Paulus se brief aan die Filippense (Fil 2:12-18) – Francois Malan
Ligdraers in die wêreld (Fil 2:12-18)
2:12 ‘Daarom, my geliefdes, soos julle altyd gehoorsaam was, nie net in my teenwoordigheid nie, maar nou ook
nog veel meer in my afwesigheid – werk met vrees en bewing aan julle (as gemeente se) eie verlossing.’
Met ‘daarom’ verbind Paulus die vermaning in hierdie gedeelte aan die hele gedeelte 1:27-2:11: aan die vermaning in
1:27-30 om hulle die evangelie waardig te gedra in eenheid en bereidheid om te ly, en 2:1-11 om die nederige voorbeeld
te volg van Jesus se prysgawe van Homself vir ons, en sy verhoging deur God.
Paulus spreek hulle aan as sy geliefdes, deur Christus se liefde aan mekaar verbind. Hy maak die gevolgtrekking
(‘daarom’) van hulle bestaan in Christus, die nederige Christus wat gehoorsaam geword het tot die dood aan die kruis
en deur God verheerlik is (2:45). Om in Christus te wees beteken dat ons soos Hy, onsself in nederigheid sal prysgee om
aan God gehoorsaam te wees in die uitlewing teenoor mekaar van die liefde van God in elke gelowige.
Die gemeentelede was altyd aan Paulus gehoorsaam om, deur God se genade, in Christus te glo. Die Here het
byvoorbeeld in Filippi Lidia se hart oopgemaak om Paulus se woord te aanvaar om in die Here te glo (Hand 16:14-15);
vir die tronkbewaarder het Paulus gesê: ‘Glo in die Here Jesus, en jy en jou hele huishouding sal verlos word.’
‘nie net in my teenwoordigheid nie, maar nou ook nog veel meer in my afwesigheid…’ Paulus moedig hulle aan om
soos hulle gehoorsaam was aan die woord wat hy verkondig het, hulle tot ’n baie groter mate daarmee moet voortgaan
in sy afwesigheid. Die woord vir gehoorsaamheid hupakoúō om te gehoorsaam op grond van aandag wat gegee is, wys
na die hoor van die woord van die Here wat verkondig is en die onderwerping aan die woord.
Die hoofwerkwoord van 2:12 is katergázomai om iets deeglik te doen. Die teenwoordige tyd van die opdrag beteken dat
die gemeente dit deeglik moet toepas en uitlewe. ‘Werk aan julle eie verlossing – ‘eie’ heautōn in die meervoud verwys
na die wedersydse verhouding tussen die gemeentelede waaraan deeglik gewerk moet word om verlos te word van
hoogmoed, onenigheid en selfsugtigheid onder mekaar, wat skynbaar in die gemeente voorkom. Soos Christus homself
prysgegee het (2:5-8), moet die gelowiges hulleself ook prysgee, saam met Christus sterf aan hulleself, en hulle toewy
aan Christus. Hy kom na ons in ons medemens. Gaan voort daarmee met fóbos vrees/respek en trómos bewing, met die
grootste respek en bewende ontsag voor God. Dit gaan om gehoorsaamheid aan sy opdrag tot liefdevolle eenheid onder
gemeentelede.
Bewus van ons verlossing deur die Almagtige Skeppergod wat alles in sy skepping en herskepping vir ons bewerk deur
sy Seun, wat alles vir ons opgeoffer het, moet die gemeente verlos word van hulle onenigheid. Die verlossing wat God
in ons bewerk, moet ons daagliks uitlewe in ons afhanklikheid van Hom en soos Hy dit wil hê. Hy wil dat ons as
gemeente in eenheid en as gelowiges in nederigheid met mekaar moet saamlewe. Oor die liefdeseenheid van die
gemeente stem Johannes met Paulus saam:
Jesus het in sy laaste gebed in Johannes 17:21-22 vir almal wat in Hom sal glo, tot sy Vader gebid: ‘Ek bid dat hulle
almal een kan wees, net soos U, Vader, in My is en Ek in U; en dat hulle ook in Ons kan wees, sodat die wêreld kan glo
dat U My gestuur het. En Ek het die heerlikheid wat U aan My gegee het, aan hulle gegee, sodat hulle een kan wees, net
soos Ons een is. In Joh 17:26 sê Jesus: ‘Vader, Ek sal U Naam verder aan hulle bekendmaak, sodat die liefde waarmee
U My liefgehad het in hulle kan wees, en Ek in hulle.’ Dit doen Jesus elke dag deur sy Gees in ons.
2:13 ‘Want Hy wat die gewilligheid en die optrede in julle bewerk soos Hy dit goedvind, is God.
‘want’ gee die rede aan vir die oproep aan die gemeente tot hulle verlossing uit selfsug, om in nederigheid die eenheid
van die gemeente uit te werk met vrees en bewing.
‘want dit is God wat steeds in julle werksaam is’ – energéō ‘om ’n spesifieke funksie moontlik te maak en te laat
geskied.’ Dit is ’n ander woord vir ‘werk’ as 2:12 se katergázomai ‘om iets deeglik te doen.’ Energéō, is waar ons
woord energie vandaan kom. Paulus gebruik die woord 20 maal in sy briewe van die 23 maal wat dit in die Nuwe
Testament voorkom, byvoorbeeld in 1 Korinthiërs 12:6,11 en Efesiërs 3:20. Die woord energéō beklemtoon die
effektiwiteit van God se genadewerk in die gemeente. Dit is ‘n teenwoordige deelwoord wat wys dat God steeds aan die
werk is in sy gemeente. In 1:6 het Paulus gesê hy is oortuig dat Hy wat ’n goeie werk in hulle begin het, dit sal voltooi
tot op die dag van Christus Jesus (se wederkoms).
‘sodat julle gewillig is en optree soos Hy dit goedvind’ letterlik: ‘beide om te wil en te werk (energéō) volgens wat
(Hom) behaag.’ Die sin begin met God en eindig met God. Hy skep in die gemeente die wil om saam te werk vir die
Here. Deur sy woord en sy Gees bring Hy sy volgelinge tot selfverloëning om mekaar in nederigheid te dien. God skep
behae in ’n gemeente wat nederig met mekaar saamlewe as ’n eenheid. Hulle eenheid sal ook Paulus se blydskap
volkome maak (2:2).