Die vroeë Christelike hoop

“Strive not to be a success, but rather to be of value.” – Einstein

Die vroeë Christelike hoop

Die heidene het geglo dat liggaamlike opstanding onmoontlik is. Antieke Judaïsme is gebou op die geloof dat God die Skepper van die wêreld was en dat Hy eendag weer die wêreld sal regstel. In Jesus se tyd het die meerderheid Jode in die liggaamlike opstanding geglo. Die Christelike geloof van hoop na die dood se oorsprong is Joods. Maar tydens die paasfees het die Joodse hoop merkwaardige modifikasies ondergaan – onder die vroeë Christene. Dit gebeur in ‘n Joodse konteks. Die vroeë Christene het soos die Jode geglo: eers die dood en wat ook al daarna volg en dan opstanding in ‘n nuwe wêreld.

Wat was hierdie modifikasies/mutasies?

• Die vroeë Christene kom van verskillende strome in Judaïsme en van wyd uiteenlopende agtergronde in die heidendom. Hulle het almal verskillend geglo in lewe na die dood. Hulle almal modifiseer daardie punt om op een punt te fokus – Jesus het opgestaan.
• In Judaïsme was die opstanding belangrik, maar nie so belangrik nie. In die vroeë Christendom skuif die opstanding van die periferie na die middelpunt. Jy kan nie aan Paulus of Johannes se denkwêreld sonder die opstanding dink nie. Neem jy die opstanding weg verloor jy die HELE Nuwe Testament.
• Wat presies beteken opstanding? Die Judaïsme is maar vaag oor watter soort liggaam die opgestane persoon sal hê. Sommige sien dit as basies dieselfde liggaam; ander sien dit as ‘n skynende ster. Van die begin af glo die Christene in ‘n opstandingsliggaam – dit sou ‘n fisiese liggam wees, maar ‘n getransformeerde liggaam – dit sal nuwe eienskappe hê al word dit van die ou materiaal gemaak. Paulus praat van ‘n geestelike liggaam – ‘n fisiese liggaam lewe gegee deur die Gees. Die punt is dat terwyl die huidige liggaam gedoem is tot agteruitgang en die dood, die nuwe liggaam nie is nie. In 1 Korintiërs 15 praat Paulus van die Skepper God wat die skepping nuut maak – nie verlaat nie.
• Die opstanding as ‘n gebeurtenis word in twee verdeel. Die geloof dat die opstanding aan een persoon in die middel van die geskiedenis gebeur het, antisipeer en waarborg die finale opstanding van alle mense aan die einde van die geskiedenis.
• Die vroeë Christene het geglo dat die opstanding by Jesus begin het en sal voltooi word by die oordeelsdag. Hulle het ook geglo dat God hulle geroep het om in die krag van die Heilige Gees met Hom saam te werk om dit wat Jesus bereik het, te implementeer. Daardeur antisipeer hulle die finale opstanding. Diegene wat aan Jesus behoort en Hom gevolg het se opdrag was om die huidige so ver as moontlik te verander in die lig van die toekoms.
• Die nuwe metaforiese gebruik van opstanding. In die Ou Testament word die opstanding as metafoor slegs een maal gebruik – die terugkeer uit die ballingskap. In die Nuwe Testament kry ons ‘n nuwe metaforiese gebruik. Opstanding word nou in verband met die doop en heiligheid gebruik. Dit word gedoen sonder om die toekomstige konkrete opstanding te beïnvloed.
• Die assosiasie van opstanding en Messiasskap. Niemand in Judaïsme het verwag dat die Messias sal sterf nie. Daarom het niemand gedink dat die Messias uit die dood sou opstaan nie. Die Jode het geglo dat die Messias God se geveg teen die bose heidene sou veg en hulle verslaan. Hy sal die tempel reinig of herbou en God se geregtigheid na die wêreld bring. Dit lyk asof Jesus niks hiervan gedoen het nie. Geen Jood sou na die kruisiging geglo het dat Jesus inderdaad God se gesalfde is nie. Van vroeg af bevestig die Christene dat Jesus die Messias is omdat Hy uit die dood opgestaan het. Dit sou baie moeilik vir die vroeë Christene gewees het om te glo dat Jesus die Messias is sonder die opstanding.

Van vroeg af glo die vroeë Christene dat Jesus die Here is en daarom is die keieser nie die here nie. Die dood is die laaste wapen van die tiran. Die punt van die opstanding is dat die dood oorwin is.