1 Korintiërs (7)
1 Korintiërs (7) – Francois Malan
11:2-14: 40 Misbruike van die Christelike vryheid in die erediens
1 Vroue misbruik hulle vryheid in Christus met hulle haardrag in die erediens (11:2-16)
Teen die vroue wat die onderskeid tussen vroue en mans misken met hulle hare se drag en bedekking, wys Paulus op die algemene gebruik in Korinte, wat dié miskenning as ʼn skande beskou. Omdat die vrou uit die man se ribbebeen gemaak is as sy gelyke om hom te help, moet sy nie haar vryheid in Christus misbruik, asof gelowiges onsydige engele is, deur die andersheid van ʼn man en ʼn vrou op te hef nie. Die algemene opvatting in die Grieks-Romeinse wêreld was dat lang hare ʼn vrou se trots is, en in die gemeentes van destyds was dit fatsoenlik dat vroue in die erediens iets op hulle koppe gedra het. Voor God en die engele moet die vroue se haardrag en die bedekking daarvan wanneer hulle in die erediens bid of preek nie ʼn struikelblok in die gemeente wees nie.
2 Die ryk lidmate misbruik die nagmaal (11:17-34)
Die gemeente kom bymekaar in die huis van ʼn ryk lidmaat wat met sy mede-rykes in die kleiner eetkamer die kos eet wat hulle gebring het, en die res van die gemeente wat in die groter leefkamer sit en oorwegend slawe is, kry min of niks van dié kos nie. So word die gemeente verdeeld, die armes verneder, en teen die offer van die Here Jesus gesondig. Met die breek van die brood het Hy sy liggaam ‘vir julle’ toegesê, en met die beker die nuwe verbond wat die deelnemers as ʼn gemeenskap saamsluit, wat sy offer vir almal se sonde met hulle gemeenskaplike nagmaal verkondig totdat Hy kom. Siektes en sterftes is God se tugtiging oor hulle miskenning van die betekenis van die nagmaal en van die eenheid van die kerk as liggaam van Christus, deur hulle onderlinge geskeidenheid. Daarom moet hulle vir mekaar wag, en saam die nagmaal te vier in die teenwoordigheid van die Here wat oordeel of dit pas by sy offer aan die kruis, sodat hulle nie saam met die wêreld veroordeel word nie.
3 Paulus verskil van die Korintiërs oor wat geestelik is (12:1-14:40)
12:1-31 Die gawes van die Gees
Toe die Korintiërs nog heidene was, was hulle gewoond om by hulle stom afgode in geestesverrukking te raak en deur die duiwels uitsprake te maak, selfs teen Jesus. Uit die agtergrond slaan die Korintiërs die spreek in tale so hoog aan, dat dit vir hulle die eintlike bewys is van ware geestelikheid. Vir Paulus is slegs dié mense deur die Gees van die lewende God deurdrenk wat lewe onder die gekruisigde Jesus as hulle Here, Hy wat opgewek is om oor die heelal te regeer. Die Heilige Gees ken aan elke gelowige spesifieke gawes toe soos Hy wil, om mekaar daarmee in liefde op te bou en te versorg as die een liggaam van Christus. Die een Gees deel ʼn verskeidenheid gawes mee om die een Here op verskeie maniere te dien, en dit is die een God wat die bekwaamheid aan elkeen vir sy/haar spesifieke taak gee om mekaar op te bou. Ons kan nie sonder mekaar lewe nie.
13:1-13 Liefde is die maatstaf vir ware geestelikheid
‘Geestelike’ lewe is nie om nou reeds soos engele te praat of met hoër kennis of wonderdade te spog nie, maar om mekaar in liefde te dien met die spesifieke gawes wat elkeen daarvoor ontvang het. Sonder liefde vir mekaar is spreek in tale soos die heidense lawaai voor ʼn afgod; is ek tot geen nut vir die gemeente, selfs met profesie, insig in geheime, en alle kennis en geloof; bereik ek niks deur my besittings uit te deel of myself op te offer nie. Hoe die vrug en werking van die liefde van Christus in die gelowige uitwerk om hom/haar in diens van ander toe te rus word in 15 kenmerke beskryf (4-7), en afgesluit met die grootheid en onverganklikheid van die liefde teenoor die verbygaande gawes (8-13). Liefde staan teenoor alle vorms van geestelike selfsugtigheid, soos ook deur die Korintiërs geopenbaar word.
14:1-40 Profesie teenoor spreek in tale
Die erediens vereis verstaanbare taal om gelowiges en buitestaanders op te bou, en orde om elkeen ʼn geleentheid te gee om deel te neem. Spreek in tale sonder uitleg, is onverstaanbaar, en bou nie die gemeente op nie, maar net die spreker self. Daarom moet die mense wat sonder uitleg daarvan in tale spreek in die gemeente swyg en alleen met hulleself en met God praat. Soos die profete van die Ou Testament wens Paulus dat alle gelowiges profete word, wat met ʼn boodskap van God die gemeente in liefde opbou deur hulle te vermaan en te troos.
Outeur: Dr Francois Malan