Geloofsvrae: Die uitverkiesing

Geloofsvrae: Die uitverkiesing – Adrio König

Die uitverkiesing

`Is ek uitverkies of nie? As ek is, word ek salig; as ek nie is nie, is ek verlore.’ Daar is inderdaad mense wat só oor die uitverkiesing dink. Is dit ‘n troos of ‘n bedreiging? Dit laat ‘n mens in elk geval in totale onsekerheid behalwe as jy iewers kan uitvind of jy uitverkies is. Maar waarskynlik sal ‘n mens te bang wees om navraag te doen, want sê nou jy is nie uitverkies nie?

Die leer oor die uitverkiesing hoort by die voorsienigheidsleer. Calvyn se voorsienigheidsleer (albeskikking) kan net een siening van die uitverkiesing oplewer: God het voor alle tyd voorbeskik presies wie gered sal word en wie verlore sal gaan, en dit sonder om enigsins enigiets in hierdie persone in ag te neem. Hy het selfs beskik hoe en wanneer elke uitverkorene tot geloof sal kom, en hoe, wanneer en waarom elke verworpene die evangelie sal verwerp.

Net so impliseer die leer oor die toelating van God (Armenius) ook ‘n bepaalde siening van die uitverkiesing. God wat alles vooruit sou weet, het vooraf geweet wie sal glo en wie sal die evangelie verwerp. Hy het dus almal uitverkies wat sal glo, en almal verwerp wat nie sal glo nie.

Al is daar heelwat verskil tussen dié twee sieninge, het hulle in elk geval in gemeen dat alles vooraf vaslê, dat daar geen egte geskiedenis is nie, maar net ‘n toneelstuk wat opgevoer word. Dit is egter ‘n vreemde gedagte wat nie te rym is met die groot lyne in die Bybel.

As ons na die Bybelse stof oor die uitverkiesing gaan kyk, word dit gou duidelik dat daar ‘n paar misverstande moontlik is. Eerstens sou die blote feit dat daar uitverkorenes is, impliseer dat daar ook verworpenes moet wees. As God sommige uitverkies het, moes Hy noodwendig ander verwerp het. Tweedens sou daar niks kon verander aan die posisie van uitverkorenes en verworpenes nie. Wie uitverkies is, sal gered word én gered bly, en wie verworpe is, sal verlore gaan sonder dat enigiemand iets daaraan kan verander. En derdens sou dit in die uitverkiesing net om individue gaan.

Die uitverkiesing werk nie so dat God sekere mense uitverkies en daarom ander verwerp nie. God kies nie net sekere mense uit omdat Hy nie in almal belangstel nie. God kies ‘n groep mense uit (en nie in die eerste plek individue nie) tot diens. Hierdie diens is dat hulle die ander moet nadertrek sodat hulle ook deel van die uitverkore groep kan word.

In die OT is Israel die uitverkorenes (Deut 7:6ev; 14:2; 1Kron 16:13; Ps 105:6,43; Jes 41:8ev; 43:10,20; 65:9). Hulle is met ‘n doel uitverkies. In Gen 1-11 lees ons hoe God aanvanklik direk by die hele wêreld betrokke was. As dit nie op die bekering van die nasies uitloop nie, kies Hy in Gen 12 vir Abraham, nie omdat Hy sy belangstelling in die hele wêreld verloor en nou net op ‘n klein groepie wil konsentreer nie. Duidelik sê Hy vir Abraham: `In jou sal al die volke van die aarde geseën wees’ (12:3). Dit beteken dat Hy deur Israel op ‘n nuwe manier by alle volke betrokke wil wees. Israel word dus uitverkies sodat God deur hulle alle volke na Jerusalem kan trek (Jes 2:2-5).

Die taak van `die dienaar van die Here,’ wat aanvanklik Israel self was, was dan ook om God se wil aan alle nasies bekend te maak sodat God se reddingsdade die uithoeke van die aarde sal bereik (Jes 42:1,4; 49:3,6).

Uitverkiesing was dus die verkiesing of aanstelling van ‘n groep tot ‘n taak, ‘n sendingtaak. Dit was ‘n verantwoordelikheid wat Israel moes uitvoer of anders onder die oordeel van die Here kom.

