Sy liggaam word in die graf gelê
Sy liggaam word in die graf gelê – Francois Malan
19:38 Die Romeine het die liggame van gekruisigdes aan die kruis laat bly vir die aasvoëls. Op versoek van familie is liggame aan hulle gegee vir begrafnis, maar nie as dit die lyk van ‘n opstandeling was nie. Die Jode het ‘n aparte begraafplek buite die stad gehad vir die lyke van veroordeeldes, uit vrees dat dit die familie-grafte sal verontreinig. Daarom het hulle versoek in 19:31 geïmpliseer dat Jesus se liggaam in die gemeenskapsgraf vir veroordeeldes gegooi word. Simon van Sirene, ‘n geheime volgeling van Jesus (Mat.27:51), het gaan vra om Jesus se liggaam te begrawe. Pilatus het dit goedgekeur omdat hy oortuig was van Jesus se onskuld. Die ander Evangelies vertel dat hy ‘n ryk (Mat.27:57) en lid van die Sanhedrin was, wat uitgesien het na die koms van die koninkryk van God (Mark. 15:43) en nie saamgestem het met die Raad se besluit en optrede teen Jesus nie (Luk.23:50-51). Jesus se dood laat hom openlik na vore kom en sy verbondheid aan Jesus betuig.
19:39 Nikodemus word slegs in Johannes genoem. Hy is ook ‘n raadslid (3:1) wat die prosedure in die Raad bevraagteken het (7:50-52). Hy en Josef moes saamgepraat het: Josef het die graf en grafklere voorsien en Nikodemus die speserye. Die twee geheime dissipels is deur die kruisiging só na Jesus getrek dat hulle hulle liefde vir Jesus openlik betoon deur vir Hom te kies ten koste van hulleself.
Die mengsel van mirre en aalwyn was bedoel as reukweerder in die graf (nie vir balsem nie; vgl. Ps.45:9 vir die aangename reuk wat die mengsel al die klere van die Here se gesalfde koning deurtrek; Hooglied 4:14; Spr. 7:17). Die groot maat van die mengsel, 50 liter, is ‘n aanduiding van die verering van ‘n koning by sy begrafnis
(2 Kron.16:14). Die Evangelis gaan voort met sy tekening van Jesus as koning.
19:40 Hulle twee haal die liggaam van Jesus van die kruis af, behandel dit met die mengsel en draai Hom in grafdoeke toe. Deur hulle aanraking van ‘n lyk het hulle vir Jesus gekies met die wete dat hulle onrein geword het en nie daardie aand die Paasmaal kon gebruik nie (Num.9:1-11).
19:41-42 Die nuwe graf in die tuin, soos gebruiklik vir ‘n koning, is in ‘n rots uitgekap (Mark.15:46), en het volgens Mat.28:60 aan Josef behoort. Dit was naby Golgota geleë en daarom kon hulle voor die Sabbat aanbreek die liggaam van Jesus daarin neerlê. Jes.53:9 sê dat hy by die rykes (1983-vertaling: sondaars) was in sy dood omdat Hy onskuldig was. In dié grafkelder was nog nooit iemand anders begrawe nie; gepas vir die Heilige wat God se núwe verbond kom sluit (vgl. die vulletjie waarop niemand nog gery het nie, waarop Jesus Jerusalem binnegery het as die nederige vredeskoning; Mark.11:2). Dié nuwe tuingraf sou ook die onmiskenbare getuie wees van die oorwinning van die Here van die lewe oor die dood. Die gedeelte begin met Jesus in ‘n tuin, waar sy arresteerders Hom gevangeneem (18:1) en eindig in ‘n graf in ‘n tuin waar sy volgelinge Hom begrawe.
Die Heer van die geskiedenis werk deur die intriges en konkelary van mense wat die Verteenwoordiger van die Goddelike Koningskap verneder en uiteindelik kruisig. Koningskap, gehoorsaamheid en lyding is onafskeibaar in the vestiging van God se reddende heerskappy vir die mens. Die Goddelike Koning, voor wie sy arresteerders platval, en sy regter met vrees vervul, sê vir Petrus: Moet Ek dan nie die lydensbeker drink wat die Vader My gegee het nie? (18:11), en vir Pilatus: U sou geen gesag oor My gehad het as dit nie van Bo aan u gegee was nie (19:11). Pilatus se misbruik van sy gesag en die Joodse leiers wat die volk van God lei om Jesus se kruisiging te eis, bly alles onder die soewereine beheer van God, wat sy Seun in sy hand hou terwyl Hy die verlossing van die mensdom bewerk deur God se grootste liefdesoffer aan die kruis
Skrywer: Prof Francois Malan