Paulus se fondsinsameling vir die arm gelowiges in Judea(Inleiding)

Paulus se fondsinsameling vir die arm gelowiges in Judea

Paulus is een van die medewerkers wat ‘n hulpfonds na die gelowiges in Jerusalem moet neem, nadat ‘n hongersnood daar uitgebreek het. Die fondse is deur die gemeente in Antiogië ingesamel, en die oorhandiging daarvan word relatief vinnig afgehandel. Later versoek die apostels in Jerusalem dat die gemeentes in Klein-Asië “nie die armes onder [die Judese gelowiges] moet vergeet nie”. So word Paulus die organiseerder van ‘n grootskaalse fondsinsamelingspoging, wat oor jare gemeentes uit ‘n wye area betrek het.

Paulus was mettertyd die organiseerder van ‘n grootskaalse fondsinsamelingspoging, wat oor ‘n aantal jare gestrek het en verskeie gemeentes betrek het uit ‘n wye geografiese area (veral in ag genome die beperkinge ten opsigte van vervoer en kommunikasie in die eerste eeu n.C.)

Dit het alles begin toe die gemeente in Antiogië besluit het om hulle medegelowiges in Judea by te staan, nadat ‘n hongersnood daar uitgebreek het.  Die Antiogiërs het dus ‘n hulpfonds ingesamel, en Paulus (Saulus) en Barnabas na Jerusalem gestuur om dit aan die ouderlinge daar te gaan oorhandig (Hand. 11:27-30).  Hierdie fase van die fondsinsameling is redelik vinnig suksesvol voltooi (Hand. 12:25), en Paulus was toe nog net ‘n medewerker (afgevaardigde) daarin, nie die organiseerder daarvan nie.

Die tweede fase, waartydens Paulus die leidende rol in die fondsinsameling gespeel het, het aangebreek toe die apostels en ouderlinge in Jerusalem sy werk onder die heidennasies erken het, onderhewig aan enkele gebruike wat deur die nie-Joodse gelowiges nagekom moes word (Hand. 15:20, 29; 21:25).  By hierdie geleentheid het hulle versoek dat die gelowiges uit die heidennasies “nie die armes onder [die Judese gelowiges] moet vergeet nie” (Gal. 2:10).  Paulus onderneem gevolglik om homself steeds vir hierdie liefdesdiens te beywer.  So word hy dus die organiseerder van ‘n hernude fondsinsameling.  Dit sou etlike jare deel uitmaak van sy bediening onder die gemeentes in Klein-Asië.

Die mees ooglopende doel van die fondsinsameling was die verligting van die nood van die arm gelowiges in Judea.  Die fondse is ingesamel onder die gemeentes vanuit die heidennasies, wat (grootliks) deur Paulus gestig is of ten minste ook deur hom besoek en bearbei is.  Uiteindelik is die fondse wel aan die apostels en ouderlinge in Jerusalem oorhandig en so is die hele poging afgehandel voordat Paulus in Jerusalem gevange geneem is (Hand. 24:17).

Die fondsinsameling het egter nie in alle opsigte glad verloop nie.  Voordat dit afgehandel is, was dit vir Paulus nodig om eers die gemeente in Korinte opnuut en breedvoerig te motiveer om met die fondsinsameling voort te gaan (2 Kor. 8 – 9), aangesien hulle dit vir ‘n tyd lank agterweë gelaat het, as gevolg van spanning tussen Paulus en die gemeente.  Dit wil voorkom asof die aankoms van sekere vals apostels in Korinte ‘n groot rol gespeel het in hierdie spanning (2 Kor. 11:1-15, 12:11) en die wisselvallige verhouding wat as gevolg daarvan tussen die gemeente en die apostel ontstaan het.  Met tye het die vals apostels daarin geslaag om Paulus onder verdenking te plaas by die gemeente (onder meer ten opsigte van sy hantering van finansies – 2 Kor. 2:17, 11:7-15, 12:14-18) en hulle eie idees te bevorder, wat teenstrydig was met Paulus se boodskap en beginsels.  Ander kere weer het Paulus en sy medewerkers daarin geslaag om hulleself te verduidelik en was daar versoening tussen hulle en die gemeente (vgl. 2 Kor. 7:5-16).  Dit is nie duidelik of die fondsinsameling in Korinte uiteindelik suksesvol afgehandel is en of hulle toe wel ‘n aandeel gehad in die “geldelike bydrae” waarmee Paulus sy mense in Jerusalem gaan help het nie (Hand. 24:17).