En verwerping? Daar is duidelik van verwerping sprake in die OT. Dit is egter nie die nasies wat verwerp word nie, maar die uitverkore volk wat met verwerping gedreig word as hulle nie aan die Here gehoorsaam is nie. In heelwat van die gevalle is daar ‘n verband tussen die volk wat die Here verwerp en die volk wat deur die Here met verwerping gedreig word. Hy dreig om sy uitverkore volk te verwerp omdat hulle Hom verwerp.

In 2Kon 17 kry ons die redes vir die ballingskap van die tien stamme (`Israel’). Omdat hulle die voorskrifte en die verbond van die Here verwerp het (15), het die Here hulle verwerp en in ballingskap laat gaan (20ev). In 2Kon 23 lees ons van Juda: `Ek sal Juda ook uit My teenwoordigheid verwyder, net soos Ek Israel verwyder het. Ek sal hierdie stad, Jerusalem, wat Ek uitverkies het, verwerp …'(27).

Daar is dus nie twee groepe mense: die uitverkorenes en die verworpenes nie. Die uitverkorenes word met verwerping bedreig, nie die heidene nie. In Rom 11:15 lees ons dan van Israel se verwerping. Natuurlik bly die deur van genade oop. `As hulle nie in hulle ongeloof volhard nie, sal hulle ook geënt word, want God is in staat om hulle terug te ent’ (11:23).

Daar is soms in die OT sprake van ‘n individu wat uitverkies is, maar dit is gewoonlik iemand wat ‘n ander verteenwoordiger van die volk is soos die koning.

Omdat die kerk direk by Israel aansluit (Rom 11:17ev), is dit nie vreemd dat ook in die NT die gelowiges as groep `die uitverkorenes’ genoem word nie (Kol 3:12; 1Tes 1:4) en dat die doel van die verkiesing baie ooreenkom met dié van Israel in die OT: `Julle is die uitverkore volk … die volk wat die verlossingsdade moet verkondig van Hom wat julle uit die duisternis geroep het na sy wonderbare lig’ (1Pet 2:9). Dit is dus nogeens verkiesing tot diens. Dit sien ons ook by die verkiesing van die twaalf dissipels (nogeens ‘n groep): `Julle het My nie uitgekies nie, maar Ek het julle uitgekies en julle aangestel om uit te gaan en vrugte te dra’ (Joh 15:16).

Daar is gedeeltes van die NT wat volgens sommige steun bied vir die soort uitverkiesingsleer van Calvyn: dat God sonder enige bekende rede besluit het om sommige te red en ander verlore te laat gaan. Een van hierdie gedeeltes is die bekende Rom 9-11. Ongelukkig word Rom 9 dikwels op sigself geneem sonder om genoeg aandag te gee aan die verband waarin dit voorkom, Rom 9-11. Sodra ‘n mens dit doen, word ‘n paar dinge duidelik.

Die eerste is dat dit duidelik is waarom God sommige verkies en ander verwerp. As 9:18 lui dat God Hom ontferm oor wie Hy wil, en dat Hy verhard wie Hy wil, beteken dit volgens 9:30ev dat Hy Hom ontferm oor die heidene wat die evangelie glo, en die Jode verhard wat deur die wet geregtigheid soek. Die antwoord op die vraag waarom hulle nie die geregtigheid gekry het wat hulle gesoek het nie, is belangrik: Nie omdat God hulle nie uitverkies het nie, maar: `omdat hulle nie op die geloof wou bou nie’ (32). Dit is dus duidelik waarom God Hom oor sekere mense ontferm (omdat hulle glo), en ander verhard (omdat hulle nie wil glo nie). Die slotsom van Rom 11 is presies dieselfde. Israel is die mak takke wat uit die mak olyfboom uitgekap is omdat hulle nie geglo het nie, en die heidene is ingeënt omdat hulle glo (11:20).

Dit is dus duidelik oor wie God Hom ontferm en waarom, en wie Hy verhard en waarom.

Die ander uitspraak is Mt 22:14: `Baie is immers geroep, maar min uitverkies.’ Dit skyn asof hierdie uitspraak die siening steun dat die Here willekeurig uitkies wie Hy wil, en dat dit selfs nie eens help as ‘n mens die evangelie hoor (geroep word) nie. As jy nie uitverkies is nie, sal jy in elk geval verlore gaan. Hierdie uitspraak kan egter nie hierdie betekenis hê nie.

