Die Apostoliese Geloofsbelydenis (2)

image_pdfimage_print

We must wrestle earnestly in prayer, like men contending with a deadly enemy for life. —J.C. Ryle

 

Die Apostoliese Geloofsbelydenis (2)

Ons gaan hierdie jaar begin deur meer in diepte na die Apostoliese Geloofsbelydenis te kyk. Ek gaan onder andere van Derek Vreeland se Primal Credo (2011) gebruik maak.

 

Geloofsbelydenis … Ek glo

 

Glo maak van ons mense. Almal glo aan sekere dinge; daar is nie so iets soos mense wat nie glo nie. Hierdie geloofsisteem mag godsdienstig of nie-godsdienstig wees. Ons glo nie almal dieselfde dinge nie. Een van die probleme in ons samelewing is dat sulke geloofsisteme soms met mekaar bots. Dit kan wees oor politieke, sosiale, opvoedkundige of godsdienstige sake. Dit wat ons glo, kry sy tuiste in ons harte. Dit wat ons glo definieer wie ons is – ons identiteit. Wat ons glo, bepaal ons waardes, skep ons wêreldsiening, ons verhoudings en die werklikheid. Wat ons glo bepaal hoe ons dink, besluit en hoe ons ander mense hanteer.

 

Dit wat ons glo vorm ons. Ons kan nie enigiets word deur in onsself te glo nie. Wat ons glo, is ‘n diep gesetelde oortuiging. Maar as ons dit nie in die werklikheid fundeer nie, word ons verwronge mense. In hierdie wêreld waar wat ons glo konflik veroorsaak, kom Jesus Christus. Hy wys vir mense ‘n nuwe lewenswyse – ‘n lewenswyse in die regte verhouding met God. Hy sterf. Hy word begrawe. Hy staan op uit die dood. Hy vaar op na die hemel. Dan word die Heilige Gees uitgestort. Gou kom skrywers wat deur die Heilige Gees geïnspireer is en skryf wat ons vandag as die Nuwe Testament ken. Dit is die onderrig van die oorspronklike volgelinge van Jesus. Die vroeë kerk som hierdie onderrig van die apostels op in ‘n aantal stellings – onder andere die Apostoliese geloofsbelydenis.

 

Die Latynse woord credo, waarmee die Latynse Apostoliese Geloofsbelydenis begin, beteken “ek glo.” Aanvanklik het dit ook as “die simbool van geloof” of “die reël van geloof” bekend gestaan. Volgelinge van Jesus is uitgeken omdat hulle dit wat in hierdie belydenis staan, geglo het.

 

Die oorsprong van die belydenis is nie so duidelik nie. Dit het gedurende die eerste eeue na Christus ontstaan. Reeds vroeg is dit gebruik om te bepaal of iemand ‘n Christen was of nie – hy moes die belydenis kon opsê voor hy gedoop kon word. Die belydenis groei uit die dooppraktyk in die Naam van die Vader, Seun en Heilige Gees. Gelowiges ontdek hulle uniekheid in die woorde van die belydenis. Maar dit bind ons ook onlosmaaklik aan die geloofsgemeenskap.

 

Die belydenis begin met Ek. Dit word ‘n manier vir mense om hulle geloof in die openbaar te verbaliseer voor hulle gedoop word. Die belydenis is dus persoonlik en intiem, maar nie privaat nie. Ons het die belydenis ontvang om in ‘n gemeenskap met ander gelowiges te lewe. Hierdie is die minimum, basiese vereistes vir diegene wat hulle volgelinge van Jesus noem.

 

image_pdfimage_print

You may also like...