IOU

image_pdfimage_print

IOU  – Jan van der Watt

Marinda vra:

Is dit korrek dat die leraar aandring op ‘n IOU as die kollekte opgeneem word. Ek is nie gemaklik met hierdie hele geld storie in die kerk nie. Dit voel vir my al asof die geld oes meer belangrik is as die siele oes. Ons skuld mos nie geld aan God nie, maar wel gehoorsaamheid en die verkondiging van sy Woord om siele te red. Dit voel vir my asof die leraar te veel fokus op die kollekte oes, en hoe “meer jy gee,” hoe meer sal jy terugkry.

Antwoord:

Prof Jan van der Watt antwoord:

Marinda, lees asseblief die artikels wat reeds op www.bybelkennis.co.za staan oor geld en tiendes. Wat die IOU betref: Daar was in die Ou-Testamentiese tradisie sterk klem op tiendes. Die rede was onder andere omdat God onsigbaar is en die kontak tussen Hom en sy mense goed gereël moes word (lees maar Levitikus wat reël hoe God gedien en gekontak moet word). Dit het geld gekos en die geld is as God se geld gesien. Toe Jesus gekom het, het daar veranderinge plaasgevind. Deur Christus kan ons direk tot God bid en ons hoef ook nie meer offers ens. te bring nie. Die hoofklem rondom geld het toe verskuif na die versorging van medemense (wat ons in die algemeen as barmhartigheid ken – lees maar 1 Johannes 3:16). Die Christen moet dus bereid wees om te gee soos die behoefte ontstaan (sien ook 2 Korintiërs 8-10). Daar het egter ook in die Christelike tradisie die gebruike ontwikkel om vergaderplekke te kry en ook mense aan te stel wat die gemeente moet lei op ʼn vaste basis (dominees of pastore). Volgens dele soos 1 Korintiërs 9 moet so ʼn persoon versorg word sodat hy sy werk goed kan doen. Hoe dit gereël moet word, staan nie in die Bybel nie. Daar staan nie eers in die Nuwe Testament dat ons dominees of pastore moet betaal nie. Paulus wou byvoorbeeld nie geld aanvaar nie en het vir sy brood en botter ander werk gedoen. Om dus die dominee te betaal en ʼn kerkgebou met sekretaresse aan die gang te hou is nie ʼn Bybelse opdrag nie, maar is deel van die praktiese reëlings van die kerk. In teologiese taal sê ons dit behoort tot die ‘welwese’ (die gesonde bestaan) van die kerk en nie tot die wese nie (dit waarsonder die kerk nie kerk kan wees nie). Dit beteken dus tegelyk dat elke gemeente wat besluit dat hulle so wil funksioneer hulle eie reëlings moet tref, bv. of hulle van IOU moet of wil gebruik maak of nie. Hoe dit dan gewoonlik gereël word, hang van die gemeente af – met ander woorde, as die gemeente ʼn verteenwoordigende kerkraad het, kan hulle die besluit namens die gemeentelede neem (soos parlementslede as verkose lede wette kan maak wat almal moet hou). Jy het egter die volste reg om in so geval met jou verteenwoordiger te gaan praat en hom te vra om die manier van geldinsameling te heroorweeg of ten minste meer as een moontlikheid daar te stel sodat almal gemaklik kan voel.

 

Outeur: Prof Jan van der Watt

 

image_pdfimage_print

You may also like...