat sekere dinge, soos die uittog in die OT, sentraal is in die Bybel. Hierdie struktuur van die Bybel moet ons ernstig neem en die gesag van die Bybel in die lig hiervan probeer verstaan. Dit het die vanselfsprekende implikasie dat ons moet erken dat daar dinge in die Bybel is wat ons nie as bindend vir ons tyd beskou nie. Hoe maak ons hierdie onderskeid?

1. Dinge wat nie bindend is nie

Daar is verskillende soorte dinge wat ons nie as gesaghebbend en bindend vir ons beskou nie. Daar is voorstellings van hoe die werklikheid lyk wat eenvoudig deur latere ontwikkelinge in die natuurwetenskappe agterhaal is, soos die bekende drieverdieping wêreldbeeld (die aarde, die doderyk onder die aarde, en die hemel bo die aarde – Eks 20:4), die `firmament’ (die blou koepel hoog bo die aarde wat volgens die oortuiging van die Bybelskrywers die water in die lug daarbo hou dat dit nie weer die aarde bedek soos by die sondvloed nie, in waarin daar `vensters’ is wat die Here oopmaak as Hy dit wil laat reën – Gen 1:6-7; Mal 3:10), die feit dat die aarde op fondamente (pilare) gebou is (Jes 24:18-20), die feit dat die son, maan en sterre relatief klein ligte is wat nie te hoog bo die aarde nie in die lug hang (Gen 1:14-16), die feit dat die aarde nie veel meer as omtrent 6000 jaar oud is nie, en nog baie ander gegewens. Dit was deel van die wêreldbeeld van daardie tyd en dit het die kerk duur gekos aan geloofwaardigheid om so lank te vat om te erken dat die natuurwetenskappe ons gehelp het om hierdie gegewens anders te lees as ons vroeë voorouers (Galileo!).

Daar is ook dinge in die Bybel wat deur latere ontwikkelinge in die heilsgeskiedenis self agterhaal is, soos die hele tempel-, offer-, en priesterkultus, die besnydenis, dit wat ons gewoonlik die seremoniële wette noem, en nog veel meer.

Daar is ook ‘n derde groep dinge wat om etiese redes vir ons onaanvaarbaar geword het soos die vreeslike wreedheid van die Ou Testament, hele volke met vrouens en kinders en al wat deur Israel uitgewis moes word in `heilige’ oorloë, strawwe wat totaal onmenslik is vir oortredings wat ons nie vandag meer as so erg beskou nie (soos die doodstraf vir kinders, Sabbatsontheiliging ), sekere siektes wat mense eenvoudig uit die gemeenskap uitgesluit het soos melaatsheid.

Daar is ‘n vierde groep dinge wat die meeste van ons as agterhaald beskou, al is dit nie altyd so duidelik waarom ons dit doen nie: die verbod om verwurgde diere of bloed te eet (Hand 15:20), beskeie vrouekleredrag sonder uitwendige versiering (1 Tim 2:9ev; 1 Pet 3:3), Christenmans wat mekaar met ‘n soen groet (Rom 16:16), Christene wat mekaar se voete was (Joh 13:14), en baie ander.

1.  Wat is nou gesaghebbend in die Bybel en wat nie?

Die Bybel is in ‘n bepaalde kultuur geskryf, en daar is heelwat elemente in daardie kultuur wat vandag in ons kultuur vreemd en selfs ongeloofwaardig is. Dit is altyd ‘n risiko om te probeer bepaal waarom en hoe ons hierdie dinge onderskei van dit wat inderdaad gesag het, en gesag moet hê, vir Christene. Maar om dit nie te doen nie, is om die werklikheid te ontken en te hoop die probleem verdwyn.

Een maatstaf wat soms ‘n bietjie help, is dat dié sake waarom dit eintlik in die Bybel gaan, herhaaldelik na vore kom. Die teendeel hiervan is dat ‘n mens nie enige deel van jou geloof behoort te bou op dinge wat net eenmaal in die Bybel voorkom nie. ‘n Goeie voorbeeld is om Jesus se opstanding te vergelyk met die ouderdom van die aarde. Jesus se opstanding word herhaaldelik beklemtoon in die Nuwe Testament, verskillende betekenisse word daaraan gegee, daar word beklemtoon watter ingrypende negatiewe gevolge dit vir ons geloof sal hê as ons dit sou ontken. Maar die ouderdom van die aarde kom nie eens een keer direk in die Bybel ter sprake nie, en nêrens word enige betekenis daaraan gegee nie. Dit is dus nie deel van die gesaghebbende boodskap van die Bybel nie.

