Michele vra:

Ek wil graag weet wanneer het die 24 ouderlinge hemel toe gegaan, want volgens Openbaring is hulle in die hemel nog voor die 2de wederkoms van Jesus.

Antwoord

Prof Hermie van Zyl antwoord:

Ons lees van die ouderlinge voor God se troon op ’n hele paar plekke in Openbaring – 4:4,10; 5:5-6,8,11,14; 7:11,13; 11:16; 14:3; en 19:4. Soms word hulle “24 ouderlinge” genoem, ander kere is dit net “die ouderlinge”; en soms is dit “een van die ouderlinge” wat met Johannes praat. Maar dis telkens dieselfde groep wat ter sprake is. Hulle sit op 24 trone voor God se troon, het wit klere aan en op hulle koppe is daar goue krone. Hulle presiese posisie voor God se troon is ietwat onseker. Die feit dat hulle eerste genoem word en dat hulle “reg rondom die troon” is (4:4), laat dink dat hulle die eerste konsentriese kring vorm, maar in 4:6 word gesê dat die vier lewende wesens “naby, rondom die troon” is. Verder word ook gesê dat die ouderlinge die lewende wesens se leiding volg wanneer hulle God aanbid (4:9-10). Dit wil dus eerder lyk asof die vier lewende wesens die eerste konsentriese kring rondom die troon vorm, met die ouderlinge die tweede kring. Hoe dit ook al sy, die 24 ouderlinge aanbid en prys God voortdurend, saam met die vier lewende wesens. Verder tree die ouderlinge as tussengangers en interpreteerders op (7:13-17), en hulle vervul ook ’n soort priesterlike funksie omdat hulle die gebede van die gelowiges in God se teenwoordigheid hou (5:8).

Die groot vraag is wie hierdie 24 ouderlinge is. Verskeie oplossings word aan die hand gedoen, waarvan die volgende twee die waarskynlikste blyk te wees:

Moontlik dien die 24 diensgroepe waarin die Aäronitiese priesters van die tweede tempelperiode ingedeel is (1 Kronieke 24:4-19) as agtergrond. Die skrywer van Openbaring wend hierdie diensgroepe dan op simboliese manier aan: hulle verrig ’n volmaakte priesterlike diens in die hemel, iets wat die Aäronitiese priesters maar net op ’n onvolmaakte manier op aarde kon doen. Hulle verteenwoordig die aardse gelowiges in God se troonsaal – dien, aanbid, vereer en prys Hom, en dra die gelowiges se gebede aan God oor (5:8). Wat moontlik téén hierdie verklaring tel, is dat die woord “ouderling” nie goed pas by die priesters nie, hoewel daar aanduidings in ander Joodse geskrifte is dat hierdie benaming ook vir priesters gebruik is. Verder, behalwe 5:8 waar gemeld word dat die ouderlinge goue bakke van wierook het wat die gebede van die gelowiges bevat, word die priesterlike funksies van die ouderlinge andersins nie goed in Openbaring beskryf nie. Maar nou moet ons onthou dat die skrywer van Openbaring nie daarop uit is om Ou-Testamentiese motiewe letterlik te kopieer nie; hy wend hulle eerder kreatief aan om nuwe beelde en simbole te skep wat die verbeelding van die leser aangryp. Indien hierdie verklaring aanvaar word, druk dit die gedagte uit van hemelse priesters wat gelowiges op aarde by God verteenwoordig, hulle gebede aan God oordra, en namens ons God voortdurend loof en prys.

