Ek is nou al so deurmekaar! Die een sê die wegraping geskied vóór die verdrukking en die kerk gaan nie deur die verdrukking nie, ander sê weer die wegraping is in die middel van die verdrukking, en ander sê weer dis aan die einde van die verdrukking. Kan u my help hiermee met Bybelverse om dit te staaf asseblief?

Antwoord

Prof Hermie van Zyl antwoord:

Die vraagsteller gaan blykbaar van die veronderstelling uit dat die sogenaamde wegraping ’n voldonge feit is, ’n onteenseglike lering van die Nuwe Testament. Al waaroor sy net wonder, is presies wanneer dit sal plaasvind – vóór, tydens of ná die groot verdrukking. Daar word egter deur meer as een artikel op Bybelkennis.co.za breedvoerig verduidelik dat die wegraping alles behalwe ’n duidelike lering van die Nuwe Testament is; inteendeel, dit is eintlik ’n ondeurdagte interpretasie van ’n paar tekste wat op ’n fundamentalistiese en arbitrêre wyse saamgehark word om dan by ’n groter skema ingeskakel te word van presies hoe – ten minste volgens hierdie siening – die einde van die tyd “stap vir stap” sal verloop. Ek wil die vraagsteller dus uitnooi om hierdie artikels op Bybelkennis se webblad te lees ten einde ’n weldeurdagte en goed begronde teologiese siening te bekom oor sake soos die wegraping, die chiliasme, die groot verdrukking, die verskillende dispensasie-teorieë, die eindtyd, ens. Die mees uitvoerige artikel is dié van prof Adrio König, met die titel: http://www.bybelkennis.co.za/die-groot-geloofswoordeboek-die-eindtyd/. Dan is daar ook een deur myself geskryf, wat by http://www.bybelkennnis.co.za/eindtyd/ te vinde is. Daar is heelwat ander ook, sleutel net die soekwoord “eindtyd” in en ontdek hulle almal.

Aangesien die vraagsteller navraag doen oor watter tekste ter sprake is by ’n kwessie soos die verhouding tussen verdrukking en wegraping sal ek tog kortliks hierop ingaan. Ek wil dit egter aan die begin duidelik stel dat wat onder volg nie my eie standpunt is nie, maar dat ek dit slegs by wyse van ’n voorbeeld aanbied van hoe voorstanders van die wegraping redeneer.

Die vraagsteller is reg: Oor die presiese tydstip van die wegraping is daar ten minste drie sieninge wat deur wegraping-voorstanders gehuldig word: vóór, tydens en ná die groot verdrukking. (Bloot hierdie verskille dui al klaar daarop dat die wegraping-siening deur ernstige uitlegkundige probleme in die gesig gestaar word.) Nietemin, laat ek die voorstanders van die wegraping aan die woord stel om te illustreer hoe hulle Bybeltekste hanteer ten einde hulle standpunte te regverdig. Ek stel kortliks die drie sieninge aan die orde oor wanneer die wegraping in verhouding tot die groot verdrukking plaasvind.

Die pre-verdrukking standpunt

Hierdie standpunt sê dat die wegraping vóór die verdrukking plaasvind. Daar word byvoorbeeld na Openbaring gekyk en dan gesê dat die kerk reeds vóór die verdrukking wat in Op 6-19 beskryf word, weggeraap is. Hierdie siening word gegrond op Op 4:1 waar aan Johannes gesê word: “Kom op hierheen …”, wat dan na die wegraping sou verwys. Verder word daarop gewys dat die woord “kerk” nie in Op 4-19 voorkom nie (eers weer in Op 22:16), wat ook ’n aanduiding is daarvan dat die kerk (gelowiges) nie deel het aan die verdrukking wat in Op 6-19 beskryf word nie. Volgens hierdie standpunt is dit ondenkbaar dat Johannes wat detailopdragte aan die kerk gee in Op 1-3, in Op 4-19 heeltemal oor die kerk se bestaan op aarde sou swyg as daar nie ’n goeie rede daarvoor is nie. En die rede is dan dat die kerk weggeraap is voor die verdrukking.