As ‘n mens met hierdie maatstaf werk, sal jy sekerlik nie noodwendig alle probleme kan oplos nie, maar tog hier en daar ‘n bietjie duidelikheid kan kry. ‘n Mens sou dan aan o.a. die volgende elemente as wesenlik fasette van die Bybelse boodskap kon dink: God, sy skeppingswerk, sy sorg vir sy skepping, sy omgang met mense wat Hy geskep het om sy troue bondgenote te wees en as sy beeld iets van sy manier van lewe te reflekteer, sy verkiesing van Israel en sy verbond met hulle as verteenwoordigers van alle mense, die koningskap in Israel waarin sy sorg vir sy volk gestalte moes kry, sy beloftes aan hulle en sy sorg vir hulle, sy geduld met hulle, sy opdragte en eise aan hulle, sy vermaninge en oordele oor hulle, hulle lof en gehoorsaamheid aan Hom, maar ongelukkig ook, en nog meer, hulle voordurende ongehoorsaamheid en ontrou aan Hom wat uiteindelik uitloop op die ballingskap as die grootste aardbewing wat hulle ooit getref het, hulle terugkeer na die beloofde land, die hernude spanning tussen hulle en die Here wat beteken dat God nooit sy doel met hulle bereik nie en die Ou Testament ‘n boek sonder ‘n slot word; die koms van Jesus Christus om die rol van Israel oor te neem en die Een troue bondgenoot van God in Israel se plek en daardeur in ons almal se plek te word, sy aardse optrede (woorde, wonderwerke, kruis en opstanding), Israel se totale mislukking deur die Messias te verwerp, Christus se koms in die Gees in Wie Hy sy werk kom voortsit om ons te vergader in sy gemeente, ons vry te spreek, ons in sy liggaam op te neem, sodat ons deel kan kry aan sy oorwinningslewe as die troue bondgenote van God wat ons as mense (en Israel in ons plek) van die begin af bedoel was om te wees, sodat ons as sy getuies Israel jaloers kan maak op hul Messias en alle ander mense kan uitnooi om saam met ons in sy bondgenootskap te deel, sy belofte om weer te kom, die dooies op te wek, alle mense te oordeel sodat reg uiteindelik aan almal kan geskied, en die hemel en die aarde nuut te maak sodat Hy by sy kinders op die nuwe aarde kan kom bly en só sy skeppingsdoel finaal en volmaak kan bereik.

Dit is die meeste van die groot temas in die Bybel (al sal ander dit anders formuleer en ook ander sake na vore bring), en daarom is dit sinvol om te vra of ons nie die gesag van die Bybel in verband met hierdie sake moet bring nie, en dus nie in verband met allerlei kleinighede wat nie regtig ‘n wesenlike rol speel nie.

Wat ook duidelik word uit hierdie lys, is dat Jesus Christus ‘n besondere konsentrasiepunt word om Wie omtrent alles draai. Die rede is voor die hand liggend. Hy neem Israel se rol oor wat ‘n oorheersende posisie in die Ou Testament speel, én Hy verteenwoordig God én die mense in die Nuwe Testament. ‘n Mens kan tereg vra: Wat bly oor? Hy is alles! As Hy uit die Nuwe Testament verwyder sou word, wat sou oorbly wat die moeite werd is? Daarom kon Luther Hom ook as maatstaf voorhou aan Wie die boeke in die Bybel gemeet moet word.

Dit beteken dat ons ook die gesag van die Bybel aan Hom kan verbind. Ons glo die Bybel omdat dit van Hom getuig. Anders gesê: Ons glo nie in Christus omdat die Bybel oor Hom handel nie, maar ons glo die Bybel omdat die Bybel oor Hom handel. As die Bybel oor ‘n ander God en Verlosser gehandel het, sou ons nie die Bybel aanvaar het nie.

Die gesag van die Bybel is dus gebou op Christus. Hoe direkter iets met Hom verband het, hoe meer gesag sal dit vir ons hê.