Hierdie uitspraak is die slotsom van drie gelykenisse (Mat 21:28-22:13). Aldrie het te doen met die reaksie van die Jode op God se uitnodiging. In die eerste geval het ons die seun wat `ja’ sê maar `nee’ doen, in die tweede geval die huurders van die wingerd wat die slawe mishandel wat die eienaar se deel kom haal, en in die derde geval die genooides wat nie die uitnodiging na die bruilof aanvaar nie.

Die slotsom van dié drie gelykenisse is nou: `Baie is immers geroep, maar min is uitverkies.’ Wat beteken dit? Die punt van die gelykenisse is dat mense nie reageer op die Here se roepstem nie. Hy roep, maar hulle kom nie. Uit die gelykenisse is dit sondermeer duidelik dat dit hulle eie skuld is dat hulle nie kom nie. Dit sou vreemd aan die gelykenisse wees, en selfs heeltemal teen die trant in, om ‘n verskuilde rede te veronderstel waarom hulle nie kom nie, soos: omdat hulle nie uitverkies is nie, of omdat God hulle nie wil red nie.

Dat hulle geroep is, is duidelik. Dat hulle nie uitverkies is nie, kan dus net beteken dat hulle nie wil kom nie en daarom nie deel van die uitverkorenes word nie. ‘n Mens moet dus kom, dan word jy deel van die uitverkorenes, die gemeente, en dan is jy uitverkies. So nie, is jy nie uitverkies nie.

‘n Slotopmerking kan verhelderend wees. Dit is duidelik dat dit in die uitverkiesing gaan om die manier waarop God die wêreld wil bereik. Op ‘n enigsins oorvereenvoudigde manier sou ‘n mens God se uitreik na die hele wêreld soos volg kon saamvat.

Daar is drie stadiums. In Gen 1-11 is God direk by alle mense betrokke. Dit loop telkens op ‘n teleurstelling uit waarvan die sondvloed en die toring van Babel die hoogtepunte is. Dan besluit God om ‘n nuwe plan te volg. Hy kies Abraham om deur hom alle volke te seën (Gen 12:3). Hy wil dit doen deur Abraham en sy nageslag, Israel, só te seën dat alle volke na Jerusalem sal stroom en Israel se God as die ware God sal erken (Jes 2:1-5).

Maar oor ‘n tydperk van waarskynlik meer as 2000 jaar blyk dit hoe langer hoe meer dat Israel so ontrou is aan Hom dat Hy hulle meer moet straf as seën, sodat die omringende volke sy Naam begin spot omdat dit so sleg gaan met sy volk (Eseg 36:16ev). Die Here wend dan ‘n laaste poging aan om hierdie plan met Israel te laat slaag. Hy stuur ‘n unieke verteenwoordiger wat by die volk kom pleit om aan Hom getrou te wees – Jesus. Daarom is Jesus aanvanklik op Israel gerig en nie op die heidene nie (7.4). As hulle hul sou bekeer, kon God sy plan uiteindelik deurvoer om deur hulle die heidene na Jerusalem te lok.

Eers as die godsdienstige leiers en die volk Jesus verwerp en kruisig, wend Hy Hom deur die dissipels direk na die heidene om hulle te red – en deur hulle Israel jaloers te maak en ook in te bring (Rom 11:11ev). Van tyd tot tyd word verskillende groepe dus uitverkies om God se doel te bereik: om alle mense in sy gemeenskap (verbond) in te trek.

 

Mense wonder dikwels oor verskeie aspekte van die Christelike geloof. Fokus op 300 Geloofsvrae deur prof Adrio König is ʼn baie nuttige naslaanwerk wat ʼn verduideliking van 300 geloofsvrae bied.

Bybelkennis gaan gereeld gedeeltes uit hierdie bron publiseer. Ons dank aan prof König en Lux Verbi.BM vir hierdie vergunning

 

Skrywer: Prof Adrio König




Die Groot Geloofswoordeboek: Uitverkiesing

Die Groot Geloofswoordeboek: Uitverkiesing

Uitverkiesing Verwerping

(*Voorsienigheid, *TULIP)

Daar is ‘n paar leerstukke van die Christelike geloof wat al lank besondere probleme oplewer. Dink maar aan die *Drie-eenheid, die *tussentoestand, die *voorsienigheid, die uitverkiesing en die *hel. ‘n Bepaalde vorm van die uitverkiesingsleer is stuks­ge­wys onder *TULIP behandel en afgewys.

