Roeping moet tot dankbaarheid lei
Imagination governs Mankind – Benjamin Disraeli
Roeping moet tot dankbaarheid lei
Roeping vir die volgelinge van die Here is ‘n herinnering dat ons niks as vanselfsprekend mag aanvaar nie. Alles in die lewe moet ons met dankbaarheid ontvang. Maar ons is trots en spog dat ons onafhanklik is. Hoe dikwels hoor ons nie: Ek is ‘n selfgemaakte man. Ons moderne mense glo dat ons God nie meer nodig het nie – ons het nie meer ‘n sin vir dankbaarheid nie.
Daar is twee dinge nodig vir dankbaarheid:
- ‘n Besef van totale afhanklikheid. Vandag glo ons ons kan ons lewens op ons rede, tegnologie, ens bou – ons het God nie meer nodig nie.
- ‘n Besef dat ons moreel skuldig is. Hierdie skuldbesef het verander in ‘n aanspraak op ons regte – dit waarop ons glo ons geregtig is.
Wat het ons wat ons nie ontvang het nie? Soos Dante in sy Paradise sê: No one thinks of how much blood it costs. Die oomblik as jy dit besef, kan jy net in verwondering gaan stilstaan. Dan word ons onafhanklikheid vervang met wonder en dankbaarheid; dan word ons bewus van God se genade en sy soewereine inisiatief.
Wat leer ons hieruit?
- Omdat ons soveel genade ontvang het en steeds ontvang, moet ons gewers van genade wees. I have never met the man I could despair of after discerning what lies in me apart from the grace of God (Oswald Chambers).
- Hierdie verband tussen roeping en genade moet ons daaraan herinner dat dankbaarheid ons eerste reaksie moet wees. You have given so much to mee. Give me ons thing more – a greatful heart (George Herbert).
Die feit dat God ons geroep het, moet lei tot ‘n besef van afhanklikheid van Hom en ‘n gevoel van diepe dankbaarheid.