’n Tweede moontlike oplossing, wat reeds in die vroeë kerk voorgekom het, is die gedagte dat die 24 ouderlinge die 12 stamme van Israel en die 12 apostels van die Nuwe-Testament voorstel. Die gedagte is verder dat hierdie 24 ’n soort hemelse raad vorm wat die totale getal gelowiges uit OT en NT voor God se troon verteenwoordig. Hulle verteenwoordig dus amptelik alle gelowiges op aarde om God voortdurend te aanbid, te loof en te prys. En dit bly hulle doen, selfs al sluit gelowiges wat “uit die groot verdrukking kom” by hulle aan (7:14). Die 24 ouderlinge is dus ’n permanente “instansie” in die hemel wat alle gelowiges op aarde verteenwoordig. Die feit dat hulle op trone sit en krone dra, druk hulle verhewe, amptelike regeerposisie uit; hulle wit klere simboliseer heiligheid en oorwinning. Die feit dat hulle saam met die vier lewende wesens – wat die skepping verteenwoordig – die gesamentlike binnekring voor die troon van God uitmaak, druk hulle besondere bevoorregte posisie uit, dat hulle saam met God regeer. Dit laat dink aan Matteus 19:28 waar Jesus sê dat in die nuwe wêreld die dissipels saam met Christus oor die twaalf stamme van Israel sal regeer. Tog is die ouderlinge ondergeskik aan God, want hulle lê hulle krone uit onderdanigheid voor Hom neer (4:10).

Watter van die twee verklarings ’n mens ook al aanvaar (en daar is ’n mate van oorvleueling tussen hulle), maak nie regtig saak nie. Met hierdie voorstelling trek Johannes die gordyn weg en gee vir ons ’n kykie in die hemel – wat “agter die skerms” aan die gebeur is. Die hele Openbaringboek is trouens ’n openbaring van die hemelse realiteite agter die aardse realiteite, hoewel in simboliese taal. Die menslike oog kan egter nie hierdie hemelse realiteite waarneem nie, maar dis inderdaad besig om in die hemel af te speel, gelyktydig met aardse gebeure. Die vraag is dus nie hoe en wanneer die ouderlinge in die hemel gekom het nie. Ons moet eerder oog kry vir die ryke simboliek wat hierdie toneel uitstraal. Of die 24 ouderlinge nou die 24 priesterlike groepe of al die gelowiges voorstel, is nie so belangrik nie; feit is dat hulle teenwoordigheid voor die troon van God die ryke troos inhou dat ons as gelowiges op aarde, te midde van die aanslae van die bose, nou reeds “in die hemel” is deur middel van ons hemelse verteenwoordigers. Hulle neem deel aan die Godsregering en die hemelse erediens namens ons. En so het ons die waarborg dat ons verlossing vas en seker staan.

Skrywer:  Prof Hermie van Zyl

15:4b Paulus en Barnabas lewer verslag (anangéllō om inligting in aansienlike besonderhede te verskaf ) van alles wat God deur hulle gedoen het in die omstandighede wat hulle ervaar het (metá). Lukas verskaf nie weer al die besonderhede van die verslag nie, maar hulle sou beklemtoon het dat dit ’n verslag is oor wat God in die heidenlande gedoen het, hoe Hy die deure na die heidene se harte geopen het vir die evangelie, hoe die apostels oor Jesus en sy opstanding getuig het, van die teenstand van die Jode teen die verkondiging van die evangelie, en die stigting van gemeentes wat in Christus glo onder die heidennasies.    

15:5 Sommige van die godsdienstige groep van die Fariseërs wat gelowiges geword het en nou as gelowiges lewe (dit is die betekenis van die perfektum deelwoord pepisteukótes), het daar in die vergadering opgestaan en gesê: ‘Hulle moet besny word en beveel word om die wet van Moses te onderhou.’ Die woord fariseër beteken ‘afgesonderdes.’ Die Fariseërs was toegewy aan die studie van die Skrif). Van hulle het as Christene voortgegaan om hulle aan die studie van die Skrif te wy. Hulle kon nie dink dat die heidene gered kan word sonder die besnydenis as teken van God se verbond met Abraham en die onderhouding van die wet om jou eie geregtigheid voor God te verdien nie. In Hand 26:5 sê Paulus dat hy ook vroeër ‘volgens die strengste party in ons godsdiens, as Fariseër geleef het.’ Dit was ook die gedagte van die Judaïste wat die gemeente in Antiogië kom omkrap het (Hand 15:1-2). 