Omdat die Bybel sulke duidelike konsentrasiepunte het, is dit nie nodig om probleme te kry oor die waarde, waarheid en gesag van die Bybel op grond van historiese of aardrykskundige onjuisthede nie. (Dit staan teenoor die bekende standpunt: As daar een enkele onnoukeurigheid in die Bybel sou wees, ongeag waaroor dit gaan, kan ek niks in die Bybel meer glo nie. Omdat dit God se Woord is, kan dit geen enkele fout bevat nie.) Waarheid in die Bybel is iets anders as juistheid oor bysake, dit is die betroubaarheid van ‘n Persoon, van God en van sy Seun.

Daarom maak dit nie saak of Jesus een of twee blindes buite Jericho ontmoet het en of die blinde(-s) by die ingang of die uitgang van die dorp gestaan het nie. (Volgens Matteus was daar twee by die uitgang van die dorp, maar volgens Markus een; en volgens Lukas was daar een by die ingang van die dorp (Mt 20:29ev; Mk 11:46ev; Lk 18:35ev). Wat saak maak, is dat Jesus hom of hulle genees het omdat Hy die verwagte Messias is.

Skrywer: Prof Adrio König

2 Korintiërs (3) – Francois Malan

Die heerlikheid van Paulus se evangelie sigbaar in lewenswyse (4:1-5:10)

Deur Christus, wat die beeld van God is, het God sy lig in ons harte laat skyn om die heerlikheid van God, wat in Christus geopenbaar is, te ken. Dit is soos ‘n nuwe skepping van lig in ons lewe (vgl. Gen.1:3 ‘laat daar lig wees’; Joh.8:12 ‘Ek is die lig vir die wêreld). Paulus se evangelie en bediening gaan oor hierdie kennis. Sommige mense dink sy evangelie is versluier. Húlle verstand is deur die Satan verblind. Ten spyte van sy moeilikhede en lyding verkondig Paulus hierdie kennis van God, wat deur Christus geopenbaar is. Sy lyding weerspieël juis die lyding van Christus. Die swakheid van sy voorkoms, wat vergelyk word met erde kruike met ‘n skat in hulle, bewys dat die allesoortreffende krag van God af kom, nie van Paulus nie.

Die onsigbare ewige heerlikheid, wat reeds geskep word deur die tydelike verdrukking, laat Paulus volhard in sy apostoliese opdrag, verseker dat God vir hom en sy lesers uit die dood sal opwek om saam met Jesus te wees. Paulus verlang daarna om met sy hemelse woning beklee te word, en die Gees, wat in ons kom woon het, is God se waarborg daarvan. As ‘n gelowige sterf voor Jesus se koms, het hy/sy reeds ‘n ewige woning wat God vir ons gebou het om in die hemel om by Christus te wees. Paulus se doel is om Christus nou en hierna te behaag; Hý sal oordeel of Paulus se lewe goed of waardeloos was.

Die bediening van versoening (5:11-7:1)

Die sondelose Christus het Hom geïdentifiseer met die sondige mensdom en die straf vir hulle sonde aan die kruis gedra. So het God die verhouding tussen Hom en dié mense reggemaak wat aan Christus verbind is deur geloof. Christus se selfverloënende liefde dwing Paulus om vir Christus te lewe en te werk. Hy dring ook by sy lesers aan om as versoende kinders van God te lewe, nie meer vir hulleself nie, maar vir Hom wat vir hulle gesterf het en uit die dood opgewek is. Hy verwys na sy aansienlike uithouvermoë onder baie slegte omstandighede, soos dienaars van God behoort te doen. Met sy voorbeeld probeer hy om sy liefde vir hulle te bewys, en vra ook dat hulle hom sal liefhê. Hy waarsku hulle dat die genade van God wat hulle ontvang het, tog nie tevergeefs moet wees nie, maar om die sedelike gevolge daarvan toe te pas, deur met die afgodery en boosheid van die heidendom te breek, en ons in gehoorsaamheid aan God volkome aan Hom toe te wy.

Paulus se vreugde oor die gemeente se gunstige reaksie (7:2-16)

Nadat Paulus sy bediening van die wonderlike boodskap van God se vergifnis verdedig het, keer hy terug na wat hy in hoofstuk 2 geskryf het oor sy ‘tranebrief’ en Titus se besoek aan die gemeente. Titus se verslag oor hulle reaksie, dat hulle berou gehad het wat tot bekering gelei het, het vir Paulus groot verligting van sy bekommernisse oor hulle gebring, sowel as ‘n volle vertroue in die Korintiërs en uitbundige vreugde oor die versoening tussen hom en hulle.