 

Skrywer: Ds Dirk Venter

 



Paulus se fondsinsameling vir die arm gelowiges in Judea: Die agtste aansporing – die gewer kan ook ‘n opbrengs te wagte wees

Paulus se fondsinsameling vir die arm gelowiges in Judea: Die agtste aansporing – die gewer kan ook ‘n opbrengs te wagte wees

Die “gewer se opbrengs”-argument. Deur die metafoor van saaiery in te span, maak Paulus in 2 Kor. 9:6-15 die punt dat die gewer ook ‘n opbrengs kan verwag vanuit dit wat hy gegee het – hy sal seën daaruit put, wat verskillinde vorme aanneem. Hierdie punt vorm deel (die agtste) van sy aansporings aan die Korintiërs om die fondsinsamelingspoging ten bate van die arm gelowiges in Judea, af te handel.

Deur die metafoor van saaiery in te span, maak Paulus in 2 Kor. 9:6-15 die punt dat die gewer ook ‘n opbrengs kan verwag vanuit dit wat hy gegee het.

Paulus redeneer dat die opbrengs wat die gewer te wagte kan wees, in direkte verhouding staan met die gesindheid van seën-uitdeling waarmee die gewer gegee het.  God, die Gewer van die saad, is immers ook die Gewer van die seën wat die gesaaide saad sal oplewer.  En vir Hom is die gesindheid van die gewer, nie die grootte van die gawe nie (vgl. Mark. 12:41-44), die belangrikste.  Daarom is Hy byvoorbeeld besonder toegeneë tot hulle wat met ‘n gesindheid van blymoedigheid gee (9:7).  Sal die Korintiërs dus suinig en terughoudend wees wanneer hulle gee?  Dan moet hulle nie veel terugverwag nie.  Dit openbaar immers ‘n verkeerde gesindheid.  Sou hulle egter bydra met die gesindheid van blymoedigheid en mildelikheid, omdat hulle ander oorvloediglik wil seën, dan kan hulle veel seën daaruit terugverwag.  Dus, hoe meer dit die gewer se gesindheid is om met sy gawes tot oorvloedige seën vir ander te wees, hoe ‘n groter “opbrengs” van seën kan die gewer te wagte wees.

Hierdie verwagte seën-opbrengs sal, volgens Paulus, die volgende vorme aanneem:

  • God sal steeds voorsien ten opsigte van hul eie materiële behoeftes, vergestalt deur Paulus se verwysing na “brood om te eet” (9:10). Let egter daarop dat daar nie hier sprake is van ‘n welvaartsteologie, met ‘n belofte dat God die een wat bygedra het sal verryk nie, maar dat Hy sal voorsien in die basiese behoeftes, en dat hulle genoeg sal hê om weg te gee (9:11).
  • Hulle geleenthede en middele om op dié wyse ‘n bydrae te kan lewer, sal deur God vermeerder word, as uitdrukking van sy guns aan hulle (9:10). Dit kom uiteindelik neer op die eksponensiële groei van die opbrengste uit dit wat hulle gee. Hoe meer hulle gee, hoe meer sal hulle hê om te gee (9:11), tot toenemende seën vir dié wat hulle gawes ontvang (omdat dit veronderstel word dat hulle dan steeds meer met die hulpbehoewendes sal deel!) Terwyl die belofte van middele hier onmiskenbaar is, is die doel waarvoor dit toegeken word ook onmiskenbaar, naamlik om dit weer oorvloedig uit te deel. Die moontlikheid om die eerste maal vrygewig te gee met die doel om die seën wat daaruit voortkom dan selfsugtig op te gaar, is dus uitgesluit.
  • Die voorreg en geleentheid om te gee is opsigself alreeds deel van die gewer se seën-opbrengs, aangesien hy op dié manier deelkry aan die genadige werking van God (9:10-11a). Die Bydraers is reeds geseën, aangesien hulle genoeg het om te kan gee.
  • God sal vanweë hulle gedank en verheerlik word deur die Judese gelowiges (9:11-13). Hy sal “geseën” word deur die dank wat aan Hom gebring word. Hulle sal Hom verheerlik, spesifiek oor die Korintiërs se gehoorsaamheid aan die evangelie van Christus wat hulle ook bely, en oor die Korintiërs se vrygewigheid as uitdrukking van die gemeenskaplikheid tussen hulself en die Judese gelowiges. Deel van die Korintiërs se “opbrengs” is dus die dank wat, vanweë hulle gawes, aan God gebring sal word.
  • Die Judese gelowiges sal vir hulle bid en met toegeneëntheid (“verlange”) aan hulle dink (9:14). As sodanig is gemeenskap (koinonia) tussen die gelowiges (9:13) deel van die seën wat die gewers uit die projek sal put. Die verhoring van die Jerusalem-gelowiges se gebede vir die Korintiërs, sal natuurlik ook vir hulle tot seën wees!

 

Skrywer: Ds Dirk Venter