(Op hierdie punt moet net die onderlinge debat tussen die wegraping-teoloë betrek word deur die standpunt van die post-verdrukking teoloë hieroor te noem. Volgens laasgenoemde teoloë is bogenoemde ’n foutiewe siening, aangesien gelowiges [die kerk] beslis in Op 6-19 genoem word en dus op aarde teenwoordig is tydens die groot verdrukking. Die woord “heiliges” (= gelowiges) kom dikwels voor, ook in uitdrukkings waar die heiliges opgeroep word om te volhard (13:10; 14:12), wat ’n duidelike aanduiding is dat gelowiges deel is van die verdrukking. En in elk geval, sê die post-verdrukking teoloë, het Op 4:1 niks met die wegraping te doen nie, maar met die visioen wat Johannes in die hemelse troonsaal gesien het.)

Tweedens, die kerk word nêrens elders in die Nuwe Testament voorberei vir ’n groot verdrukking soos in Op 6-19 beskryf word nie. Ja, vir die gewone lewensprobleme en die regte etiese optrede in hierdie situasies is daar oorvloedige opdragte, maar niks wat vir die situasie van Op 6-19 voorberei nie. Hoekom nie? Omdat die kerk nie sulke voorbereiding nodig het nie; hulle is dan reeds deur die wegraping verwyder van die aarde.

1 Tess 4:13-18 (die klassieke teks vir die wegraping) is net verstaanbaar in terme van ’n pre-verdrukking interpretasie. (Let op hoedat dit presies die teenoorgestelde is van wat die post-verdrukking standpunt sê, waarby ons later kom.) Want indien die kerk deel sou hê aan die groot verdrukking, sê die pre-verdrukking standpunt, sou mens hier opdragte en voorskrifte verwag het wat leiding gee aan die kerk met die oog op so ’n ekstreme tyd van toetsing wat voorlê. Maar niks hiervan kom voor nie, gewoon omdat Paulus geweet het dat die kerk nie deel van hierdie verdrukking sou wees nie.

Daar is ’n noue verband tussen Joh 14:1-3 en 1 Tess 4:13-18. Dit is net logies dat eersgenoemde ook van die wegraping praat, aangesien hier sprake is van ’n tyd saam met Jesus in sy hemelse wonings, soos waarvan 1 Tess 4:13-18 ook praat. En om van ’n sinvolle periode van lewe saam met Jesus in die hemel te praat, moet die wegraping voor die verdrukking plaasvind. Indien dit eers na die verdrukking gebeur, is daar nie genoeg tyd oor voor die finale koms van die Here om hierdie verblyf in die wonings wat die Here in die hemel gereed gemaak het, sinvol te benut nie.

Mid-verdrukking standpunt

Voorstanders van die mid-verdrukking standpunt is van oordeel dat die kerk net die eerste helfte van die groot verdrukking sal deurmaak. In die middel daarvan, d w s, drie en ’n half jaar na die aanvang van die verdrukking, sal die wegraping plaasvind. Die kerk word dus die ergste van die verdrukking gespaar. Hoe kom hulle daarby uit?

Hulle gaan uit van die kronologie wat volgens hulle deur 2 Tess 2:1-3 verskaf word. Hiervolgens verloop die eindgebeure soos volg: 1. die laaste afvalligheid, 2. die verskyning van die wettelose mens / die Antichris, en 3. die aanbreek van die dag van die Here. Die Antichris sal egter nie verskyn voordat “die ding wat ’n gruwel is vir God en wat verwoesting aanrig” (Matt 24:15) opgerig is nie. Die “gruwel” is ontleen aan Dan 9:27, en verwys na die afskaffing van die offers in die tempel en die oprigting van ’n ding van gruwel op die een hoek van die tempel. Dit gebeur “teen die helfte van die tydperk”. Om laasgenoemde te verstaan, moet Daniël se kronologie van sewentig tydperke wat elk uit sewe jaar bestaan (Dan 9:24), in gedagte gehou word. Die laaste sewe jaar van hierdie sewentig tydperke is dan die tyd van die groot verdrukking. Verder, die gedagte van “teen die helfte van die tydperk” van Dan 9:27 moet op sy beurt in verband gebring word met Dan 7:25, waarvolgens die heiliges verdruk sal word vir ’n “vasgestelde tyd”. In die 1933/53 Afrikaanse Vertaling lui dit: “’n tyd en tye en die helfte van ’n tyd”, wat as drie en ’n half jaar geïnterpreteer kan word. Dus, “teen die helfte van die tydperk” van Dan 9: 27 is dan drie en ’n half jaar nadat die verdrukking van sewe jaar begin het; die verdrukking van die gelowiges kom dan tot ’n einde. Die punt is: die heiliges (= die gelowiges, die kerk) sal slegs deel hê aan die eerste helfte van hierdie tyd van sewe jaar verdrukking, dan word hulle verlos. Volgens die mid-verdrukking standpunt gebeur dié verlossing op die dag van die Here (2 Tess 2:3), wat as die wegraping vertolk word.

