Die Seun en die laaste oordeel (5:25-30)
Die Seun en die laaste oordeel (5:25-30) – Francois Malan
5:25 Die volgende waarheid word ook beklemtoon. Die uitspraak van v22 dat die Vader die oordeel aan die Seun gegee het, word tweeledig uitgewerk. Dit verwys na die opwekking van die dooies en die eindoordeel – die uur wat aan die kom is, maar ook na die ‘nou’ – dié wat die stem van die Seun nou reeds hoor. Die wat reeds gesterf het, sal opstaan op die roepstem van die Seun, en dié wat nou reeds sy stem hoor, sal nou uit die dood in die lewe oorgaan. In beide gevalle, in die hede en in die toekoms word die lewe bepaal deur jou verhouding tot die Seun van God, wat deur die Jode verwerp word. Hier en in 10:36 en 11:4 noem Jesus Homself die ‘Seun van God’, origens ‘die Seun’ of ‘Seun van die mens’ (vgl. die gesig van Daniël 7:13-14)..
5:26 God is die bron van alle lewe (Ps 36:10). Omdat die Seun aan die Vader gelyk is, het Hy ook van ewigheid af die lewe ín Hom (1:4) – ‘gegee’ want God is die lewende God (Ps 42:3; Jer.10:10), wat aan die Seun die lewe in Homself gegee het. Ook daarin is Hy aan God gelyk.
5:27 God het aan Jesus die bevoegdheid gegee om te oordeel – ‘n algemene stelling wat strek oor die hele lewe, en dit word in verse 28,29 toegespits op die eindoordeel. Die rede wat aangegee word, is ‘omdat Hy die ‘Seun van ‘n mens’ is = omdat Hy is mens is. Aan Hom, wat as mens onder die mense verskyn het, het God die volmag gegee om te oordeel, volgens Dan 7:13-14 ‘Een soos die Seun van ‘n mens’ aan wie heerskappy, eer en koningskap gegee is. Sy oordeel is nou reeds, as mens, die waarheid – ook sy oordeel oor sabbatswerk. Hy en die Vader oordeel saam (8:16). Elke mens se optrede word deur Hom beoordeel.
5:28,29 As die Jode verbaas is dat hierdie man Jesus dooies kan opwek en regverdig kan oordeel oor mense, sal die volgende uitspraak hulle nog meer verbaas. Hierdie Jesus, wat hulle van godslastering beskuldig, gaan op die oordeelsdag almal wat in die grafte is daaruit roep, hulle gaan opstaan uit die dood en Hy is die finale Regter. Die wat goed gedoen het, gaan lewe, en die wat kwaad gedoen het gaan veroordeel word. Hoewel die ewige lewe slegs uit God se genade en deur die geloof verkry kan word (1:16; 5:24), is ‘goeie dade’ die bewys van die innerlike gesteldheid van die mens. Goeie en slegte dade vloei voort uit aanvaarding of verwerping van die Verlosser-Openbaarder van God (3:16-21). Die lewe wat ‘n mens lei, lewer getuienis van sy verbondenheid aan die Vader en die Seun (‘n goeie boom dra goeie vrugte, en ‘n slegte boom dra slegte vrugte (Mat.7:17-18; 12:33).
5:30 Die argument keer terug na v19, maar in plaas van die derde persoon ‘die Seun’ praat Jesus in die eerste persoon ‘Ek’, soos die ‘Ek is’ van Eks 3:14 : ‘Ek kan nie iets op my eie doen nie; soos Ek hoor, oordeel Ek, en my oordeel is regverdig, want Ek soek nie my wil nie, maar die die wil van Hom wat my gestuur het.’ In alles handel Hy in die nouste verbondenheid met die Vader en doen net wat Hy by die Vader sien (v19) en wat Hy van Hom hoor (v30). Die Seun vorm sy eie oordeel, maar dit is op dieselfde wyse en van dieselfde aard as die oordeel van die Vader. Die is ‘n regverdige oordeel omdat eie-belang geen rol speel nie. Die wil van die Vader is dat aan elkeen reg sal geskied.
Die getuies ten gunste van Jesus (5:31-40)
5:31,32 Soos in ‘n hofsitting roep Jesus in verse 31-40 getuies op om vir Hom te getuig, teen die Jode wat getuienis eis om sy aansprake te regverdig. Sy eerste getuie is ‘Iemand Anders” waarvan Jesus weet dat sy getuienis waar is. Die ‘Iemand Anders’ is ‘die Vader’ (v36,37), wat die volgende getuies aan Jesus voorsien het:
Johannes die Doper vv33-35, die man wat God gestuur het om van die Lig te getuig (1:6-7)
Die werke wat sy Vader aan Hom gegee het om te doen, soos bv. die genesing op die sabbat (v36)
Die woord van God, wat die Vader in die Skrif laat opteken het (vv37-40).
Die Jode het hierdie getuienisse oor Jesus nie aangeneem nie, en staan daarom as die skuldiges, en Jesus is die waarheid (vv41-47).
Die Vader se getuienis is eintlik die enigste wat tel; maar Jesus erken die beginsel van Deutr. 19:15 in hierdie hof-opset: ‘n Beskuldiging kan net bewys word deur die getuienis van twee of drie getuies. Aangesien die Jode nie die stem of die persoon van die ‘Iemand Anders’ ken nie, wys Jesus na drie wyses waarop die Vader getuienis aflê, sodat die Jode dit kan verstaan. Van die ‘Iemand Anders’ sê Jesus letterlik (met ‘n teenwoordige deelwoord wat voortduur aandui): ‘wat besig is om getuienis oor My te lewer’ – wat steeds voortgaan om getuienis oor Jesus te lewer.
5:33 Die eerste getuie is Johannes die Doper, wat die Jode reeds as getuie gaan ondersoek het (1:19-28), en Johannes het onomwonde getuig: Hy is die Seun van God (1:34), die Lam van God wat die sonde van die wêreld wegneem (1:29), die Een wat met die Heilige Gees doop (1:33). Van Johannes die Doper sê Jesus letterlik (met ‘n voltooide werkwoord waarvan die gevolge voortduur): ‘hy het die waarheid getuig, en dit bly waar’. Daarom moes die Jode dit aangeneem het. God het hulle nie in onkunde oor die koms van die Messias gelaat nie; Hy het die wegbereider, wat in Maleagi 4:5 voorspel is, gestuur om hulle op te roep tot bekering. As die Jode soos die eerste dissipels Johannes se getuienis aangeneem het, sou hulle die weg tot die lewe gevind het (vgl. 1:41: ‘Ons het die Messias gekry’).
Skrywer: Prof francois Malan