Die kollekte vir die armes in Jerusalem (8:1-9:15)

Paulus moedig die Korintiërs aan om hulle gawes weer aan die gang te kry. Hy wys hoe die genade van God gewerk het in die vervolgde gemeentes van Masedonië, naamlik Filippi, Tessalonika en Berea. Hulle het hulleself aan die Here gegee en gesmeek om deel te neem aan die sorg vir die armes in Jerusalem. Uit hulle uiterste armoede, het hulle bo vermoë mild bygedra.

Paulus stuur Titus en twee medegelowiges om die Korintiërs te help om hulle bydrae te voltooi as ‘n bewys van die egtheid van hulle liefde vir ander gelowiges in nood. Hy herinner hulle hoe arm Christus geword het om hulle te verryk. Dit is ons voorbeeld. Elkeen se bydrae moet volgens sy middele wees. Hulle oorvloed moet Jerusalem se materiële tekort aanvul.

Elkeen moet self besluit hoeveel om te gee, nie met teësin of uit dwang nie, want God het die blymoedige gewer lief. Wie karig saai, sal karig maai; en wie volop saai sal volop maai. God kan hulle alles in oorvloed skenk om genoeg van alles te hê om volop by te dra vir elke goeie werk. Daardeur sal die ontvangers God oorvloedig dank.

Skrywer: Prof Francois Malan

Geloofsvrae: Die Kanon – Adrio König

Die kanon

Die begrip kanon (spreek uit kánon) beteken iets soos maatstaf. Die Bybel word die kanon genoem wanneer ons daarmee bedoel dat dit die finale gesag (maatstaf) vir ons leer en lewe is. Maar die Bybel het natuurlik nie van die begin af in die vorm bestaan waarin ons dit ken nie. Die boeke waaruit die Bybel vandag bestaan, het oor ‘n baie lang tydperk ontstaan en is nie noodwendig van die begin af as gesaghebbend beskou nie.

1. Die Ou Testament

Die Jode het geleidelik bepaalde versamelings van boeke gemaak sodat hulle in die tyd van Jesus gepraat het van die Wet (die Thora, d.i. die eerste vyf boeke), die Profete, en die Geskrifte (laasgenoemde was aanvanklik die Psalms). Daar was egter nie gou eenstemmigheid oor presies watter boeke in die Profete en veral in die Geskrifte ingesluit moes word nie. Sommige het ‘n groter aantal boeke erken as ander. So het die Sadduseers net die Wet erken, terwyl die meeste ander groepe die Septuaginta (die Griekse vertaling van die OT) aanvaar het waarin selfs ‘n hele aantal boeke opgeneem is wat later as die Apokriewe boeke bekend sou staan (o.a. die Psalms van Salomo, die Wysheid van Salomo, Baruch, Judith, die Makkabeërboeke en die Wysheid van Jesus Sirag). Oor ander boeke was daar heelwat verskil (Hooglied, Prediker en Ester).

Die Jode het waarskynlik eers na die val van Jerusalem by Jamnia (98 n.C.) besluit op die presiese omvang van hul Heilige Skrifte. Hulle het om verskillende redes besluit om die korter Ou Testament (die sg Masoretiese teks) te aanvaar en nie die Septuaginta nie, o.a. omdat dit ‘n baie vry vertaling van die Ou Testament was en die Christene dit ruimskoots kon gebruik om aan te toon dat Christus die vervulling van profesieë in die Ou Testament was en ook om die Christelike sending te fundeer.

Anders as die Jode het die vroeë Christene die ruimer versameling (die Septuaginta wat die apokriewe boeke insluit) as hul `Heilige Skrifte’ erken. Die Katolieke doen dit vandag nog, maar die Kerkhervormers het teruggekeer na die korter Joodse Ou Testament wat die Protestante vandag nog het. Dit beteken dat die vroeë Christene in die NT aanhalings uit die Apokriewe boeke gemaak het wat ons nie meer in ons OT het nie (1Kor 2:9; Jak 4:5; Jud 14) – en hulle het hierdie aanhalings op dieselfde manier gedoen as waarop hulle uit die boeke in ons OT aanhaal. Dit is ‘n belangrike saak wat by die gesag van die Skrif weer ons aandag sal vra.