15:6 Die apostels en ouderlinge is toe saamgeroep om aan hierdie uitspraak van die Fariseërlidmate aandag te gee. Volgens 15:12 was die hele gemeente teenwoordig by die gesprek. Lukas bevestig blykbaar net dat die apostels en ouderlinge wat die opsig oor die gemeentes het, die leiding geneem het met die beredenering van die Fariseërs se eis.

15:7 Na baie besprekings waarin verskillende teenstellende opinies uitgespreek is deur die gemeentelede, waaronder seker ook die Fariseërlidmate en moontlik ook die Judaīste wat in Antiogië begin werk het, het die apostel Petrus opgestaan en hulle aangespreek as ‘mense broers en susters.’ Hy herinner hulle aan die gebeure wat in hoofstuk 10:1-43 vertel is oor sy roeping om na die godvresende Romeinse hoofman Kornelius te gaan met die evangelie. Daaroor moes hy homself daarna voor hierdie selfde gemeente verweer het, soos in hoofstuk 11:1-18 vermeld is. Dit was ongeveer 10 jaar tevore, daarom verwys hy daarna as die vroeë dae. ‘Toe het God onder julle gekies dat die heidene deur my mond die woord van die evangelie hoor en tot geloof in die Here Jesus kom.’ Die woord van die evangelie verwys na Jesus se woorde, sy sterwe, opstanding en hemelvaart en die betekenis daarvan. Dit is die goeie nuus van ons verlossing van ons sonde deur te glo in Jesus en sy liefdesoffer van Homself as die Seun van God aan die kruis vir ons.

15:8 Nadat Petrus oor sy verkiesing deur God en sy sending gepraat het, wys hy na wat God regstreeks buite hom aan die heidene gedoen het. ‘En God die hartekenner (kardiognōstês) het dit bevestig deurdat Hy aan hulle (die heidene wat tot geloof in Christus gekom het) die Heilige Gees gegee het, soos ook aan ons…’ Eintlik het die Here drie gawes aan die heidene gegee: die evangelie van Jesus se woorde en werk, die geloof in Jesus wat deur die Heilige Gees bewerk word (Joh 16:8-15), en die Heilige Gees self as God wat in ons kom woon het (Joh 14:15-17). As hartekenner ken God ook die  gedagtes en geloof van dié mense (Jode en nie-Jode) wat Hy uit genade aanneem as sy kinders (Rom 8:14).

15:9 ‘…en Hy het geen onderskeid tussen ons en hulle (Kornelius en sy mense) gemaak nie. Deur geloof (in Christus, wat ’n genadegawe van God is (Ef 2:8) het Hy (ook) hulle harte gereinig.’ Die Jode het geglo dat alle heidene onrein is. Proseliete se onreinheid moes eers deur die proseliete-doop afgewas word voordat hulle besny kon word. Maar in die Nuwe Testament is die reiniging van die hart dieselfde as vergewing van sonde deur God se genade. Reiniging beteken die wegneem van sonde wat die mens afskei van God af (Joh 1:29 ‘Daar is die Lam van God wat die sonde van die wêreld wegneem;’ 1 Joh 1:7 die bloed van Jesus reinig ons van alle sonde; 1 Joh 2:2 Hy is die soenoffer vir die sonde van die hele wêreld). Dit geskied alleen deur geloof in Christus.

God oordeel nie volgens ‘n uiterlike besnydenis of sonder besnydenis nie (1 Kor 7:19), of aan watter volk iemand behoort nie. Hy het geen onderskeid gemaak met sy gawe van die Heilige Gees aan Jode en nie-Jode nie (Gal 3:28). Dit het Petrus met sy oë gesien gebeur by Kornelius. Daarby het die Here vir hom driemaal gesê: ‘Wat God rein gemaak het, mag jy nie as onrein beskou nie’ (Hand 10:15-16). Alleen deur geloof in Jesus en sy offer vir die sonde van die wêreld is die harte van die heidene ook gereinig, soos vir die Jode. 