‘n Paar opmerkings kan ons teen sekere probleme be­skerm. Dit gaan nie in die uitverkiesing in die eerste plek om in­dividue nie, maar om Israel en die kerk. Dit gaan ook nie om ‘n teenpool vir uitverkiesing, naamlik verwerping (verkiesing óf verwerping, óf die een óf die ander) nie, maar om die doel van uitverkiesing, naam­lik diens (dus uitverkies tot diens). Ver­der gaan dit nie om twee groepe, die uitverkorenes en die ver­wor­penes nie, maar om een groep: die uitverkorenes wat met ver­werping bedreig word.

 

Die uitverkiesing in die Ou Testament

Dit vorm ‘n basis om die uit­verkiesing in die Nuwe te verstaan. In die Ou Testament is dit nie individue nie, maar Israel wat uitver­kies is (oa Deut 7:6 ev; 1 Kron 16:13; Ps 105:6, 43; 106:5; Jes 41:8 ev; 43:10, 20 ev; 65:9, 15, 22).

Om te verstaan wat dit beteken is dit nodig om by die begin te begin. Dit is nie waar dat die Ou Testament ‘n partikularistiese boodskap het nie, dat God net *Israel se God is, dat Hy Israel uit­verkies het en die ander volke verwerp het en sy seën tot Israel be­perk nie. Die teendeel is eerder waar. Die Bybel begin met die bood­skap dat God by die hele wêreld betrokke is. Hy is die Skepper van alles, nie net van Israel nie. Daar is aan die begin glad nie eers so ‘n volk nie. Die eerste elf hoofstukke is inderdaad ‘n verhaal oor God as alle mense se God, as die hele skepping se God.  Eers as die volke hulle rug vir Hom draai, kom die konsentra­sie op een volk. Hy kies Abraham om uit hom die volk Israel te bou. Israel is dan die uitverkore volk.

Waarom? Nie omdat Hy Hom van die ander volke afgekeer het en nou net op een volk gaan konsentreer nie. Maar om deur hierdie een volk alle volke te seën (Gen 12:3). Die uitverkiesing van Israel is dus net ‘n ander manier waarop God nog steeds God van alle volke wil wees. Maar omdat hierdie volke nie gereageer het op sy direkte bemoeienis met hulle nie, wil Hy hulle deur Israel na Hom toe lok (Ps 22:28 ev; Jes 2:2-5, Miga 4:1-5; Jer 3:17; 4:1-4).

 

Verkiesing tot diens

Dit beteken dat dit nie gaan om twee groepe: Israel die uit­ver­korenes en die nasies, die verworpenes, nie. Dit gaan om Israel wat uitverkies is tot diens; en die diens is om die nasies na Jeru­sa­lem te lok. Die Here is nog steeds die God van die hele wêreld. Hierdie boodskap weerklink dwarsdeur die Ou Testament (Ps 24:1; 47:8 ev; 82:8; 103:13; Jes 44:5).

 

Verwerping

Daar is wel van verwerping in die Ou Testament sprake, maar dis nie die nasies/heidene wat verwerp word nie, maar juis die uit­verkore volk! Die ballingskap is die verwerping van Israel juis om­dat hulle nie hulle roeping uitgevoer en hulle diens ge­le­­wer het nie. Eers lees ons dat “Israel”, dit is die tien stamme, ver­werp is (2 Kon 17:20, 23), en dan dat ook Juda verwerp is (2 Kon 23:27). En die woorde wat gebruik word, laat geen ruimte vir mis­verstand nie. Selfs Jerusalem en die tempel word verwerp!

Dit beteken kort en saaklik: uitverkiesing is geen waarborg teen verwerping nie. Uitverkiesing impliseer inteendeel juis die moont­likheid en die gevaar van verwerping.