Hulle sê verder dat die wegraping ook in Op 11:15 beskryf word, wat dan die laaste drie en ’n half jaar van die groot verdrukking inlui. Die trompet van Op 11:15 word gesien as gelyk aan die blaas van die laaste trompet in 1 Kor 15:51-52, wanneer dié wat nog lewe in ’n oogwink verander sal word (die wegraping). Verder, die mid-verdrukking standpunt betrek ook 1 Tess 5:9 waar staan dat die gelowiges nie gestraf sal word nie, maar verlos sal word. “Verlos” word dan geneem as die wegraping, en die “nie gestraf” as aanduiding dat die gelowiges nie die laaste deel van die verdrukking sal ervaar nie.

Dit is dus duidelik dat die mid-verdrukking teoloë ’n eie manier van teksinterpretasie gebruik om by die standpunt uit te kom dat die wegraping in die middel van die groot verdrukking sal plaasvind.

Post-verdrukking standpunt

Volgens hierdie standpunt sal die wegraping eers ná die groot verdrukking plaasvind. Die groot verdrukking word gewoonlik gesien as die gebeure wat in Matt 24:9 genoem word. Die Griekse woord wat hier met “mishandel” vertaal word, is na regte “verdrukking” (thlipsis). En dit kom vóór die gebeure van v10-14 waar sprake is van gelowiges wat afvallig sal word en die liefde wat sal verkoel. Volgens hierdie verse het die wegraping van gelowiges dus duidelik nog nie plaasgevind nie. Ook nie wanneer in v21 van die “groot verdrukking” gepraat word nie, wat blykbaar oor die hele wêreld sal kom. En dan word in v22 gesê dat God hierdie tyd sal verkort ter wille van die uitverkorenes. Die gelowiges is dus duidelik nog op aarde, hulle is nog nie weggeraap wanneer die groot verdrukking aanbreek nie. Dis eers ná die verdrukking dat die son sal verduister, die maan sy glans sal verloor, die sterre uit die hemel sal val en die Seun van die Mens op die wolke sal verskyn (v29-30). Laasgenoemde slaan dan op die koms van Christus met die oog op die wegraping, want in v40-41 word genoem dat sommige aanvaar (= weggeraap) sal word terwyl ander sal agterbly op die aarde. Die redenasie is dus: éérs die verdrukking, dan die wegraping.

Op sy beurt word Matt 24 gekoppel met 1 Tess 4:13-18, wat, soos reeds genoem, die klassieke teks vir die wegraping-standpunt is. Hier word gepraat van die ontslape gelowiges wat eerste sal opstaan, en dan dié wat nog op aarde lewe, en dan sal beide groepe gelowiges saam weggevoer word om die Here in die lug te ontmoet. Dit is veral die woord “weggevoer” (Grieks: harpadzō) in v17 wat die verbeelding van wegraping-teoloë aangryp. Daar staan letterlik dat hulle “opgeraap” of “weggeraap” sal word (Engels: snatched up). Wegraping-teoloë gee toe dat daar in hierdie verse niks van die verhouding tussen verdrukking en wegraping gepraat word nie. Maar dan word gesê dat die implikasie in 1 Tess 4 is dat daar geen verdrukking ná die wegraping is nie. Daar staan nie in v17 dat gelowiges ná die wegraping, van die komende verdrukking gevrywaar sal word nie, maar wel dat hulle by die Here sal wees. Verder, in 1 Tess 3:2-4 sê Paulus dat hy vir Timoteus na die Tessalonisense gestuur het om hulle te bemoedig sodat hulle nie onder die vervolginge sou begin wankel nie. Die Griekse woord wat hier met “vervolginge” vertaal word, is thlipsis, dieselfde woord wat in Matt 24 met “verdrukking” vertaal word. En aangesien hoofstuk 3 (vervolginge) vóór hoofstuk 4 (wegraping) kom, is dit duidelik dat die wegraping eers ná die verdrukking plaasvind.