15:10  Die slotsom van Petrus se argument word hier gegee. As God dan die Heilige Gees gee aan gelowiges uit die heidendom sonder dat hulle besny word, is dit duidelik dat God hulle sonde vergewe slegs deur in Jesus te glo. Wie hom daarteen verset, verset hom teen God. ’n Mens toets die Here deur teen sy geopenbaarde wil op te tree om te kyk of Hy jou verdiende straf aan jou sal gee, terwyl jy sy loon verwag

Om God te toets is ’n Ou Testamentiese uitdrukking wat die Jode van Antiogië al dikwels in die sinagoge gehoor het. Toe daar in Refidim geen water was nie, het die volk met Moses rusie gemaak en gesê: ‘Gee jy vir ons water om te drink.’ Toe antwoord Moses: ‘Waarom maak julle rusie met my? Waarom stel julle die geduld van die Here op die proef?’ (Eksodus 17:2). Nadat Moses die rots by Horeb in opdrag van die Here geslaan het, het daar water uitgeloop vir die volk om te drink. Daarom het Moses die plek Massa (op die proef stel) en Meriba (rusie) genoem omdat die Israeliete daar met Moses rusie gemaak het en ook omdat hulle die geduld van die Here op die proef gestel het toe hulle gesê het: ‘Is die Here by ons of nie?’ (Eks 17:5-7). Voordat die volk in Kanaän ingetrek het, het Moses hulle herinner aan die wet wat die Here by Sinai gegee het, en hulle gewaarsku: ‘Julle mag nie die geduld van die Here julle God op die proef stel soos julle by Massa gedoen het nie (Deut 6:16; vgl. ook Ps 95:8-9).

Die tweede rede wat Petrus aanvoer teen die Judaïste en Fariseërs (Hand 15:1;5) is dat die voorvaders en die huidige geslag Jode self nie die wet van Moses kon onderhou nie (vgl. Ps 78:17-22; 40-41; 56-57). Daardeur het hulle die reg verloor om dit soos ’n juk op die dissipels se nekke te plaas (vgl. Jesus se uitspraak daaroor in Matt 23:2-4). Daarteenoor is Jesus se juk met sy liefdesgebod draaglik en sy las is lig, want Hy is sagmoedig en nederig van hart en by Hom vind jy rus in jou gemoed (Matt 11:28-30). Die woord dissipel verwys hier na volgelinge van Jesus. Hoewel Petrus verwys na heidene wat volgelinge van Jesus geword het, beteken dit eintlik dat Joodse volgelinge van Jesus nie langer op hulle besnydenis mag roem nie (vgl. Hand 21:20-21; Gal 2:14-16 ). In Christus is ons besny deurdat Christus ons sondige aard weggesny het en al ons oortredings vergewe het. Met sy opstanding het God ons saam met Christus lewend gemaak. Hy het die skuldbewys met sy aanklagte teen ons uitgewis en dit vir altyd weggeneem toe Hy dit aan die kruis vasgespyker het (Kolossense 2:11-14). 

15:11 Petrus beëindig sy argument met ’n positiewe stelling teenoor die juk wat die Judaïste op die gelowiges wil lê. ‘Maar ons glo dat ons deur die genade van ons Here Jesus gered word op dieselfde wyse as daardie mense,’ naamlik die heidene wat slegs deur geloof in Jesus gered is. Die infinitief van sozō ‘om te red’ kan verwys na die verlede: is gered, hede: word gered en toekoms: sal gered word). God het die mense bevry van die juk van die wet, en ’n nuwe verbond gemaak waar alle heil op die genade van Jesus Christus alleen gebou word (vgl. Rom 3:24-26; 5:2,15,17,21; 11:6; Titus 3:4-7; Joh 1:16-17). Die woord genade cháris, wat 128 keer in die Nuwe Testament voorkom, verwys na die goedgesindheid van God (Engelse ‘kindness’ van God), sy goedheid wat uit sy genade oorvloedig gee, en word ook gebruik vir ons dank teenoor God se goedheid. Die Griekse sin in vers11 kan ook vertaal word as ‘deur die genade van Jesus Christus glo ons om gered te word op dieselfde wyse as daardie mense.’ Dit beteken dat geloof ook deur die genade van Jesus kom (vgl. ook Ef 2:8 in die Griekse bronteks is geloof ’n gawe van God), en dat Jode ook net soos die heidene deur geloof gered word. In elke geval is die heil uitsluitlik God se genade, vir Jode en nie-Jode, soos God se gawe van die Heilige Gees aan Joodse gelowiges en heiden gelowiges bewys het. Voor God is alle mense, Jode en heidene, sondaars. Paulus haal in Romeine 3:10-12 aan uit Ps 14:1-3; 53:2-4 dat daar niemand regverdig is nie, selfs nie een nie. Maar God spreek almal vry wat in Jesus Christus glo, want daar is by Hom geen onderskeid nie (Rom 3:22).