En dit gaan voort ná die terugkeer uit die ballingskap. Die volk raak wetties. Hulle probeer elke klein wet en reël nakom. Hulle werk sisteme van wette uit. En wanneer die *Messias kom, verwerp hulle Hom … en word hulle verwerp. Jesus waarsku hulle in geen onduidelike taal nie: Die koninkryk sal van hulle weggeneem word en aan ‘n volk gegee word wat die vrugte daarvan sal lewer (Matt 21:43). En uiteindelik skryf Paulus dat Israel verwerp is (Rom 11:15).

Dit is goed om net in die verbygaan ook te let op Jesus se om­gang met sy dissipels. Ook in hierdie geval is daar sprake van uit­verkiesing, maar nogeens tot diens. Hy het hulle uitverkies om vrug te dra (Joh 15:16).

Intussen is Israel verwerp. En wat beteken dit? Dat hulle nooit weer gered kan word nie? Nee, dan word ook verwerping mis­verstaan. Wat dan?

Presies wat gebeur wanneer Jesus aankondig dat Israel ver­werp is?

 

Israel se verwerping … en hoop!

Israel se verwerping loop uit op die tweede groot draai in die heilsgeskiedenis. Die eerste was toe die Here besluit het om nie meer direk by alle volke betrokke te wees soos in Genesis 1-11 nie, maar om uit Abraham ‘n volk te bou deur wie Hy die volke wou naderlok (Gen 12:1 ev). Nou kondig Jesus Israel se verwerping aan en stuur die dissipels na die heidennasies. Is dit nou die einde vir Israel, ook wat die *heil/*saligheid betref?

Nee. Natuurlik is die eerste en vernaamste doel van Jesus se sendingbevel dat die volke inderdaad die evangelie sal glo en gered word. En byna die totale geloofsgemeenskap van men­se op aarde is die resultaat van hierdie “draai” in God se betrok­kenheid met die wêreld. Maar dis nie die einde van Israel nie. Ver daarvandaan!

Die groot sendeling onder die heidene gee ‘n merkwaardige perspektief op hierdie saak. Hy verklaar dat sy diepste motief vir sy sendingreise is om heidene tot geloof te bring sodat hulle Israel jaloers kan maak en laat terugkom na die Here toe (Rom 11:13-15).  Paulus het daarop gehoop dat die blote feit dat die heidene nou met Israel se Messias “wegloop”, Israel tot besinning sal bring en sal laat omdraai. (*Jode)

Dat Israel verwerp is, beteken dus nie dat hulle nie meer in die heil kan deel nie. Hulle is verwerp uit die besondere posisie wat hulle beklee het om die nasies nader te lok. Nou gaan die evangelie na die heidene juis om Israel jaloers te maak en terug te wen (Rom 11:13-15). Die deur van genade staan dus nog altyd vir hulle oop.

 

Die deur staan oop

In die res van Romeine 11 gee Paulus ‘n pragtige beeld om te verduidelik hoedat Israel verwerp is en tog nog in die heil kan deel. Hy gebruik die beeld van twee olyfbome en hulle takke. Die mak olyfboom is die ware volk van God, en die wilde boom die heidene. Paulus vergelyk die Jode wat Jesus verwerp het met die takke van die mak olyfboom, en die heidene wat tot geloof kom, met die takke van die wilde olyfboom. Die mak takke (Israel) is afgebreek, en die wilde takke (die heidene) is op die mak boom (die ware volk van God) geënt.

Maar dit is nie die einde nie. As die Jode hulle Messias aan­vaar, word hulle teruggeënt op die mak boom. En net so sal die heidene wat nou op die mak boom geënt is, weer afgekap word as hulle nie in die geloof volhard nie. Dit beteken dat verkiesing en verwerping ‘n oop situasie is wat nie in die ewigheid al vasgelê is nie.

 

Die gemeente/gelowiges as die uitverkorenes

Net soos Israel in die Ou Testament as groep die uitverkorenes is, is die ge­meente/gelowiges as groep in die Nuwe Testament die uitver­korenes (Kol 3:12; 1 Pet 1:1; 2 Pet 1:10). Dit gaan ook hier nie oor enkelinge nie, maar oor die groep. En ook hier is die doel van die uitverkiesing om ‘n roeping te vervul. Petrus skryf dat die gemeente die uitverkore volk is wat God se verlossingsdade moet verkondig (1 Pet 2:9).