1. Die Nuwe Testament

Die Nuwe Testament het oor ‘n baie korter tyd as die OT ontstaan. Die meeste van die boeke is ongeveer teen die middel van die eerste eeu oor ‘n tydperk van omtrent 20 jaar geskryf. Daar is taamlik gou begin om versamelings te maak en teen die middel van die tweede eeu het die vier evangelies alreeds as ‘n versameling bestaan. Die kerk is gedwing tot ‘n duideliker beslissing omdat Marcion in hierdie tyd op ‘n erg gereduseerde kanon besluit het wat net sou bestaan uit die geskrifte van Lukas en sekere briewe van Paulus. Die beginsel wat taamlik algemeen aanvaar is, is dat die geskrifte van die apostels en hul direkte volgelinge as kanoniek (gesaghebbend) erken sou word. Vir ‘n tyd lank was daar nog onsekerheid oor o.a. Hebreërs, Judas, 2 Petrus, Openbaring, Barnabas, 1 Klemens en die Herder van Hermas. In die jaar 367 het Atanasius in een van sy Paasbriewe ‘n lys ingesluit van die 27 boeke wat uiteindelik as kanon erken is.

1. Presies die regte boeke in die Bybel?

Die uiters moeilike vraag in dié verband is altyd hoe ons weet dat dit nou juis net hierdie boeke is wat as gesaghebbend erken moet word. Hoort hulle almal regtig in die Bybel? Wat van byvoorbeeld Jakobus wat deur Luther ‘n strooibrief genoem is? En is daar nie ander boeke wat ingesluit moes gewees het nie? Ons weet byvoorbeeld van nog ‘n brief van Paulus aan die Korintiërs, en een aan die Laodisense (Kol 4:16). Sê nou dié word môre opgegrawe?

Die tradisionele beroep op die voorsienigheid van God lui dat Hy gesorg het dat hierdie, en net hierdie, boeke in die Bybel opgeneem is omdat hulle, en net hulle, deur die Gees geïnspireer is en van die begin af bedoel en beplan is om die Bybel te vorm. Dit is ‘n baie gerusstellende argument, maar dit maak ‘n baie insidentele gebruik van die voorsienigheid van God. Dat God in die lewe van die kerk voorsien, erken alle Christene. Maar ons weet ook dat ondanks sy wonderlike voorsiening die kerk baie foute maak. Daarom is ‘n deel van sy voorsiening soms juis om te verhoed dat die foute wat ons maak, te vernietigend uitwerk. Om nou ten opsigte van een enkele saak, die samestelling van die Bybel, te aanvaar dat Hy die kerk onfeilbaar gelei het, is onoortuigend, hoe gerusstellend dit ookal sou wees.

Dit is beter om te aanvaar dat die Gees die kerk gelei het om die evangelie te verstaan en dus ook om geleidelik dié boeke te aanvaar waarin hulle die evangelie die suiwerste gehoor het. Daar was inderdaad ook sekere maatstawwe wat die vroeë kerk gebruik het om tussen boeke te onderskei. Die een was dat dit deur ‘n apostel of die direkte volgeling van ‘n apostel geskryf moes wees. Die tweede was dat dit moet ooreenstem met die geskrifte wat klaar erkenning geniet het. En die derde was dat die inhoud relevant vir die hele kerk moes wees, en nie net op ‘n lokale situasie betrekking moes hê nie.

Of dit uiteindelik presies hierdie 27 boeke moes wees, en of ‘n paar dalk weggelaat kon gewees het en ‘n paar ander bygevoeg, maak nie regtig veel verskil nie. Watter wesenlike faset van die evangelie sou ons byvoorbeeld moes ontbeer as die brief van Judas nie in die Bybel was nie? Die evangelie het duidelike rigtingwysers soos die woorde en dade van Jesus en sy kruis en opstanding wat in elk geval die hart van die evangelie sou bly, met of sonder ‘n paar ekstra boeke.

Ook wat die Ou Testament betref, sou ‘n mens kon sê dat dit nie noodwendig om presies net hierdie boeke gaan nie. Die feit dat die kerk vir meer as duisend jaar die ruimer Ou Testament gebruik het wat die apokriewe boeke insluit, en dat hulle hierin die apostels en skrywers van die Nuwe Testament gevolg het, sê tog seker dat dit nie soveel verskil maak presies watter boeke in- of uitgesluit is nie.

Skrywer: Prof Adrio König