15:12 Na Petrus se rede (15:7-11) het die hele groep stil geword. Oor die warm debat (15:7) het ’n stilte gedaal omdat hulle deur die betekenis van Petrus se woorde aangegryp is. Die Griekse woord sigáō ‘stil word’ het die implikasie dat ’n geheim denkend bewaar word. Daarna het hulle geluister na Barnabas en Paulus se uitvoerige vertelling van wat God deur hulle onder die heidene verrig het, soos hulle by hulle aankoms reeds voor die gemeente gedoen het (15:4). Hier gaan dit meer spesifiek oor die tekens en wonders wat God deur hulle gedoen het. Die hele sending het gestaan onder God se ingryping in die lewens van die heidene. God se tekens en wonders wat bv. in hoofstukke 13 en 14 genoem is het die boodskap van die apostels oor die verlossing wat God deur sy Seun bewerk het, bevestig. God het die wonders en tekens voor heidene laat doen en dié wat tot geloof gekom het is nie deur die besnydenis in God se koninkryk opgeneem nie, maar deur geloof in die Here Jesus.

Skrywer:  Prof Francois Malan

Johan vra:

As ’n mens Christus aangeneem maar afgedwaal het en baie jare in erge sonde geleef het, en jy wil na God toe terugkeer – kan mens dadelik vergifnis kry as jy waarlik jammer is? Of moet mens eers regmaak teenoor mense wat jy te na gekom het deur bedrog, leuens, skinder, ontrouheid? Vrees vir gevolge om meer kwaad te doen as goed deur openbaarmaking van die sonde hou mens terug om volheid vir God te lewe. Hoe hanteer mens dit? Almal het verskillende opinies en sieninge.

Antwoord

Prof Hermie van Zyl antwoord:

Ons vraagsteller se vraag gaan ten diepste oor die verhouding tussen vergifnis en restitusie. Ons kan sê dat vergifnis die hart van die verhouding tussen God en mens, en mens en mens, is. Dis waar alles begin. Hiersonder kan nuwe verhoudings nie regtig van die grond af kom nie. Wie met ’n wrok in sy hart teen ander rondloop, besef nie wie hy of sy self voor God is nie. As vergifnis die hart is, is restitusie (of: herstellende geregtigheid) die hande en voete van verhoudings. Vanuit ’n nuwe visie op God se genade en my eie sonde kry ek nou ook ’n nuwe visie op skeefgeloopte verhoudings, op al die skade wat deur my optrede veroorsaak is, en ontstaan daar die behoefte om verhoudings en uiteindelik ’n samelewing waar God se geregtigheid heers, tot stand te help bring. Restitusie het dus te doen met geregtigheid, met wat reg is voor God; hoe Hy graag wil hê dat mense sal lewe.

Die Ou Testament het uitgebreide reëls oor restitusie gehad, kyk byvoorbeeld Eksodus 22:1-15; Levitikus 6:1-5. En so kry ons dit ook in die Nuwe Testament met die gebeure rondom Saggeus, die hooftollenaar van Jerigo. Volgens Lukas 19:8 is hy bereid tot restitusie, om so ver dit in sy vermoë is dinge reg te stel wat hy verbrou het. Hy is bereid om die geld wat hy onregmatig van mense verhaal het, terug te betaal.

Tollenaars was Jode wat as belastinggaarders vir die Romeine opgetree het. Hulle is daarom deur hulle volksgenote as buitestanders van die verbond beskou – volksverraaiers, nie kinders van Abraham nie. Maar Jesus sê vir Saggeus: Ek moet by jou tuisgaan, want vandag het daar redding vir hierdie huis gekom. Hierdie man is ook ’n kind van Abraham; ja, hy is deel van die verbondsvolk, nie ’n buitestander nie.