Dit is dus nie die uitverkorenes wat tot geloof kom nie, dit is sondaars wat tot geloof kom en só deel word van die uit­verkorenes, die gemeente.

 

Uitverkiesing en heil/saligheid

Die vraag is nou of dit al is waaroor dit in die uitverkiesing gaan. Gaan dit net oor ‘n plek en taak in die heilsgeskiedenis, en nie reg­tig oor persoonlike heil/saligheid nie? Dit gaan tog oor Israel wat oorspronklik uitverkies is om die heidene na Jerusalem te lok, en later verwerp is, eers tydens die ballingskap, en later toe hulle hulle Messias verwerp het, en oor die heidene wat in die kerk inkom om Israel op hulle eie Messias jaloers te maak sodat hulle weer aan­vaar kan word.

Maar dit alles beteken dat dit nie net om ‘n plek in die heils­ge­skiedenis gaan nie, maar inderdaad om die heil/saligheid self. Israel het nie net hulle plek in die heilsgeskiedenis verloor nie, hulle gaan ook verlore as hulle nie weer tot geloof kom en geënt word nie. En die heidene wat tot geloof gekom het? Hulle deel wel in die heil, maar hulle moet daarin volhard, anders kan hulle ook afgekap word van die mak olyfboom (Rom 11:22). Dit gaan in Romeine 11 en in die algemeen in die uitverkiesing dus inderdaad ook om die saligheid.

 

Romeine 9

Daarom is dit nodig om ook na Romeine 9 te luis­ter. Maar ook daar loer dadelik ‘n moontlike misverstand om die hoek. Baie mense dink dit gaan in Romeine 9 oor mense in die algemeen. Maar dit is verkeerd. Dit gaan ook hier oor die twee spesifieke groepe, oor Israel en die heidene, net soos in Romeine 11. Paulus sit aan die begin van Romeine 9 met die knellende probleem dat daar omtrent geen Jode in die kerk is nie terwyl die heidene die “kerkbanke vol sit”. Wat het dan van God se beloftes aan Israel geword?

Om dit te verduidelik neem hy ‘n paar voorbeelde uit die ge­skiedenis: Jakob en Esau, en die farao van Egipte. Uit die voor­beelde kry hy ‘n paar perspektiewe, maar die belangrikste een is dat God vrymagtig kies. God is aan niks buite Homself ge­bonde nie, Hy word deur niks voorgeskryf nie. Hy kies selfs teen die verwagting in vir Jakob, die jongste, en nie vir Esau, die eers­geborene, nie. God was dus vry om Israel te verwerp en die hei­dene uit te kies.

Maar net hier loer weer ‘n misverstand om die hoek. Beteken dit nou dat God sommer net enigeen kan kies en enigeen kan verwerp sonder dat ons enige aanduiding het van wie en wie nie? Is sy vryheid willekeur? Nee. Dit word juis duidelik uit Romei­ne 9 dat God vry is om te kies wie Hy wil, maar dat ons weet wie Hy kies en wie nie. Hy kies die heidene wat in Jesus glo, en Hy verwerp die Jode wat Jesus verwerp. Dit is presies die klimaks waarop Romeine 9 eindig. Die heidene het God se vryspraak deur die geloof verkry, en Israel het dit nie verkry nie omdat hulle nie geglo het nie (9:30-32). Dit is van die uiterste belang dat die groot hoofstuk oor die uitverkiesing eindig met die geloof.

God kies dus vry, maar nie willekeurig nie. Hy kies volgens ‘n vaste plan, Hy kies dié wat in Jesus glo en Hy verwerp dié wat Jesus verwerp. En alhoewel dit in Romeine 9-11 om groepe gaan – om Israel en die heidene – is dit ook waar van individue. En daarom is die uitverkiesing nie ‘n donker, bedreigende boodskap nie, dis ‘n helder boodskap: glo en jy sal gered word. Glo en God kies jou uit. Glo, en jy word deel van die uitverkorenes, die gemeente. Hy kies jou nie omdat jy glo (asof dit jou beter maak as ander) nie, maar omdat Hy besluit het om dié te kies wat glo. Dis sy besluit.