Nog ’n plek waar die uitdrukking “groot verdrukking” voorkom, is Op 7:14. Hier word vertel van die groot menigte (v9) met wit klere aan wat uit die groot verdrukking kom en hulle klere gewas en wit gemaak het in die bloed van die Lam. Die post-verdrukking wegraping-teoloë verklaar dit so dat “uit die verdrukking” nie beteken dat hulle nie deel gehad het aan die verdrukking nie, maar eerder dat hulle dit deurgemaak en oorleef het. Hulle is die 144 000 wat gemerk is met God se seël (7:3). Hulle het dus nie aan die verdrukking ontsnap nie, maar hulle is verseël deur God vir beskerming terwyl hulle dit beleef het. Verder, al hierdie dinge gebeur vóór die wederkoms van Christus wat in Op 19 beskryf word. Die punt is: die wegraping vind eers ná die verdrukking plaas.

Slotsom

Uit bostaande oorsig is dit duidelik dat wegraping-teoloë op verskillende maniere met die Nuwe Testament omgaan om hulle standpunte te regverdig. Dit bevredig nie omdat (a) die wegraping in tekste ingelees word waarvoor daar geen noodsaak is nie; daar word met ’n vooropgesette idee gewerk (die wegraping) wat as sleutel gebruik word om tekste teen hulle natuurlike betekenis in te “ontsluit”; (b) daar is weinig pogings om die Bybeltekste vanuit hulle historiese en literêre kontekste te verstaan. Tekste word op ’n fundamentalistiese en lukraak manier met mekaar in verband gebring waarvoor daar geen noodsaak of regverdiging is nie. Persoonlik kan ek dus nie die wegraping-standpunt ondersteun nie. Volledige beredenering hiervan kan gevind word in die artikels waarna in die begin verwys is.

Skrywer:  Prof Hermie van Zyl

Die wegraping en fratsongelukke – Francois Malan

Rhodes vra:

Antwoord

Prof Francois Malan antwoord

Markus 13 handel oor twee vrae: wanneer die tempel afgebreek gaan word, en wat sal die teken wees van wanneer alles voleindig gaan word (13:4).

Skrywer: Prof Francois Malan

Daniël 9 – Marius Nel

Antoinette vra:

Die Amerikaners gebruik Daniel 9:20 tot 27 om hulle siening van die wegraping en die 7 jaar van massa bekering van die Jode te bevestig. Hoe moet ons daardie verse verstaan?

Antwoord:

Dr Marius Nel antwoord:

Die volgende kom uit die kommentaar wat ek oor Daniël vir die Eenvolumekommentaar (CUM, 2009) geskryf het oor die gedeelte. Ek vertrou dit gaan u vraag beantwoord.

9:20-24 Gabriël interpreteer die sewen­tig jaar vir Daniël. Terwyl Daniël nog met God in sy gebed worstel, verskyn die engel Gabriël weer aan hom (9:20-21). Gabriël het ‘n belangrike bood­skap en kom Daniël inlig: die Je­remiateks wat oor die duur van die ballingskap handel, is meer­duidig. Na regte is dit eintlik ‘n vi­si­oen (9:23). Ga­briël begin sommer dadelik met die uit­leg. Daar is sewentig tydperke vir die Joodse volk en Jeru­salem vasgestel. In die Hebreeuse teks staan daar se­wentig (keer) sewe. Ver­me­nig­vuldig, gee dit vier­honderd en negentig (70 x 7 = 490). Dit sou eint­lik beter gewees het om die uit­drukking te ­vertaal met sewentig tydperke van se­we jaar.