So het Jesus Saggeus se status in die Joodse gemeenskap herstel. Daar het redding vir hom gekom, sy sondes is vergewe. Sy posisie as volle lid van die Joodse gemeenskap is herstel. En dis onmiddellik van krag. Jesus sê vir die omstanders: “Vandag het daar redding vir hierdie huis gekom … .” (Lukas 19:9). Logies gesproke kom vergifnis dus voor restitusie. As ek eers moes gaan restitusie doen vóór ek vergifnis ontvang, is ek eintlik besig om my eie vergifnis te verdien. En dit kan nie; God vergewe uit genade, nie op grond van ons goeie dade nie. En so behoort ons ook teenoor mekaar te handel. Maar wat nou uit vergifnis voortvloei, is ’n lewe van dankbaarheid, waarvan herstellende geregtigheid deel vorm. Dit doen Saggeus dan ook. Vanuit sy herstelde posisie voor God en in die gemeenskap is Saggeus nou bereid om restitusie te doen vir wat hy verbrou het. Die helfte van sy goed gee hy vir die armes, en hy betaal vierdubbeld terug waar hy iets van iemand afgepers het. So is hy presies die teenpool van die ryk jongman wat nie bereid was om iets vir die armes te gee nie (Lukas 18:23). Dis eintlik ironies: Die ryk man was ’n persoon van aansien in die gemeenskap en kenner van die wet, tog is hy nie bereid tot herstel nie. Maar Saggeus – die veragte, die uitgeworpene – gee veel meer (4x) as wat vereis is deur die wet. (Die wet het die volle bedrag + 20% rente vereis.) Dit is teken van sy egte berou en aanvaarding van God se vergifnis. Hy wil hê al die verhoudings waarin hy staan, moet herstel word.

Ware berou en ontvangs van vergifnis vertaal altyd in die bereidheid tot herstel van verhoudings en van skade wat aangerig is. Daarom sê Jesus ook vir die vrou wat in owerspel betrap is: “Gaan heen, en sondig nie meer nie” (Johannes 8:11). Die “gaan heen” is die kwytskelding en vergifnis van sonde, en die “sondig nie meer nie” is die oproep tot ’n nuwe lewe waarin sy afstand doen van haar ou lewe en die nuwe lewe as herstelde mens aanvaar en uitleef.

Maar hoe werk restitusie in die praktyk? Die volgende gedagtes kan dalk help:

Restitusie is ’n daad van vryheid. Dit is nie ’n absolute eis wat God aan ons stel in alle omstandighede en vir alles wat ons in die verlede verkeerd gedoen het nie. As dit die geval was, dan is restitusie nie meer deel van die evangelie nie, maar word dit ’n nuwe wet waardeur ons onsself probeer regverdig. Restitusie moet daarom altyd gesien word as iets wat voortvloei uit die feit dat God ons sonde vergewe het. Hy het dit van ons verwyder so ver as die ooste van die weste verwyder is; Hy dink nie meer daaraan nie; Hy reken ons dit nie meer toe nie; Hy het dit begrawe saam met Christus. Daarom dat Paulus kan sê: “Ek maak my los van die dinge wat agter is en strek my uit na wat voor is” (Filippense 3:13). En onthou: Paulus het vreeslike goed gedoen in sy verlede: hy het die gemeente van God vervolg, mense in die tronk laat stop, en heel moontlik ook sommiges se dood veroorsaak. Daaroor het hy opregte berou gehad, maar hy het terselfdertyd gelewe uit die genade en vergifnis van God. As dit nie so was nie, word restitusie iets wat ‘n mens kan vernietig, of dit word ’n poging waar ek nie meer uit die genade en vergiffenis van God lewe nie, maar waar ek myself probeer loskoop van my verlede. En dit kan nie, daarvoor het Christus die losprys betaal.