 

‘n Ewige besluit

Hierdie besluit van God kom uit die ewigheid uit. Die klassieke teks hiervoor is Efesiërs 1:4: “So het Hy, nog voordat die wêreld ge­skep is, ons in Christus uitverkies om heilig en onberispelik voor Hom te wees.” Die “ons” is die gemeente, en die gemeente is oop na die wêreld. Die gemeente moet die wêreld innooi om deel te word van die uitverkorenes. Die uit­verkorenes is nie ‘n onbekende teoretiese getal mense nie. Dis die gemeente, hulle het name en adresse. Die feit dat God dit al in die ewigheid besluit het en dit aan Christus gebind het, beteken dat ons deur Christus deel van die uitverkorenes word. Dis ‘n troos dat dit ‘n besluit uit die ewigheid is, want dit beteken dit sal nie verander nie. God sal nie dalk môre anders besluit en die uitverkiesing losmaak van Christus sodat ons maar net moet sit en wonder of ons regtig uitverkies is nie. Die vraag of iemand uitverkies is, is nooit in die Bybel ‘n oop, onseker vraag nie. Dit is in die Bybel duidelik wie die uitverkorenes is: die gelowiges, die gemeente.

Natuurlik beteken dit nie almal wat formeel iewers op ‘n ge­meente se boeke staan nie, maar iemand wat deur Christus aan die gemeente behoort.

Ons kry nie in die Bybel die gedagte dat ‘n sekere aantal mense vooraf uitverkies is en al die ander vooraf verwerp is nie. Daar is ook nooit enige onduidelikheid of onsekerheid oor wie die uit­verkorenes is nie.

 

Skrywer: Prof Adrio König




Uitverkiesing en genade: ’n onverklaarbare hoop

Uitverkiesing en genade: ‘n onverklaarbare hoop – Fanie Rudolph

1. Inleiding:

Die uitverkiesing kan problematies wees vir party mense.  Dit neem skynbaar verlossing uit ons hande.  Die wonderlike van uitverkiesing is dat dit verlossing in die Hande van God plaas.  Uitverkiesing maak dat verlossing genade is, want ons is afhanklik van God daarvoor.  Waar kan ons ‘n veiliger plek kry om te wees as die Hand van God?

2. God kies:

Die Bybel is eintlik van voor tot agter vol van God se uitverkiesing.  God het gekies om ‘n mens te maak om in ‘n verhouding mee te staan (Genesis 1:26-27).  God kies Noag om ‘n nuwe begin mee te maak (Genesis 6-8).  God kies Abraham as vader vir ‘n nuwe verbondsvolk (Genesis 12).  God kies Dawid as “ewige koning” oor sy volk (1 Samuel 16).  Die een eienskap van elkeen van hierdie persone was: God het besluit en uitgekies; dit het nie afgehang van wat hierdie mense doen nie (Romeine 8:13).

God se uitverkiesing word ook nie neergesit of teruggetrek soos speelkaarte nie.  As God kies, trek Hy nooit sy uitverkiesing terug nie (Romeine 11:29).  Sy uitverkiesing is dus betroubaar en standvastig.  Paulus waarsku wel dat takke (gelowiges) wat genadiglik ingeënt is op die stam, weer uitgekap kan word (Romeine 11:17-21).  Daarmee verwys hy egter na hulle wat nie in geloof hulle uitverkiesing wil aanvaar nie.  Daarom moet ons bly “let op die goedheid en strengheid van God” (Romeine 11:22).  Ons kan nie met God se verlossing mors net omdat ons uitverkorenes van God is nie.  Ons moet leef as mense wat deur God uitverkies is.  Ons moet weet dat Christus die krag is wat uitverkorenes aan God vashou (1. Korintiërs 1:24).

Die gronde van die uitverkiesing bly egter ‘n raaisel.  Selfs Paulus sukkel in Romeine 9-11 om ‘n klinkklare antwoord op hierdie Goddelike misterie te gee.  Een ding is egter seker: die uitverkiesing is nie bedoel om ons bang te maak nie.  Ons moet eerder bly wees dat ons wel deur God uitgekies is.

3. God kies en red in genade:

Dat ons uitgekies word deur God, is net ‘n genade (Romeine 11:5).  God kies ons nie vir wie ons is nie.  Hy wag ook nie dat ons eers iets of iemand spesiaal word voordat Hy ons kies nie.  Hy kies ons soos ons is, sonder dat ons iets daarby hoef te doen (Romeine 11:6).  God doen dit omdat Hy ons baie liefhet.  In liefde kies en roep Hy mense.  Hierdie uitverkiesing strek verder terug as ons skepping (Efesiërs 1:4-5).