Gedurende hierdie tydperk sal daar twee groot gebeure plaasvind: (a) die volk se godde­loos­­heid en sonde sal uitgewis word, en (b) God gaan ‘n nuwe begin met hulle maak. 9:24a han­del oor die eerste gebeurtenis, terwyl 9:24b oor die tweede gebeurtenis handel. Die hoofklem val egter op die tweede gedeelte van 9:24. Daar staan: Dit is die tyd waarin ‘n blywende geregtigheid tot stand ge­bring sal word, waarin die profesie en die visioen tot vervulling sal kom en die tempel herin­ge­wy sal word. Die herinwyding van die twee­de tempel het in die jaar 164 vC plaasgevind. Sedertdien word hierdie herinwyding deur middel van die Gannukafees herdenk.

9:25-27 Die uitgebreide inter­pre­ta­sie van Gabriël. In sy uitge­brei­de uitleg van die sewen­tig tydperke van sewe jaar breek Gabriël die ge­tal sewentig in die volgende sa­mestellende dele op: 7 + 62 + 1. Die sewentig tyd­perke van sewe jaar verteenwoordig eintlik drie eras. Oor elkeen van die eras word iets gesê, maar die klem val weer eens (soos by die ander vi­sioene: Dan 2 en 7) op die laaste era.

• Die eerste era (9:25a).

Gabriël maak aan Daniël bekend dat daar ‘n era van sewe tydperke sal verloop vandat die opdrag ge­­gee is dat Jerusalem herstel en herbou moet word, totdat ‘n regeerder kom wat deur God uit­ge­kies is. Omgereken na jare beteken dit dat die era ne­­ge en veertig jaar lank sal duur (7 x 7 = 49).

Die opdrag dat Jerusalem herstel en opgebou moet word, is reeds in Jeremia 29:10 geïmpliseer en daarom kan ons die beginpunt neem toe Jer­e­mia dié uitspraak gemaak het (594 vC). Die eindpunt moet saamval met die aanstelling van ‘n ­regeer­der wat deur God uitverkies is (9:25a). Die uit­­verkore regeerder (gesalfde volgens die Hebreeuse teks) na wie die Gabriël verwys, is Jesua, wat na die ballingskap as hoëpriester aangestel is (vgl Sagaria 3:1). Die tydperk tussen die uitspraak van Jeremia (594 vC) en die aanstelling van die eer­s­te hoëpriester van die na-ballingskaptyd ­be­loop vyf en sestig jaar (594 vC – 538 vC = 56).

Neem ons egter die verowering van Jerusalem (586 vC) as die beginpunt en die aanstelling van Jesua as hoëpriester (538 vC) as eindpunt, be­loop die verskil agt en veertig jaar (586 vC – 538 vC = 48). Beide getalle kom dus naby aan die ne­ge en veertig jaar waarvan hier sprake is.

• Die tweede era (9:25b-26a).

Ge­durende die tweede era, wat twee en sestig tyd­perke lank sal duur, sal Jerusalem opgebou bly, met strate en verdedigingslote (9:25b). Om­ge­reken na jare beteken dit dat die era vier honderd vier en dertig jaar lank sal duur (62 x 7 = 434). Aan die einde van hierdie tydperk sal ‘n regeerder onskul­dig doodgemaak word. Die stad en die heilig­dom sal verwoes word deur die volk van ‘n ander re­geerder wat op die toneel sal verskyn (9:26a).

Ons het hier te doen met die ná-ballingskaptyd wat in 538 vC begin het. Vir ‘n groot deel van hierdie tyd het die Jode onder Persiese gesag geleef, maar in 333 vC het Aleksander die Persiese Ryk in­gepalm. Na Aleksander se dood is sy ryk verdeel. Aan­vanklik het die Ptolemeërs die beheer oor Pa­le­sti­na gehad, maar in 198 vC het die Seleukiede die be­heer oorgeneem. Die Seleukiede koning wat die Jo­de al hulle dae gegee het, was Antiogos IV, wat van 175-164 vC regeer het. Daniël 9:26a ver­wys na hom. Die regeerder wat onskuldig dood­ge­maak sal word (9:26a), verwys na die dood van Onias III, die hoëpriester wat in 171 vC vermoor is. Reken ‘n mens egter van 538 vC tot 171 vC, gee dit 367 jaar en nie 434 soos hierbo bereken nie. Ook in hier­die geval moet ons rekening hou met ‘n breë aan­duiding van ‘n tydperk en nie met ‘n presiese, tot-op-die-dag-en-datum-korrekte voor­spel­ling nie.