Ons kan nooit alles wat ons verkeerd gedoen het, herstel nie. Restitusie kan nooit ’n manier wees om alle spore van ons verlede te probeer uitwis nie. Sekere goed kan nooit ongedaan gemaak word deur restitusie nie. Daarvoor is ons sonde net te groot. Daarom, dit is nie die bedoeling van restitusie om in ons verlede te bly grawe totdat die lei skoongevee is nie. Oor sekere goed moet mens maar net aanvaar: hier leef ek volledig uit die genade van God, iets wat jy in elk geval moet doen. Ons moet dus nie onmoontlike take vir onsself stel en laste op onsself lê nie. Restitusie is iets wat voor die hand liggend is, iets wat jy binne ’n redelike tyd en binne jou vermoë kan doen. Dis nie ’n angstige, patologiese grawe in jou verlede totdat jy na jou mening alles wat jy verbrou het, ongedaan gemaak het nie. Want daar gaan altyd nóg iets opduik wat jy nog nie herstel het nie.

Restitusie is ’n daad van genesing en vreugde. Restitusie moet nie meer wonde en ongelukkigheid veroorsaak as wat die verkeerde ding wat ek wil herstel in die eerste plek veroorsaak het nie. Dan trek dit ’n streep deur die oogmerk van restitusie, naamlik om genesing en herstel in verhoudinge te bring wat voorheen deur ons sonde vertroebel is. ’n Mens moet daarom met wysheid te werk gaan, want restitusie kan onbedoelde, slegte dinge tot gevolg hê. Restitusie moenie ou wonde oopkrap of nuwes veroorsaak wat weer nuwe spanning in verhoudings kan bring, net sodat jy beter kan voel oor jou verlede nie. Nee, per slot van sake leef ons uit God se genade en vergifnis, nie uit die verdienste van ons goeie dade van restitusie nie.

Die beste restitusie wat ‘n mens kan doen, is ’n lewe in diens van God. Ons moet vorentoe lewe. As Petrus herstel word as dissipel nadat hy Jesus drie keer verloën het, gee Jesus aan hom ’n taak: Pas my skape op. Met ander woorde, sy lewe word gevul met ’n nuwe visie en opdrag. Dít is hoe hy sy verlede gaan goed maak – deur dit vorentoe reg te lewe; dis sy restitusie vir wat hy in die verlede verbrou het. As dit nie so was nie, is restitusie nie meer restitusie nie maar patologie. Restitusie is nie ’n voortdurende skuld-vaart in jou verlede in nie, dis eerder die daarstel van nuwe moontlikhede. So gesien het restitusie nie eintlik met die verlede te doen nie, maar met die toekoms. ’n Mens kom nie los van jou verlede bloot deur die verlede te probeer herstel nie, maar deur die lewe elke dag uit God se hand te ontvang en om te doen wat jou hand vind om te doen. Ons word nie geroep om die verlede te probeer uitwis of ’n beter verlede daar te stel nie, maar om met ons oë gevestig op die einddoel te lewe, die voleinding van dinge, die volledige apokatastasis (wederoprigting en herstel) van God se skepping en van my eie lewe. En dit doen mens deur ’n lewe van diens aan God, nie deur terugwaarts te lewe nie.

Skrywer:  Prof Hermie van Zyl

PAULINE VRA:

In daardie tyd het ek, Daniël, drie weke getreur.
DANIËL 10:2 AFR83
Ek het klomp weergawes gelees. Ek wonder maar net of Daniel VOOR die visioen al getreur het?

Antwoord

Prof Marius Nel antwoord

In antwoord op die navraag, Daniël het vir drie weke gerou. Die konteks toon waaroor dit gegaan het: sy bekommernis oor die toekoms van die Judese ballinge. Wanneer hy die visioen ontvang, verstaan hy hoekom daar nie reeds vroeër ‘n antwoord van God se kant op sy vastyd en routyd was nie; daar was onsigbare magte aan die werk wat dit verhinder het. Die inhoud van die visioen gaan dan om die rede hoekom hy getreur het, en sy treurtyd lei direk tot die openbaring. Ek vertrou dit maak sin.

Skrywer: Prof Marius Nel