God se genade is so groot dat Hy ons ook kies vir wie ons gaan wees.  God het ‘n plan vir ons (vgl. Genesis 1:26-27; Romeine 8:28-29).  Hy het ons uitgekies om daardie plan te vervul.  Nou roep Hy ons om deel te word van sy plan.  Hy trek ons in God se plan in deur die verlossing van Jesus Christus aan die kruis.  Hierdie verlossingsplan is ook lankal vooruit bestem deur God (Efesiërs 1:5-8).

Steeds is daar niks wat ons doen vir hierdie verlossing nie.  Dit is alles die werk van God (Efesiërs 2:8-10).  Dit is sy wil alleen.  Deur Hom word ons deel van God se uitverkore volk (Efesiërs 1:13).  Sy genade is so oneindig groot, veral as ons eers besef dat God sy genade nie terugtrek as Hy eenmaal uitgekies het nie (Romeine 11:29).

Gevolgtrekking:

Uitverkiesing en genade gaan saam.  Ons kan net met dankbaarheid God se genade en uitverkiesing aanhoor en aanneem.  Ons kan, en hoef, niks by te voeg nie.  Ons kan verseker wees van ons eie ewige uitverkiesing uit genade alleen.

Ons moenie verwaand wees oor ons uitverkiesing nie.  Ons moet deurentyd onthou dat ons niks daartoe bygedra het nie.  God se genade alleen het ons gemaak wie ons nou is.

 

Outeur: Dr Fanie Rudolph

 




Die Here kies vir jou (Uitverkiesing)

Die Here kies vir jou (Uitverkiesing)

Kies die Here party mense en party mense nie? Sommige mense sê ons moet die uitverkiesing so verstaan. As die Here jou kies, sal jy gered word. As Hy jou nie kies nie, sal jy nie gered word nie. Ander sê weer ʼn mens moet jou bekeer, anders gaan jy nie gered word nie. Wat moet ons glo?

Kom ons kyk of ʼn storie ons kan help. Sê nou die skoolhoof besluit dat hy so baie van die kinders in die skool hou, dat hy volgende Vrydagoggend voor skool vir elkeen ʼn roomys gaan gee. Hy kondig dit af, reël dat die roomys daar is en deel dit ook uit. Vrydagoggend kom en die kinders kry hulle roomys. ʼn Paar het gedink dis ʼn grap of het hulle nie daaraan gestuur nie. Toe hulle later met skoolopening daar aankom, is alles verby. Wie moet hulle blameer dat hulle niks gekry het nie? Wel, net hulleself. As ons mooi na die storie kyk, het die skoolhoof alles gedoen en gereël. Hy het letterlik alles gedoen. Al wat die kinders moes doen, is net om die roomys te kom haal.

So werk God met ons ook. Hy het net mooi alles vir ons redding gereël. Hy het uit liefde besluit om ons te red, het Jesus gestuur om alles reg te maak vir die redding, het predikante gestuur om ons te vertel van die redding en so aan. Met al hierdie dinge het ons as mense net mooi niks te doen nie. God reël dit. In die sin kan ons sê dat alles van God af kom. Sonder Hom sou daar niks gewees het nie. Maar as ons nie die redding aan die voet van die kruis by Jesus kom kry nie, het ons ook maar niks (net soos die kinders wat nie die roomys kom haal het nie). Dan kan ons ook nie vir God blameer nie. Ons kan net onsself blameer. Ons weet mos waar om die redding te kry: by Jesus deur in Hom te glo. As ons ons nie daaraan steur nie, moet ons nie verwag dat God dit in ons kele gaan afdruk nie.

In Efesiërs 1 lees ons dan ook dat God almal gekies het wat aan Jesus behoort. Hy het Jesus gekies en saam met Hom almal wat aan Hom glo. As jy dus aan Hom glo, kan jy maar weet God het jou gekies.

 

Boek: Geloof in Aksie-Bybel
Skrywers: Prof Jan van der Watt, Dr Stephan Joubert, Dr Johan Smith
Uitgewers: Christelike Uitgewers Maatskappy