• Die derde era (9:26b-27).

Die laaste era sal slegs sewe jaar duur. In hierdie ge­val moet ons die einde van die vorige era neem as die beginjaar van die laaste een. As ons die af­-treksom doen (171 – 7 = 164), sien ons dat die laaste era met die regeringstyd van An­tio­gos IV ver­band hou. Hy het immers regeer van 175-164 vC. Gabriël teken die laaste era as ‘n buiten­­­gewoon on­stuimige een. Daar sal oorlog wees tot die einde toe en rampe soos besluit is (9:26b). Maar dit sal ver­al die tweede helfte van hierdie era (die laaste drie en ‘n half jaar) wees wat deur gods­dienstige vergrype van Antiogos IV ge­ken­merk sal word. Hier­die getal stem weer ooreen met “‘n tyd, tye en ‘n halwe tyd” (die hele vasgestelde tyd) waarvan ons in Daniël 7:25 gelees het (vgl ook 8:14 en 26).

Antiogos IV het in 167 vC begin met sy gods­­dien­stige beleid wat die gelowige Jode met soveel wre­wel vervul het. Afgesien daarvan dat hy die die­re­offers en graanoffers afgeskaf het (9:27a), het hy ‘n ding wat ‘n gruwel is vir God op die een hoek van die tempel gesit. Hierdie ding ver­wys na die altaar vir die god Zeus Olimpos wat Antiogos IV laat oprig het. Maar die hoop wat hier aan die ge­lowiges voorgehou word, is dat Antiogos IV nie vir altyd koning sal kraai nie. Sy dood en die einde van sy regering is in sig (9:27b).

Die jaartalle

‘n Mens sou kon vra: Hoekom het die skrywer nie maar die korrekte jaartalle gebruik nie? Die antwoord is: In daardie tyd het niemand nou­keurig boek gehou van die datums van belangrike gebeure nie. Beter gestel: Daar was nie ‘n een­vorm­ige stelsel van jaartelling hou nie.

Voorts het skrywers net ‘n breë idee gehad van die duur van sekere tydperke. Die skrywer van die boek Konings bereken byvoorbeeld die tydperk tus­­sen die uittog uit Egipte en die begin van die bou van die tempel as vier honderd en tagtig jaar   (1 Kon 6:1). Van die begin van die bouwerk aan die tem­­pel tot die einde van koning Sedekia se regering le­wer vier honderd en dertig jaar op – dis nou te sê as ‘n mens die getalle in die Koningsboeke bymekaar tel.

Jeremia verwag weer die einde van die bal­ling­skap na sewentig jaar (Jer 29:10). As ‘n mens hierdie sy­fers bymekaar tel, kry jy nege honderd en tagtig jaar vir die tydperk van die uittog tot die einde van die ko­ningstyd (480 + 430 + 70 = 980). Nege honderd en tagtig jaar is twee maal vierhonderd en ne-gentig jaar (490 x 2 = 980)!

Die skrywer van die boek Daniël het na alle waar­skyn­likheid sy vier honderd en negentig jaar hieraan ont­leen. Vier honderd en negentig jaar dui dus ‘n lang tydperk tussen twee belangrike gebeure aan.

‘n Preek uit Jeremia. In ‘n sekere sin kan ‘n mens hierdie hoofstuk as ‘n preek gebaseer op Je­remia 29:10 beskou. Die skrywer gebruik die teks uit Jeremia en herinterpreteer dit vir sy tyd­geno­te. Hy wou hulle vertroos en bemoedig. Vir hom het Jeremia se uitspraak oor die duur van die bal­lingskap ook op hom en sy tydgenote se om­stan­­dighede gedui. Hulle beleef ‘n hernude bal­lingskap, maar dié keer in hulle eie land. Hulle kan nie hul­le eie godsdiens sonder vervolging beoefen of hul­le eie gebruike ongehinderd uitleef nie. Je­re­mia het egter voorsien dat die ballingskap nie vir ewig sal duur nie. Dit sou slegs sewentig jaar lank duur. Heel kreatief herinterpreteer die skrywer die ge­­tal se­wentig en maak dit tot sewentig sewetalle. Voorts wys hy daarop dat daar in hierdie tydperk van vier­ honderd en negentig jaar drie duidelike eras onder­skei kan word:

