Die Openbaring aan Johannes – Die gelowiges as God se getuies in die eindtyd (10:1-11:13) – Francois Malan
Na die oopbreek van die eerste ses seëls met ellende op die aarde in hoofstuk 6, was hoofstuk 7 ‘n verposing met die verseëling van God se gelowiges. Na die eerste ses trompette wat die plae aankondig in hoofstuk 8-9 word eers aandag gegee aan die posisie van die gelowiges in 10:1-11:13, voordat die sewende tormpet geblaas word (11:14-19).
Die sterk engel (10:1-2)
Die tweede van drie sterk/magtige engele kom uit die hemel (van God af) – die sterk engele verskyn op kritieke punte in die verhaal (5:2; ‘n sterk engel vra wie waardig is op die boekrol se seëls oop te breek). Hierdie een kondig aan dat daar nie verdere vertragings sal wees nie (10:6). In 18:2 gooi die derde magtige engel ‘n groot meulsteen in die see as simbool van Babilon se ondergang. Johannes kan slegs beelde van lig gebruik om die tweede engel se verblindende glans te beskryf, as weerspieëling van die heerlikheid van God en God se misterie wat geopenbaar word (10:7):
sy gesig is soos die son (soos die van die Seun van die Mens, 1:16);
beklee met ‘n wolk (soos die wolkkolom wat Israel oordek het, Eks 13:21-22), as teken van God se teenwoordigheid;
met ‘n reënboog oor sy kop (soos rondom die troon van God in 4:3) as teken van God se heerlikheid wat in die engel teenwoordig is;
die belangrikste, sy voete/bene soos pilare van vuur (soos die Here snags met ‘n vuurkolom Israel se trek in die nag moontlik gemaak het (Eks 13:21-22). Die engel van die nuwe eksodus lei die nuwe Israel uit die bose Babilon na die nuwe beloofde land, die nuwe Jerusalem (Openb 21-22);
Hy staan met sy een voet op die see en die ander op land, die twee dele van hierdie wêreld waar God se skepsels bly. Die kolosale grootte van die tweede engel word drie maal genoem (10:2,5,8) om die universele betekenis van sy boodskap te onderstreep.
Die sleutel tot sy boodskap is die klein oop boekrolletjie (biblaridion) in sy hand. Die boekrol van hoofstuk vyf was in die hand van God, verseël, en aan die Lam in die hemel gegee om God se plan vir die wêreld uit te voer. Hierdie oop boekrolletjie word vir Johannes gegee om, saam met die kerk, God se plan op die aarde bekend te maak (10:11).
[Die groot eiland Rhodos, suid van Klein-Asië (Turkye), is in 305 v.C. aangeval deur Antiogus se magte, wat verslaan is en hulle toerusting netso gelos het. Van die ysters en brons skilde het die beeldhouer Chares vir 12 jaar lank (292-280 v.C.) ‘n beeld van ‘n man gebou, wat op die strand opgerig is, 30 meter hoog, op ‘n voetstuk 18 meter hoog en 18 meter deursnee, ter ere van Helios, die son, hulle beskermgod. Die ‘Kolossus = standbeeld van Rhodos’ met sonstrale uit sy kop en ‘n fakkel in sy hand, was een van die sewe wonders van die antieke tyd. Na 56 jaar, met die aardbewing van 226 v.C., het die beeld se knieë geknak en op die land geval. Van Johannes se eerste lesers, wat al as toeriste na die gevalle beeld gaan kyk het, kon miskien aan die groot verskil tussen die gevalle beeld en die beskrywing van die geweldige engel gedink het.]
Verseëling van die sewe donderslae (10:3- 4)
Die stem van die engel, is so hard soos ‘n leeu wat brul (mukaomia), sodat die hele wêreld dit sal hoor as ‘n gesaghebbende uitspraak van die Here (vgl Hosea 11:10. Toe die engel hard skreeu – krazoo – praat die sewe donderslae met hulle eie dreunings – dit kon ook sewe oordele gewees het soos die 7 seëls en 7 trompette, maar Johannes verduidelik dit nie (vgl. Ps 29 se 7x ‘die stem van die Here’ se seggenskap oor see en land). Wat die donderslae sê moet hy verseël en mag hy ook nie neerskryf nie, sodat niemand sal weet wat hulle gesê het nie – die mense het nie ag geslaan op die oopbreek van die seëls en die trompette se waarskuwings nie, daarom het dit nie sin om dit wat die sewe donderslae laat galm het, uit te spel nie. ‘n Ander strategie moet gevolg word: Johannes se profesie en die getuienis van die getroue kerk moet die res van die mensheid, wat deur die plae van die trompette verhard is (9:20), tot bekering roep (11:13).
Skrywer: Prof Francois Malan