586 – 538 vC  Die ballingskaptyd

538 – 171 vC  Die na-ballingskaptyd

171 – 164 vC  Die herleefde ballingskaptyd

Die troos wat hulle uit die Jeremiateks kon put, was dat daar ook aan hierdie ballingskap ‘n ein­de sal kom. God sal hulle nie in die steek laat nie.

In die Nuwe Testament vind ons ‘n boek wat ook as ‘n apokaliptiese* geskrif geklas­si­fiseer kan word. Dié boek is Openbaring. Soos die boek Daniël pertinent vir die Jode van die twee­de eeu vC troos wou bied, so het Openbaring die vroeë Christene getroos en bemoedig. Die bood­skap in beide boeke is: God is in beheer van die ge­skie­denis en hy sal sy volgelinge nie in die steek laat nie. Sy koninkryk sal uiteindelik triomfeer (vgl Op 21:1-5). Ons troos as Christene wat in ander tye leef, is dat God die lewe van sy kinders in sy han­­de hou en dat Hy die toekoms met hulle ingaan. Geen mag op aarde kan ons uit sy hande ruk nie.

Skrywer: Dr Marius Nel

Aangeneem en verlaat en die wegraping in Matteus 24:40 / Lukas 17:34

Christo vra:

Mattheus 24 : 40 praat van ” … die een word aangeneem en die ander word verlaat ” en so ook in Lukas 17 : 34. Hoekom word hierdie verse geassosier met ‘n wegraping, as die woorde lui – aangeneem en verlaat?

Antwoord:

Ds. Dirk Venter antwoord:

Aangeneem en verlaat en die wegraping in Matteus 24:40 / Lukas 17:34

Die oorvertaling van woorde uit een taal na ‘n ander, is nie presies nie. Met ander woorde: dis baie moeilik om die presiese betekenismoontlikhede en -nuanses van een taal af om te skakel na ‘n volgende taal. Dink byvoorbeeld maar aan die Afrikaanse uitdrukking “om die bobbejaan agter die bult te gaan haal” – hoe sê mens dit nou in Engels?

Die Nuwe Testament is oorspronklik in Grieks geskryf. Die vraag is dus: wat is die Griekse woorde wat gebruik was, en hoe kan / behoort hulle vertaal te word om so na as moontlik aan die bedoeling van die teks te kom?

In jou vraag word die Ou Afrikaanse Vertaling (1933) weerspieël. “Aangeneem” vertaal die Griekse woordstam “paralambanoo” en “verlaat” vertaal die woordstam “afiémi“.

“paralambanoo” sou in die konteks van die genoemde verse eweneens vertaal kon word met: aangeneem (OAV), saamgeneem (NAV), verwelkom, aanvaar, geneem ens.

“afiémi” sou vertaal kon word met: verlaat (OAV), agtergelaat (NAV), verwerp, weggestuur ens. Watter een uiteindelik die beste vertaling is, hang af van die boodskap van die groter teksgedeelte waarbinne die woorde staan.

Sou die Nuwe Vertaling se vertalings geneem word, “saamgeneem” en “agtergelaat”, word dit makliker om te verstaan waarom mense hierdie verse met die wegraping assosieer. In dié geval lê die fout nie by die vertaling self nie, maar met hoe dit verder geïnterpreteer word (bv. om die wegraping te weerspieël).

Lees gerus ook op Bybelkennis.co.za die artikel getiteld “Die idee van die wegraping [4]”, waar verduidelik word waarom hierdie teksgedeeltes inderdaad nie op ‘n wegraping dui nie, maar bloot daarop dat ‘n mens altyd gereed moet wees vir Christus se koms – want dié wat nie gereed is nie sal veroordeel word, terwyl dié wat gereed is van die veroordeling gered is.

Skrywer: Ds Dirk Venter